Τουρκικές εκλογές

Εφημερίδα “Α1”
28 Ιουλίου 2007, σελ. 16


Η πρώτη παρατήρηση, για όποιον παρακολούθησε προσεκτικά το προεκλογικό κλίμα στην Τουρκία, είναι ο συναγωνισμός όλων των κομμάτων για το ποιο είναι περισσότερο πατριωτικό. Σε αντίθεση με το δικό μας προεκλογικό τοπίο, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα συναγωνίζονται με την αριστερά για την μετάλλαξη της Πατρίδας μας σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία.

Οι εκλογές ήταν οι πιο πολιτικοποιημένες των τελευταίων δεκαετιών με τεράστια προσέλευση στις κάλπες. Η συγκέντρωση του κόσμου στις κατακόκκινες από τουρκικές σημαίες διαδηλώσεις και προεκλογικές συγκεντρώσεις ήταν πρωτοφανής. Στο διαδίκτυο ήταν έντονος ο προεκλογικός διάλογος, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους.

Αρκετοί έσπευσαν μετά τα αποτελέσματα να πανηγυρίσουν πως «το βαθύ κράτος άφησε την τελευταία του πνοή». Πράγματι, ο Ερντογάν είναι ο πρώτος Τούρκος ηγέτης, που ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το κεμαλικό σύστημα και βγήκε κερδισμένος, Θα ήταν λογικά πολύ δύσκολο στο εξής να αμφισβητηθεί η λαϊκή νομιμοποίηση του 47%.

Μπορεί στο πρόσωπο του Ντενίζ Μπαϊκάλ, που έλαβε 20%, να ηττήθηκε η παρεμβατικότητα των στρατιωτικών στην πολιτική, ωστόσο το Σύνταγμα του Εβρέν ισχύει ακόμη. Έτσι, το κυβερνών κόμμα δεν συγκεντρώνει τις 367 έδρες για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Θα τολμήσουν οι ισλαμιστές να καταλάβουν την Προεδρία, το προπύργιο του κεμαλισμού; Ή υποχωρώντας από την υποψηφιότητα του Γκιουλ θα συμβιβαστούν με το στράτευμα;

Σημαντική ήταν η επιτυχία για το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, το οποίο με ρητορική αντιευρωπαϊκή, αντιαμερικανική και φιλοπολεμική έλαβε 14%. Είναι το κόμμα των «Γκρίζων Λύκων» που κινούν την κλιμακούμενη τρομοκρατία σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ζητούν άμεση εισβολή του τουρκικού στρατού στο βόρειο Ιράκ.

Με δεδομένα ότι οι Τούρκοι συνειδητοποιούν πλέον πως είναι ανεπιθύμητοι ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και την κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις εξαιτίας του Κουρδικού, το MHP θα αυξάνει την πίεση και την επιρροή του.

Είναι βέβαιο λοιπόν πως ο Ερντογάν θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα για την υλοποίηση των δεσμεύσεών του και την προώθηση μεταρρυθμίσεων.

Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας φαίνεται πως θα συνεχίσει να ακροβατεί ανάμεσα στο Ισλάμ, το στράτευμα, το κουρδικό και μία αμφίβολη ευρωπαϊκή προοπτική.

Η Δημοκρατία μας θα παραμείνει συρρικνωμένη;

Εφημερίδα “Α1”
14 Ιουλίου 2007, σελ. 16

Κάθε Ιούλιο η Ελλάδα εορτάζει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Θα ήταν συνετό, πέρα από τις πανηγυρικές εκδηλώσεις, να ασχοληθούμε με το εύρος της δημοκρατικότητας του Πολιτεύματος στη χώρα μας.

Πρόσφατα, η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών, σε ερώτηση γιατί δεν έγινε δημοψήφισμα στην Ελλάδα για το Ευρωσύνταγμα, δήλωσε πως «αντί για τον λαϊκισμό του ναι ή του όχι στα δημοψηφίσματα προτιμά το Εθνικό Κοινοβούλιο…» Βέβαια, ο ελληνικός λαός έχει να ρωτηθεί μέσω δημοψηφίσματος πάνω από 30 χρόνια. Δεν ρωτήθηκε ούτε για την είσοδό του στην ΕΟΚ, ούτε για το Μάαστριχτ, ούτε για το Ευρώ.

Αυτό είναι ανησυχητικό, καθώς στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, δεν εφαρμόζονται θεσμοί που εδώ και δεκαετίες ισχυροποιούν τη δημοκρατικότητα του Πολιτεύματος στην Ελβετία, την Γαλλία, την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού.

Ωστόσο, οι εκάστοτε κυβερνώντες, όταν έρχεται στην επιφάνεια το ζήτημα των δημοψηφισμάτων μιλούν για «λαϊκισμό». Λησμονούν προφανώς ότι η απαρχή του λαϊκισμού είναι ο πατερναλισμός. Δηλαδή, η άποψη ότι δήθεν ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ή διορατικός, ώστε να τον αφήσουν να επιλέξει το μέλλον του.

Στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν είναι οι Βουλευτές, οι οποίοι συχνότατα ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας (αφήνω κατά μέρος την οικογενειοκρατία και την διαπλοκή). Άρα στην πράξη οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ηγεσίες των κομμάτων. Έτσι εξηγείται η χαώδης απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τις αποφάσεις της ηγεσίας αλλά και η συρρίκνωση της Δημοκρατίας μας…

Το μοναδικό ελληνικό πολιτικό κόμμα που προτείνει να κατοχυρωθούν συνταγματικά τα εθνικά δημοψηφίσματα μετά από συλλογή υπογραφών του 3% του εκλογικού σώματος, είναι ο ΛΑ.Ο.Σ. ο οποίος συκοφαντείται από την «προοδευτική» θολοκουλτούρα σαν ακροδεξιό.

Βέβαια, ο ΛΑ.Ο.Σ. χαρακτηρίζεται από μία ευτυχή ιδιοτυπία. Μπορεί η εκλογική δυναμική του να υπολογίζεται από 3,5-5,5%, αλλά οι βασικές θέσεις του κόμματος (για το μεταναστευτικό, την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Μακεδονικό, το βιβλίο Ιστορίας της 6ης Δημοτικού, τον περιορισμό της ασυδοσίας των τραπεζών και των καρτέλ, το ασφαλιστικό, κ.ο.κ.) εάν ετίθεντο μία προς μία στην κρίση του ελληνικού λαού σε δημοψηφίσματα τα ποσοστά αποδοχής τους θα κυμαίνονταν από 65% ως 90%.

Να γιατί ο ΛΑ.Ο.Σ. επιθυμεί τη διεύρυνση του Πολιτεύματος σε μία συμμετοχική Δημοκρατία, όπου θα αποφασίζει ο λαός άμεσα για τα μείζονα ζητήματα μέσα από συχνά δημοψηφίσματα. Οι θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. –ιδιαίτερα αυτή περί δημοψηφισματων- είναι ενοχλητικές για την Νέα Τάξη και το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό τον θέλουν εκτός Βουλής.

Η κρισιμότητα της «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» για το μέλλον της ΕΕ

Εφημερίδα “Έρευνα”
28 Ιουνίου 2007, σελ. 7

Μετά από μαραθώνιες συζητήσεις, διαπραγματεύσεις και τροποποιήσεις, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν τις βάσεις μιας συμφωνίας για την νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη.

Η λεγόμενη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» -σε αντικατάσταση του Ευρωσυντάγματος- στόχο έχει να ενισχύσει την αποτελεσματικότητα των θεσμών της ΕΕ και τον διεθνή ρόλο της, «μέσα από μία πιο συντονισμένη φωνή στην εξωτερική της πολιτική και πιο ουσιαστικές δράσεις σε τομείς όπως η ασφάλεια, η δημόσια υγεία και η πολιτική προστασία». Στα θετικά στοιχεία της Συνθήκης προσμετράται η ενίσχυση του ρόλου των Εθνικών Κοινοβουλίων.

Η Πορτογαλία -αναλαμβάνει την 1η Ιουλίου την προεδρία της ΕΕ- θα αρχίσει στην Διακυβερνητική Διάσκεψη της 23ης Ιουλίου την σύνταξη του νέου κειμένου, ώστε να εγκριθεί στην άτυπη σύνοδο της Λισαβόνας στις 18 και 19 Οκτωβρίου.

Σεπτέμβριο και Οκτώβριο που στα ελληνικά μμε θα μονοπωλούν το ενδιαφέρον οι δημοσκοπήσεις και τα εκλογικά σενάρια, θα διαμορφώνεται η Ευρωπαϊκή Ένωση των επομένων δεκαετιών. Και τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

Η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» θα βοηθήσει πραγματικά στην επίλυση των προβλημάτων που απασχολούν έντονα τους Ευρωπαίους πολίτες, όπως η οικονομία, η μετανάστευση, η ασφάλεια και οι κλιματικές αλλαγές;

Οι Έλληνες θέλουμε -ή μας συμφέρει- να εκχωρήσουμε περισσότερες αρμοδιότητες στην ΕΕ; Θα πρέπει «να κινηθούμε με τους άλλους εταίρους που θέλουν περισσότερη Ευρώπη στην κατεύθυνση των ενισχυμένων συνεργασιών», όπως υποστηρίζει ο Έλληνας Πρωθυπουργός;

Γιατί «περισσότερη Ευρώπη» σημαίνει ότι παύει στα περισσότερα ζητήματα η αρχή της ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ και ισχύει η αρχή της ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Κράτη με μικρότερο πληθυσμό, όπως η χώρα μας, στερούνται πλέον το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto), ενώ οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από συμμαχίες πολυπληθών ισχυρών κρατών.

Είναι συνετό να στηρίζει η Ελλάδα την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, η οποία θα εκπροσωπείται με 80-100 Ευρωβουλευτές, άρα θα διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στις μελλοντικές ευρωπαϊκές αποφάσεις; Πολλά Κράτη, κυρίως η Γαλλία και η Γερμανία –αν και έχουν τεράστια εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή και δεν υφίστανται τις απειλές της Τουρκίας- αντιτίθενται στην ενταξιακή της προοπτική.

Οι Έλληνες αισθάνονται πρώτα Έλληνες, οι Γάλλοι πρώτα Γάλλοι. Το ίδιο συμβαίνει με τους Ολλανδούς, τους Ιταλούς και όλους τους Ευρωπαίους εταίρους μας -επιφυλάσσομαι για το Λουξεμβούργο. Η εθνική συνείδηση υπερισχύει της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ο ευρωσκεπτικισμός αλλά και οι εθνικές αντιθέσεις αποτελούν μία πραγματικότητα στους κόλπους της ΕΕ.

Για τους λόγους αυτούς, όσοι ηγέτες αδημονούν για «περισσότερη Ευρώπη», ας φροντίσουν να διαμορφωθεί περισσότερη εμπιστοσύνη προς την ΕΕ και τον ρόλο της. Από τις προσεχείς αποφάσεις τους εξαρτάται αν θα δώσουν προτεραιότητα στον Ευρωπαίο Πολίτη και τις ανάγκες του, αν θα τον καταστήσουν περισσότερο ασφαλή, αν θα αφουγκραστούν τους προβληματισμούς του για τη μετανάστευση, την εργασία και το ασφαλιστικό, αν θα προσφέρουν ουσιαστικές λύσεις στα μείζονα αλλά και τα καθημερινά προβλήματά του. Αν θα εμπνεύσουν ένα γνήσιο Ευρωπαϊκό Όραμα που θα αγγίζει περισσότερο τον Ευρωπαίο Πολίτη παρά τις πολυεθνικές και τις τράπεζες. Τότε θα διαμορφωθεί η ευρωπαϊκή συνείδηση…