1453: Η πολιορκία και η Άλωση

Εφημερίδα “Έρευνα”
31 Μαΐου 2007, σελ. 7

Στις αρχές Φεβρουαρίου 1451 πέθανε ο Σουλτάνος Μουράτ. Ο τριτότοκος γιος του, Μωάμεθ Β', σπεύδει στην Αδριανούπολη. Αναγνωρίζεται ηγεμόνας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι μόλις 20 ετών, χαρισματικός, αδίστακτος και φιλόδοξος. Μιλά άπταιστα την ελληνική γλώσσα. Ορκίζεται στον Αλλάχ να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.

Ο Μωάμεθ, για να απομονώσει την Πόλη από τη θάλασσα, κατασκευάζει ένα φρούριο στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου. Για να συγκεντρωθούν τα υλικά κατασκευής του Ρουμελί Χισάρ -έτσι ονομάστηκε- ερημώθηκαν τα γύρω χωριά.

Δίνει άφθονα χρήματα, υλικά και προσωπικό στον Ούγγρο εφευρέτη Ούρμπας για να κατασκευάσει το κανόνι που θα γκρεμίσει τα τείχη της Πόλης.

Στις 2 Απριλίου 1453 το ασκέρι του Μωάμεθ θα κυκλώσει την Πόλη με 150.000 τακτικό στρατό και αναρίθμητες ορδές ατάκτων. 400 τουρκικά πλοία έχουν αγκυροβολήσει στο Βόσπορο.

Από τους 35.000 χιλιάδες κατοίκους της πόλης μόνο οι 4.983 άνδρες είναι μάχιμοι. Σε αυτούς πρέπει να προστεθούν 700 Γενοβέζοι του Giustiniani και λίγοι εθελοντές από την Ιταλία, την Κρήτη, και την Ισπανία.

Στις 20 Απριλίου αναπτερώνονται οι ελπίδες για τη σωτηρία της Πόλης. Τρία γενοβέζικα καράβια και ένα βυζαντινό με αρχηγό τον Φλαντανελά, φορτωμένα με σιτάρι, εφόδια και στρατιώτες πλησιάζουν το λιμάνι της Πόλης. Τα τουρκικά πλοία, μάταια θα προσπαθήσουν να τα βουλιάξουν. Η αλυσίδα ανοίγει και μπαίνουν θριαμβευτικά στο λιμάνι.

Ο Μωάμεθ τότε εφαρμόζει ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Στις 22 Απριλίου εβδομήντα τουρκικά πλοία πάνω σε ειδικά έλκηθρα περνούν το λόφο του Πέραν και πέφτουν στον Κεράτιο Κόλπο. Η αλυσίδα αχρηστεύεται. Ο Κεράτιος είναι στα χέρια του Σουλτάνου.

Στις 21 Μαΐου, στέλνει πρέσβεις στον Αυτοκράτορα και του ζητά να παραδώσει την Πόλη. Ο Κωνσταντίνος του δίνει την ιστορική απάντηση:
«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Οι κάτοικοι της Πόλης με ολονύκτιες προσευχές και λιτανείες έχουν εναποθέσει τις τελευταίες ελπίδες σωτηρίας στη θεϊκή βοήθεια.

Ο Μωάμεθ, στις 28 Μαΐου σε δημόσια στον Αλλάχ ορκίζεται ότι μετά από την πτώση της Πόλης θα αφήσει το στρατό του να τη λεηλατήσει επί τρεις ημέρες.

Η επίθεση εκδηλώνεται τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου. Λίγο πριν ξημερώσει το «κανόνι του Ούρμπας» δημιουργεί ένα ρήγμα, μπροστά από την πύλη του Αγίου Ρωμανού. Επιχειρούν να περάσουν 300 Τούρκοι. Με ορμητική αντεπίθεση και με ηγέτη τον Αυτοκράτορα ακολουθεί σφαγή. Την κρίσιμη ώρα της μάχης τραυματίζεται ο Giustiniani. Εκατοντάδες Γενίτσαροι περνούν το ρήγμα και βρίσκονται στα νώτα των υπερασπιστών, οι οποίοι πανικοβάλλονται. Εδώ υπάρχουν οι αφηγήσεις περί της Κερκόπορτας. Ήταν ξεχασμένη ή οι Τούρκοι πέρασαν από κάποιο ρήγμα; Η Ιστορία δεν το ξεκαθαρίζει.

Ο Κωνσταντίνος, όταν βλέπει τους Τούρκους μέσα στην Πόλη, ξηλώνει τα αυτοκρατορικά διάσημα και ορμά. Ανώνυμος μέσα στο πλήθος πέφτει μπροστά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, μαχόμενος ως Έλληνας.

Οι Τούρκοι ρίχτηκαν σαν κτήνη στην καταστροφή. Τις γυναίκες θα τις πουλήσουν στα σεράγια. Τα παιδιά θα τα πουλήσουν στα παζάρια των σκλάβων. Τους γέρους θα τους σκοτώσουν. Τους ιερείς και χιλιάδες πιστούς θα τους σφάξουν. Τα πολύτιμα κειμήλια θα τα καταστρέψουν. Οι θαυμάσιοι πίνακες θα γίνουν στάχτη. Σχίζουν τα πολυτιμότατα βιβλία που θα κληροδοτούσαν στους επερχόμενους τη σοφία των αιώνων…

Μακεδονικό… Εθνικό ζήτημα ή πολιτικό κόστος;

Εφημερίδα “Α1”
26 Μαΐου 2007, σελ. 12

Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας –που υπερβαίνει τα όρια του δικομματισμού- έχει αποδεχθεί προφανώς εδώ και καιρό την άνευ όρων παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας μας σε ένα υπό διάλυση κρατικό μόρφωμα στα βόρεια σύνορα μας.

Είναι γεγονός ότι ήδη όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (εκτός της Γαλλίας), αλλά και τα 2/3 των μελών της Γενικής Συνέλευσης έχουν προβεί σε αναγνώριση του με το όνομα «Μακεδονία».

Αυτό αποτελεί ευθύνη των ιθυνόντων της «ισχυρής Ελλάδας», οι οποίοι δεν τροφοδότησαν αφειδώς με ιστορικό υλικό όσο το δυνατό περισσότερα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα σε όλον τον κόσμο, αλλά και όλα τα έντυπα διεθνούς κύρους, σε αντίθεση με τα Σκόπια που έδωσαν ρεσιτάλ ιστορικής προπαγάνδας.

Και όμως οι δυσάρεστες αυτές εξελίξεις για το εθνικό μας θέμα θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν έστω και την ύστατη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση έδειχνε αποφασισμένη να πιέσει πραγματικά τα Σκόπια, με αιχμή του δόρατος τις ελληνικές επενδύσεις, που ουσιαστικά συντηρούν σε μεγάλο ποσοστό την οικονομία του γειτονικού κρατιδίου.

Βέβαια αυτή η προοπτική φαντάζει εξωπραγματική, αν αναλογιστεί κανείς πως, όταν οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τους γείτονες ως «Μακεδονία» (αμέσως μετά την δεύτερη εκλογή Μπους), η αντίδραση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ήταν να γίνει περισσότερο πειθήνια και ενθουσιώδης στα κάθε είδους κελεύσματα της υπερδύναμης.

Να θυμίσουμε τον ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Γ. Δημητρακόπουλο, που ζήτησε επίμονα στο Ευρωκοινοβούλιο (26 Ιαν. 2006) να μην τεθεί σε ψηφοφορία η τροπολογία του Γιώργου Καρατζαφέρη για την μη χρήση του ονόματος "Μακεδονία" από τα Σκόπια;

Σήμερα, το πιο ανησυχητικό είναι πως τα κανάλια της διαπλοκής και ο δικομματισμός -απροκάλυπτα πλέον- δεν φαίνεται να ενοχλούνται τόσο για την απεμπόληση της Ιστορίας μας. Ασχολούνται κυρίως με το πολιτικό κόστος που θα έχει για την Νέα Δημοκρατία η επικείμενη αναγνώριση της ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία» από την παγκόσμια κοινότητα.

Ασχολούνται με εκλογικά σενάρια, με τον «κίνδυνο Καρατζαφέρη», του οποίου η είσοδός στην Βουλή θα οδηγήσει σε μία κυβέρνηση με ισχνή ή χωρίς αυτοδυναμία. Δεν εστιάζουν στην ουσία του προβλήματος και αδιαφορούν συνειδητά για την παραχάραξη της Ελληνικής Ιστορίας και την απεμπόληση των Εθνικών μας Δικαίων.

Για τον ΛΑ.Ο.Σ το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ αποτελεί μείζον εθνικό ζήτημα. Οι υπόλοιποι φαίνεται το λογαριάζουν μόνο σαν εκλογικό - πολιτικό κόστος…

1453: Τα εγκληματικά λάθη που προηγήθηκαν

Εφημερίδα “Έρευνα”
24 Μαΐου 2007, σελ. 7

Πλησιάζει η 29η Μαΐου, μία θλιβερή για το έθνος μας επέτειος, που στην γειτονική Τουρκία εορτάζεται με τριήμερους πανηγυρισμούς και θεαματικές τελετές. Γυρίζουμε τη σκέψη μας χρόνια πίσω στην αποφράδα για τον Ελληνισμό ημέρα της πτώσεως της Βασιλίδας των πόλεων, της Κωνσταντινούπολης.

Σε αυτό το πρώτο μέρος θα απλώσουμε επιγραμματικά τον ιστό από τις εγκληματικές για το Βυζάντιο πράξεις –των ίδιων των Ρωμιών- που προηγήθηκαν της Αλώσεως:

-Το 1341, μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ' ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Πρωθυπουργού Ιωάννη Καντακουζηνού και του νόμιμου διαδόχου του θρόνου Ιωάννη Παλαιολόγου. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός, ηγέτης των «δυνατών», για να γίνει Αυτοκράτορας, δεν δίστασε να συμμαχήσει με τον Ορχάν, γιο του Οσμάν, ιδρυτή του πρώτου οθωμανικού κράτους. Του έστειλε μάλιστα δώρο την κόρη του Θεοδώρα (1344). Εκείνος, για να βοηθήσει τον πεθερό του, έστειλε 6.000 πολεμιστές Τούρκους στη Θράκη, οι οποίοι εγκατέστησαν στη Θράκη τους δικούς τους που έφεραν από τα βάθη της Ασίας. Έτσι ρίζωσαν στη Θράκη οι Τούρκοι.

-Τον Απρίλιο του 1390 ο Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος έκανε πραξικόπημα κατά του παππού του Ιωάννη Ε' Παλαιολόγου με τη βοήθεια του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Αμέσως μετά τον τερματισμό του πραξικοπήματος, ο Ιωάννης Ζ' αλλά και ο Μανουήλ κλήθηκαν από τον Βαγιαζήτ -βάσει των όρων που είχαν συμφωνήσει- να παραδώσουν την Φιλαδέλφεια, που ήταν το τελευταίο ελληνικό φρούριο στην Μ. Ασία. Υπέδειξαν στους κατοίκους της Φιλαδέλφειας να παραδώσουν την πόλη στο στρατό του Βαγιαζήτ Α' και, όταν αυτοί αρνήθηκαν, εξεστράτευσαν εναντίον τους. Βρέθηκαν έτσι σε κοινό στρατόπεδο με τον Σουλτάνο, μαχόμενοι εναντίον των συμφερόντων του βυζαντινού κράτους.

-Μόλις πέθανε ο Ιωάννης, ο άτεκνος γιος του Μανουήλ Παλαιολόγου, πριν ακόμη ταφεί, ξέσπασε διαμάχη για τη διαδοχή στο θρόνο. Με την επέμβαση της Ελένης Παλαιολογίνας, χήρας του Μανουήλ και μητέρας των έξι παιδιών τους, στέφθηκε Αυτοκράτορας ο τέταρτος γιος της Κωνσταντίνος ΙΑ', στις 6 Ιανουαρίου 1449. Ήταν σαράντα πέντε ετών.

-Να σημειώσουμε ότι οι Ρωμιοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που βρίσκονταν στο στρατόπεδο του Μωάμεθ κατά την πολιορκία της Βασιλεύουσας το 1453 ήταν αριθμητικά περισσότεροι από τους Ρωμιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς που βρίσκονταν εντός των τειχών και υπερασπίζονταν το πάτριο έδαφος. Αυτοί που βρίσκονταν έξω μπήκαν στην Πόλη μαζί με τους Τούρκους για να λεηλατήσουν.

-Ο αείμνηστος Βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman αναφέρει ότι ένα σημαντικό μέρος του αρχοντολογιού της Κωνσταντινούπολης είχε συνεννοηθεί ήδη με τον Σουλτάνο και είχαν τοποθετήσει στα σπίτια τους σε εμφανές σημείο ένα διακριτικό σημάδι και οι εισβολείς δεν τους πείραξαν.

Παραθέτω αυτές τις εγκληματικές ενέργειες -που καταδίκασαν στον αφανισμό μία Αυτοκρατορία 11 αιώνων- σαν ένα πολύτιμο μάθημα Ιστορίας, που αποδεικνύει στην πράξη, πού οδηγεί η μωροφιλοδοξία και η εγωπάθεια όσων διαχειρίζονται την τύχη του Ελληνισμού.

19 Μαΐου 1919 – Ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας

Συμπληρώθηκαν 88 χρόνια από την ημέρα που οι Τούρκοι τσέτες του Κεμάλ Ατατούρκ και του Τοπάλ Οσμάν αποβιβαζόμενοι στη Σαμψούντα κατέσφαξαν 353.000 Ποντίους (σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία, γιατί στην πραγματικότητα ήταν πολλοί περισσότεροι).

Η Τουρκία ποτέ δεν αναγνώρισε τα εγκλήματα που διέπραξε. Ούτε οι εγκληματίες της -πρόδρομοι του ναζισμού- δικάστηκαν όπως οι Ναζί στην Νυρεμβέργη.

Μάλιστα, οι ιθύνοντες της Άγκυρας διαμαρτύρονται θρασύτατα από το 2006 για την ανέγερση του μνημείου για την Ποντιακή Γενοκτονία στη Θεσσαλονίκη.

Σήμερα, η Τουρκία συνεχίζει την ίδια τακτική του ευτελισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ανησυχητικό είναι πως οι εγχώριοι «προοδευτικοί» κύκλοι προσπαθούν χάριν της ελληνοτουρκικής φιλίας να ξεθωριάσουν την Ιστορική μνήμη της νέας γενιάς.

Όμως, όσοι κόπτονται για την ελληνοτουρκική φιλία, εάν έχουν ειλικρινείς προθέσεις, οφείλουν να γνωρίζουν πως η Ιστορία πρέπει να γράφεται χωρίς αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις. Μόνον έτσι οι μελλοντικές γενιές θα αποφύγουν τα λάθη και τις φρικαλεότητες του παρελθόντος.

Ας γίνει αντιληπτό επιτέλους, ότι η Τουρκία, με τη μορφή που έχει σήμερα, είναι αδύνατον να εισαχθεί στην Ένωση των πολιτισμένων κρατών της Ευρώπης.

Στρατηγός Μαντζαγριωτάκης: αρωγός των προσφύγων

Εφημερίδα “Έρευνα”
17 Μαΐου 2007, σελ. 7

Αυτές τις μέρες, που ξαναζωντανεύουν οι μνήμες της γενοκτονίας των Ποντίων και του διωγμού των Μικρασιατών προσφύγων, αποτελεί χρέος μας να μνημονεύσουμε τον Στρατηγό Κωνσταντίνο Μαντζαγριωτάκη.

Η δράση του και η ειδική μέριμνα που κατέβαλλε για τους πρόσφυγες ξεκίνησε ήδη από την πρώτη περίοδο των διωγμών. Το «Μικρασιατικό Ημερολόγιο» αναφέρει χαρακτηριστικά:

«…Τον Αύγουστο του 1915 μετέβη στη Μυτιλήνη, όπου διορίστηκε Ανώτερος Διοικητής της Χωροφυλακής των νήσων του Αιγαίου Πελάγους. Εκεί άρχισαν να καταφεύγουν οι δεινοπαθούντες και καταδιωκόμενοι Έλληνες της Μ. Ασίας και άλλων μερών της Τουρκίας και της Βουλγαρίας, υπέρ των οποίων μεριμνούσε ακούραστα και από τους οποίους αγαπήθηκε σαν πατέρας…»

Κατά την περίοδο του μεγάλου ξεριζωμού, από το 1919 και κυρίως το 1922-23 βρήκαν καταφύγιο στην πόλη μας περίπου 25.000 πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μ. Ασία. Ο Καλλιθεάτης Στρατηγός αγωνίστηκε για τη στέγαση και την περίθαλψή τους.

Το «Μικρασιατικό Ημερολόγιο» τον χαρακτηρίζει ως έναν από τους «εν τη πρώτη γραμμή δρώντας δια την Εθνικήν ημών πρόοδον». Ο Κωνσταντίνος Μαντζαγριωτάκης υπηρέτησε 41 χρόνια την Πατρίδα και τιμήθηκε με παράσημα ελληνικά και ξένα.

Υπήρξε από τις επιφανέστερες μορφές της Καλλιθέας, την οποία στήριξε με όσες πνευματικές και υλικές δυνάμεις διέθετε.

Στις 27 Ιουλίου 1931 απεβίωσε αφήνοντας στην -τότε- Κοινότητα της Καλλιθέας ένα σημαντικότατο κληροδότημα. Στην διαθήκη του όρισε να περιέλθει η διώροφη κατοικία του επί της οδού Αμφιτρίτης (που μετονομάσθηκε με απόφαση της Κοινότητας σε «Στρατηγού Μαντζαγριωτάκη») 86, στην Κοινότητα μετά τον θάνατο της συζύγου του Ελένης.

Όρισε, ακόμη, τα εισοδήματα από τα καταστήματα της οικίας, που δεν θα χρησιμοποιούσε η Κοινότητα, θα προσφέρονταν για να «υπανδρεύεται δια κλήρου μία κόρη εκ των δέκα πτωχοτέρων οικογενειών της Καλλιθέας».

Έτσι, απάλλαξε την Κοινότητα από τη μέριμνα και τα έξοδα κατασκευής Κοινοτικού Μεγάρου, καθώς η οικία που δώρισε ήταν όχι μόνο ευρύχωρη αλλά και πολυτελέστατη (αξίας άνω των 800.000 δραχμών τότε). Εκεί στεγάζεται ως σήμερα το Δημαρχείο της Καλλιθέας.

Έπειτα από αυτό, ο Κωνσταντίνος Μαντζαγριωτάκης ανακηρύχθηκε και Μέγας Ευεργέτης του Δήμου μας.

Τράπεζες: το καρκίνωμα της ελληνικής κοινωνίας

Εφημερίδα "Α1"
12 Μαΐου 2007, σελ. 13


Το χρέος που οφείλουν οι ιδιώτες στις τράπεζες καλπάζει στα 174,4 δις Ευρώ. Πάνω από 55.000 ακίνητα και 60.000 αυτοκίνητα θα εκπλειστηριάσουν οι τράπεζες το 2007 για οφειλές σε δάνεια και κάρτες. Τους πλειστηριασμούς λυμαίνεται ένα κλειστό κύκλωμα που τα αγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές.

Οι τράπεζες χρηματοδοτώντας με διαφημίσεις τα μ.μ.ε. αλλοίωσαν την νοοτροπία του Έλληνα, που παραδοσιακά φοβόταν τον δανεισμό και αποταμίευε στερούμενος. Άρχισε να ξοδεύει αδιαφορώντας για το αύριο. Στράφηκε σε πιστωτικές κάρτες, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια κ.α.

Ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά από τις τράπεζες για να παρασύρουν τους Έλληνες στα ήθη της Νέας Τάξης. Με τα υψηλότερα επιτόκια δανεισμού και τα χαμηλότερα επιτόκια καταθέσεων στην ΕΕ, το καρκίνωμα των τραπεζών κοντεύει να καταστεί ένα σύγχρονο καθεστώς δουλοπαροικίας των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.

Η πολιτική εξουσία δείχνει πως δεν διαθέτει τη βούληση να συγκρουσθεί με τους οικονομικούς αυτούς μηχανισμούς και κυρίως με τα συμφέροντα που κινούνται πίσω από αυτούς.

Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ο δικομματισμός χειροκροτεί ξεδιάντροπα ενώ η λεγόμενη Αριστερά ψελλίζει κάποια ανώδυνα λόγια. Η ασυδοσία και η κερδοφορία των τραπεζών έχει ξεφύγει πέρα από κάθε μέτρο και λογική και δεν καλείται κανείς να δώσει εξηγήσεις από πού βγαίνουν αυτά τα προκλητικά για την κοινωνία μας κέρδη.

Οι τράπεζες, αποθρασυμένες, αγνοούν συστηματικά και τις Δικαστικές Αποφάσεις. Συνεχίζουν να χρεώνουν με έξοδα (φακέλου, μηχανικού, δικηγόρου κλπ) τον δανειολήπτη, αν και ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ που καταδίκασαν την παράνομη χρέωση τους.

Στον ΛΑ.Ο.Σ. θεωρούμε αδιανόητο το επιτόκιο δανεισμού να είναι μεγαλύτερο από το 30% του επιτοκίου καταθέσεων. Έτσι, θα υπάρχει φθηνό χρήμα για επενδύσεις που θα οδηγήσει στην αύξηση της παραγωγής και την αναθέρμανση της Οικονομίας.

Προτείνουμε καμία οφειλή για δάνειο να μην υπερβαίνει -στο σύνολό της- το διπλάσιο του αρχικού ποσού.

Όποιος αποκτά ακίνητο σε πλειστηριασμό θα μπορεί να το πουλήσει μετά τον πρώτο χρόνο και σε τιμή προσαυξημένη με το διπλάσιο του πληθωρισμού ανά χρόνο από την ημερομηνία αγοράς.

Μόνο έτσι θα απαλλαχθούμε από τα "κοράκια" που παίρνουν τις περιουσίες του κόσμου για ένα κομμάτι ψωμί.