Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου

50 χρόνια ενδοτισμού σε πιέσεις και εκβιασμούς

Εφημερίδα “Έρευνα”
26 Φεβρουαρίου 2009, σελ. 7


Πριν πενήντα χρόνια, στις 11 Φεβρουαρίου 1959, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπέγραψε καθ’ υπαγόρευσιν των Βρετανών και των Αμερικανών την «Συμφωνία της Ζυρίχης». Στις 19 Φεβρουαρίου 1959, στην Πενταμερή Διάσκεψη στο Λονδίνο οι ηγέτες της Βρετανίας, Τουρκίας, Ελλάδας, των Τουρκοκυπρίων και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ως εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων συμφωνούν στην ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου έχουν χαρακτηριστεί «προδοτικές», καθώς εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς που παρείχε δυσανάλογα πολλά δικαιώματα στην τουρκοκυπριακή μειονότητα του 18%. Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο κοινοτήτων σε μια σειρά από θέματα, ώστε να καθίσταται πρακτικά αδύνατον να λειτουργήσει το πολίτευμα.

Είναι χαρακτηριστικό πως μία μέρα πριν την υπογραφή της τελικής συμφωνίας στο Λονδίνο, στη σύσκεψη των Ελληνοκυπρίων αντιπροσώπων -για το αν θα συναινέσει ή όχι η Λευκωσία στην υπογραφή της Συμφωνίας- από τους 35 αντιπροσώπους 8 την καταψήφισαν, ανάμεσά τους ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Ο Κ. Καραμανλής είχε την άποψη ότι τα στενά εθνικά συμφέροντα έπρεπε να υποτάσσονται στα ευρύτερα συμμαχικά. Δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με τη Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική και την Τουρκία. Μάλιστα, ασκούσε ασφυκτική πίεση στον Μακάριο: «Στο σημείο αυτό τερματίζω την κυπριακή πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως. Αν θέλετε εσείς να συνεχίσετε τον αγώνα, θα πρέπει να αναζητήσετε αλλού συμπαράσταση».

Αυτός ο εκβιασμός και ένα τηλεφώνημα από την βασίλισσα Φρειδερίκη έπεισαν τον Μακάριο να δεχθεί και να υποθηκεύσει έτσι το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποδεχόμενος ως εγγυήτρια δύναμη την Τουρκία. Άλλωστε, ο Μακάριος, τον Ιούλιο του 1974, με τη φράση του «καλώ τις εγγυήτριες δυνάμεις να επέμβουν» κάλεσε και την Τουρκία. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Η ίδια τακτική ακολουθήθηκε από την ελληνική ηγεσία και το 2004 στο κυπριακό με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Αλλά αυτή τη φορά ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος με την ελληνοπρέπεια του άντεξε στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των Αθηνών.

Ωστόσο, Αθήνα και Λευκωσία επέτρεψαν να αρχίσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας στην ΕΕ χωρίς να θέσουν ούτε έναν όρο –έστω την αυτονόητη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Οι Ευρωπαίοι ακόμα πιέζουν την Κύπρο να υπαναχωρήσει, επειδή τόλμησε να «μπλοκάρει» ένα και μοναδικό κεφάλαιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας (αυτό της ενέργειας).

Κάνετε μία σύγκριση με μία «μικρή» χώρα της ΕΕ, τη Σλοβενία, η οποία δεν δίστασε πρόσφατα να μπλοκάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Κροατίας στην ΕΕ, αν προηγουμένως δεν βρεθεί λύση που να την ικανοποιεί στις μεθοριακές τους διαφορές. Μπλόκαρε δε τα 11 από τα 33 κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αδιαφορώντας για το τι θα πει η Κομισιόν ή οι μεγάλες χώρες της ΕΕ, καθώς η Κροατία αποτελεί τον στρατηγικό εταίρο της Γερμανίας στα Βαλκάνια.

Η Σλοβενία μας παρέδωσε μαθήματα υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ας τα παρακολουθήσουν οι ιθύνοντες στο δικό μας υπ. Εξωτερικών με προσοχή. Όσο και ανεπίδεκτοι μαθήσεως να είναι, ίσως κάτι αντιληφθούν… επιτέλους!

Τα ...ψιψιψίνια και η οικονομική κρίση

Η παραπάνω γελοιογραφία -που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο- σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πλέον εύστοχη σε ό,τι αφορά την οικονομική κρίση και την αντιμετώπισή της από τους ηγέτες των ισχυρών κρατών της Ε.Ε. αλλά και την αμηχανία - αβουλία της ελληνικής ηγεσίας.

Απολαύστε την...

Τρώνε σκουπίδια από τη λαϊκή και λένε …ευχαριστώ

Εφημερίδα “Έρευνα”
19 Φεβρουαρίου 2009, σελ. 7


Αυτή τη φορά δεν θα ασχοληθούμε με τις υψηλές τιμές των προϊόντων. Είναι προφανές ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας είτε από ανικανότητα, είτε γιατί θέλουν να κάνουν τα στραβά μάτια, άφησαν ανενόχλητους τους μεσάζοντες να θησαυρίζουν από την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια (από 500% ως 1700%) σε βάρος τόσο των αγροτών - παραγωγών, όσο και των καταναλωτών.

Μία βόλτα στις λαϊκές αγορές της πόλης μας -και όχι μόνο- κατά τις 3.00 το μεσημέρι είναι αποκαλυπτική για ένα ακόμα φαινόμενο. Παλαιότερα, έβλεπες κάποιους αλλοδαπούς και λίγους Έλληνες ηλικιωμένους να διαλέγουν από τα προϊόντα που βρίσκονταν πεταμένα στο δρόμο.

Εδώ και μια πενταετία το φαινόμενο διογκώνεται και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς σε όλες τις γειτονιές. Όλο και περισσότεροι Έλληνες κάθε ηλικίας σαρώνουν τα σκουπίδια στα πεταμένα χαρτόκουτα. Με τις σακούλες μαζεύουν από κάτω σχεδόν τα πάντα. Οι πωλητές κάνουν ότι δεν βλέπουν. Και η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει.

Άνθρωποι απελπισμένοι κι εξοργισμένοι, βάζουν στην άκρη την περηφάνια και την αξιοπρέπεια, ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών, συχνά παρακαλούν και τους μανάβηδες να τους λυπηθούν και να τους χαρίσουν κάτι από τα απούλητα, για να μην πεινάσουν. Η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι ολοένα και πιο σκληρή για πολλά νοικοκυριά, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μία χαμηλή σύνταξη, με έναν μισθό πείνας, αν υπάρχει κι αυτός...

Γυναίκες μετά τα 40 που έχουν μείνει χωρίς εργασία, επειδή έκλεισε η μικρομεσαία επιχείρηση όπου δούλευαν. Έχουν απελπιστεί να αφήνουν συνεχώς βιογραφικά και κουράστηκαν να περιμένουν μάταια να τους «ειδοποιήσουν» ότι βρέθηκε κάτι.

Γυναίκες μετά τα 60 που αναγκάστηκαν να δουλεύουν πολλά χρόνια χωρίς ασφάλεια και τώρα δεν μπορούν να βγάλουν σύνταξη, ούτε να μπουν στο ταμείο ανεργίας. Ενώ πλέον δεν μπορούν να εργαστούν ή δεν βρίσκουν δουλειά.

Δηλαδή, το κράτος μας που ήταν ανίκανο να τις προστατέψει από την εκμετάλλευση σφυρίζει τώρα αδιάφορα και κυνικά απέναντι στην ανυπόφορη κατάσταση που βιώνουν.

Οικογένειες με άνεργα παιδιά, με μοναδικό έσοδα έναν χαμηλό μισθό ή μία σύνταξη πείνας. Ενώ το νοίκι, τα κοινόχρηστα και οι λογαριασμοί, που συνεχώς ακριβαίνουν, εξανεμίζουν το πενιχρό και στάσιμο εισόδημα τους. Υποφέρουν και μόνο να σκέφτονται το αύριο. Δεν τους μένουν χρήματα να βγουν έξω ούτε για καφέ. Τρέμουν δε μην αρρωστήσει κάποιος δικός τους, γιατί αυτό θα σημαίνει απόλυτη οικονομική καταστροφή.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα κράτος κοινωνικά ανάλγητο, όπου ανερυθρίαστα ο κάθε επαγγελματίας πολιτικάντης του δικομματισμού θα βγει –πολύ σύντομα όπως φαίνεται- να ζητήσει την ψήφο όλων αυτών των ανθρώπων. Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, που λίγο απέχουν από την εξαθλίωση σε μεγάλο ποσοστό θα εμπιστευτούν για άλλη μία φορά το δικομματισμό.

Θα συνεχίσουν, επομένως, μόνοι τους να παλεύουν απελπισμένοι, να μην τα βγάζουν πέρα, να στερούνται τα πάντα, να τρώνε σκουπίδια και να λένε… «ευχαριστώ».

17 Φεβρουαρίου 1914 - ανακήρυξη Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

Στις 17 Φεβρουαρίου 1914, οι Βορειοηπειρώτες έλαβαν την ιστορική απόφαση να αγωνιστούν και να πεθάνουν, αν χρειαστεί για το ύψιστο ιδανικό της ελευθερίας.

Ήδη από τις 9 Φεβρουαρίου ο Συνταγματάρχης Σπυρομήλιος υψώνει πρώτος στη Χειμάρρα τη σημαία του Αυτονομιακού Αγώνα.

Στις 13 Φεβρουαρίου η Πανηπειρωτική Συντακτική Συνέλευση αποφασίζει την έναρξη του αυτονομιακού αγώνα και την επομένη, συγκροτείται στο Αργυρόκαστρο η Κυβέρνηση της Αυτονόμου Ηπείρου με Πρόεδρο τον Γεώργιο Χρ. Ζωγράφο και μέλη της τον Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, τον Κορυτσάς Γερμανό, τον Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνα, τον Αλέξανδρο Καραπάνο, τον Ιωάννη Παρμενίδη και τον Δημήτριο Δούλη.

Στις 17 Φεβρουαρίου, στις 4 το απόγευμα, πάνω από 2000 Ιερολοχίτες, έχοντας επί κεφαλής τον Πρόεδρο Γεώργιο Ζωγράφο και τα μέλη της Κυβερνήσεως, κήρυξαν επίσημα την αυτονομία ολόκληρης της Βορείου Ηπείρου.

Στις 27 Φεβρουαρίου, βγαίνει το διάταγμα της επιστρατεύσεως που καλεί στα όπλα όλους τους μάχιμους, από 18 μέχρι και 40 χρόνων.

Ημέρα επιστράτευσης ορίστηκε η 1η Μαρτίου. Φτάνει η μέρα της επιστράτευσης και το Αργυρόκαστρο, όπως κι άλλες πόλεις, γεμίζουν από Ιερολοχίτες, που είναι αποφασισμένοι να δώσουν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας τους.

Οι Βορειοηπειρώτες αγωνίστηκαν μόνοι τους απέναντι σε όλους: αγωνίστηκαν εναντίον των Αλβανών, εναντίον των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της Ιταλίας και της Αυστρο-Ουγγαρίας, εναντίον της εχθρότητας της ίδιας της Ελληνικής κυβέρνησης. Αγωνίστηκαν και νίκησαν στο πεδίο των μαχών με ανδρεία και πίστη στο δίκαιο του αγώνα τους.

Στις 24 Απριλίου με παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων υπογράφεται ανακωχή μεταξύ των εμπόλεμων μερών.

Στις 17 Μαΐου υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας από τις Μεγάλες Δυνάμεις, την Αλβανία και τους εκπροσώπους της κυβέρνησης της Αυτονόμου Ηπείρου. Με βάση το Πρωτόκολλο:
-η Βόρειος Ήπειρος αναγνωρίζεται ως Αυτόνομη Πολιτεία στα πλαίσια του αλβανικού κράτους.
-αποστέλλει βουλευτές στο αλβανικό κοινοβούλιο.
ελληνική καθίσταται επίσημη γλώσσα της Βορείου Ηπείρου (στη διοίκηση και τα σχολεία), ενώ η αλβανική θα διδάσκεται προαιρετικά.
-η Βόρειος Ήπειρος θα διατηρεί δική της χωροφυλακή και δικά της δικαστήρια.

Δυστυχώς, οι συγκυρίες και τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, καθώς και η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να κατοχυρώσει τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών οδήγησαν στην οριστική προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου στο κατασκευασμένο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βαλκανικό προτεκτοράτο τους, την Αλβανία, αφήνοντας τους αγώνες των Βορειοηπειρωτών ιστορικά αδικαίωτους.

Οι αγώνες όμως, όπως και οι άνθρωποι, δεν πεθαίνουν παρά μόνο όταν λησμονηθούν. Κλείνω με τα λόγια του Ίωνος Δραγούμη από το “Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα”: «Όταν ένας του Έθνους δε θέλει να χαθή το Έθνος, πως μπορεί το Έθνος να χαθή; Αφού εγώ δεν το θέλω, πως μπορεί να χαθή η Πατρίδα μου;»

Ο αγώνας συνεχίζεται, θα κλιμακωθεί και θα δικαιωθεί.
Σήμερα η Νεολαία Βορειοηπειρωτών διεκδικεί:

-Τον σεβασμό στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και την κατάργηση των μειονοτικών ζωνών στη Βόρειο Ήπειρο.
-Την απόδοση των περιουσιών των Ελλήνων και των ελληνικών κοινοτήτων στους νόμιμους δικαιούχους.
-Την αναγνώριση της Ελληνικής Γλώσσας ως επίσημης γλώσσας της Διοίκησης στις περιοχές με πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού.
-Την άδεια να χρησιμοποιούνται τα ελληνικά σύμβολα (σημαία, ύμνος) από τους Έλληνες κατοίκους.
-Την ίδρυση σχολείων σε όλη την αλβανική επικράτεια, όπου υπάρχουν Έλληνες, και την επέκταση της ελληνικής παιδείας μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
-Την αφαίρεση από τα σχολικά εγχειρίδια και από κάθε επίσημο έγγραφο αναφορών που παραχαράσσουν την Ελληνική Ιστορία και προσβάλλουν την Εθνική Συνείδηση και Μνήμη των Ελλήνων.
-Την άμεση απογραφή του πληθυσμού με αναφορά στην εθνικότητα.
-Την διαμόρφωση της Διοικητικής Διαίρεσης της χώρας κατά τρόπο που να μην αλλοιώνεται η εθνοτική σύνθεση των περιοχών.

Φωτογραφία: Η ανακήρυξη της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου (Αργυρόκαστρο 17 Φεβρουαρίου 1914)