Εννοιολογική σύγχυση και ιδεολογική χειραγώγηση στη Νέα Τάξη

Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”
24 Ιουνίου 2007, σελ. 6

Η Νέα τάξη δεν επιδιώκει να εξαφανίσει όλες τις προγενέστερες αξίες. Επιζητεί, όπου είναι δυνατόν, να τις προσαρμόσει στα μέτρα της, στην «ιδεολογία» της. Έτσι, αλλοιώνεται σκόπιμα το περιεχόμενο σε έννοιες-αξίες:
- Η δημοκρατία ταυτίζεται με την αυθαίρετη βούληση μίας διαπλεκόμενης και οικογενειοκρατούμενης πλειοψηφούσας ηγεσίας.
- Η ελεύθερη αγορά με την ασύδοτη κερδοφορία των πολυεθνικών και των τραπεζών.
- Η ειρήνη με την ένοπλη επιβολή ενός status quo από την Υπερδύναμη, συνήθως με τη νομιμοποίησή του από τον ΟΗΕ.
- Η αλληλεγγύη με την πολυπολιτισμικότητα.
- Η ατομικότητα με έναν ατομικισμό που βρίσκει ικανοποίηση στην υπερκατανάλωση.

Οι εννοιολογικές παραμορφώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό σύμπτωμα κάθε είδους ολοκληρωτισμού. Έτσι, οι αυτόκλητοι «διανοούμενοι» της Νέας Τάξης βαφτίζουν τον Πατριωτισμό σαν πατριδοκαπηλία και ακραίο σωβινισμό. Τον εύλογο προβληματισμό για την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση σαν ξενοφοβία και ρατσισμό. Την ανάγκη για λήψη φιλολαϊκών μέτρων σαν λαϊκισμό.

Μαίνονται εναντίον όποιου αμφισβητεί τα ιδεολογικά τους εκτρώματα. Με αιχμή του δόρατος τις υπέρ-χρηματοδοτούμενες και υπέρ-προβεβλημένες Μ.Κ.Ο. (μη κυβερνητικές οργανώσεις), την πλύση εγκεφάλου από τα «έγκυρα» μέσα ενημέρωσης και έναν διανοουμενισμό που αντιμετωπίζει απαξιωτικά την κοινή λογική. Πρόκειται για τους σύγχρονους ιεροεξεταστές που σπεύδουν σε ένα καλά ενορχηστρωμένο σύγχρονο κυνήγι μαγισσών να απαξιώσουν όποιον κατορθώσει να αρθρώσει δημόσια διαφορετικό λόγο και να τον σπιλώσουν σαν λαϊκιστή, ακραίο, εθνικιστή ή ρατσιστή.

Έτσι, εξαναγκάζουν στη σιωπή τους διαφωνούντες ενώ με την πλύση εγκεφάλου οι απλοί πολίτες στην αρχή συνηθίζουν στο άκουσμα των ιδεολογικών αυτών εκτρωμάτων, στην συνέχεια επαναλαμβάνουν όσα ακούν και στο τέλος τα πιστεύουν.

Η «ιδεολογία» αυτή φοράει το προσωπείο της προόδου, της λογικής, της αντικειμενικότητας και του πολιτικώς ορθού. Στόχος της να πλήττει τις παραδοσιακές αξίες, να διαστρεβλώνει την ιστορία, να αλλοιώνει τη γλώσσα, να εκχυδαΐζει την τέχνη και να κατακερματίζει την κοινωνική συνοχή.

Το πιο ύπουλο είναι ότι οι θιασώτες αυτής της θολοκουλτούρας αυτοπροβάλλονται σαν αγωνιστές εναντίον της Νέας Τάξης, ενώ αποτελούν έμμισθο γρανάζι του εξουσιαστικού ιδεολογικού μηχανισμού της, αφού προβάλλουν σαν «ανθρωπιστικά» και «προοδευτικά» στερεότυπα αυτά που επιβάλλει το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Η χώρα μας την τελευταία δεκαπενταετία βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα αυτής της ιδεολογικής χειραγώγησης. Το ζήτημα είναι, διαθέτουμε οι Έλληνες την δέουσα βούληση και αποφασιστικότητα να αντισταθούμε;

(ΔΕΝ) ξαναγράφεται το βιβλίο Ιστορίας

Εφημερίδα “Έρευνα”
21 Ιουνίου 2007, σελ. 7

Στην Νέα Δημοκρατία αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι το πολιτικό κόστος από το βιβλίο Ιστορίας της 6ης δημοτικού θα είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό που επιφέρει το σκάνδαλο των ομολόγων.

Πράγματι, ένα σκάνδαλο οικονομικό, δυστυχώς για την χώρα μας, αποτελεί μεταπολιτευτικά τον κανόνα και στο υποσυνείδητο του Έλληνα είναι αναμενόμενο. Εκείνο, όμως, που σόκαρε την ραχοκοκαλιά των ψηφοφόρων της ΝΔ είναι η ακατανόητη εμμονή της κυβέρνησης στο βιβλίο Ιστορίας της 6ης δημοτικού.

Ας εξετάσουμε την τακτική με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από το ζήτημα του επίμαχου βιβλίου:

Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στους τίτλους των δελτίων ειδήσεων δημοσιεύονται τελευταία φράσεις του τύπου «Ξαναγράφεται το βιβλίο της Ιστορίας», ώστε ο δέκτης του μηνύματος, που δεν θα κάνει τον κόπο να δει παρακάτω, να εφησυχάσει ότι πράγματι το βιβλίο ξαναγράφεται ή τουλάχιστον διορθώνεται επαρκώς.

Στη συνέχεια, όμως, η υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι οι επιστήμονες γράφουν τα βιβλία και όχι οι κυβερνήσεις. Σωστά… ωστόσο, οι κυβερνήσεις δεν αναθέτουν τη συγγραφή σε κάποιους επιστήμονες, με κριτήριο τη «σχολή σκέψης» όπου ανήκουν;

Στην χώρα μας υπάρχουν πλέον δύο «σχολές» ιστορικής αντίληψης. Η πρώτη, στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ιστορικών, πιστεύει στην ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Η δεύτερη, στην οποία ανήκει η συγγραφική ομάδα του επίμαχου βιβλίου, θεωρεί πως το νέο Ελληνικό Έθνος ξεκινά από το 1830 και δεν έχει σχέση με το παρελθόν.

Ουσιαστικά το πνεύμα του βιβλίου δεν αλλάζει. Θα αλλάξουν μόνο κάποιες επίμαχες φράσεις, όπως ο «συνωστισμός». Κατέληξε η ιστορική συγγραφή του σχολικού βιβλίου σαν τη διατύπωση σε κείμενο διαπραγματευτικής συνθήκης μεταξύ δύο κρατών που έχουν διαφορές.

Η κα Ρεπούση δήλωσε πως αναγκάζεται να κάνει αυτές τις διορθώσεις επειδή ενοχλήθηκε «η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά, ενώ το βιβλίο απέσπασε θετικές κριτικές από όλο το πολιτικό φάσμα». Δηλαδή, οι Ακαδημαϊκοί, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και όλοι όσοι ευαισθητοποιήθηκαν είναι …«ακραίοι».

Προβληματίζομαι καλόπιστα: Εφόσον η κα Ρεπούση -με βάση τις παραπάνω δηλώσεις της- δεν φαίνεται να μπορεί ή να θέλει να αξιολογήσει ορθά το παρόν, πώς να της εμπιστευτούμε την αξιολόγηση του παρελθόντος;

Επομένως, το ζήτημα του βιβλίου γίνεται πολιτικό, από τη στιγμή που η κυβέρνηση εμμένει να αναθέτει τη συγγραφή ενός βιβλίου κρίσιμου για τον φρονηματισμό των παιδιών μας σε μία ομάδα που δεν πιστεύει στην ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους. Αυτή η εμμονή προβληματίζει για την σκοπιμότητά της. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προφανώς ενστερνίζεται απόλυτα την ιστορική αντίληψη αυτής της ομάδας. Γιατί επιμένει να αποδομεί το εθνικό φρόνημα στην κρίσιμη προεφηβική ηλικία…

United States of …Albania

Εφημερίδα “Έρευνα”
14 Ιουνίου 2007, σελ. 7

Υποδοχή εθνικού ήρωα επεφύλαξαν οι Αλβανοί στον Αμερικανό πρόεδρο κατά την επίσκεψή του στα Τίρανα με κανονιοβολισμούς, ενώ πλήθος κόσμου κρατούσε σημαίες και των δύο χωρών.

Ο Τζορτζ Μπους κατέστησε δύο πράγματα σαφή. Την πρόθεση για επέκταση της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη και πως «το τελικό αποτέλεσμα στο Κοσσυφοπέδιο θα είναι η ανεξαρτησία».

Οι ΗΠΑ, δήλωσε, δεν επιθυμούν ένα «διάλογο χωρίς τέλος» και θα προχωρήσουν, με ή χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για μία απόφαση για την ανεξαρτησία.

Ο κ. Μπερίσα ευχαρίστησε τον Αμερικανό πρόεδρο για την «ιστορική» επίσκεψή του στα Τίρανα, ενώ ο αλβανικός τύπος αφιέρωσε διθυραμβικά πρωτοσέλιδα. Ο πρόεδρός του Κοσόβου, Φατμίρ Σεϊντίου, δήλωσε ότι ουδέποτε είχε αμφιβολίες για την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Η επίσκεψη Μπους στη γειτονιά μας σίγουρα σηματοδοτεί εξελίξεις. Από τη μία, η ανησυχητική προοπτική να βρεθεί η Ευρώπη με την «αντιπυραυλική ασπίδα» στο μέσον μιας νέας ψυχροπολεμικής περιόδου είναι άκρως ανησυχητική.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ αποτελούν μία υπερδύναμη ισχύος. Γνωρίζουν ότι ο ιστορικός κύκλος της παγκόσμιας κυριαρχίας τους θα κλείσει, πόσο μάλλον σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον ραγδαίων εξελίξεων και ανακατατάξεων.

Για το λόγο αυτό προσπαθούν να μεταβάλλουν τα γεωπολιτικά δεδομένα στα Βαλκάνια. Προσπαθούν να αλλάξουν τις στρατηγικές ισορροπίες, έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόσφορο έδαφος για επιστροφή της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια, τώρα που η Ρωσία ανακτά τις δυνάμεις της. Ο αμερικανικός σχεδιασμός για το μέλλον της περιοχής έχει ως αιχμή την ανακήρυξη του ανεξάρτητου Κόσσοβου.

Ενώ είναι δηλωμένη η αντίδρασή της Κίνας και της Ρωσίας στην ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, η ΕΕ παρακολουθεί τις ΗΠΑ παθητική και αδύναμη και δε φαίνεται διατεθειμένη να αντιταχθεί στην όλο και μεγαλύτερη διείσδυση των Αμερικανών στα Βαλκάνια.

Στα πλαίσια αυτά επιδιώκεται η διαμόρφωση μίας ζώνης βόρεια της Ελλάδας, που θα περιλαμβάνει το Κοσσυφοπέδιο, το διασπασμένο κράτος των Σκοπίων και την Θράκη αργότερα και θα επιτρέπει στις αμερικανικές δυνάμεις να επικοινωνούν απρόσκοπτα με βάσεις από την Αδριατική ως την Μαύρη Θάλασσα. Μία κρίσιμη περιοχή για την επιδιωκόμενη επιρροή των ΗΠΑ στον Καύκασο, την Κασπία και την κεντρική Ασία, όπου υπάρχουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ο έλεγχος αυτής της ευρείας περιοχής είναι καθοριστικός για τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Η ανεξαρτησία ή έστω η διευρυμένη αυτονομία στο Κοσσυφοπέδιο δημιουργεί «προηγούμενο» που νομιμοποιεί την αυτοδιάθεση των μειονοτήτων ως πρόσχημα για τη διάσπαση των Εθνικών Κρατών και την δημιουργία πολυπολιτισμικών μορφωμάτων που καταλήγουν προτεκτοράτα της Υπερδύναμης.

Στο μεταξύ, οι Αλβανοί εθνικιστές πέτυχαν τον πρώτο στόχο τους (ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο) και κάνουν όνειρα για ανεξάρτητο Τέτοβο στην ΠΓΔΜ και ανεξάρτητη Τσαμουριά (Θεσπρωτία). Φαντάζονται την μεγάλη Αλβανία που ίσως πάρει την μορφή μίας ομοσπονδίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αλβανίας…

Υπάρχουν όρια στην τέχνη;

Εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ”
10 Ιουνίου 2007, σελ. 4

Πολύς λόγος γίνεται στα μμε για το «δημιούργημα» της καλλιτέχνιδος στην Art Athina, που τυγχάνει και κόρη πρώην υπουργού. Η επέμβαση της Αστυνομίας και η κατάσχεση του εκθέματος προκάλεσε την έντονη αντίδραση της θολοκουλτούρας που έκανε λόγο για «κρούσμα λογοκρισίας» και για «σκοταδιστική νοοτροπία και πρακτική, που εκθέτει διεθνώς τη χώρα μας». Έσπευσαν στα τηλεοπτικά παράθυρα ωρυόμενοι πως η τέχνη δεν έχει όρια.

Απαντώ με την ειδικότητα που μου δίνει το πρώτο μου πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (πτυχίο Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης) ότι η γνήσια τέχνη μπορεί να στρατεύεται, να σατιρίζει ή και να προκαλεί ακόμα, με στόχο να προβληματίζει το φιλότεχνο, χωρίς να του δίνει έτοιμες απαντήσεις.

Η τέχνη όμως δεν νομιμοποιείται να προσβάλλει, να προπαγανδίζει ή και να θίγει πέρα από κάθε μέτρο και λογική τις ιδέες, το εθνικό ή το θρησκευτικό συναίσθημα του οποιουδήποτε. Ούτε ο καλλιτέχνης απολαμβάνει κάποιου είδους ασυλία, όταν η τέχνη του είναι υβριστική και χυδαία. Πάνω από όλα αυτού του είδους η «τέχνη» δεν έχει θέση σε μία Έκθεση που χρηματοδοτείται από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Ο σύγχρονος Έλληνας σπάνια επισκέπτεται Εκθέσεις τέχνης, ειδικά μοντέρνας. Προφανώς ορισμένοι «καλλιτέχνες» που ανήκουν σε ένα θέλησαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του, όχι φιλοτεχνώντας ποιοτικά έργα αλλά με άκομψο και χυδαίο τρόπο.

Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 2004 σε αντίστοιχη Έκθεση έργων τέχνης στο Μουσείο Αρχαιοτήτων της Στοκχόλμης, ένας Ισραηλινός καλλιτέχνης που ζει εδώ και τριάντα χρόνια στη Σουηδία, ο Dror Feiler, εξέθεσε ένα έργο με τίτλο «Η Χιονάτη και η παράνοια της αλήθειας»:

Είχε τοποθετήσει την φωτογραφία μίας χαμογελαστής γυναίκας σαν πανί σε μία βάρκα που έπλεε σε μία πισίνα με κόκκινο υγρό. Επρόκειτο για την φωτογραφία της 29χρονης Hanadi Jaradat, που αυτοκτόνησε σκοτώνοντας 19 ισραηλινούς μπροστά σε ένα εστιατόριο. Το έκθεμα συνοδευόταν από την μουσική καντάτα του Bach «Η καρδιά μου κολυμπά στο αίμα».

Στα εγκαίνια της Έκθεσης, ο πρεσβευτής του Ισραήλ στην Στοκχόλμη, Zvi Mazel, κατήγγειλε το έκθεμα σαν «τερατούργημα που προσβάλλει τις οικογένειες των ισραηλινών θυμάτων». Στην συνέχεια ξήλωσε ένα φωτιστικό σποτ και το πέταξε στην πισίνα με το κόκκινο υγρό, προξενώντας βραχυκύκλωμα. Στη συνέχεια ο κ. Mazel διώχθηκε από την Έκθεση.

Όταν μετά δύο μέρες συναντήθηκε με τον Υπουργό Εξωτερικών της Σουηδίας δήλωσε αμετάκλητος και ότι δεν θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά, ενώ χαρακτήρισε το έργο «πρόσκληση σε γενοκτονία».

Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, υπερασπίστηκε την αντίδραση του κου Zvi Mazel και τον ευχαρίστησε δημόσια «για το σθένος του να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο αντισημιτισμό» και τον διαβεβαίωσε ότι τον στήρίζει η ισραηλινή κυβέρνηση στο σύνολό της.

Τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και ο διευθυντής του Μουσείου έγιναν αποδέκτες χιλιάδων απειλητικών μηνυμάτων από Ισραηλινούς. Ο δε πρέσβης της Σουηδίας στο Ισραήλ χαρακτήρισε το συμβάν «μία παρερμηνεία ενός κακόγουστου έργου τέχνης».

Το παραπάνω περιστατικό αναφέρθηκε για να αναρωτηθούμε: Πού ήταν όλοι αυτοί οι θολοκουλτουριάρηδες της «τέχνης χωρίς όρια» για να την υπερασπιστούν; Να χαρακτηρίσουν σύσσωμη την τότε ισραηλινή κυβέρνηση «σαν σύγχρονους Χίτλερ που φιμώνουν την ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών»; Γιατί σιώπησαν τότε;

Θα τολμούσε κάποιος καλλιτέχνης από αυτούς στο έργο που εκτέθηκε στην Art Athina να βάλλει ως μουσική υπόκρουση αντί για τον δικό μας «Ύμνο εις την Ελευθερία» τον εθνικό ύμνο μίας μουσουλμανικής χώρας ή του Ισραήλ;

Μεταρρυθμίσεις άτολμες ή ρήξη και γενναίες τομές;

Εφημερίδα “Α1”
9 Ιουνίου 2007, σελ. 14

Η λέξη μεταρρυθμίσεις ήταν αυτή που το 2004 έπεισε τον ελληνικό λαό να φέρει στην εξουσία τον Κώστα Καραμανλή, προκειμένου να επανιδρύσει το Κράτος. Ωστόσο, στην πράξη οι μεταρρυθμίσεις, όσες έγιναν, ήταν επιδερμικές, άτολμες και δεν μετέβαλαν το σκηνικό της διαπλοκής και διαφθοράς που κληροδότησε η κυβέρνηση Σημίτη.

Ταυτόχρονα, είναι εντυπωσιακό να ακούει κάποιος από την μία τον Μίκη Θεοδωράκη, σύμβολο της Αριστεράς, να ζητάει τις αναγκαίες «ρήξεις και τομές σε θεσμικό επίπεδο» και από την άλλη τον Πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ, Γιώργο Καρατζαφέρη, να προβάλλει ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα ήδη από το 2003 το «Ρήξη και ανατροπή, όλα τα άλλα είναι ντροπή».

Η λέξη ρήξη, ίσως ακούγεται κάπως βίαιη ή εξτρεμιστική. Ωστόσο, εντυπώνεται εύκολα και φανερώνει αποφασιστικότητα για αποτελεσματική δράση.

Η ρήξη που έχει ανάγκη ο τόπος μας, η ρήξη την οποία επιθυμώ και για την οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς με όλη του την ψυχή είναι ρήξη με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην χώρα μας.

Είναι η ρήξη ακριβώς με αυτήν την αποτελμάτωση που απογοητεύει και αδρανοποιεί τον Έλληνα, που στρέφει μέρος της νεολαίας μας στον εξτρεμισμό.

Δηλώνει με ακρίβεια τη σχέση που πρέπει να έχει ο πολιτικός -που επιθυμεί πραγματικά ένα καλύτερο αύριο για την Πατρίδα μας- με το κατεστημένο. Είναι η ρήξη με ένα κατεστημένο που βρίσκεται σε αντίθεση με το όραμα που έχει ο Έλληνας Πατριώτης για την Ελλάδα που αγαπάμε, με όλα τα ιδανικά και τις αξίες που πρεσβεύει.

Μία ρήξη που τολμά γενναίες τομές σε θεσμικό επίπεδο, στην Εξωτερική πολιτική, την Οικονομία, την Παιδεία. Που αντιμετωπίζει δυναμικά την υπογεννητικότητα και το μεταναστευτικό. Που ενθαρρύνει την Δικαιοσύνη να αποδώσει τις ευθύνες για τα σκάνδαλα στην πραγματική τους διάσταση. Που τολμά να δώσει κοινωνικά αποδεκτή λύση στο ασφαλιστικό. Να θίξει την ασυδοσία των τραπεζών, των καρτέλ και των προνομιούχων. Να υπολογίζει τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον νοικοκύρη. Να προσφέρει στις ακριτικές περιοχές προνομιακούς φορολογικούς συντελεστές και παροχές. Να ενισχύει την υγιή - παραγωγική επιχειρηματικότητα, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Μία ρήξη με την πελατειακή νοοτροπία που κατατρύχει το πολιτικό μας γίγνεσθαι από την κορυφή ως την βάση.

Αυτή η ρήξη δεν έχει τίποτα το ακραίο ή το ανησυχητικό. Είναι αντίθετα μία εξισορροπητική τάση. Αποτελεί μία κοινή πεποίθηση των Ελλήνων Πατριωτών που πρέπει να εκφραστεί ενεργητικά, προκειμένου να μεταβληθούν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας προς το καλύτερο.