Πριγκιπική φρενίτιδα

Πρώτο θέμα παντού οι γάμοι του βρετανικού πριγκιπικού ζεύγους. Μία υπερπαραγωγή που παρακολούθησαν πάνω από 2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές και απασχόλησε χιλιάδες εξώφυλλα ανά τον κόσμο.

Τώρα θα μου πείτε, τι ενδιαφέρουν τον μέσο φουκαρά το νυφικό και τα κοσμήματα της Κέιτ - Κάθριν, αν χαμογέλασε ο τάδε Λόρδος, αν η συμπεριφορά των νεόνυμφων ξέφυγε κάπως από το πρωτόκολλο ή πού θα πάνε γαμήλιο ταξίδι;

Κι όμως, είδα με τα μάτια μου πολλούς και κυρίως πολλές να παρακολουθούν συνεπαρμένες το γεγονός. Είναι άραγε τόσο ισχυρό και γοητευτικό το αρχέτυπο του πρίγκιπα που παντρεύεται την κοινή θνητή; Έχουν δίκιο κάποιοι Άγγλοι πως ο γάμος αυτός προσφέρει µια προσωρινή ανάπαυλα στον κόσμο στους τόσο δύσκολους καιρούς που περνά η Ευρώπη; Ή παίζει καταλυτικό ρόλο το ότι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, το «χρυσό αγόρι» της βρετανικής μοναρχίας, είναι ένας χαρισματικός σταρ που συνδυάζει την απλότητα και το glamour στις σωστές δόσεις;

Με αφορμή την παραμυθένια ατμόσφαιρα, θέλω να εκφράσω κάποιες απορίες: Τελικά ο μέσος Ευρωπαίος -είτε εκφράζεται από τη σοσιαλδημοκρατία είτε από τον φιλελευθερισμό- εξακολουθεί να σοκάρεται από την απόλυτη απουσία αξιοκρατίας που χαρακτηρίζει τον θεσμό της μοναρχίας; Οι βασιλικές οικογένειες συμβολίζουν ακόμα στη συνείδησή μας την ιεραρχία, το διαχωρισμό των τάξεων και τα προνόμια της αριστοκρατίας;

Κατά τον 20ο αιώνα έχασαν το θρόνο τους οι περισσότερες βασιλικές δυναστείες με μόνη εξαίρεση παλινόρθωσης την Ισπανία. Ωστόσο, οι χώρες όπου επιβίωσε η μοναρχία, λόγω της ικανότητας των εγχώριων δυναστειών να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών -όπως η Αγγλία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία κ.α.- σίγουρα δεν βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από τις χώρες που εκλέγουν άμεσα ή έμμεσα τους προέδρους τους.

Σημειώστε ότι όλοι οι τουρίστες στο Λονδίνο επισκέπτονται το Μπάκιγχαμ. Στο Βερολίνο, αντιθέτως, η συντριπτική πλειονότητα των τουριστών αγνοεί ακόμα και το όνομα του προέδρου της Γερμανίας.

Άλλωστε, τα μέλη των δυναστειών προσέχουν πολύ την συμπεριφορά τους και εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς πολύ πιο σπάνια, σε σύγκριση με τους πολιτικούς. Ο ρόλος του μονάρχη πλέον περιορίζεται σε έναν πραγματικά ουδέτερο αρχηγό κράτους, σύμβολο της εθνικής ενότητας. Στη σύγχρονη Ευρώπη, οι τραπεζίτες είναι ισχυρότεροι από τους αριστοκράτες και οι σταρ του ποδοσφαίρου και της ποπ μουσικής είναι πιο διάσημοι και ζουν με περισσότερη χλιδή από τους πρίγκιπες.

Όσον αφορά τα δικά μας, αφού φορτώσαμε στη μοναρχία τα δεινά της Ελλάδας πριν το 1967, αντικαταστήσαμε τη δυναστεία με τρεις οικογένειες που μας κυβέρνησαν από το 1974 ως σήμερα. Απαλλάχθηκαν μεν οι Έλληνες πολίτες από τη βασιλική χορηγία, αλλά πληρώνουν την επαχθέστερη επιχορήγηση των κομμάτων. Η οποία όμως δεν έφτανε στις νέες δυναστείες και τους παρατρεχάμενους τους.

Συγκρότησαν λοιπόν μία νέου τύπου αριστοκρατία, που αφού ποδοπάτησε κάθε έννοια αξιοκρατίας, απομύζησε επί 35 χρόνια το δημόσιο χρήμα και υπερχρέωσε τη χώρα, τελικά εκχώρησε με το Μνημόνιο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους διεθνείς τοκογλύφους, ασελγώντας στο Σύνταγμα μας και εξαθλιώνοντας τους συμπολίτες μας.