Περί ελληνοφοβίας…

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
3 Νοεμβρίου 2007, σελ. 5

Κάθε φοβία αποτελεί μία ψύχωση, μία αδικαιολόγητη απέχθεια, που αποπροσανατολίζει τον πάσχοντα και τον οδηγεί σε έναν εσφαλμένο τρόπο σκέψης και σε αδικαιολόγητες ενέργειες.

Η ελληνοφοβία είναι ένα εκφυλιστικό σύνδρομο που πλήττει όλο και περισσότερους συμπατριώτες μας. Εκφράζεται ως μία ψυχωτική απέχθεια σε κάθε τι που συντηρεί ζωντανή, ακμάζουσα και δραστήρια την Εθνική Ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα.

Στο στόχαστρο της θολής ελληνόφοβης κουλτούρας βρίσκονται η εθνική μας μνήμη, το αγωνιστικό - ηρωικό πνεύμα, η φιλοπατρία και ο σεβασμός στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης παρελαύνουν καθημερινά, ασκώντας πλύση εγκεφάλου, υπέρ-προβεβλημένοι και παχυλά αμειβόμενοι δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, εθνικοί γελωτοποιοί, εκπρόσωποι από αριστεριστικά γκρουπούσκουλα αλλά και πολυάριθμες «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που προσπαθούν να συσχετίσουν, ακόμα και να ταυτίσουν τα εθνικά μας στοιχεία με τον φασισμό και τον ρατσισμό. Από την άλλη, επιχειρούν να τα διαχωρίσουν και να τα παρουσιάσουν ακόμα και σαν εμπόδια προς την επαναστατική διάθεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ιδέες, τα οποία άλλωστε αποτελούν γεννήματα και διαχρονικά συστατικά της ελληνικότητας.

Όποιος τολμήσει να εκφράσει δημοσίως έναν στοιχειώδη πατριωτισμό, τις αμφιβολίες του για την μεταναστευτική τακτική ή την ανησυχία του για την εξωτερική πολιτική σε μείζονα εθνικά ζητήματα, χαρακτηρίζεται σαν ρατσιστής και ακραίος ή σατιρίζεται με ανάρμοστο τρόπο, ώστε να δίνεται η εντύπωση πως γελοιοποιείται.

Το παράδοξο είναι πως προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες, ότι για να γίνουμε γνήσιοι Ευρωπαίοι και να προλάβουμε το τρένο του εκσυγχρονισμού, οφείλουμε να «στρογγυλέψουμε» την ιστορική μας μνήμη και να αμβλύνουμε την εθνική μας συνείδηση.

Η ελληνοφοβία δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό «προνόμιο». Αντίστοιχες εθνικές φοβίες αναπτύσσονται σε πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι θιασώτες δε του εθνοφοβικού συνδρόμου δεν ανήκουν μόνο στον χώρο της άκρας αριστεράς. Τους συναντάμε στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ των σοσιαλιστικών κομμάτων και στις ομάδες των σκληροπυρηνικών νεοφιλελεύθερων στα δεξιά κόμματα.

Ο κοινός τους παρονομαστής είναι πως έχουν ασπαστεί ενθέρμως όλα τα «νέα ιδεολογήματα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού ενώ ευθυγραμμίζονται σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα: εθνικά θέματα, μετανάστευση, επιδοτούμενος αντιρατσισμός και αντιεθνικισμός. Μένει μόνο να αποδειχθεί ότι έχουν και κοινούς χρηματοδότες.

Ο σύγχρονος νεοταξικός ολοκληρωτισμός αποτελεί την απαραίτητο συμπλήρωμα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, απαλλαγμένου από στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι άτοπο να ισχυρίζεται κανείς ότι οι πατριωτικός λόγος είναι φασιστικός. Στην πραγματικότητα βάλλεται από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη, τη σύγχρονη μορφή του φασισμού.