555 χρόνια από την Άλωση

Εφημερίδα "Έρευνα"
29 Μαΐου 2008, σελ. 7


Η φετινή 29η Μαΐου είναι η 555η επέτειος της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Είναι η ημέρα της πονεμένης Ρωμιοσύνης, των Αλησμόνητων Πατρίδων. Πλήγωσε την ιστορική μας μνήμη σε τέτοιο σημείο, που από τότε η ημέρα Τρίτη θεωρείται αποφράς.

Είναι, ωστόσο, μέρα τιμής και μνήμης στον τελευταίο Αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους ήρωές του. Ως άλλος Λεωνίδας και θερμοπυλομάχοι έδωσαν στις επόμενες γενιές το παράδειγμα του ηρωισμού, της αυτοθυσίας και του χρέους.

Η απάντηση που έδωσε ο θρυλικός Αυτοκράτορας στον Μωάμεθ Β΄, «το να σου παραδώσω την Πόλη δεν είναι δικό μου δικαίωμα, ούτε κανενός άλλου από αυτούς που κατοικούν εδώ. Γιατί όλοι με μια γνώμη αποφασίσαμε ελεύθερα να πεθάνουμε, χωρίς να λογαριάσουμε τη ζωή μας», θα αποτελεί διαχρονικά σημείο αναφοράς για τον Ελληνισμό, απάντηση που αρμόζει στο Γένος μας και στα πολλά ολοκαυτώματά του που έμελλε να ακολουθήσουν.

Οι Έλληνες θεωρούμε την Άλωση καθοριστικό ορόσημο στη μακρά πορεία μας, ενώ οι ιστορικοί ανά τον κόσμο χαρακτηρίζουν το γεγονός κοσμοϊστορικό. Ο ακαδημαϊκός Διον. Ζακυθηνός αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πίπτουσα η βασιλίς πόλις εχάρασσε το τέλος μιας εποχής», ενώ ο Πολ Φορ σημειώνει πως «αρχή της Αναγέννησης θεωρείται η Άλωση και η διαφυγή των Ελλήνων λογίων στη Δύση».

Πράγματι, περίπου 170 Έλληνες λόγιοι πρόσφυγες στη Δύση θεμελίωσαν τον Ουμανισμό και στην Αναγέννηση της Ευρώπης. Τεράστια πνευματικά μεγέθη της εποχής, όπως ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος, ο Κωνσταντίνος Λάσκαρις, ο Δημήτριος Χαλκοκονδύλης, ο Ιωάννης (Ιανός) Λάσκαρις και ο Μάρκος Μουσούρος.

Ο Ντε Πραντ στο βιβλίο του «Η Ελλάδα στις σχέσεις της με την Ευρώπη» τονίζει ότι οι Έλληνες «υπήρξαν οι δάσκαλοι της Ευρώπης» και προσθέτει ότι δεν γνωρίζει να έχει διδάξει τίποτε στην Ευρώπη η Τουρκία...

Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Κωνσταντινούπολη έπαψε μεν να υφίσταται ως πολιτικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παρέμεινε, όμως, το Κέντρο της Ορθόδοξης Οικουμένης.

Σήμερα, μετά από αλλεπάλληλες «αλώσεις», οργανωμένες διώξεις και σφαγές του ελληνικού πληθυσμού της Πόλης -το 1821, το 1922, το 1955 και το 1964- ζουν στη Βασιλεύουσα ελάχιστοι Ρωμιοί. Μας παρηγορεί τουλάχιστον το γεγονός ότι βρίσκεται ακόμα εκεί το Οικουμενικό μας πατριαρχείο, η κιβωτός του Γένους μας.

Τραγική εκείνη η ημέρα που «εάλω η Πόλις». Έσβησε η χιλιόχρονη Αυτοκρατορία μας. Έμεινε, όμως, η ελπίδα, τα όνειρα. Και αν σε κάποιους το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι» ηχεί ακραίο, ας αναλογιστούν πως το εβραϊκό έθνος έκανε ξανά δική του την Ιερουσαλήμ μετά από 2500 χρόνια…

Γιατί ανεχόμαστε τους αρνητές του ελληνικού ολοκαυτώματος;

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
21 Μαΐου 2008, σελ. 2


Η προσπάθεια τα τελευταία χρόνια για αμφισβήτηση ή δικαιολόγηση της γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο και την Ιωνία ανέδειξε το πρόβλημα της δυνατότητας ορισμένων εγχώριων νεοταξικών ανθελληνικών κύκλων να προσβάλλουν ατιμώρητα την ιστορική μνήμη της φυλής μας στο όνομα μίας δήθεν προοδευτικής επιστημονικής έρευνας.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια επιβάλλεται μία τάση άρνησης της Ιστορίας. Αυτή η τάση «βαφτίζεται» αναθεωρητική. Είναι χαρακτηριστικό ότι η «αναθεωρητική» σχολή στις ΗΠΑ αμφισβητεί τη Γενοκτονία των Αρμενίων και εκφράζεται από Αμερικανούς πανεπιστημιακούς, οι οποίοι χρηματοδοτούνται από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

Η δε Τουρκία έχει αποθρασυνθεί. Παλαιότερα η επίσημη προπαγάνδα της προσπαθούσε να υποβαθμίσει τη σημασία των γεγονότων και να δικαιολογήσει την εξόντωση. Χαρακτηριστικά είχε χρησιμοποιήσει την έκφραση: «Τα έθνη που απέμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν».

Σήμερα, η επίσημη Τουρκία όχι μόνο δεν αποδέχεται τα γεγονότα, αλλά προσπαθεί να τα αντιστρέψει πλήρως. Χρηματοδοτεί έρευνες που προσπαθούν να κατασκευάσουν Ιστορία και να αποδείξουν ότι οι Τούρκοι υπέστησαν γενοκτονία, είτε από τους Αρμένιους, είτε από τους Ελληνες του Πόντου.

Η Ελλάδα, αντιθέτως, παρουσιάζει την παγκόσμια ιδιοτυπία να αρνείται τη δική της ιστορία και αποκρύπτει ή αμφισβητεί τη γενοκτονία που υπέστη μέρος του πληθυσμού της. Σας φαίνεται παρακινδυνευμένη αυτή η θέση; Σημειώστε τα εξής:

Μετά από πολυετή και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, μόλις στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», σπάζοντας μία παράδοση συγκάλυψης των γεγονότων που σχετίζονταν με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό.

Αρκετοί Έλληνες(;) «διανοούμενοι» δικαιολογούν σήμερα τη μεθοδική εξολόθρευση των Ελλήνων σαν σύμπτωμα του εθνικισμού ενώ προπαγανδίζουν πως υπήρχε αμοιβαιότητα στις αγριότητες. Αλλά και αν ακόμα παραδεχθούν ότι οι ωμότητες των Τούρκων ήταν ασυγκρίτως περισσότερες και αγριότερες, τις θεωρούν σαν δικαιολογημένη αντίδραση στην κατοχή της Σμύρνης από τα ελληνικά στρατεύματα.

Αποκρύπτουν πλήρως το γεγονός της πρόθεσης του νεοτουρκικού κράτους για εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών, επίσημα δηλωμένης από το 1911, οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν από την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Αποκρύπτουν επίσης τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων. H γενοκτονία είχε ήδη ξεκινήσει από το 1915 με 500.000 θύματα περίπου μέχρι το τέλος του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως προκύπτει από τη «Μαύρη Βίβλο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Οι Αρμένιοι έχουν εξαπολύσει διεθνή εκστρατεία για την αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν. Οι Εβραίοι κατόρθωσαν σε πολλές χώρες του κόσμου να ποινικοποιήσουν οποιανδήποτε αμφισβήτηση του «ολοκαυτώματος». Εμείς οι Έλληνες γιατί ανεχόμαστε τους αρνητές του δικού μας ολοκαυτώματος; Γιατί επιτρέπουμε η γενοκτονία της φυλής μας να αποτελεί την περισσότερο αγνοημένη από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς;

Δείτε ακόμη το video:
http://www.youtube.com/watch?v=A8yJmVWPN6Y

Στρατηγός Μαντζαγριωτάκης

Αρωγός των προσφύγων - Ευεργέτης της Καλλιθέας

Εφημερίδα "Έρευνα"
15 Μαΐου 2008, σελ. 7


Αυτές τις μέρες, που ξαναζωντανεύουν οι μνήμες της γενοκτονίας των Ποντίων και του διωγμού των Μικρασιατών προσφύγων, αποτελεί χρέος μας να μνημονεύσουμε το Στρατηγό Κωνσταντίνο Μαντζαγριωτάκη.

Η δράση του και η ειδική μέριμνα που κατέβαλλε για τους πρόσφυγες ξεκίνησε ήδη από την πρώτη περίοδο των διωγμών. Το «Μικρασιατικό Ημερολόγιο» αναφέρει χαρακτηριστικά:

«…Τον Αύγουστο του 1915 μετέβη στη Μυτιλήνη, όπου διορίστηκε Ανώτερος Διοικητής της Χωροφυλακής των νήσων του Αιγαίου Πελάγους. Εκεί άρχισαν να καταφεύγουν οι δεινοπαθούντες και καταδιωκόμενοι Έλληνες της Μ. Ασίας και άλλων μερών της Τουρκίας και της Βουλγαρίας, υπέρ των οποίων μεριμνούσε ακούραστα και από τους οποίους αγαπήθηκε σαν πατέρας…»

Κατά την περίοδο του μεγάλου ξεριζωμού, από το 1919 και κυρίως το 1922-23 βρήκαν καταφύγιο στην πόλη μας περίπου 25.000 πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μ. Ασία. Ο Καλλιθεάτης Στρατηγός αγωνίστηκε για τη στέγαση και την περίθαλψή τους.

Το «Μικρασιατικό Ημερολόγιο» τον χαρακτηρίζει ως έναν από τους «εν τη πρώτη γραμμή δρώντας δια την Εθνικήν ημών πρόοδον». Ο Κωνσταντίνος Μαντζαγριωτάκης υπηρέτησε 41 χρόνια την Πατρίδα και τιμήθηκε με παράσημα ελληνικά και ξένα.

Υπήρξε από τις επιφανέστερες μορφές της Καλλιθέας, την οποία στήριξε με όσες πνευματικές και υλικές δυνάμεις διέθετε.

Στις 27 Ιουλίου 1931 απεβίωσε αφήνοντας στην -τότε- Κοινότητα της Καλλιθέας ένα σημαντικότατο κληροδότημα. Στην διαθήκη του όρισε να περιέλθει η διώροφη κατοικία του επί της οδού Αμφιτρίτης (που μετονομάσθηκε με απόφαση της Κοινότητας σε «Στρατηγού Μαντζαγριωτάκη») 86, στην Κοινότητα μετά τον θάνατο της συζύγου του Ελένης.

Όρισε, ακόμη, τα εισοδήματα από τα καταστήματα της οικίας, που δεν θα χρησιμοποιούσε η Κοινότητα, θα προσφέρονταν για να «υπανδρεύεται δια κλήρου μία κόρη εκ των δέκα πτωχοτέρων οικογενειών της Καλλιθέας».

Έτσι, απάλλαξε την Κοινότητα από τη μέριμνα και τα έξοδα κατασκευής Κοινοτικού Μεγάρου, καθώς η οικία που δώρισε ήταν όχι μόνο ευρύχωρη αλλά και πολυτελέστατη (αξίας άνω των 800.000 δραχμών τότε). Εκεί στεγάζεται ως σήμερα το Δημαρχείο της Καλλιθέας.

Έπειτα από αυτό, ο Κωνσταντίνος Μαντζαγριωτάκης ανακηρύχθηκε και Μέγας Ευεργέτης του Δήμου μας

Τα νεράντζια της οργής

Εφημερίδα "Α1"
10 Μαΐου 2008, σελ. 10


Μυθοπλασία της ανεξάρτητης(;) Ελληνικής Δικαιοσύνης

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκης απέστειλε επιστολή στον προϊστάμενο του Συμβουλίου Επιθεώρησης των δικαστηρίων και δικαστών, αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου Δ. Κυριτσάκη και ζητάει να προβεί στις δικές του απαραίτητες αξιολογήσεις και ενέργειες, για την απόφαση που εξέδωσε ο πρόεδρος Πρωτοδικών Δημ. Γαβαλάς με την οποία διατάσσεται προσωρινά η απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες, του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου, «Ζιγκ-Ζαγκ στις Νερατζιές», μέχρι να εκδικασθεί η αγωγή περί οριστικής αποσύρσεως του εν λόγω βιβλίου.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης αιτιολογώντας την παρέμβασή του ανέφερε ότι «ζούμε σε έναν αιώνα ελευθερίας και δεν είναι επιτρεπτός ο σκοταδισμός κι οι επιθέσεις εναντίον της πνευματικής ιδιοκτησίας… ο καθένας έχει νου και κρίση και μπορεί να κάνει τις επιλογές του, σε σχέση με τα δημιουργήματα του πνεύματος και τα συγγραφικά δημιουργήματα.»

Με όλο το σεβασμό κύριε υπουργέ, επιτρέψτε μου -με την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού που διδάσκει λογοτεχνία εδώ και μία δεκαπενταετία- να σας επισημάνω ότι αναφερόμαστε σε μαθητές 12 ως 17 ετών, των οποίων ο νους και η κρίση δεν έχουν διαμορφωθεί, ενώ βρίσκονται στην εφηβεία, μία κρίσιμη ηλικία για τη συναισθηματική τους εξέλιξη.

Αλήθεια, το ΕΣΡ επιτρέπει να διαβαστούν μεγαλοφώνως, χωρίς λογοκρισία -και σε ώρα που παρακολουθούν μαθητές- τα επίμαχα χωρία του βιβλίου από την τηλεόραση ή να ακουστούν από το ραδιόφωνο;
Θαυμάστε το ύφος και το περιεχόμενο των διαλόγων:
«-Πώς θα υποδεχτείς τη νέα χιλιετία Σιντ;
-Με μία μπύρα στο ένα χέρι και τον πού… στο άλλο
-Σκάσε, τώρα θα σε γα… «

Η δημιουργική φαντασία της συγγραφέως κορυφώνεται με αναφορές για ένα δικέφαλο πέος μέσα στην εντατική ενός νοσοκομείου ή διαπιστώσεις ότι το καλύτερο σεξ γίνεται μετά το χειρουργείο και ότι ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα.

Θα μου πείτε, βέβαια, ότι τις βρισιές κάθε μαθητής τις γνωρίζει. Όμως, όπως αυτό δεν δικαιολογεί το να ακούγονται από τους εκπαιδευτικούς μέσα στην τάξη, έτσι δεν είναι παιδαγωγικώς ορθό να γράφονται και στα προτεινομενα λογοτεχνικά βιβλία, όπου στόχος είναι η επαφή του μαθητή με ένα ποιοτικό ύφος και περιεχόμενο.

Προσοχή! Άλλο να ακούει το παιδί βρισιές στο γήπεδο ή την καφετέρια και άλλο να έρχεται σε επαφή με αυτές με την προτροπή του υπουργείου παιδείας.

Από την άλλη, σκοταδισμός και λογοκρισία είναι να απαγορευτεί η κυκλοφορία οποιουδήποτε βιβλίου στα βιβλιοπωλεία, όχι να κριθεί ακατάλληλο για τις σχολικές βιβλιοθήκες. Ή μήπως υπουργέ μου είναι κατάλληλα όλα τα βιβλία, επομένως και όλα τα dvd, για τις σχολικές βιβλιοθήκες; Η ελευθερία της έκφρασης στην τέχνη είναι αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά ο χώρος της εκπαίδευσης έχει κανόνες και ευαισθησίες που τον οριοθετούν.

Γι αυτό και ήταν άτοπο το ότι 42 άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων –ανάμεσά τους οι Θ. Αγγελόπουλος, Β. Βασιλικός, Π. Βούλγαρης, Ξ. Καλογεροπούλου, Θ. Μικρούτσικος, Δ. Μυταράς, Μ. Φαραντούρη, Τ. Χυτήρης- υπέγραψαν ένα σχετικό κείμενο διαμαρτυρίας όπου εκφράζουν την «οργή και τον αποτροπιασμό» τους.

Τελικά, μήπως υπουργέ μου παρασυρθήκατε από το κυνήγι μαγισσών που έχουν εξαπολύσει οι φανατικοί της «προοδευτικής» θολοκουλτούρας, οι οποίοι ζητούν να ριχτεί στην πυρά όποιος τολμήσει να αρθρώσει αντίθετη άποψη με τη δική τους; Μήπως για να γίνετε αρεστός σε αυτούς επιτεθήκατε σαν ιεροεξεταστής σε ένα δικαστή που έκανε τη δουλειά του;

Ακόμα χειρότερα: Αντιλαμβάνεστε ότι στέλνετε προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα –άθελά σας ελπίζω- ότι όποιος τολμήσει να διαφωνήσει ιδεολογικά με την κατεστημένη πλέον «προοδευτική» θολοκουλτούρα η κυβέρνηση της ΝΔ θα τον καταδιώκει ανελέητα; Δηλαδή, όποιες δικαστικές αποφάσεις δεν είναι της αρεσκείας της, αντί να πηγαίνουν στο εφετείο θα πηγαίνουν στο εξής στον …Χατζηγάκη.