Εθνικά Δημοψηφίσματα… για μία συμμετοχική Δημοκρατία

Εφημερίδα "Α1"
28 Απριλίου 2007, σελ. 13

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η νέα Βουλή θα είναι πεντακομματική. Το γεγονός αυτό είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας.

Το εύλογο ερώτημα είναι ποια κόμματα, για πόσο χρόνο και κυρίως πώς θα συνεργαστούν; Πώς θα λάβουν αποφάσεις για μείζονα ζητήματα, όπου διαφωνούν ριζικά;


Μία διέξοδο θα μπορούσε να προσφέρει η υιοθέτηση του Ελβετικού μοντέλου. Στην Ελβετία, οι «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» -που προκύπτουν από ένα αναλογικότατο εκλογικό σύστημα- διενεργούν συχνότατα δημοψηφίσματα.

Στην Ελλάδα ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός είναι το μόνο πολιτικό κόμμα το οποίο στηρίζει μία γνήσια, συμμετοχική και διευρυμένη Δημοκρατία. Θέτει ως πρωταρχικό αίτημα, εκτός από την απλή αναλογική, και την συνταγματική κατοχύρωση Εθνικών Δημοψηφισμάτων με τη συγκέντρωση ενός συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών.

Τι σημαίνει αυτό; Σε κρίσιμα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη βάση. Περιορίζεται, έτσι, το φαινόμενο κατά το οποίο μία μειοψηφία, ηχηρή και οργανωμένη, δημιουργεί στα μέσα ενημέρωσης την ψευδαίσθηση της πλειοψηφίας και επιβάλλει την άποψή της.

Οι κυβερνώντες που δεσμεύονται από ένα αποτέλεσμα -λχ. 60%- σε κάποιο ζήτημα δεν υποκύπτουν σε πιέσεις που ασκούν παράγοντες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, όσο ισχυρές και αν είναι. Τρανταχτό παράδειγμα το δημοψήφισμα στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν.

Ακόμη, κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών που διαφωνούν ή θίγονται από κάποιο κυβερνητικό μέτρο δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε ακραίους τρόπους συμπεριφοράς (κλείσιμο δρόμων, συγκρούσεις με την Αστυνομία κλπ.) που ταλαιπωρούν τους ίδιους και τους συμπολίτες τους, χωρίς βέβαια να γίνονται δεκτά τα αιτήματά τους.

Για παράδειγμα, στην Ελβετία, αρκεί η συλλογή 200.000 υπογραφών για τη διενέργεια ενός εθνικού δημοψηφίσματος. Σκεφθείτε λοιπόν. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο ελληνικός λαός είχε κληθεί να αποφασίσει άμεσα:

-για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες

-για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ

-για το Ευρωσύνταγμα

-αν το γειτονικό κράτος των Σκοπίων θα περιέχει στην ονομασία του τη λέξη Μακεδονία ή κάποιο από τα παράγωγά της

-για το άρθρο 16

-για το μεταναστευτικό

Συνειδητοποιήστε πως έτσι εφαρμόζεται άμεσα η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και είμαστε το μοναδικό πολιτικό κόμμα που το προτείνει. Θεωρούμε απαράδεκτη αυτήν την διαπλεκόμενη, οικογενειοκρατική, ολιγαρχικού τύπου με δημοκρατικό μανδύα εκπροσώπηση που έχει ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή.

Στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό πιστεύουμε πως οι Έλληνες αξίζουν συμμετοχικό τρόπο διακυβέρνησης.

Διαφθοράς …εγκώμιον

Εφημερίδα "Α1"
14 Απριλίου 2007, σ.13

Αν κάθε κυβέρνηση υλοποιούσε τις προεκλογικές εξαγγελίες της για την πάταξη του χρηματισμού, της διαπλοκής, της φαυλότητας και εν γένει της διαφθοράς, θα έπρεπε να εξυπηρετούμαστε θεωρητικά από τις ποιοτικότερες, ταχύτερες, διαφανέστερες, αποτελεσματικότερες δημόσιες υπηρεσίες και τα κρατικά ταμεία θα ήταν, αν όχι πλούσια, τουλάχιστον νοικοκυρεμένα. Οι δε επιτήδειοι θα είχαν κατακλύσει τον Κορυδαλλό.

Ωστόσο, η απαξίωση των θεσμών είναι διάχυτη στην αντίληψη ότι οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά. Οι πολιτικοί βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεν τους καταλογίζονται όχι μόνο οι ποινικές, ούτε καν οι πολιτικές τους ευθύνες, όταν αυθαιρετούν οι ίδιοι ή οι στενοί τους συνεργάτες. Για όσα σκάνδαλα αποκαλύπτονται δεν τιμωρείται σχεδόν κανείς ως υπεύθυνος. Τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνεται ότι έχουν συνάψει μία σιωπηλή συμφωνία «κυρίων».

Το κλίμα αυτό ωθεί τους απλούς πολίτες –προκειμένου να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν ή νομίμως δικαιούνται- να καταφεύγουν σε πλάγια μέσα συμμετέχοντας στον φαύλο κύκλο της διαφθοράς. Το μέγεθος του προβλήματος στη χώρα μας καταφαίνεται και από τη συχνότητα στην οποία υποχρεώνονται να καταφύγουν οι πολίτες σε φακελάκια, γρηγορόσημα και κάθε άλλου είδους χρηματισμό εκείνων που μισθοδοτούνται για να τους υπηρετούν.

Από ανθρώπους με αδυναμίες και πάθη στελεχώνεται η κρατική μηχανή και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αλλά οι επίορκοι και η διαφθορά είναι μεμονωμένα κρούσματα και όχι σχεδόν ο κανόνας... όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Εκεί οι μηχανισμοί είναι αποτελεσματικοί και οι κανόνες εφαρμόζονται αυστηρά και ισχύουν για όλους.

Η διαφθορά συνιστά την αχίλλειο πτέρνα κάθε διακυβέρνησης. Οι Έλληνες πολίτες είναι λογικό να απογοητεύονται. Δυσπιστούν, καθώς ο δικομματισμός δεν δείχνει ούτε διατεθειμένος, ούτε ικανός να εφαρμόσει μία νέα γενναία πολιτική η οποία που θα τολμήσει τις ΡΗΞΕΙΣ και τις ΤΟΜΕΣ που θα ανατρέψουν το υπάρχον κατεστημένο. Άλλωστε εύστοχα έχει ειπωθεί πως η οικονομική κρίση στην Πατρίδα μας είναι πρώτιστα κρίση αξιοπιστίας.

Οι σημαντικότεροι παράγοντες οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και κράτους είναι η αξιοκρατία, οι ξεκάθαροι νόμοι - κανόνες, η διαφάνεια στη λήψη των αποφάσεων, η αξιοπιστία, η επικοινωνία, η συμμετοχή της κοινής γνώμης στη λήψη των αποφάσεων και η σταθερότητα. Σε αυτές τις αρχές βασίζεται η πολιτική της ΡΗΞΗΣ και της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ που θα εφαρμόσει ο ΛΑ.Ο.Σ και τα στελέχη του.

Θέλουμε και χρειαζόμαστε το Κράτος ως παράγοντα ασφάλειας. Γιατί μια εύρυθμη και ευνομούμενη κοινωνία απαιτεί κανόνες που τηρούνται από όλους. Να διαπαιδαγωγήσουμε πολίτες που θέλουν να υπηρετούν το γενικό συμφέρον και όχι πολίτες και πολιτικούς που χρησιμοποιούν τους θεσμούς για το ατομικό τους συμφέρον.

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄

Εφημερίδα "Έρευνα"
12 Απριλίου 2007, σελ.7

Ο Γρηγόριος Ε΄ (1746-1821) ανέβηκε τρεις φορές στον Πατριαρχικό θρόνο σε μια κρίσιμη εποχή. Αποτελεί πολυσυζητημένη μορφή λόγω της εμπλοκής του στις ιδεολογικές συγκρούσεις του νεότερου ελληνισμού.

Ήθελε έναν διαφωτισμό ελληνότροπο, όχι για λόγους τυφλής συντηρητικότητας, αλλά για να διασώσει την ρωμαίικη παράδοση, την οποία έβλεπε να απειλείται από τον αντιχριστιανισμό της Γαλλικής Επανάστασης.

Οι νεοταξίτες αναθεωρητές τις Ιστορίας μας τον κατηγορούν, επειδή τον Μάρτιο του 1821 αφόρισε το κίνημα του Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία. Λησμονούν ότι το έπραξε κάτω από την απειλή της γενικής σφαγής των Ρωμιών της Πόλης. Εξάλλου, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήδη στις 29 Ιανουαρίου 1821, προέβλεπε σε επιστολή του στον Κολοκοτρώνη: «Ο Πατριάρχης θα βιαστεί υπό της Πύλης και θέλει στέλλει αφοριστικά…»



Η είδηση για την έναρξη της επαναστάσεως στην Πελοπόννησο έφθασε στην Κωνσταντινούπολη το βράδι της 31ης Μαρτίου 1821. Ο σουλτάνος Μαχμούτ και οι σύμβουλοί του ανησυχούσαν ότι θα ξεσπούσε εξέγερση και μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

Θεώρησαν ότι τα αποτελεσματικότερο μέτρο για τη μη εξάπλωση της επαναστάσεως και για την καταστολή της στις επαναστατημένες περιοχές ήταν ή τρομοκρατία. Έτσι, άρχισε από την Κωνσταντινούπολη κύμα άγριων διωγμών που επεκτάθηκε σε όλες σχεδόν τις περιοχές της αυτοκρατορίας.

Την 1η Απριλίου οργανώθηκε οχλαγωγική διαδήλωση με επικεφαλής φανατικούς «σοφτάδες», τροφίμους σπουδαστές των ιερατικών σχολείων. Οι διαδηλωτές, αφού διέτρεξαν επί ώρες τους δρόμους με κραυγές και απειλές εναντίον των «απίστων», καταπάτησαν την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, την λεηλάτησαν και την έκαψαν.

Ο κύριος σκοπός της διαδηλώσεως ήταν να προκληθεί σύγκρουση με Έλληνες και έτσι να υπάρξει πρόσχημα για τη γενική σφαγή των Ελλήνων, όμως οι Ρωμιοί δεν έδωσαν αφορμή.

Ο σουλτάνος εφάρμοσε τότε τη μέθοδο της θανάτωσης επιφανών Ελλήνων. Τη Μεγάλη Δευτέρα, 4 Απριλίου, ο ίδιος ο σουλτάνος παρακολούθησε τη θανάτωση με αποκεφαλισμό του μεγάλου διερμηνέως, Κωνσταντίνου Μουρούζη. Επακολούθησαν όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα θανατώσεις εγκρίτων Ελλήνων.

Στο μεταξύ, οι πρέσβεις έδωσαν διαταγές στους προξένους τους σε όλη την οθωμανική επικράτεια, να μην παρέχουν στους Έλληνες άσυλο, ούτε να επιτρέπουν στους πλοιάρχους να δέχονται φυγάδες. Μόνο o πρεσβευτής της Ρωσίας Στρόγανωφ δεν δέχθηκε το απάνθρωπο αυτό διάταγμα της Οθωμανικής Πύλης.

Ο Πατριάρχης είχε τη δυνατότητα να διαφύγει, αλλά έκρινε ότι όφειλε να παραμείνει ως το τέλος στη θέση του. Η πατριαρχία του λήγει με τη μαρτυρική του θυσία. Το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, 10 Απριλίου συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Αλλά στις 3 το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στη μεσημβρινή πύλη του Πατριαρχείου "ως πρώτος δήθεν και κύριος αρχηγός της επαναστάσεως της Πελοποννήσου".

Επί τρεις ημέρες το σώμα του έμεινε μετέωρο, δεχόμενο τους εξευτελισμούς του μανιασμένου όχλου. Έπειτα οι Οθωμανοί, παρά τις παρακλήσεις και την προσφορά χρημάτων από τους Έλληνες της Πόλης, παρέδωσαν το σώμα σε μία 20μελή επιτροπή Εβραίων έναντι 800 γροσίων.
Tο γύμνωσαν και το περιέφεραν στους δρόμους και τελικά το έριξαν στον Κεράτιο. Ο Κεφαλλονίτης πλοίαρχος Νικ. Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε κρυφά στην Οδησσό, όπου τάφηκε στον Ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος.

Ο απαγχονισμός του ηγέτη της Ορθοδοξίας έδειξε το αληθινό πρόσωπο των Οθωμανών –συμμάχων της Ιεράς Συμμαχίας- και γιγάντωσε το κίνημα του φιλελληνισμού, καθώς συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η οποία πίεσε τις ηγεσίες της για στήριξη προς τους Έλληνες επαναστάτες.

Μην αναζητήσετε τον Γρηγόριο Ε΄ στις σελίδες του βιβλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού. Η συγγραφική του ομάδα έκρινε πως δεν χρειάζεται να του αφιερώσει ούτε μία λέξη…

Απρίλιος 1941

Εφημερίδα "Έρευνα"
5 Απριλίου 2007, σελ.7


Καθώς το ανεπαρκέστατο –σύμφωνα με γνωμοδότηση της Ακαδημίας Αθηνών- βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού περιορίζει σε 31 μόνο λέξεις την συμβολή της Πατρίδας μας στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και αποσιωπά την μάχη των οχυρών, καλό είναι να θυμηθούμε τα κύρια σημεία από το χρονικό του Απριλίου 1941.

Η εαρινή επίθεση των Ιταλών είχε αποτύχει και ο Τσώρτσιλ είχε την ελπίδα ότι η Αγγλία, η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία θα μπορούσαν να παρατάξουν 70 μεραρχίες στα Βαλκάνια απέναντι στις δυνάμεις του Άξονα.


Ωστόσο, η μεν Γιουγκοσλαβία προσχώρησε στις 25 Μαρτίου 1941 στον Άξονα (με την υπόσχεση ότι θα έπαιρνε την Θεσσαλονίκη), η δε Τουρκία κράτησε «ουδέτερη» στάση και παρείχε κάθε ευκολία στους Ναζί.


Στις 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 πμ ο Χίτλερ εξαπέλυσε εναντίον της Πατρίδας μας 24 Επίλεκτες Μεραρχίες υπό τον Στρατάρχη Φον Λιστ σε εφαρμογή του Σχεδίου “ΜΑΡΙΤΑ”. Το λιμάνι του Πειραιά βομβαρδίζεται με σφοδρότητα από τα Στούκας.


Στο Βερολίνο, πληροφορούσαν τον Έλληνα πρέσβη ότι ο γερμανικός στρατός εισέρχεται στην Ελλάδα για να εκδιώξει τους Βρετανούς. Ο πρωθυπουργός Κορυζής απάντησε το δεύτερο μεγάλο ΟΧΙ.

Στα οχυρά της “Γραμμής Μεταξά” στην Μακεδονία και τη Θράκη (Νυμφαία, Εχίνος, Ρούπελ, Ιστίμπεη) οι Έλληνες μαχητές αμύνονται ηρωικά, κερδίζουν κάποιες μάχες και, όταν λήγει ο άνισος αγώνας τους, δέχονται “Στρατιωτικές τιμές” από τον ίδιο τον αντίπαλο τους:


«Η ελληνική ευψυχία ανεγνωρίσθη από τους ίδιους τους Γερμανούς. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό Παλιουριώνες συνεχάρη τον διοικητή του οχυρού και τη φρουρά, εξέφρασε τον θαυμασμό του για την αντίσταση και κάλεσε τον διοικητή τού οχυρού να επιθεωρήσει μαζί του το γερμανικό τάγμα ενώ διέταξε να υψωθεί η γερμανική σημαία μόνο μετά την αναχώρηση των Ελλήνων. Ο Γερμανός αξιωματικός στον οποίο παρεδόθη το Ρούπελ εξέφρασε την υπερηφά­νεια του, διότι επολέμησε εναντίον ενός τόσο γενναίου αντιπάλου.» (Σπύρος Μαρκεζίνης, Σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος, τόμος 1ος, σ.224, Αθήνα 1994).


Στις 9 Απριλίου, καταλαμβάνεται η Θεσσαλονίκη. Υπογράφεται συνθηκολόγηση. Η Ταξιαρχία του Έβρου, αφοπλίζεται. Ο Διοικητής της, Υποστράτηγος Ιωάννης Ζήσης, αυτοκτονεί.


Στις 18 Απριλίου, ο πρωθυπουργός Κορυζής συμμετείχε σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Ακολούθησε κατ' ιδίαν συνομιλία του με τον βασιλιά Γεώργιο. Το τι ειπώθηκε δεν είναι γνωστό, αν και εικάζεται ότι οι δύο άνδρες διαφώνησαν ως προς την ενδεχόμενη μετακίνηση της ελληνικής κυβέρνησης στην Κύπρο. Πάντως, ο Κορυζής επιστρέφοντας σπίτι του, αυτοκτόνησε.


Στις 23 Απριλίου, στην Ήπειρο, ο Ταγματάρχης πυροβολικού Νικ. Βερσής, Διοικητής μοίρας πυροβολικού, όταν αναγκάζεται να παραδώσει τα πυροβόλα του στους Γερμανούς -σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής- αυτοκτονεί ενώ οι άνδρες του ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.


Στις 27 Απριλίου, στην Ακρόπολη των Αθηνών, ο Γερμανός Αξιωματικός δίνει εντολή στον εύζωνο Κωνσταντίνο Κουκίδη, φρουρό της Σημαίας μας, να την αφαιρέσει για να αναρτήσει τον αγκυλωτό σταυρό. Εκείνος την υποστέλλει κλαίγοντας και ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, τυλίγεται με αυτήν και αυτοκτονεί πέφτοντας από τον Ιερό Βράχο.


Ο ίδιος ο Χίτλερ, τον Μάιο του 1941, ομολόγησε στο Reichstag: “Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρέωσε να διατυπώσω ότι από όλους τους αντιπάλους τους οποίους αντιμετωπίσαμε, οι Έλληνες πολέμησαν με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία και συνθηκολόγησαν μόνον όταν η περαιτέρω αντίσταση τους ήταν αδύνατη και κατά συνέπεια μάταιη”.


Δυστυχώς, η σύγκριση των τεράστιων αυτών Ελλήνων με την σύγχρονη ηγεσία μας είναι απογοητευτική και συντριπτική. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που ανατέθηκε στη συγκεκριμένη ομάδα η «συγγραφή», ώστε να αφαιρέσει κάθε ηρωική πράξη από το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού, όταν μάλιστα απευθύνεται σε μαθητές 11-12 ετών.


Αυτή η ηλικία διαμορφώνει φρόνημα, αναζητεί πρότυπα, ηρωικές φυσιογνωμίες και πράξεις. Γενικότερα, η ιστορική μνήμη απαιτεί να τιμούμε τους ήρωες και να φωτίζουμε το παρελθόν για να συνεχίσει το Έθνος μας την ύπαρξη του στο μέλλον.

50 χρόνια Ενωμένη Ευρώπη

Εφημερίδα "Α1"
31 Μαρ. 2007, σ.17

Με την υπογραφή της «Διακήρυξης του Βερολίνου» κορυφώθηκαν στη γερμανική πρωτεύουσα οι εορταστικές εκδηλώσεις για τα πεντηκοστά γενέθλια της ΕΕ με την ελπίδα ότι το 2009 θα υπάρξει θεσμική ανανέωση της.

Στη διάρκεια του μισού αιώνα που μεσολάβησε, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα γνώρισε αρκετούς κλυδωνισμούς, ενώ η φωνή του ούτε ενιαία ούτε ισχυρή ήταν πάντοτε. Πολλές φορές οι θέσεις του βρέθηκαν μακριά από τα αρχικά οράματα.

Συγκρίνετε τη σημερινή πραγματικότητα με το όραμα του Κων/νου Καραμανλή, όπως το εξέφρασε στο Ζάππειο το 1979: «Μία Ευρώπη που θα οργανώσει την οικονομία γύρω από τον άνθρωπο, αντί τον άνθρωπο γύρω από την οικονομία».

Η απειλή της ανεργίας, η σταδιακή κατάργηση του κοινωνικού κράτους, η διεθνοποίηση διαφόρων μορφών εγκληματικότητας, η λαθρομετανάστευση καθιστούν τους πολίτες της ΕΕ δύσπιστους απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και αντίθετους στην περαιτέρω διεύρυνση (κυρίως στην ένταξη της Τουρκίας). Είναι ενδεικτική η απόρριψη του Ευρωσυντάγματος από τους πολίτες της Γαλλίας και της Ολλανδίας.

Κριτική άσκησε ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος για τον αποκλεισμό της έννοιας Χριστιανισμός από την «Διακήρυξη του Βερολίνου».

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν αντί να μιλούν για επώδυνες (για την κοινωνία των πολιτών) μεταρρυθμίσεις και για «ευέλικτη» αγορά εργασίας -εξυπηρετώντας τη Νέα Τάξη- να αφουγκραστούν τις ανησυχίες και τις ανάγκες των πολιτών.

Οι πολίτες της ΕΕ θεωρούν ότι είναι αποκλεισμένοι από τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Είναι αναγκαία η ενθάρρυνση μίας δημοκρατίας περισσότερο συμμετοχικής.

Η Ένωση θα χρειαστεί να προσδιορίσει τα όριά της και αυτό θα πρέπει να γίνει με την πλήρη συμμετοχή και συναίνεση των πολιτών της. Χρειάζονται κοινοί κανόνες για τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, δεδομένου ότι θα δέχεται μεταναστευτικές πιέσεις από όλες τις πλευρές.

Το μεγάλο στοίχημα για την ΕΕ είναι η εξασφάλιση της ανάπτυξης και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, με παράλληλη βελτίωση της κοινωνικής προστασίας και της απασχόλησης. Η επένδυση στη γνώση, στην υψηλή τεχνολογία και την επιστημονική έρευνα θα αποτελέσει το συγκριτικό πλεονέκτημα για το μέλλον της.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει ανάγκη από προσθήκες, από βελτιώσεις, αλλά και από διορθώσεις. Ωστόσο, διαθέτει μηχανισμούς και θεσμούς, που αν αξιοποιηθούν κατάλληλα, η βούληση του πολίτη μπορεί να εισακουστεί. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελούν οι παρεμβάσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη στην Ευρωβουλή.

Οι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1957 δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πώς θα ήταν η Ευρώπη 50 χρόνια μετά. Το ίδιο δύσκολο είναι να προβλέψουμε εμείς τι μας επιφυλάσσουν τα επόμενα 50 χρόνια.

«Το lobby… είχε την δική του Ιστορία»

Εφημερίδα "Α1"
17 Μαρ. 2007, σελ.17

Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού δικαιολογημένα έχει γίνει αντικείμενο αρνητικής κριτικής και αντιδράσεων. Πριν από μερικές μέρες, η κα Ρεπούση δήλωσε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί καμία διόρθωση για το επίμαχο βιβλίο της τελευταίας τάξης του δημοτικού από το …«εθνικιστικό lobby» όπως αυτή το αποκάλεσε. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πού και πώς η εν λόγω κυρία ανακάλυψε το lobby αυτό.

Πάντως, με την στάση της δείχνει να υπηρετεί ένα lobby –υπαρκτό- που είναι υποταγμένο στην παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη. Πρωταρχικός στόχος του είναι να φρονηματίσει το παιδί προς την κατεύθυνση μίας αεθνικής - πολυπολιτισμικής κοινωνίας, στην οποία καλείται να μεταλλαχθεί η Ελ­λάδα.

Προφανώς είναι η πρώτη φορά που η συγγραφή ενός βιβλίου Ιστορίας για την σχολική εκπαίδευση ακολουθεί την συγκεκριμένη «επιστημονική μεθοδολογία» και όπως δείχνει η στάση του ΥΠΕΠΘ θα υπάρξει και συνέχεια.

Στο εν λόγω βιβλίο, οι με ύπουλο τρόπο παραλείψεις και αποσιωπήσεις σημαντικών ιστορικών γεγονότων και προσωπικοτήτων, που ανήκουν στην ελληνική ιστορική μας συνείδηση και παράδοση, είναι κραυγαλέες. Πουθενά δεν αναδύεται ένα «εμείς οι Έλλη­νες». Ωθεί στην λήθη και την αρνησιπατρία.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ο αποκλεισμός της Αριστείας, η οποία δημιουργεί ηρωικά προς μίμηση και ταύτιση πρότυπα, που συμπυκνώνουν μέσα τους τις αρετές της Φυλής μας, στοιχεία ανεπιθύμητα για την νεοταξική θολοκουλτούρα.

Κι όμως το μήνυμα από τις κινηματογραφικές αίθουσες όπου προβλήθηκε η ταινία «300» ήταν ηχηρότατο. Οι δεκάδες χιλιάδες θεατές, τα παρατεταμένα χειροκροτήματα και τα δάκρυα τους στο τέλος της προβολής επιδοκίμασαν το ηρωικό μήνυμα της ταινίας.

Ας μας απαντήσει το lobby της κας Ρεπούση, γιατί το σχολείο οφείλει να υποχωρήσει ατάκτως στη λογική της Νέας Τάξης και όχι να αντισταθεί διδάσκοντας τον η­ρωισμό; Γιατί είναι προτιμότερη η πολυπολιτισμικότητα από τον πατριωτισμό σε μια Ελλάδα με κοινή γλώσσα, ιστορία και θρησκεία; Γιατί η οικειοφοβία είναι προτιμότε­ρη από την ξενοφοβία;

Γιατί εκείνοι που αναλαμβάνουν εργολαβικά την ευθύνη της πολυπολιτισμικής μετάλλαξης του Ελληνικού Έθνους στο επίπεδο της συνείδησης -παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών- έχουν την στήριξη της ηγεσίας των δύο μεγάλων κομμάτων και της κοινοβουλευτικής αριστεράς; Το ίδιο ισχύει για και τους απολογητές της δημογραφικής αλλοίωσης του ελληνικού έθνους, μέσω της λαθρομετανάστευσης.

Είναι οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές που επιδίδονται σε ένα ξέφρενο κυνήγι μαγισσών τρομοκρατώντας και στιγματίζοντας όποιον διαφωνεί με το δικό τους «αλάθητο» σαν ρατσιστή και ακραίο, εντάσσοντας τον σε ανύπαρκτα lobby.

Η Ιστορία μας συγκροτεί την ιδιοπροσωπία μας και την συμβολή μας ως Έθνους στον πλούτο της πολιτιστικής κληρο­νομιάς της ανθρωπότητας. Όπως κάθε λαός έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιζόμαστε το διαχρονικό μας πρόσωπο, πόσο μάλλον όταν η ιστορική μας πορεία διαρκεί χιλιετηρίδες.