Τρώνε σκουπίδια από τη λαϊκή και λένε …ευχαριστώ

Εφημερίδα “Έρευνα”
19 Φεβρουαρίου 2009, σελ. 7

Αυτή τη φορά δεν θα ασχοληθούμε με τις υψηλές τιμές των προϊόντων. Είναι προφανές ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας είτε από ανικανότητα, είτε γιατί θέλουν να κάνουν τα στραβά μάτια, άφησαν ανενόχλητους τους μεσάζοντες να θησαυρίζουν από την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια (από 500% ως 1700%) σε βάρος τόσο των αγροτών - παραγωγών, όσο και των καταναλωτών.

Μία βόλτα στις λαϊκές αγορές της πόλης μας -και όχι μόνο- κατά τις 3.00 το μεσημέρι είναι αποκαλυπτική για ένα ακόμα φαινόμενο. Παλαιότερα, έβλεπες κάποιους αλλοδαπούς και λίγους Έλληνες ηλικιωμένους να διαλέγουν από τα προϊόντα που βρίσκονταν πεταμένα στο δρόμο.

Εδώ και μια πενταετία το φαινόμενο διογκώνεται και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς σε όλες τις γειτονιές. Όλο και περισσότεροι Έλληνες κάθε ηλικίας σαρώνουν τα σκουπίδια στα πεταμένα χαρτόκουτα. Με τις σακούλες μαζεύουν από κάτω σχεδόν τα πάντα. Οι πωλητές κάνουν ότι δεν βλέπουν. Και η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει.

Άνθρωποι απελπισμένοι κι εξοργισμένοι, βάζουν στην άκρη την περηφάνια και την αξιοπρέπεια, ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών, συχνά παρακαλούν και τους μανάβηδες να τους λυπηθούν και να τους χαρίσουν κάτι από τα απούλητα, για να μην πεινάσουν. Η πραγματικότητα φαίνεται πως είναι ολοένα και πιο σκληρή για πολλά νοικοκυριά, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με μία χαμηλή σύνταξη, με έναν μισθό πείνας, αν υπάρχει κι αυτός...

Γυναίκες μετά τα 40 που έχουν μείνει χωρίς εργασία, επειδή έκλεισε η μικρομεσαία επιχείρηση όπου δούλευαν. Έχουν απελπιστεί να αφήνουν συνεχώς βιογραφικά και κουράστηκαν να περιμένουν μάταια να τους «ειδοποιήσουν» ότι βρέθηκε κάτι.

Γυναίκες μετά τα 60 που αναγκάστηκαν να δουλεύουν πολλά χρόνια χωρίς ασφάλεια και τώρα δεν μπορούν να βγάλουν σύνταξη, ούτε να μπουν στο ταμείο ανεργίας. Ενώ πλέον δεν μπορούν να εργαστούν ή δεν βρίσκουν δουλειά.

Δηλαδή, το κράτος μας που ήταν ανίκανο να τις προστατέψει από την εκμετάλλευση σφυρίζει τώρα αδιάφορα και κυνικά απέναντι στην ανυπόφορη κατάσταση που βιώνουν.

Οικογένειες με άνεργα παιδιά, με μοναδικό έσοδα έναν χαμηλό μισθό ή μία σύνταξη πείνας. Ενώ το νοίκι, τα κοινόχρηστα και οι λογαριασμοί, που συνεχώς ακριβαίνουν, εξανεμίζουν το πενιχρό και στάσιμο εισόδημα τους. Υποφέρουν και μόνο να σκέφτονται το αύριο. Δεν τους μένουν χρήματα να βγουν έξω ούτε για καφέ. Τρέμουν δε μην αρρωστήσει κάποιος δικός τους, γιατί αυτό θα σημαίνει απόλυτη οικονομική καταστροφή.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα κράτος κοινωνικά ανάλγητο, όπου ανερυθρίαστα ο κάθε επαγγελματίας πολιτικάντης του δικομματισμού θα βγει –πολύ σύντομα όπως φαίνεται- να ζητήσει την ψήφο όλων αυτών των ανθρώπων. Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, που λίγο απέχουν από την εξαθλίωση σε μεγάλο ποσοστό θα εμπιστευτούν για άλλη μία φορά το δικομματισμό.

Θα συνεχίσουν, επομένως, μόνοι τους να παλεύουν απελπισμένοι, να μην τα βγάζουν πέρα, να στερούνται τα πάντα, να τρώνε σκουπίδια και να λένε… «ευχαριστώ».