Η ανανεωτική δύναμη της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης

Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει και η Ελληνική Παιδεία τιμά τους Τρεις μεγάλους Ιεράρχες και Οικουμενικούς Διδασκάλους, γιατί σε μία εποχή σύγχυσης και φανατισμού τόλμησαν με το έργο τους να συνθέσουν δημιουργικά την ελληνική σκέψη και το χριστιανικό πνεύμα. Αυτό τους καταξίωσε ως θεμελιωτές της ελληνορθόδοξης σκέψης και παιδείας. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν ο Αριστοτέλης του Χριστιανισμού. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ο Πλάτωνας της χριστιανικής φιλοσοφίας και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Δημοσθένης της χριστιανικής αγάπης.

Από το 12ο αιώνα συνεορτάζονται στις 30 Ιανουαρίου ως τρεις μεγάλοι Φωστήρες της οικουμένης και από το 1838 καθιερώνεται η εορτή τους ως εορτή της Παιδείας.

Από όποια θέση και αν κατείχαν, με όσα μέσα διέθεταν, δίδαξαν, στήριξαν, παρηγόρησαν, ενίσχυσαν τους συνανθρώπους τους. Αγάπησαν ο,τι ωραίο και αληθινό υπάρχει στον άνθρωπο και του έδειξαν την άλλη προοπτική του, εκείνη που σήμερα τείνει να απωθηθεί.

Είναι γεγονός ότι στην εποχή μας παρά τις Διακηρύξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απειλείται με αφανισμό η αξία του ανθρώπινου προσώπου. Οι ανθρώπινες κοινωνίες -όμηροι μίας κακώς νοούμενης παγκοσμιοποίησης- διολισθαίνουν προς τις απαξίες. Στα πλαίσια ενός νοσηρού ατομικισμού προβάλλονται ως κυρίαρχες επιδιώξεις το χρήμα, η δημοσιότητα και η ηδονοθηρία, χωρίς αρχές, χωρίς όρια και χωρίς αναστολές.

Ταυτόχρονα μία μίσθαρνη και υπέρ-προβεβλημένη «θολή» κουλτούρα χλευάζει εσκεμμένα τις διαχρονικές και οικουμενικές παραδοσιακές αξίες, ενώ αποθεώνει μέσω γοητευτικών συνθημάτων (όπως ο νέο-φιλελευθερισμός και η πολυ-πολιτισμικότητα) μία τάση ψευτοπροοδευτισμού, η οποία απέχει πολύ από μία ιδεολογία γνήσιας προόδου, αλλά εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα των ισχυρών της Νέας Τάξης.

Το σύγχρονο ελληνικό σχολείο περισσότερο από ποτέ οφείλει να προσφέρει όραμα στη νεολαία. Να διαφυλάττει τις Θερμοπύλες των διαχρονικών αξιών. Να διδάσκει ήθος, σεμνότητα και αρετή. Το σχολείο επιβάλλεται να αναλάβει ξανά ένα ρόλο τον οποίο παθητικά έχει παραχωρήσει στους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι δρουν με γνώμονα την τηλεθέαση και το κέρδος, όχι την ποιότητα. Να διαπλάθει χαρακτήρες. Μη λησμονούμε πως ο σκοπός της Παιδείας είναι ανθρωποπλαστικός, όπως είχε επισημάνει και ο Πλάτων.

Ας σκεφτούν σοβαρά οι ιθύνοντες της σύγχρονης ελληνικής Παιδείας ποιον τύπο ανθρώπου θέλουν να διαμορφώσουν. Τι είδους ελληνική κοινωνία δηλ. επιθυμούμε μετά από 20 χρόνια.

Οι Τρεις Ιεράρχες μας δείχνουν τη σημασία της αληθινής παιδείας: Σπουδάζουμε όχι μόνο για να προσλάβουμε κάποιες εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά κυρίως για να καλλιεργηθούμε και να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας.

Θα είναι τραγικό εάν εμείς οι Έλληνες αποξενωθούμε από την ελληνορθόδοξη παράδοση και θελήσουμε να την υποκαταστήσουμε με καταναλωτικές και ηδονοθηρικές εξαρτήσεις. Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναζητούμε κάτι αληθινό, ας συνειδητοποιήσουμε την ανανεωτική δύναμη της ελληνορθόδοξης παράδοσης.

Οι αξίες της είναι τα μεγάλα κεφάλαια που πλουτίζουν το γένος, την πατρίδα και τον πολιτισμό μας. Αν αρνηθούμε την κληρονομιά μας, θα καταλήξουμε μία κατακερματισμένη κοινωνία, όπου ο ένας δε θα διστάζει να βλάψει πολύ τον πλησίον για να κερδίσει έστω και ελάχιστα.

Οι Τρεις Ιεράρχες έχουν δείξει την πολύτιμη ανανεωτική δύναμη της σύνθεσης των θησαυρών της ελληνικής παράδοσης με ό,τι πιο θετικό από τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Άραγε, οι άνθρωποι του 21ου έχουμε την εσωτερική δύναμη να τους μιμηθούμε;

Ίμια, 15 χρόνια μετά

Κάθε ιστορικός, ο οποίος θα πραγματευτεί το ζήτημα της κρίσης στα Ίμια το 1996, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα τότε ήταν ένα Κράτος αποσυντονισμένο με αποδιοργανωμένες Ένοπλες Δυνάμεις. Το υπουργείο Εξωτερικών να ακολουθεί την τακτική της φυγομαχίας σε όλη της τη μικρότητα, ενώ η πληροφόρηση για το τι συνέβαινε στα Ίμια σε επιχειρησιακό επίπεδο προερχόταν κυρίως από τους Αμερικανούς και τα …τηλεοπτικά κανάλια.

Βέβαια, για να γίνει πλήρως κατανοητή η κρίση στα Ίμια και οι επιπτώσεις της πρέπει να ενταχθεί σε μία ακολουθία ιστορικών γεγονότων που μετέβαλαν -σε βάρος της Ελλάδας- το status quo στο Αιγαίο:

-Στις 31 Μαΐου 1995 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα τη «Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας», που επιτρέπει την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΙ ΤΑ ΧΩΡΙΚΑ ΜΑΣ ΥΔΑΤΑ ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ.

-Η πολιτική του κατευνασμού συνεχίσθηκε τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια. Ο τότε υπουργός εξωτερικών κ. Πάγκαλος αδημονούσε να φυσήξει αεράκι για να απομακρυνθεί η σημαία, ενώ ο κ. Σημίτης έκλεισε την αυλαία ευχαριστώντας την Αμερική.

-Στις 8 Ιουλίου 1997 με το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης αναγνωρίσαμε «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και υπονομεύσαμε τη δυνατότητα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.

-Στις 10 Δεκεμβρίου 1999 στο κείμενο Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ελσίνκι η Ελλάς αναγνωρίζει ότι «εκκρεμούν συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία. Θέτουμε πλέον υπό αμφισβήτηση ενυπογράφως τα σύνορά μας εμείς οι ίδιοι.

Είναι ενδεικτικό, πως από τότε το Ελληνικό Λιμενικό δεν επιτρέπει στους ψαράδες της Καλύμνου να πλησιάσουν στο ένα μίλι τα Ίμια, ενώ συχνά το τουρκικό Επιτελείο και σύσσωμος ο τουρκικός τύπος ωρύονται για τις «παραβιάσεις» των τουρκικών χωρικών υδάτων γύρω από τα Κardak (Ίμια) από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Από την γκριζοποίηση δηλ. περνάμε στην κατοχή.

Την τελευταία τριετία, η όξυνση της τουρκικής προκλητικότητας στον εναέριο χώρο του ανατολικού Αιγαίου με πυκνές παραβιάσεις, εμπλοκή σε σκληρές αερομαχίες, ακόμα και υπερπτήσεις μόλις 100 μέτρα πάνω από τα Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι αποτελεί ένα σαφές μήνυμα της γειτονικής χώρας.

Η Άγκυρα πλέον, αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία ακόμα και σε κατοικημένα νησιά, που κατά την αντίληψη του τουρκικού κατεστημένου αποτελούν «γκρίζες ζώνες».

Επιδίωξη της τουρκικής προκλητικότητας είναι η ουδετεροποίηση του μισού Αιγαίου με το επιχείρημα ότι αποτελεί «ημίκλειστη θάλασσα», «ζωτικών συμφερόντων» για την Τουρκία.

Επομένως, ένα θερμό επεισόδιο (κατάρριψη αεροσκάφους ή βύθιση πλοίου) χωρίς ακριβή γνώση των συνθηκών και χωρίς «νικητές και ηττημένους» θα βόλευε την Τουρκία προκειμένου το θέμα και να μην φτάσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά να οδηγήσει την Ελλάδα σε παραχωρήσεις στο Αιγαίο μέσα από διμερείς συμφωνίες.

Όσο η Ελλάς δεν οριοθετεί την ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη) με τους υπόλοιπους γείτονες και δεν προσκαλεί ξένες εταιρίες πετρελαίου για έρευνα και άντληση θα διατηρεί την Τουρκία ως de facto συγκυρίαρχο στο Αιγαίο. Η Τουρκία θα εκτεθεί στη διεθνή κοινότητα, όταν αμφισβητήσει επίσημες διμερείς συμφωνίες της Ελλάδας με άλλα κράτη και όχι σε θεωρητική βάση όπως σήμερα.

Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι εδώ και 3 δεκαετίες είμαστε θεατές ενός εν εξελίξει σχεδίου αναδιάταξης του γεωστρατηγικού χώρου στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια. Η Τουρκία παίρνει σταδιακά (ανά δεκαετία) αυτά που θέλει χωρίς σύρραξη, ακίνδυνα και άκοπα. Κυριαρχεί δε η εντύπωση πως η Ελλάς υστερεί σε άψυχο και σε έμψυχο υλικό, καθώς εδώ έχει διαβρωθεί το εθνικό φρόνημα λαού και στρατού.

Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Αν η Τουρκία κλιμακώσει την ένταση και δεν αποφευχθεί το θερμό επεισόδιο, η Ελλάδα διαθέτει πολιτική και στρατιωτική ηγεσία άξιες να το διαχειριστούν χωρίς κόστος για την πατρίδα μας;

Σίγουρα κανείς σώφρων δεν επιθυμεί τη σύρραξη. Το μέλλον είναι στη συνεργασία και την καλή γειτονία, χωρίς όμως συνεχή ενδοτικότητα και κατευνασμό, γιατί μία Τουρκία αποθρασυνόμενη σίγουρα θα κλιμακώνει περισσότερο τις διεκδικήσεις της, οι αξιώσεις της θα γίνονται όλο και πιο παράλογες και θα επιζητήσει κάποια στιγμή τη σύρραξη.

«Νέο Λύκειο» χωρίς Νεότερη Ιστορία

Το «Νέο Λύκειο» της κας Διαμαντοπούλου υποβαθμίζει τα Θρησκευτικά και την Ιστορία σε μαθήματα επιλογής. Πρακτικά η κα υπουργός και το επιτελείο της βρήκαν τον τρόπο να εξοστρακίσουν πλαγίως τα δύο «ενοχλητικά» για τη Νέα Τάξη μαθήματα.


Συγκεκριμένα, η Ιστορία θα είναι υποχρεωτικό μάθημα μόνο στην Α΄Λυκείου, ενώ στη Β' και τη Γ' Λυκείου υποβιβάζεται σε μάθημα επιλογής. Εντάσσεται πλέον σε ομάδα μαθημάτων με τον τίτλο «Αρχαιογνωσία» και η διδασκαλία της περιορίζεται στην «Αρχαία Ιστορία» και την «Ιστορία των ιδεών». Η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» εντάσσεται στην ομάδα «Κοινωνικές Επιστήμες». Η Νεότερη Ιστορία -που διδάσκεται ως τώρα στη Γ' Λυκείου και είναι αυτή που ενοχλεί τη Νέα Τάξη-απουσιάζει από το ωρολόγιο πρόγραμμα. Μάθημα επιλογής θα είναι και τα Θρησκευτικά και για τις 3 τάξεις του Λυκείου. Εντάσσονται στην ομάδα των Κοινωνικών Επιστημών.

Δηλαδή, αφού είδαν ότι ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες με το βιβλίο - ανοσιούργημα της Ρεπούση και βέβαια δεν τόλμησαν να επιχειρήσουν τη συγγραφή ενός αντίστοιχου εθνομηδενιστικού βιβλίου Ιστορίας για τη Γ΄Λυκείου, οι θεραπαινίδες του ουγγρο-εβραίου μισέλληνα George Soros βρήκαν την ιδανική για το σινάφι τους λύση:

Στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου, όπου οι μαθητές τα δίνουν όλα για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ, η Ιστορία θα είναι μάθημα επιλογής, όπως η φωτογραφία ή ο χορός, μαθήματα που χρειάζονται πολύ λιγότερο διάβασμα. Αλλά και όσοι μαθητές θα επιλέξουν την Ιστορία δεν θα μπορέσουν να διδαχθούν ποτέ πλέον στο ελληνικό Λύκειο την νεότερη Ιστορία μας.

Τώρα θα μου πείτε κάποιοι ότι, από το να διδάσκονταν οι μαθητές μας τα φληναφήματα της κας Δραγώνα, πως δήθεν το ελληνικό Έθνος υπάρχει μόνο τα τελευταία 200 χρόνια ή ότι στη Σμύρνη το 1922 δεν έγινε σφαγή αλλά συνωστισμός, ίσως είναι καλύτερα να μη μαθαίνουν τίποτα.

Προσωπικά, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την παραπάνω άποψη. Γιατί αυτοί που εκπαραθυρώνουν την νεότερη Ιστορία αλλά και τα θρησκευτικά από βασικούς πυλώνες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δείχνουν με σαφήνεια την πρόθεσή τους. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει, όπως δεν αφήσαμε να διδάσκονται τα παιδιά μας το ανθελληνικό τερατούργημα της Ρεπούση.

Η Νέα Τάξη επιχειρεί μεθοδευμένα να αντικαταστήσει τις εθνικές κοινωνίες με πολυπολιτισμικά κοινωνικά μορφώματα. Σε αυτόν τον σχεδιασμό εντάσσεται και η ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών. Στο ελληνικό σχολείο, που επιδιώκεται να μεταβληθεί σε πολυπολιτισμικό, πρώτος στόχος είναι η άμβλυνση της εθνικής ταυτότητας.

Αυτό που οφείλουμε ως ελάχιστο, είναι συνεχής επαγρύπνηση για την υπεράσπιση των αξιών της εθνικής ιδιαιτερότητας, του πολιτισμού και της Ιστορίας μας.

Η συνταγή του ΔΝΤ

Η οικονομική κρίση αξιοποιείται ως αφορμή για την θεσμοθέτηση διαδικασιών μέσω των οποίων επιβάλλονται στα κράτη πολιτικές ερήμην των λαών τους. Για το λόγο αυτό έχει ενταθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ο σκεπτικισμός για τη σκοπιμότητα περαιτέρω συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι όπως διαμορφώνεται:

Τα κράτη εκχωρούν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γίνεται ολοένα και περισσότερο ελλειμματική, οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται δραματικά, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα ποδοπατούνται μαζί με την προσωπική αξιοπρέπεια.

Με το σοκ που δημιουργεί η κρίση και με την ελπίδα ότι θα αποτραπούν τα χειρότερα, οι λαοί υπομένουν «μεταρρυθμίσεις» που σχετίζονται με: α) το «άνοιγμα» της οικονομίας, β) την «απορρύθμιση» στα εργασιακά και γ) τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλ. το ξεπούλημα σε ιδιώτες κερδοφόρων οργανισμών του Δημοσίου στρατηγικού χαρακτήρα. Όλα αυτά με την ανοχή και τη συνενοχή εξωνημένων ηγεσιών.

Το ΔΝΤ, όπου «βοήθησε», δεν αποσκοπούσε πραγματικά στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Πραγματικοί στόχοι είναι αφενός η βίαιη προσαρμογή των κοινωνιών σε έναν ακραίο οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, αφετέρου η δέσμευση και η αρπαγή του εθνικού πλούτου.

Όσοι είχαμε ενδιαφερθεί να μάθουμε τι συνέβαινε στην Αργεντινή τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, πληροφορηθήκαμε, χωρίς να εκπλαγούμε, πως ο ιστορικός Αλεχάντρο Όλμος Γκαόνα, κατά τη διάρκεια εκδίκασης μιας αγωγής κατά της κυβέρνησης της Αργεντινής, παρουσίασε ένα έγγραφο 1.400 σελίδων, το οποίο είχαν συντάξει οι JP Morgan και τη Citibank για λογαριασμό του Αργεντινού υπουργού οικονομικών, Καβάγιο. Δηλαδή, οι δύο μεγαλύτεροι πιστωτές της Αργεντινής υπαγόρευσαν την «θεραπεία» της οικονομίας της.

Στην Ελλάδα γίνεται πλέον συνειδητή η οδυνηρή διαπίστωση, ότι η απώλεια των κοινωνικών και των εργασιακών κεκτημένων και η μετατροπή των Ελλήνων σε είλωτες, δεν αποτελούν βραχυπρόθεσμη παρένθεση από το 2010 ως το 2014 ή έστω το 2020.

Βέβαια, η τρόικα κάποια στιγμή θα ξεκουμπιστεί από την Πατρίδα μας. Όμως οι επιπτώσεις των όσων υπαγορεύει θα μείνουν. Ούτε η εθνική περιουσία θα επιστραφεί, ούτε τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα θα ανακτηθούν, εκτός κι αν φθάσουμε σε εκρηκτικές καταστάσεις.

Αίσθηση έχουν προκαλέσει, όσα έχει δηλώσει στην Ευρωβουλή ο Βρετανός ευρωβουλευτής Νάιτζελ Φάρατζ: «Είναι όλοι τους πολύ χαρούμενοι με τον κόσμο που δημιουργούν, όμως το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι, ό,τι και να γίνει στην Ελλάδα, κάποια στιγμή θα γίνει επανάσταση, με τους Έλληνες να πολεμούν και να επιμένουν να πάρουν πίσω τη χώρα τους και τη δυνατότητά τους να την κυβερνούν οι ίδιοι. Μια τέτοια τυραννία είναι πολύ άσχημο πράγμα και μπορεί να κρατήσει πολλά χρόνια, αλλά στο τέλος αυτά τα πράγματα καταρρέουν. Ελπίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί πλέον τι γίνεται».