Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται…

Εφημερίδα “Έρευνα”
25 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 7


«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.»


Αυτά είπε ο Ισοκράτης τον 4ο αιώνα π.Χ. Ωστόσο, τα ίδια λόγια θα μπορούσε να είναι το μακράν πιο εύστοχο σχόλιο για τα επεισόδια που ταλανίζουν τη χώρα μας τις τελευταίες εβδομάδες. Ιδίως όσον αφορά στα μηνύματα που περνάνε τα μμε στη νεολαία μας, αλλά και τα πολιτικά πρόσωπα και κόμματα που θέλουν να χαϊδέψουν τα αυτιά της.

Ερεθίζουν, ενθαρρύνουν και επιβραβεύουν την αυθάδεια και τη βία, τους προσδίδουν το χαρακτήρα ενός κοινωνικού κινήματος –που ωστόσο δεν έχει σαφή ιδεολογία, σκοπούς και μέθοδο- και τη βαφτίζουν σαν δικαίωμα των ανήλικων παιδιών. Τα παραδείγματα είναι πολλαπλά και δηλωτικά της διαστρεβλωτικής κατάχρησής των εννοιών και των γεγονότων.

Πρώτον, η απαξίωση των Αστυνομικών από τα μμε έχει αγγίξει το όριο μιας ρατσιστικής παρανοϊκής εμπάθειας. Αφού ένας αστυνομικός πυροβόλησε ένα μαθητή, τότε όλοι οι αστυνομικοί είναι «γουρούνια – δολοφόνοι». Αυτό το μήνυμα πέρασε στους μαθητές μας. Η συμπεριφορά και η βία από λίγους κακούς αστυνομικούς τείνει να γενικεύεται και να παρουσιάζεται -από τα μμε και την αριστερά- σαν κανόνας που αφορά το σώμα της Αστυνομίας στο σύνολο της.

Από την άλλη, οι αστυνομικοί θύματα συγκρούσεων με κουκουλοφόρους ή αλλοδαπούς, που χάνουν τη ζωή τους ή μένουν ανάπηροι περιφρονούνται από τα μμε και την Αριστερά. Δεν θεωρούνται νέοι, ας είναι συνήθως 22-28 ετών. Δεν ανήκουν στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί βγάζουν 800. Τους θεωρούν εξουσία γιατί έχουν όπλο, κι ας μην το τράβηξαν για να σωθούν. Βλέπεις, οι θάνατοι και τα τραύματά τους δεν πουλάνε το ίδιο, ας πονάνε το ίδιο.

Κάποιοι θολοκουλτουριάρηδες φωνάζουν «να καταργηθούν τα ΜΑΤ». Δεν κατανοούν πως ο ρόλος της Αστυνομίας ανά τον κόσμο είναι κατασταλτικός και αν το Κράτος δεν διαθέτει δυνάμεις καταστολής, τότε το κενό θα καλυφθεί από ιδιωτικούς στρατούς, που θα είναι ιδιοκτησία των οικονομικά ισχυρών; Αυτά όμως συνέβαιναν στο φεουδαρχικό μεσαίωνα.


Ύστερα, η ανάρτηση πανό επιτρέπεται, αλλά υπάρχουν και χώροι ιεροί, όπου ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Παγκόσμια σύμβολα πολιτισμού, όπως η Ακρόπολη, δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο μικροκομματικής συμπεριφοράς και εκμετάλλευσης. Άλλο αντίσταση άλλο βεβήλωση.

Το συμβάν στο Κρατικό Ραδιομέγαρο, ακόμα, κατά το οποίο «μαθητές» και γνωστοί άγνωστοι κατέλαβαν την αίθουσα του Κεντρικού Δελτίου Ειδήσεων της ΝΕΤ για να «διαμαρτυρηθούν». Άλλο διαμαρτυρία, άλλο κατάληψη και αυθαιρεσία. Αυτοί οι αυτόκλητοι «δημοκράτες» οι οποίοι στο όνομα της Δημοκρατίας καταλύουν κάθε έννοια της, μου θύμισαν πραξικοπηματίες που έχουν στόχο την κατάληψη των κρατικών τηλεοπτικών σταθμών.

Στο μέσο μιας κρίσης που σαρώνει εργασία, εισοδήματα και απασχόληση, υπέρ των τραπεζών και του πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι απαράδεκτο μμε και κόμματα να κάνουν πλιάτσικο στις ψυχές και τη νοοτροπία των ανήλικων μαθητών μας, αλλοιώνοντας τη δημοκρατική τους συνείδηση.

Αντίο σε έναν μεγάλο Έλληνα

Τάσσος Παπαδόπουλος (1934-2008)

Εφημερίδα “Έρευνα”
18 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 7


Ο σωτήρας της Κύπρου από την Πλεκτάνη Ανάν δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος απεβίωσε το πρωί της Παρασκευής 12 Δεκεμβρίου 2008, μετά από μια άνιση μάχη με την επάρατη ασθένεια, την οποία έδωσε με το θάρρος, την αξιοπρέπεια και την επιμονή, που χαρακτήριζαν κάθε στιγμή της ζωής του.

Ο εκλιπών γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 7 Ιανουαρίου 1934. Σπούδασε νομικά στο Gray's Inn του Λονδίνου και ήταν παντρεμένος με δύο κόρες και δύο γιους.

Η μακρά πολιτική διαδρομή του ταυτίστηκε με τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Βρετανών, αλλά και στις μεγάλες μάχες για το Κυπριακό, ο Tάσσος Παπαδόπουλος ήταν πάντα παρών. Με σθένος και αξιοπρέπεια, σταθερή και αταλάντευτη στάση σε θέσεις και αρχές.

Πήρε ενεργά μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ.

Συμμετείχε στη Διάσκεψη του Λονδίνου και ψήφισε εναντίον της υπογραφής των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου.

Ήταν ένας από τους τέσσερις αντιπροσώπους της ελληνοκυπριακής πλευράς στη Συνταγματική Επιτροπή που συνέταξε το Σύνταγμα της Κύπρου.

Υπηρέτησε για δώδεκα χρόνια ως Υπουργός, διαδοχικά ως Υπ. Εσωτερικών, Υπ. Οικονομικών, Υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Υπ. Υγείας και Υπ. Γεωργίας και Φυσικών Πόρων.

Κορυφαία στιγμή για τον Tάσσο Παπαδόπουλο αλλά και τον Ελληνισμό της Κύπρου, το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Aνάν, τον Απρίλιο του 2004. Ως πρόεδρος είχε απευθύνει το ιστορικό διάγγελμα στις 7 Απριλίου του 2004 με το οποίο καλούσε τον κυπριακό λαό να απορρίψει στο δημοψήφισμα το Σχέδιο Aνάν.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το διάγγελμα του. Ο λόγος του, το ήθος του και η ελληνοπρέπεια του ας γίνουν πυξίδα για τους μελλοντικούς Έλληνες ηγέτες:

«Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών. Έναντι της ανεδαφικής ψευδαίσθησης ότι η Τουρκία θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.

Συμπατριώτισσες, συμπατριώτες,

Είμαι βέβαιος ότι δεν σας αγγίζουν ψεύτικα διλήμματα. Ότι δεν σας τρομάζουν απειλές για δήθεν διεθνή απομόνωση.

Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ,

Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου.

Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο παρόν και το μέλλον της Κύπρου και του λαού μας, σε καλώ να μην υποθηκεύσεις το μέλλον στην πολιτική βούληση της Τουρκίας. Να προασπιστείς την Κυπριακή Δημοκρατία, λέγοντας ΟΧΙ στη κατάλυσή της.
Να συστρατευτείς για μια νέα πιο ελπιδοφόρα πορεία επανένωσης της πατρίδας μας μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.


Με μάτια βουρκωμένα, θα στρέψει το βλέμμα του προς τον λαό και θα του ευχηθεί «Καλή Ανάσταση». Ήταν Μεγάλη Τετάρτη.

Η Κύπρος έχασε έναν πατριώτη, έναν ακούραστο μαχητή. Ο Ελληνισμός τον ευχαριστεί για το έργο του και θα τον εγγράψει στην Ιστορία με χρυσά γράμματα.
Αιωνία του η μνήμη! Αθάνατος!

Οι Αλβανοί θα λύσουν το Σκοπιανό;

Εφημερίδα “Έρευνα”
11 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 7


Σύμφωνα με δημοσίευμα της σκοπιανής εφημερίδας “Nova Makedonija” της 30 Νοεμβρίου, ο Αλί Αχμέτι, αρχηγός του μεγαλυτέρου αλβανικού κόμματος “DUI” στα εγκαίνια του Μουσείου του Αλβανικού Εθνικού Στρατού στην πόλη των Σκοπίων ονόμασε τα Σκόπια «πρωτεύουσα της Δαρδανίας και κοιτίδα των Αλβανών». Ο όρος Δαρδανία εκφράζει την αρχαία ονομασία της περιοχής και τον έχουν υποδείξει ως λύση αρκετοί Έλληνες ιστορικοί.

Χαρακτηρίζοντας τα Σκόπια κοιτίδα των Αλβανών θυμίζει ότι στην πόλη αυτή οργανώθηκε μία από τις πρώτες παναλβανικές συνελεύσεις στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν άρχισε να αφυπνίζεται η αλβανική εθνική συνείδηση.

Έχοντας στο νου ότι το κόμμα του Αχμέτι συγκυβερνά με το “VMRO” του Πρωθυπουργού Γκρούεφσκι, αυτή η δήλωση αποτελεί βόμβα, καθώς δείχνει πως ένα μέρος της κυβέρνησης των Σκοπίων δεν αποδέχεται το όνομα «Μακεδονία».

Δείχνει ακόμα το μέγεθος του εθνοτικού διχασμού στη Fyrom και πόσο έντονα είναι τα διαλυτικά φαινόμενα εκεί. Ας θυμηθούμε πως ο Αλί Αχμέτι πρωταγωνίστησε στην ένοπλη εξέγερση των Αλβανών της Fyrom το 2001. Τότε οι Αλβανοί προσπάθησαν να αποσχίσουν τις δυτικές επαρχίες.

Η αλήθεια είναι πως και οι υπόλοιποι Αλβανοί ηγέτες της Fyrom δεν επιθυμούν το όνομα «Μακεδονία». Ο Άρμπεν Τζαφέρι δήλωσε το 2007 σε Έλληνες δημοσιογράφους ότι προτιμά το όνομα «Δημοκρατία της Αχρίδος». Εξ άλλου ο Νεβζάτ Χαλίλι, ηγέτης του “PDP”, τον Οκτώβριο του 2008 ανακοίνωσε σε κομματικό συνέδριο την πρότασή του για την αυτονόμηση των αλβανικών περιοχών της Fyrom με το όνομα «Ιλλυρίδα».

Είναι σαφές, επομένως, ότι οι Αλβανοί της Fyrom δεν έχουν διάθεση να στηρίξουν τον σκοπιανό «μακεδονισμό». Το παράδειγμα του ανεξαρτήτου Κοσσυφοπεδίου τους δελεάζει.

Ταυτόχρονα, διαπιστώνουν ότι η Fyrom θα αργήσει πολύ να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ, εξαιτίας της παρατεταμένης διαμάχης με την Ελλάδα.

Τα διαλυτικά φαινόμενα που προκαλούν οι Αλβανοί σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των Σκοπιανών πολιτών που αποκτούν βουλγαρική υπηκοότητα θέτουν την Ελλάδα ενώπιον ενός κρισίμου ερωτήματος:

Άραγε σε λίγα χρόνια θα υπάρχει το κράτος της Fyrom με την σημερινή του μορφή, θα έχει διασπασθεί ή θα επιβιώσει με τη μορφή Συνομοσπονδίας, όπου οι Αλβανοί θα έχουν ισχυρό λόγο και δεν θα τους ενδιαφέρει το όνομα «Μακεδονία»; Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο υποχωρητικοί, καθώς πολλά σενάρια είναι ανοιχτά.

Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, ας έχουμε υπόψη ότι στα Σκόπια ήδη αρχίσει να φτιάχνεται η νέα αμερικανική υπερπρεσβεία, η οποία θα απασχολεί περί τα 800 άτομα (!). Για να αντιληφθούμε το μέγεθος, σημειώστε ότι η αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών απασχολεί περίπου 70 άτομα.

Το 2009 θα νιώσουμε την οικονομική κρίση

Εφημερίδα “Έρευνα”
4 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 7


Η σημερινή οικονομική κρίση γονατίζει την παγκόσμια οικονομία και το μπλοκ των εύρωστων οικονομικά χωρών αδυνατεί να δώσει πειστικές λύσεις.

Οι πολιτικές ηγεσίες της Δύσης είναι υπεύθυνες για τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα. Η πλήρης αποδυνάμωση των μηχανισμών δημόσιου ελέγχου αποτέλεσε συνειδητή επιλογή του νεοφιλελευθερισμού.

Συντελέσθηκε ένα παγκόσμιο οικονομικό έγκλημα με εργαλεία την υπερκατανάλωση, την απληστία και την κερδοσκοπία. Για πολλά χρόνια τώρα το κράτος πρόνοιας έχει υπονομευτεί στο βωμό της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και της αχαλίνωτης απορρύθμισης–«απελευθέρωσης» των αγορών.

Οι «γκουρού του νεοφιλελευθερισμού» αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο με αβέβαιο χρονικό ορίζοντα επανόδου στη σταθερότητα.

Για την Ελλάδα οι συνέπειες θα είναι δραματικές. Απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, αδυναμία αναπτυξιακής πολιτικής με νέα έργα και έλλειψη ρευστού. Ο κόσμος ήδη ξοδεύει πολύ λιγότερα, είτε διότι δεν έχει χρήματα και δουλειά είτε διότι φοβάται να ξοδέψει. Αυτό σημαίνει «λουκέτα» σε χιλιάδες μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις.

Οι δύο βασικοί πυλώνες της οικονομίας, ο τουρισμός και η οικοδομή θα πληγούν καίρια το 2009. Μείωση της τουριστικής κίνησης θα σημάνει λιγότερο τουριστικό συνάλλαγμα, θα κλείσουν μικρά ξενοδοχεία και επιχειρήσεις στις τουριστικές περιοχές. Στην οικοδομή, η απουσία αγοραστών θα «παγώσει» την δραστηριότητα ενώ θα βγουν στην ανεργία πολλοί εργαζόμενοι στον κλάδο.

Στις υπόλοιπες επιχειρήσεις και τις τράπεζες θα έχουμε λουκέτα και συγχωνεύσεις. Οι συγχωνεύσεις θα σημάνουν απολύσεις και ανακατατάξεις στους εργαζόμενους. Όλα αυτά τα εφιαλτικά σενάρια είναι πλέον περισσότερο πιθανά από ποτέ. Η ακρίβεια σε όλα τα είδη θα κάνει ασφυκτική την πίεση στα μικρά και μεσαία
νοικοκυριά.

Από την άλλη, κάποια golden boys στις τράπεζες θα κάνουν πάρτι πάνω από τα 28 δις ευρώ που τους χαρίζει ο Αλογοσκούφης -ο οποίος μέχρι τώρα δεν μπορεί να βρει 100 εκατ. ευρώ για το επίδομα στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Όσοι ζητούν μία βιώσιμη λύση θα πρέπει να στραφούν σε μια αποτελεσματική εποπτεία των αγορών, με σκληρούς νόμους για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, για το τέλος των αυθαιρεσιών του.

Η κρίση έκανε προφανές πως είναι πια ο καιρός να τεθούν νέοι κανόνες και νέες εγγυήσεις προς τους πολίτες. Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία οφείλει άμεσα να διεξάγει μια σκληρή και συνεχόμενη μάχη κατά των «στρεβλώσεων» της αγοράς, των καρτέλ και των κερδοσκόπων και να στηρίξει με ουσιαστικά μέτρα την εγχώρια παραγωγή.

Ο απλός φορολογούμενος ζητεί σιγουριά, εξασφάλιση των αποταμιεύσεών του και σταθερότητα στα επιτόκια των δανείων και στις τιμές.

Για τον λόγο αυτό θα πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις επενδύοντας περισσότερο στις υποδομές, την ανάπτυξη και την απασχόληση. Χρειαζόμαστε περισσότερα μέτρα για τη στήριξη των οικογενειακών εισοδημάτων, ενέργειες για να προστατευτεί ο φορολογούμενος πολίτης και ένα δίχτυ ασφαλείας για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Kissinger και Callaghan υπονόμευσαν την Κύπρο το 1974

Εφημερίδα “Έρευνα”
27 Νοεμβρίου 2008, σελ. 7


Η υπονόμευση της Κύπρου από Βρετανία και ΗΠΑ το 1974 είναι μία υποψία όλων όσοι μελετούν το κυπριακό. Όμως, είναι άλλο να το υποψιάζεσαι και διαφορετικό να επιβεβαιώνονται αυτές οι υποψίες. Η "Ζούγκλα" αποκάλυψε τον τηλεφωνικό διάλογο μεταξύ του Henry Kissinger και του James Callaghan, δηλαδή των Υπουργών των Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, στις 14 Αυγούστου 1974, την ώρα που ο Αττίλας δρούσε στην Κύπρο. Πρόκειται για συνταρακτικό ντοκουμέντο, εμπιστευτικό έγγραφο της απομαγνητοφώνησης της τηλεφωνικής συνομιλίας.

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 14 Αυγούστου 1974, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Μαύρος βρίσκεται στην Γενεύη για τις συζητήσεις με τους Τούρκους στα πλαίσια του ΟΗΕ. Ο δεύτερος Αττίλας μόλις έχει αρχίσει και οι τουρκικές δυνάμεις αναπτύσσονται στον κυπριακό βορρά με στόχο την πράσινη γραμμή.

Στις 2.45μμ –ώρα Αγγλίας- Henry Kissinger και James Callaghan συνομιλούν τηλεφωνικά. Η συνομιλία είναι αποκαλυπτική. Η Ουάσιγκτον αποδέχεται πως στο «κυπριακό» το Λονδίνο έχει τον κύριο λόγο.

«Οι Τούρκοι είναι υπερεθνικόφρονες κάτι σαν το Χίτλερ», ομολογεί ο Κάλαχαν, για να εισπράξει την καταφατική απάντηση του Κίσινγκερ». Ο «εύκολος» στόχος είναι οι Έλληνες που χρειάζονται «μασάζ», δηλαδή μία δόση πίεσης και μία φιλική χειρονομία, αλλά με έμφαση στην πίεση.

Όσον αφορά στον ΟΗΕ, προφανώς οι δύο υπ. Εξωτερικών θεωρούσαν αναποτελεσματικό το ρόλο του και απίθανη την περίπτωση να βρεθεί πολιτική λύση μέσα από τις διαπραγματεύσεις. Ήδη από τον Αύγουστο του 1974 η βρετανική διπλωματία είχε αντιληφθεί πως η λύση του «κυπριακού» θα είναι μία μακρά και περιπετειώδης διαδικασία.

Το πιο σημαντικό στοιχείο της συνομιλίας είναι πως εκείνη τη στιγμή ο Κάλαχαν προτείνει την έννοια της «Διζωνικής» λύσης εντός ενός ομοσπονδιακού συνόλου. Δηλαδή, το Λονδίνο έχει χαράξει την πολιτική του στο κυπριακό από τότε.

Το ζητούμενο για το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον ήταν το 1974 να ομαλοποιηθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδιαφέρονταν πάνω απ' όλα για την ενότητα του ΝΑΤΟ και για την μείωση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης (της Ρωσίας σήμερα) στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής. Αυτές είναι και οι συνιστώσες της γραμμής που ακολουθούν η Αγγλία και η ΗΠΑ μέχρι σήμερα.

Ανάμεσα στους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς υπάρχει μία διαχρονική σχέση συνενόχων. Μία σχέση που διατρανώνεται μέχρι σήμερα στα πολεμικά θέατρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Οικονομική κρίση και πολιτική

Εφημερίδα “Έρευνα”
20 Νοεμβρίου 2008, σελ. 7


Κεντρικό θέμα στην ειδησεογραφία του πλανήτη μας αποτελεί η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι πιθανές λύσεις που προτείνονται για έξοδο από αυτήν.

Κρίση που επηρεάζει έντονα ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς οι ρυθμοί ανάπτυξης της Γηραιάς Ηπείρου βρίσκονται κοντά στο απόλυτο μηδέν. Οι δείκτες στο χρηματιστήριο «ξεφουσκώνουν» γδύνοντας για άλλη μία φορά τους αφελείς και άπληστους μικρομεσαίους, που γίνονται χρηματοδότες των ολίγων οικονομικά ισχυρών.

Στην πραγματικότητα την κρίση αυτή βιώνει η Ευρώπη και μαζί η χώρα μας εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, καθώς το βιοτικό επίπεδο έχει αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.

Αν και οι οπαδοί του νέο-φιλελεύθερου μοντέλου, μέχρι το καλοκαίρι, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ζούμε σε έναν παράδεισο όπου οι αριθμοί ευημερούν και ότι μας προσέφεραν έναν κόσμο ευκαιριών, τουλάχιστον για τους «ικανούς».

Όσοι τολμούσαμε να επισημάνουμε την αύξηση των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή χωρίς εισοδήματα και την αύξηση εκείνων που περιμένουν στην ουρά για το συσσίτιο απόρων, μας κατηγορούσαν σαν γραφικά υπερβολικούς.

Μάλιστα πρόβαλλαν σαν επιχείρημα το «μαύρο χρήμα» που βγάζει ο Έλληνας από την δεύτερη ή τρίτη δουλειά του. Δεν νομίζω ότι αναρωτήθηκε κανένας νεοφιλελεύθερος πόσοι από αυτούς που κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά, το κάνουν από επιλογή για να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο και πόσοι (δυστυχώς οι περισσότεροι) από ανάγκη, καθώς πιέζονται να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες ανάγκες τους.

Προσωπική μου επιλογή είναι να ανήκω στην πλευρά όσων επιμένουμε να αντιπαραθέτουμε την φωνή της λογικής ενάντια στο δήθεν «πολιτικά ορθό». Όσων εκφέρουμε λόγο που δεν περιορίζεται από στεγανά και ιδεοληψίες. αλλά αποδομεί την εικονική πραγματικότητα στην οποία κάποιοι θέλουν να μας εγκλωβίσουν…

Δεν θεωρούμε το κεφάλαιο συλλήβδην «καλό» όπως η νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά, ούτε φύσει «κακό» όπως η αριστερά.

Γιατί υπάρχει από τη μία το παραγωγικό κεφάλαιο που παρέχει θέσεις εργασίας, κάνει μακροχρόνιες επενδύσεις, σέβεται την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, γνωρίζοντας πως όταν αυτοί ευημερούν και είναι ικανοί να καταναλώνουν, βοηθούν και τις επιχειρήσεις να αυξάνουν τα κέρδη τους και η κοινωνία οδηγείται αρμονικά σε πραγματική ανάπτυξη με παραγωγικούς όρους και όχι πλασματικούς.

Από την άλλη το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο των golden boys των πολυεθνικών, των τραπεζών και της «φούσκας» των χρηματιστηρίων, που επιδιώκουν να κάνουν την αρπαχτή της ζωής τους για να εξασφαλιστούν οικονομικά, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις.

Βέβαια, τα αντίστοιχα golden boys της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας έχουν επιλέξει (από το 1979) να αποδομήσουν το παραγωγικό κεφάλαιο (κατέστρεψαν με τις πολιτικές τους επιλογές επιχειρήσεις όπως η «Αιγαίον», η «Χρωπεί», η «Ιζόλα» κλπ) ενώ αγκάλιασαν το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο, προκειμένου να βρουν πρόθυμους χρηματοδότες στις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Και κατάντησαν την πολιτική μία ενασχόληση για την ελίτ, για το κομματικό «προσωπικό», για τους πολιτικούς συντάκτες, απαξιωμένη όμως στην κοινωνία.

Μήπως η οικονομική κρίση σταθεί η αφετηρία ώστε ο πολίτης να ξαναθέσει στο κέντρο της συζήτησης την πραγματική πολιτική; Αυτή που έχει πάθος, αξίες, αρχές, οράματα, αυτή που έχει γλώσσα σκληρή, αυτή που μέτρο της είναι ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί των τεχνοκρατών;