Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Β΄μέρος: το «Πακέτο Πινέιρο»

Εφημερίδα "Έρευνα"
29 Νοεμβρίου 2007, σελ. 7


Στις 14 Φεβρουαρίου 1992, ένα εκατομμύριο Έλληνες στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης βροντοφωνάζουν ότι δεν δέχονται να αναγνωριστεί το νέο κράτος σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυτό έκανε τους Ευρωπαίους εταίρους μας να αντιληφθούν την αγανάκτηση του ελληνικού λαού.

Ταυτόχρονα ενδυνάμωσε την διαπραγματευτική δυνατότητα της Ελλάδας. Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Κοινότητας ανέθεσε στον προεδρεύοντα Πορτογάλο υπ. Εξωτερικών Joao Pineiro την εξεύρεση προτάσεων που θα οδηγούσαν σε μία κοινά αποδεκτή λύση για το όνομα.

Το «πακέτο Πινέϊρο» περιελάμβανε: α) ένα κείμενο συμφωνίας για την επιβεβαίωση των υφισταμένων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων, β) αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος των Σκοπίων περί αλυτρωτισμού και επεκτατισμού, γ) ένα σχέδιο επιστολής της σκοπιανής κυβέρνησης με το οποίο δηλώνει ότι «θα αποθαρρύνει κάθε πράξη εχθρικής δραστηριότητας ή προπαγάνδας» και δ) σύνθετη ονομασία.

Προτείνονται ονομασίες όπως: «Μακεδονία του Βαρδάρη» ή «Βόρεια Μακεδονία». Ο κ. Pineiro δήλωσε στην «Ελευθεροτυπία» (5/7/1993) πως είχε προτείνει το «Νέα Μακεδονία» (Nova Macedonia).

Η πλευρά Μητσοτάκη αμέσως εκδηλώθηκε θετικά. Ο Σαμαράς αντέδρασε. Στην πράξη, με τη σύνθετη ονομασία οι Σκοπιανοί κατοχύρωναν αυτό που ήθελαν περισσότερο από καθετί: τον Μακεδονισμό. Γιατί ο πολιτισμός τους, η γλώσσα, οι πολίτες ή το έθνος τους δεν θα ονομάζονταν νέο-μακεδονικά, βόρειο-μακεδονικά ή βαρδαρο-μακεδονικά αλλά ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ χωρίς προσδιορισμό.

Τελικά το «πακέτο Πινέιρο» απορρίφθηκε από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 13 Απριλίου 1992. Το απέρριψαν όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ.

Από τότε χρονολογείται και η κατευθυντήρια θέση της Αθήνας στο ζήτημα της ονομασίας, ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος στην ονομασία του οποίου θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» ή παράγωγά του.

Το «πακέτο Πινέιρο» με τον όρο της σύνθετης ονομασίας έφερε στην επιφάνεια τη διάσταση απόψεων Μητσοτάκη – Σαμαρά, η οποία τελικά οδήγησε στην αποπομπή του Σαμαρά και στην ανάληψη του υπ. Εξωτερικών από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας, στις 27 Ιουνίου 1992, οι ηγέτες της ΕΟΚ σε μια κίνηση αλληλεγγύης προς την Αθήνα ψήφισαν ομόφωνα ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη Μακεδονία».

Στη φωτο ο Joao Pineiro

«ΟΧΙ σε σύνθετη ονομασία» βροντοφώναξε η Ομογένεια

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
24 Νοεμβρίου 2007, σελ. 9


Η Ομογένεια διατηρεί τον Πολιτισμό, τη Γλώσσα και κυρίως την Ελληνοπρέπεια και τις αξίες της. Μόνη και εγκαταλειμμένη, όχι μόνο επιβιώνει αλλά διαδραματίζει ρόλο εθνικής σημασίας και αγωνίζεται να κρατήσει ό,τι στην Ελλάδα χάνεται. Παλεύει με ψυχή, καρδιά και δυναμισμό Ταυτόχρονα αγωνίζεται με σύγχρονους πολιτικούς όρους, έξυπνα και αποτελεσματικά.

Οι Έλληνες της Αυστραλίας διαδήλωσαν την προηγούμενη Κυριακή (18 Νοεμβρίου) στην Μελβούρνη για το Μακεδονικό. Έστειλαν ένα σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν αποδέχoνται τη σύνθετη ονομασία για το κράτος των Σκοπίων και ότι θα αντιδράσουν έντονα αν η κυβέρνηση της Αυστραλίας αναγνωρίσει ποτέ τη χώρα αυτή με το όνομα Μακεδονία.

Η αστυνομία εκτίμησε τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο σε 40.000, ενώ τα μέσα ενημέρωσης μίλησαν ακόμα και για 55.000 κόσμο! Όπως και να ‘χει, η Μελβούρνη σείστηκε από τον παλμό και τον ενθουσιασμό των ομογενών μας. Εντυπωσιακή ήταν η παρουσία της νεολαίας, ενώ τα συνθήματα «ΟΧΙ ΣΕ ΣΥΝΘΕΤΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ» και «ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» δόνησαν ολόκληρη την πόλη.

Η πορεία κατέληξε στα σκαλοπάτια της Πολιτειακής Βουλής της Βικτώριας. Εκεί με διακήρυξη απαίτησαν από την Κυβέρνηση και όλα τα ομοσπονδιακά πολιτικά κόμματα της Αυστραλίας, να τηρήσουν στο ακέραιο τη δέσμευσή τους, ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν τη FYROM με το κλεμμένο συνταγματικό της όνομα. Κατέστησαν σαφές πως επιθυμούν να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή ονομασία, η οποία δεν θα περιέχει την λέξη "Μακεδονία" είτε μεμονωμένα, είτε ως σύνθετη είτε ως παράγωγη.

Μεγάλη επιτυχία των ομογενών αποτελεί η μεταστροφή της μέχρι πρότινος αρνητικής θέσης της Αντιπολίτευσης στο Σκοπιανό. Ο βουλευτής της Lindsay Tanner ανέγνωσε στα ελληνικά μήνυμα του Προέδρου του Εργατικού Κόμματος, Kevin Rudd (που χωρίς αμφιβολία εκλέγεται στις 24 Νοεμβρίου), με το οποίο διαβεβαίωσε ότι η δική του κυβέρνηση, θα συνεχίσει να αποκαλεί τα Σκόπια ως FYROM, μέχρι να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση με την Ελλάδα.

Το άλλο μεγάλο κόμμα, το Liberal Party, έχει ανακοινώσει την ίδια πολιτική. Ο Βουλευτής κ. Νίκος Κότσιρας μετέφερε θερμό μήνυμα του Πρωθυπουργού Τζών Χάουαρντ με ξεκάθαρη θέση υπέρ του Ελληνισμού. Βλέπετε, οι Έλληνες στην Αυστραλία είναι 700.000 ψήφοι και χάρη στη σθεναρή και δυναμική κινητοποίηση τους, η Αυστραλία δεν έχει αναγνωρίσει τα Σκόπια με το ελληνικό όνομα.

Το συλλαλητήριο της Μελβούρνης μαζί με το πρόσφατο του Καναδά αποτελούν ένα μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνισμού στα σχέδια περί «Σύνθετης Ονομασίας». Ας αφυπνίσουν με την ηχηρή φωνή τους τον Ελληνισμό, μέσα στην Ελλάδα, όπου ασκείται τεράστια οργανωμένη πίεση για να καμφθεί το φρόνημα του. Οι Έλληνες Πατριώτες έχουμε κουραστεί να βλέπουμε την Ελλάδα παθητική και ηττοπαθή, εγκλωβισμένη στην ατολμία των κληρονομικών κομματαρχών…

Video - αποσπάσματα του συλλαλητηρίου της Μελβούρνης μπορείτε να παρακολουθήσετε στο:
http://www.youtube.com/watch?v=evddS9MgqJY

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Α΄μέρος: η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας

Εφημερίδα "Έρευνα"
22 Νοεμβρίου 2007, σελ. 7


Αρκετοί αναγνώστες, οι οποίοι επισκέπτονται το ιστολόγιο ζητούν μία ανασκόπηση του «Μακεδονικού», όπως εξελίχθηκε από τη δεκαετία του ’90 και ύστερα. Φυσικά δεν θα μπορούσα να το αγνοήσω. Με αυτή τη σειρά από άρθρα γίνεται μία προσπάθεια να παρουσιαστούν σε χρονολογική σειρά και σύντομα τα κυριότερα ορόσημα του ζητήματος.

Πριν ξεκινήσω, ωστόσο, θα ήθελα να αφηγηθώ μία προσωπική εμπειρία. Τον Απρίλιο του 1989, ως τελειόφοιτος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, συμμετείχα σε μία 10ήμερη εκδρομή στην Κεντρική Ευρώπη που είχε οργανώσει η Σχολή μας. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που αισθανθήκαμε οι φοιτητές, μόλις το πούλμαν πέρασε τα ελληνο-γιουγκοσλαβικά σύνορα και αντικρίσαμε μία τεράστια πινακίδα που μας καλωσόριζε στην τότε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας». Καθώς γινόταν ο έλεγχος των διαβατηρίων, κάποιοι προσπαθήσαμε να ανοίξουμε συζήτηση με τους ελεγκτές, οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά. Αμέσως, ο συνοδός μας από το τουριστικό πρακτορείο έσπευσε να μας σταματήσει, ενώ το ύφος των ελεγκτών ήταν απροκάλυπτα εχθρικό. Να σημειώσω ότι όλα τα πρατήρια βενζίνης ανήκαν στην ίδια εταιρία, την ΜΑΚ-ΠΕΤΡΟΛ.

Η αλήθεια είναι πως για το ζήτημα είχαν γράψει προηγουμένως οι εφημερίδες του πατριωτικού χώρου, αλλά ως «προοδευτικός» φοιτητής νόμισα πως επρόκειτο για φαντασιώσεις ή παραλήρημα κινδυνολογίας κάποιων ακραίων εθνικιστών και δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία μέχρι εκείνη την εκδρομή.

Οι Έλληνες πολίτες αρχίσαμε να «ξυπνάμε» μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, στη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΟΚ, ο Αντ. Σαμαράς για να προσυπογράψει την διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, απέσπασε τρεις όρους-εγγυήσεις που αφορούσαν τις σχέσεις των Σκοπίων με την Αθήνα: να άρουν i)τις εδαφικές τους διεκδικήσεις, ii)την εχθρική προπαγάνδα σε βάρος της Ελλάδας και iii)το όνομα.
Τον εύλογο ενθουσιασμό των Αθηνών διέκοψε απότομα στις 3 Ιανουαρίου 1992 το πόρισμα της επιτροπής Badenter στις Βρυξέλλες, η οποία γνωμοδότησε υπέρ της αναγνώρισης του κράτους των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία.

Η Ευρώπη παρουσιάστηκε δίγλωσση μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων και προκάλεσε προβληματισμό και αγανάκτηση στην ελληνική κοινή γνώμη. Το χειρότερο για την Ελλάδα ήταν πως η κυβέρνηση των Αθηνών, ταλαντευόμενη ανάμεσα στον ενδοτικό πρωθυπουργό Μητσοτάκη και την ανυποχώρητη γραμμή του υπ. Εξωτερικών Σαμαρά, δεν έπεισε τη διεθνή σκηνή πως θεωρούσε το μακεδονικό θέμα ζωτικής εθνικής σημασίας. Αντίθετα, τα Σκόπια παρουσίασαν μία στάση αρραγή και ανυποχώρητη. Έπεισαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας πως έχουν άμεση ανάγκη την συμπαράστασή τους, γιατί διαφορετικά κινδύνευε το κράτος τους να διαλυθεί άμεσα από της επιβουλές του Μιλόσεβιτς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής συνέταξε επιστολή προς τους ευρωπαίους ομολόγους του (3 Ιαν. 1992), με την οποία ζήτησε να μην ονομαστούν τα Σκόπια «Μακεδονία». Ανέφερε ότι ο ίδιος είναι Μακεδών και ότι η σύνθεση των κατοίκων των Σκοπίων είναι Σλάβοι, Αλβανοί κλπ. που δεν έχουν καμία σχέση με τους Μακεδόνες.

Η μνήμη αποτελεί σωβινισμό;

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
13 Νοεμβρίου 2007, σελ. 2


Η μνήμη των αλησμόνητων Πατρίδων και η αναφορά σε αυτές αποτελεί έξαλλο και αδιάλλακτο σωβινισμό; Καταστροφικό παραλογισμό; Επικίνδυνο ή γραφικό δείγμα εθνικιστικού μίσους; Εθνικιστικό παραλήρημα που εκφράζει επεκτατικές βλέψεις και θέτει θέμα αλλαγής συνόρων με συνέπεια την απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;

Με τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς οι γνωστοί άγνωστοι προπομποί της pax Americana και του νεοταξικού ιμπεριαλισμού (οι οποίοι έχουν ακροβολιστεί εντέχνως τόσο στα δύο μεγάλα κόμματα όσο και στη λεγόμενη αριστερά) έσπευσαν να κατασπαράξουν τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, διαστρεβλώνοντας συνειδητά το πνεύμα των δηλώσεων του.

Ο Μητροπολίτης πιθανότατα θέλησε να υπενθυμίσει, σε εκείνους που χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική, πως ένα σημαντικό εργαλείο στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις είναι και η αρχή της αμοιβαιότητας.

Όπως «θυμούνται» οι γείτονες λαοί, έτσι και εμείς έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε το ιστορικό και πολιτιστικό κεκτημένο χιλιετηρίδων που έχει η Ελλάδα στην Μακεδονία.

Γιατί είναι ακραία η απλή αναφορά στους Έλληνες της Βαρδαρίας (ΠΓΔΜ) και τις «Ελληνίδες» πόλεις τους, όπως το Μοναστήρι, όταν οι Σκοπιανοί εθνικιστές διεκδικούν απροκάλυπτα την Θεσσαλονίκη και σφετερίζονται ένα όνομα που δεν τους ανήκει;

Είναι παράλογο να θέλουμε να ακρωτηριάσουμε την αίσθηση της ιστορικής έλλειψης εθνικών εδαφών, τη στιγμή που την ενισχύουν οι γείτονές μας. Εμμέσως δικαιώνουμε τον επεκτατισμό και την αδιαλλαξία τους. Η αδιαπραγμάτευτη ιστορική αυτεπίγνωση οδηγεί με περισσότερη ασφάλεια στις ισότιμες και πραγματικές καλές σχέσεις μεταξύ κρατών και λαών.

Ας σοβαρευτούν, επομένως, όσοι πρακτικά υποστηρίζουν ότι η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να ασκείται με πνεύμα σιωπηρής ηττοπάθειας. Άλλο διαπραγμάτευση και άλλο κατευνασμός. Υπάρχει τεράστια απόσταση

Ας μην λησμονούμε ότι η ιστορία μας έχει αποδείξει με σκληρά μαθήματα πως οι οπαδοί του κατευνασμού είναι εκείνοι που στην πράξη προκαλούν με την υποχωρητικότητα τους και ενισχύουν τον επεκτατισμό των αντιπάλων τους.

Μήπως τελικά πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα; Μήπως η ελληνοφοβική ακινησία, η σιωπή και η λήθη για τις αλησμόνητες Πατρίδες εν προκειμένω στην Βόρεια Μακεδονία και η εγκατάλειψη των συνΕλλήνων που ζουν εκεί αποτελεί καταστροφικό παραλογισμό; Μήπως η συνεχής υποχώρηση είναι γραφικό και επικίνδυνο δείγμα εθνικού νανισμού και δειλίας; Μήπως η προσπάθεια να σπιλωθεί, να γελοιοποιηθεί και να απομονωθεί όποιος τολμήσει και αρθρώσει έναν στοιχειώδη πατριωτικό λόγο στην Ελλάδα, αποτελεί διεθνιστικό ή νεοταξικό παραλήρημα που τρέφει τις επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας, οι οποίοι θέτουν επισήμως μέσα στο Σύνταγμα τους θέμα αλλαγής συνόρων, και αυτή είναι η πραγματική απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;

Στην φωτογραφία: ο Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου στο Μοναστήρι.
Το 1999 οι Σκοπιανοί κατέστρεψαν το δάπεδο με εκρηκτικά και σκαπτικά μηχανήματα για να σβήσουν τα ίχνη της ελληνικότητας του.

Banovina “Vardarska” η ΠΓΔΜ στην εγκυκλοπαίδεια Sopena το 1936

Εφημερίδα “Α1”
10 Νοεμβρίου 2007, σελ.17


Ένας επισκέπτης του ιστολογίου μου στο διαδίκτυο, είχε την ευγένεια να μου στείλει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα πολύτιμο στοιχείο που αποδεικνύει την ορθότητα της πρότασης για ονομασία της ΠΓΔΜ ως Βαρδαρία (Vardarska).

Μου έστειλε σαρωμένα (βαρβαριστί: σκαναρισμένα) αντίγραφα από την Ισπανική «Εγκυκλοπαίδεια SOPENA - Nuevo Diccionario Ilustrado de la Lingua Espanola», δηλ. «Νέο Λεξικό της Ισπανικής Γλώσσης», που εκδόθηκε στη Βαρκελώνη το 1936.

Συγκεκριμένα, στην σελίδα 980 του 2ου τόμου υπάρχει το λήμμα «Servia – Croacia – Eslovenia (Yugoslavia)». Στη μεσαία στήλη της σελίδας, στην προτελευταία παράγραφο περιγράφεται αναλυτικά η διοικητική διαίρεση της Γιουγκοσλαβίας κατά την εποχή εκείνη:

«Διοικητικά διαιρείται σε εννέα επαρχίες (banovine): …Morava o Moravska (Cap. Nish); y Vardar o Vardarska (Cap. Skoplye), δηλ. Βαρντάρ ή Βαρντάρσκα (με πρωτεύουσα τα Σκόπια)...

Δίπλα, στη σελίδα 981, υπάρχει μεγάλος χάρτης της τότε Γιουγκοσλαβίας, όπου πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη Μακεδονία. Αυτά το 1936. Λογικό, αφού η επίμαχη περιοχή ονομαζόταν ως και την γερμανική κατάκτηση της Γιουγκοσλαβίας «Banovina Vardarska». Πρώτος ο Τίτο στις 15 Αυγούστου 1944 της έδωσε την ονομασία «Makedonija».

Ο συμπατριώτης μας που έστειλε αυτά το πολύτιμα στοιχεία έκλεισε την ηλεκτρονική επιστολή του με ένα σχόλιο:

«Την Εγκυκλοπαίδεια αυτή αγόρασα το 1992 από ένα παλαιοπωλείο στην Σόφια, γιατί περιέχει αυτά και άλλα του καιρού της. Καλά θα ήταν να τα διαβάσουν όλοι οι ανιστόρητοι που δεν νοιάζονται για τις μεθόδους παραχάραξης ή ακόμη και διαγραφής της Ιστορίας. Να δείτε που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμάται και δεν θα ξέρει κανείς τίποτε για την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Οι άνθρωποι θα μαθαίνουν μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα μελλοντικά σχέδια.»

Tο προσυπογράφω…

Κάνετε αριστερό "κλικ" στις φωτογραφίες των σελίδων για να τις δείτε σε φυσικό μέγεθος:


Περί ελληνοφοβίας…

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
3 Νοεμβρίου 2007, σελ. 5


Κάθε φοβία αποτελεί μία ψύχωση, μία αδικαιολόγητη απέχθεια, που αποπροσανατολίζει τον πάσχοντα και τον οδηγεί σε έναν εσφαλμένο τρόπο σκέψης και σε αδικαιολόγητες ενέργειες.

Η ελληνοφοβία είναι ένα εκφυλιστικό σύνδρομο που πλήττει όλο και περισσότερους συμπατριώτες μας. Εκφράζεται ως μία ψυχωτική απέχθεια σε κάθε τι που συντηρεί ζωντανή, ακμάζουσα και δραστήρια την Εθνική Ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα.

Στο στόχαστρο της θολής ελληνόφοβης κουλτούρας βρίσκονται η εθνική μας μνήμη, το αγωνιστικό - ηρωικό πνεύμα, η φιλοπατρία και ο σεβασμός στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης παρελαύνουν καθημερινά, ασκώντας πλύση εγκεφάλου, υπέρ-προβεβλημένοι και παχυλά αμειβόμενοι δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, εθνικοί γελωτοποιοί, εκπρόσωποι από αριστεριστικά γκρουπούσκουλα αλλά και πολυάριθμες «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που προσπαθούν να συσχετίσουν, ακόμα και να ταυτίσουν τα εθνικά μας στοιχεία με τον φασισμό και τον ρατσισμό. Από την άλλη, επιχειρούν να τα διαχωρίσουν και να τα παρουσιάσουν ακόμα και σαν εμπόδια προς την επαναστατική διάθεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ιδέες, τα οποία άλλωστε αποτελούν γεννήματα και διαχρονικά συστατικά της ελληνικότητας.

Όποιος τολμήσει να εκφράσει δημοσίως έναν στοιχειώδη πατριωτισμό, τις αμφιβολίες του για την μεταναστευτική τακτική ή την ανησυχία του για την εξωτερική πολιτική σε μείζονα εθνικά ζητήματα, χαρακτηρίζεται σαν ρατσιστής και ακραίος ή σατιρίζεται με ανάρμοστο τρόπο, ώστε να δίνεται η εντύπωση πως γελοιοποιείται.

Το παράδοξο είναι πως προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες, ότι για να γίνουμε γνήσιοι Ευρωπαίοι και να προλάβουμε το τρένο του εκσυγχρονισμού, οφείλουμε να «στρογγυλέψουμε» την ιστορική μας μνήμη και να αμβλύνουμε την εθνική μας συνείδηση.

Η ελληνοφοβία δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό «προνόμιο». Αντίστοιχες εθνικές φοβίες αναπτύσσονται σε πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι θιασώτες δε του εθνοφοβικού συνδρόμου δεν ανήκουν μόνο στον χώρο της άκρας αριστεράς. Τους συναντάμε στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ των σοσιαλιστικών κομμάτων και στις ομάδες των σκληροπυρηνικών νεοφιλελεύθερων στα δεξιά κόμματα.

Ο κοινός τους παρονομαστής είναι πως έχουν ασπαστεί ενθέρμως όλα τα «νέα ιδεολογήματα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού ενώ ευθυγραμμίζονται σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα: εθνικά θέματα, μετανάστευση, επιδοτούμενος αντιρατσισμός και αντιεθνικισμός. Μένει μόνο να αποδειχθεί ότι έχουν και κοινούς χρηματοδότες.

Ο σύγχρονος νεοταξικός ολοκληρωτισμός αποτελεί την απαραίτητο συμπλήρωμα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, απαλλαγμένου από στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι άτοπο να ισχυρίζεται κανείς ότι οι πατριωτικός λόγος είναι φασιστικός. Στην πραγματικότητα βάλλεται από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη, τη σύγχρονη μορφή του φασισμού.

Μαθητικές Καταλήψεις

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
3 Νοεμβρίο
υ 2007, σελ. 2

Εκρηκτική τείνει να γίνει η κατάσταση στην μέση εκπαίδευση. Τα σχολεία που τελούν υπό κατάληψη πληθαίνουν συνεχώς.

Οι βασικές διεκδικήσεις των μαθητών εστιάζονται στην αντιμετώπιση των ελλείψεων σε υποδομές, καθηγητές και σε βιβλία. Ζητούν να λειτουργούν τα σχολεία μόνο σε πρωινή βάρδια, διεκδικούν την κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και την αύξηση σε 15% του ποσοστού του ΑΕΠ για την Παιδεία. Εκφράζουν δε την αντίθεσή τους στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στη λίστα με τα αιτήματα μπαίνουν ακόμα η αξιολόγηση των καθηγητών και το αίτημα για εισαγωγή στα πανεπιστήμια βάσει μαθημάτων της ειδικότητάς τους.

Οι καταλήψεις αποτελούν αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Οι ίδιοι οι καταληψίες δήλωσαν στα μμε πως μέλη από τις νεολαίες της αριστεράς τους παρέχουν αλυσίδες, λουκέτα και υλικά για να φτιάξουν πανώ. Είναι πασίγνωστο πως τα διάφορα «συντονιστικά» είναι βγαλμένο απ' ευθείας από τα φυτώρια της ΚΝΕ. Ήδη η ΚΝΕ πραγματοποιεί στα σχολεία εκστρατεία ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιείται και η νεολαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Η αριστερά, καθώς δεν πείθει τους εργαζόμενους, ωθεί τους μαθητές στη μόδα των καταλήψεων για να φαίνεται ότι υπάρχει αριστερό κίνημα σε δράση. Υποτίθεται ότι είναι υπέρ του δημοσίου σχολείου. Ωστόσο, οι καταλήψεις είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να οδηγήσουν γονείς και μαθητές στην παραπαιδεία, τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, όπου γίνεται μάθημα.

Βέβαια, στην πλειονότητα τους οι μαθητές του λυκείου παραδέχονται ότι οι καταλήψεις αποτελούν τρόπο χαλάρωσης από το φροντιστήριο, ενώ οι μικρότεροι βρίσκουν ευκαιρία να χαθεί μάθημα και να κάνουν «χαβαλέ». Αυτό βέβαια δεν αποκλείει και το γεγονός πως κάποια παιδιά αγωνίζονται συνειδητά για τα αιτήματά τους.

Ωστόσο, πρακτικά ο μαθητής, δεν έχει τις υποχρεώσεις αλλά ούτε και τα δικαιώματα των ενηλίκων. Σε καμιά ευνομούμενη χώρα, δεν θα επιτρεπόταν ανήλικα παιδιά να καταλαμβάνουν ένα σχολείο και να παραμένουν μέσα κλειδωμένα, ανεξέλεγκτα και απροστάτευτα. Που, πότε, και από ποιόν νομιμοποιούνται τα 15μελή συμβούλια να βάζουν λουκέτο;

Οι καταλήψεις, όχι μόνο δεν είναι νόμιμες, αλλά πρόκειται μάλλον για παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία. Οι γονείς υποχρεούνται να πάρουν τα παιδιά τους και να τα πάνε σπίτι. Άλλωστε φέρουν και νομική ευθύνη, για παραμέληση ανηλίκου.

Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Τι μηνύματα «περνάμε» στα παιδιά με την ανοχή μας στο φαινόμενο των καταλήψεων; Απειθαρχία και ανευθυνότητα. Να πιστέψουν πως τους δίνονται εύκολα τα πάντα: δεν πληρώνουν τις ζημιές, δεν γράφονται οι απουσίες. Το θεωρούν δικαίωμά τους και μαγκιά.

Είναι λάθος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι η λύση των προβλημάτων τους περνά από την κατάλυση της νομιμότητας, με τον ελληνικό λαό να πληρώνει το κόστος των υλικών καταστροφών. Όταν μάθουν στην τρυφερή ηλικία ότι μπορούν να αυθαιρετούν ανέξοδα, πώς θα γίνουν υπεύθυνοι πολίτες;

Αυτό αποτελεί κατάντια του κράτους: οι μαθητές βάζουν αλυσίδες στα σχολεία, ενώ η «υπεύθυνη» κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα για να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Είναι επιεικώς απαράδεκτη η δήλωση του υπ. Παιδείας, κου Στυλιανίδη πως «είναι δικαίωμα του κάθε μαθητή να αντιδράσει με τον τρόπο που αυτός νομίζει σωστό».

Όταν η πολιτική ηγεσία δεν έχει την τόλμη να πει στα παιδιά ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο και αντιδημοκρατικό, πώς περιμένουμε από αυτά να αναπτύξουν δημοκρατική παιδεία;

Η πολιτική ηγεσία οφείλει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι η κατάληψη είναι μία παράνομη, αντιδημοκρατική πράξη που υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο. Ότι αυτό το φαινόμενο δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Να έρθει σε επικοινωνία με τους μαθητές, να τους ακούσει αλλά και να τους εξηγήσει.

Ο κ. Στυλιανίδης δεν προσπάθησε καν να νουθετήσει τους μαθητές. Όμως, κάποτε το κράτος πρέπει να λέει όχι. Η ελευθερία του λόγου είναι απεριόριστη, αλλά η παραβίαση του νόμου, από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.

Η εφαρμογή του νόμου αποτελεί ταμπού;

Γνωρίζω καλά πως κάποια πράγματα είναι ταμπού μέσα σε αυτό το θολό συνονθύλευμα που περνάει σήμερα για «προοδευτική ιδεολογία». Όμως αν καθίσει κανείς να το σκεφτεί νηφάλια, θα δει ότι πρέπει να εφαρμοστεί αμέσως ο νόμος.

Η ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, μέσω της απαθούς στάσης, οδηγεί τα πράγματα στην όξυνση και στο νόμο του ισχυρότερου. Οφείλει πχ να επέμβει η αστυνομία ή όχι σε μία συμπλοκή μεταξύ καταληψιών μαθητών και μαθητών που εφορμούν για να ανοίξουν το κλειστό τους σχολείο;

Η χρήση των οργάνων της τάξης σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα έπρεπε να αποτελεί ταμπού. Μια σοβαρή και με δημοκρατικές ευαισθησίες κοινωνία πρέπει να είναι σε θέση να πείσει για τις αρχές της και να τις επιβάλλει.

Αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις πιστεύουν πως πρέπει να νομιμοποιηθούν οι καταλήψεις, ας φέρουν το ζήτημα στη Βουλή. Εκεί όλα τα κόμματα θα πάρουν θέση. Ειδικά τα κόμματα της αριστεράς, ας μας πουν αν επιτρέπονταν καταλήψεις στα σχολεία του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Οι μαθητές οφείλουν να προωθούν τα αιτήματά τους, αλλά προφανώς μέσα στα πλαίσια του νόμου. Οι καταλήψεις αποτελούν μέρος του προβλήματος, όχι μέρος της λύσης. Η λύση απαιτεί άλλους τρόπους δράσης.

Υπάρχουν οι διαδηλώσεις ή η αποχή, αλλά σίγουρα αδικούμε τους Έλληνες μαθητές, αν δεν τους θεωρούμε ικανούς να οργανώσουν εκδηλώσεις μετά το πέρας των μαθημάτων ή το Σαββατοκύριακο, όπου θα αναδείξουν τα προβλήματα και τα αιτήματα τους, χωρίς κομματικούς «ινστρούκτορες» και θα εντυπωσιάσουν με την δημιουργικότητα, την φρεσκάδα, τη ζωντάνια και την πρωτοτυπία τους.