Ψηφίστε στην "Guardian" για την επιστροφή των γλυπτών

H Βρετανική εφημερίδα "The Guardian" κάνει ψηφοφορία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα και ρωτά:

"Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα; Ό Έλληνας υπουργός πολιτισμού ισχυρίζεται ότι η κοινή γνώμη στην Βρετανία είναι υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα. Έχει δίκιο;"

Πάρα πολλοί έχουν ήδη ψηφίσει και τα αποτελέσματα είναι συντριπτικά (95%) υπέρ της επιστροφής.

Η ψηφοφορία θα κλείσει την Δευτέρα 29 Ιουνίου.

Ψηφίστε ακολουθώντας τον σύνδεσμο:
http://www.guardian.co.uk/culture/poll/2009/jun/24/elgin-marbles

«Ανώμαλη» προσγείωση για το Μακεδονικό στην Κέρκυρα

Αυτό που φοβόμαστε έγινε. Με αεροσκάφος που έφερε το όνομα και τα διακριτικά «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προσγειώθηκε τελικά το Σάββατο 27 Ιουνίου στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Αντόνιο Μιλόσοσκι μαζί με την αντιπροσωπεία της χώρας του για τη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών των 56 χωρών του ΟΑΣΕ.

Η ελληνική κυβέρνηση έδωσε «κατ' εξαίρεση άδεια» στο σκοπιανό κυβερνητικό αεροσκάφος με τα διακριτικά «MKD» (Makedonija) για διέλευση από τον ελληνικό εναέριο χώρο και προσγείωση στο νησί των Φαιάκων προκειμένου ο κ. Μιλόσοσκι να παραστεί στη σύνοδο του ΟΑΣΕ.

Η απόφαση αυτή αποτελεί ουσιαστικά αλλαγή της πάγιας πρακτικής που ακολουθείται από τις ελληνικές αρχές να απαγορεύεται η διέλευση και προσγείωση αεροσκαφών από τη γειτονική χώρα που αναγράφουν τη λέξη «Μακεδονία».

Θυμίζω ότι σε ανάλογη περίπτωση δεν επετράπη στον κ. Τσερβέρνκοφσκι να έρθει στην Ελλάδα με τα διακριτικά και τα εθνόσημα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Μήπως έχουμε αλλάξει την εξωτερική μας πολιτική όσον αφορά το Μακεδονικό και δεν το ξέρουμε;

Το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «επικίνδυνο προηγούμενο», ενώ επίκαιρη ερώτηση προς την υπουργό Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη κατέθεσε στη Βουλή ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΛΑ.Ο.Σ. Κυριάκος Βελόπουλος: «Πώς οδηγηθήκατε σε αυτήν την απόφαση δεδομένου ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος δημιουργίας επώδυνων τετελεσμένων στο θέμα της ονομασίας της γείτονος χώρας;»

Ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι εφόσον αυτός είναι «Μακεδόνας» κανείς δεν πρέπει να πονηρεύεται για μία απλή εξαίρεση και ότι πρέπει να μην είμαστε «μικρόκαρδοι».

Ο κ. Πρωθυπουργός θα όφειλε να γνωρίζει ότι οι σκοπιανοί αυτή την κίνηση την εκλαμβάνουν μάλλον ως ευκαιρία να την προβάλλουν σαν μία de facto παρχώρηση της ονομασίας. Στις διεθνείς σχέσεις ο,τι γίνεται αποτελεί προηγούμενο, το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως δεδομένο οι ενδιαφερόμενοι: Ο κ. Μιλόσοσκι και οι συνοδοί του πάτησαν στο ελληνικό έδαφος με τα εθνικά διακριτικά εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι διαπραγματευόμαστε. Και αυτό τους συμφέρει να το αντιλαμβάνονται σαν παραχώρηση της Ελλάδας που συνιστά τετελεσμένο.

Επιχειρηματολογεί το υπουργείο εξωτερικών πως η συνάντηση του ΟΑΣΕ «είναι πολύ σοβαρή» για να φέρει ενοχλητικά προσκόμματα η οικοδέσποινα κυρία Μπακογιάννη. Μα το ότι η συνάντηση είναι όντως σοβαρή είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κάνει η χώρα μας ούτε ένα βήμα πίσω από τη διακηρυγμένη πολιτική της.

Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν «εξαιρέσεις» όταν πρόκειται για θέσεις. Αλλιώς σύμμαχοι και εχθροί δεν μας παίρνουν στα σοβαρά.
Κλείνοντας, να θυμίσω στους συμβουλάτορες του πρωθυπουργού αλλά και στον ίδιο ότι στην εξωτερική πολιτική ποτέ δεν απέδωσε η «μεγαλοκαρδία» αλλά οι σκληρές διαπραγματεύσεις και η σθεναρή στάση. Ενώ τα όποια λάθη –ακόμα και στις λεπτομέρειες ή τους ελιγμούς- υπονομεύουν το ίδιο το μέλλον του Ελληνισμού στη Μακεδονία μας αλλά και αλλού.

82 Ναοί έγιναν στάβλοι και τζαμιά

Σοκ έχει προκαλέσει στην Κύπρο η αποκάλυψη που αφορά στις μετατροπές χριστιανικών εκκλησιών από τους Τούρκους. Σύμφωνα με δηλώσεις των τουρκοκυπρίων 27 εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά.

Η αποκάλυψη ήρθε από την έρευνα της Βυζαντινής Ακαδημίας Κύπρου για την κατάσταση των κατεχόμενων Εκκλησιών. Όσες Εκκλησίες δεν μετατράπηκαν σε στάβλους, σε νυχτερινά κέντρα, σε αποθήκες, έγιναν μουσουλμανικοί χώροι λατρείας.

Σε συνολικά 82 εκκλησίες δεν αφέθηκε ούτε ίχνος χριστιανικό. Μετατράπηκαν σε τεμένη. Οι περισσότερες βρίσκονται στην επαρχία Αμμοχώστου. Ο κατάλογος καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του ψευδοκράτους ότι μόνο 27 εκκλησίες έγιναν μιναρέδες.

Ο αριθμός 82 ενδέχεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς δεν κατέστη δυνατό να διαπιστωθεί η κατάσταση κάποιων ιερών ναών που βρίσκονται σε χώρους που είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του κατοχικού στρατού.

Ο μεγαλύτερος ναός της Κύπρου το 1974, του Χρυσοσώτηρου στην Ακάνθου ήταν από τους πρώτους που μετατράπηκαν σε τζαμί. Φυσικά τα αποτελέσματα της έρευνας δεν "έπαιξαν" πουθενά στην Ελλάδα για ευνόητους λόγους. Εμείς ασχολούμαστε που θα χτίσουμε τον μιναρέ.

http://protesilaos.blogspot.com/

Επένδυση στον πολιτισμό

Αυτές τις μέρες, που άνοιξε επιτέλους το «Νέο Μουσείο της Ακρόπολης», μου έρχεται στη μνήμη έντονη η πρώτη μου συμμετοχή σε ανασκαφή το 1989 -ως φοιτητής του τμήματος Αρχαιολογίας του Καποδιστριακού- στον αρχαιολογικό χώρο Μακρυγιάννη.

Θυμάμαι ζωντανά το μεράκι και τον έρωτα που είχαμε τότε για την επιστήμη που σπουδάζαμε, την αρχαιολογία. Κάποιοι συμφοιτητές μου συνέχισαν -σε πείσμα των φυσικών αντιξοοτήτων του επαγγέλματος αλλά και της ασφυκτικής οικογενειοκρατίας στο καθηγητικό κατεστημένο της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών- και εργάζονται στην αρχαιολογική εταιρία, σε μουσεία ή διδάσκουν σε Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και τη Γερμανία κυρίως.

Θυμάμαι ακόμα την πικρία που νιώθαμε για τη μη κατασκευή ενός υπερσύγχρονου μουσείου που να στεγάζει τις σημαντικότερες αρχαιότητες της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου, αλλά και την αμφισβήτηση μας για το αν θα χτιστεί τελικά. Όλα αυτά το 1989.

Το 2002 επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Πράγματι, τα εκθέματα που κέντριζαν την προσοχή των επισκεπτών ήταν τα αιγυπτιακά και κυρίως τα ιερά γλυπτά του Παρθενώνα (αυτά που κακώς ονομάζουμε Ελγίνεια). Η αίθουσα με τα «μάρμαρα» ήταν κατάμεστη, το δέος των επισκεπτών διαγραφόταν έντονο στα πρόσωπά τους, ενώ γίνονταν ταυτόχρονα ξεναγήσεις σε έξι γλώσσες, με πιο εκστατικούς τους Κινέζους και τους Ιάπωνες.

Τότε συναισθάνθηκα αυτό που επαναλάμβαναν στην τελετή των εγκαινίων οι ομιλητές. Ότι η κλασική ελληνική Τέχνη με κορυφαίο σύμβολο την Ακρόπολη αποτελεί ένα ελληνικό επίτευγμα, το οποίο όμως έχει παγκόσμιο μέγεθος και διαχρονική ποιότητα. Και αυτό μας προσφέρει τη χαρά αλλά και την υποχρέωση να το εκθέτουμε σε όλο τον κόσμο, να το μοιραζόμαστε μαζί του, γιατί κυριολεκτικά το λαχταράει ως αισθητική αλλά και ως ιδεολογία.

Η κατασκευή του Μουσείου, η λαμπρή τελετή των εγκαινίων του με τους σημαντικότατους προσκεκλημένους, κατέδειξαν τι μπορούμε να καταφέρουμε οι Έλληνες, όταν οδεύουμε προς ένα στόχο με εθνική ομοψυχία χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Θέλω να επισημάνω αυτό που είπε ο κ. Μπαρόζο: «μακροπρόθεσμα ο πολιτισμός είναι πιο σημαντικός από την οικονομία, γεγονός που καθιστά την Ελλάδα μια από τις πλουσιότερες και σημαντικότερες χώρες στον κόσμο». Μπράβο του και ας το έχουμε και εμείς οι Έλληνες κατά νου. Όσο για τον “κουμπάρο” Ερντογάν που σνόμπαρε την τελετή τελευταία στιγμή, ας πιει ξίδι.

Τα εισιτήρια για τις τρεις πρώτες ημέρες εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες μόλις ώρες, ενώ η διάθεσή τους γίνεται και μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης του Μουσείου www.theacropolismuseum.gr

Οι ώρες λειτουργίας του Μουσείου είναι καθημερινά -πλην Δευτέρας- από τις 8:00 το πρωί έως και τις 20:00 το βράδυ. Η τιμή του εισιτηρίου για το 2009 δεν θα ξεπεράσει το 1 ευρώ, ενώ το 2010 θα φτάσει τα 5 ευρώ.

Οι μεσάζοντες θα ασυδοτούν …ανενόχλητοι;

Γάλλοι αγρότες έκαναν γυαλιά καρφιά αποθήκες αλυσίδας σούπερ μάρκετ, διαμαρτυρόμενοι για το ότι τα κέντρα διανομής αγοράζουν σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές τα προϊόντα τους τα οποία κατόπιν πωλούν σε πολύ υψηλές τιμές στους καταναλωτές. Μάλιστα, έγραψαν στην πινακίδα «Εντουάρ (το όνομα του ιδιοκτήτη) Ληστή, Μπάσταρδε, θα σου δείξουμε».

Δεν είμαστε λίγοι όσοι έχουμε επισημάνει πολλάκις τον ληστρικό ρόλο των μεσαζόντων στην ελευθεριάζουσα οικονομία, την καταστροφή στην οποία οδηγούν τους μικρούς παραγωγούς αλλά και την εξαθλίωση των φτωχών καταναλωτών, ιδιαίτερα σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης.

Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, όπου το βιοτικό επίπεδο των συμπατριωτών μας, αντί να συγκλίνει με το αντίστοιχο των Ευρωπαίων, βαδίζει σταθερά σε απόκλιση. Οι νέοι στη συντριπτική τους πλειονότητα αμείβονται με αποδοχές 400-680€ τον μήνα. Η ωρομίσθια δουλεία αποτελεί πραγματικότητα, τα ελαστικά ωράρια βρίσκονται προ των πυλών, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα με επίδομα 450€, ενώ πάνω από 2.000.000 Έλληνες ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Οι αλλεπάλληλες και υπερβολικές αυξήσεις τιμών σε προϊόντα διατροφής, ένδυσης, υπόδησης, καύσιμα, πρώτες ύλες και υπηρεσίες (ΔΕΗ, ΟΤΕ, Ύδρευση, Δημοτικά τέλη, υγεία, εισιτήρια, αναψυχή, κλπ) σε συνδυασμό με τα υπερκέρδη, την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία διαμορφώνουν μία εφιαλτική πραγματικότητα. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, ο οικογενειακός προϋπολογισμός εξανεμίζεται, τα έσοδα μειώνονται και οι δαπάνες διαβίωσης των πολιτών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Όταν γίνεται πλέον ανοιχτά λόγος για «καρτέλ» πχ. του γάλακτος ή των super markets, σημαίνει ότι σχεδόν όλα τα βασικά είδη διατροφής διακινούνται πλέον με εναρμονισμένες πρακτικές.

Η ακρίβεια καλπάζει και κανένα άτολμο μέτρο δεν αποδίδει. Όσα σχέδια επί χάρτου και αν εκπονήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της, είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, αν δεν δείξει αποφασιστικότητα να «αστυνομεύσει» σοβαρά τα πολυεθνικά καταστήματα τα οποία ανεβάζουν το κόστος ζωής και να συγκρουστεί μαζί τους, αν χρειαστεί.

Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι το Lidl και το Carrefour πουλάνε πάρα πολλά προϊόντα τους στην Ελλάδα συνήθως δύο με δυόμισυ φορές παραπάνω από όσο στη Γερμανία και στην Γαλλία.

Το άλλο παράδοξο -για το οποίο ελάχιστος λόγος γίνεται- είναι ότι ελληνικές επιχειρήσεις πωλούν τα ίδια ακριβώς ελληνικά προϊόντα σε χώρες της ΕΕ πολύ φθηνότερα από τα ελληνικά καταστήματα.

Επομένως, αν και ο Έλληνας καταναλωτής, σε σχέση με τους καταναλωτές της Ευρωζώνης, αμείβεται με πολύ χαμηλό μισθό, καλείται να πληρώσει ακριβότερα τα βασικά αγαθά. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά αν συγκρίνει κανείς τη σχέση μισθού και εξόδων στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που παρακολουθεί καθημερινά στα ΜΜΕ.

Δεν υπάρχει τρόπος όλοι αυτοί οι πρωταθλητές της αισχροκέρδειας να πουλάνε και στην Ελλάδα τα προϊόντα τους, όσο στη Γαλλία και την Γερμανία; Πώς το ανέχονται οι ιθύνοντες και αδιαφορούν; Που είναι ο παρεμβατικός ρόλος της κυβέρνησης στην διαμόρφωση των τιμών; Στο Υπουργείο Ανάπτυξης δεν υπάρχει κάποιος που να διαθέτει το στοιχειώδες φιλότιμο;

Στην Επιτροπή Ανταγωνισμού κανείς δεν διαπιστώνει «καταχρηστική συμπεριφορά επιχειρήσεων με δεσπόζουσα θέση στην αγορά» κατ' εφαρμογή του νόμου 703/77;

Επιτέλους, ας απομακρυνθεί η Κυβέρνηση από την αντίληψη ότι προέχει η προστασία των κατεστημένων συμφερόντων και ας νοιαστεί έμπρακτα για την ζωή και τις επείγουσες ανάγκες της καθημερινότητας των πολιτών.

Το μήνυμα των Ευρωεκλογών

Ο Ελληνικός Λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση:

λαθρομετανάστευση δεν είναι πλέον ανεκτή.
εγκληματικότητα θα πρέπει να παταχθεί.
-Το όνομα της Μακεδονίας είναι αδιαπραγμάτευτο.
Τουρκία να μείνει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
διαφθορά στην Δημόσια Διοίκηση πρέπει να εξαλειφθεί.
-Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί πρέπει να πληρώσουν.

Το λαϊκό - πατριωτικό κίνημα διευρύνει την επιρροή του και την δυναμική του. Οι εθνικές ιδέες είναι στο προσκήνιο και όποιος τις περιφρονήσει θα συνεχίσει να ηττάται.

Αποχή από τις Εκλογές: διαμαρτυρία ή παραίτηση;

Η απαξίωση της πολιτικής

Πολύς λόγος έγινε πάνω στο ζήτημα της πρωτοφανούς αποχής στις Ευρωεκλογές. Αν συνυπολογίσει κανείς τον αριθμό των λευκών και των άκυρων ψηφοδελτίων, το ποσοστό της συνειδητής αποχής άγγιξε το 50% σε ένα λαό κατεξοχήν πολιτικοποιημένο, ο οποίος εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απαξίωση του προς τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους.

Τα αίτια του φαινομένου είναι προφανή. Είναι πασιφανής μία δυσαρμονία ανάμεσα στις επιδιώξεις της κοινωνίας από τη μία και τις επιλογές των κομμάτων από την άλλη. Οι πολίτες νιώθουν κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει σχεδόν αμετάβλητο και το διαπλεκόμενο κατεστημένο αλώβητο. Στον πολιτικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται κάποιο ενθαρρυντικό μήνυμα για ποιοτική αλλαγή προς το καλύτερο.

Η κυβέρνηση εμμένει σταθερά στην επιβολή αναιμικών «μεταρρυθμίσεων» χωρίς να προβαίνει σε ουσιαστικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα ή θιγόμενα μέρη, τα οποία στην πλειονότητά τους αντιδρούν σπασμωδικά, μια και ο συνδικαλισμός στην χώρα μας κομματοκρατείται, άρα είναι ελεγχόμενος από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η αντιπολίτευση δεν αρθρώνει πειστικό λόγο. Ούτε έχει να αντιπροτείνει μία ρεαλιστική και συνάμα ευοίωνη προοπτική.

Το κλονισμένο πολιτικό σύστημα της οικογενειοκρατίας και των επιγόνων, που από παιδιά προετοιμάστηκαν για να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, η διογκούμενη διαφθορά και η διαπλοκή απομακρύνουν τους πολίτες από την κάλπη.

Ο Έλληνας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι διάγει σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο τον υποβιβάζει από Πολίτη σε χειροκροτητή – ψηφοφόρο. Αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο το ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας δήθεν «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει» αποτελεί το αποκορύφωμα μίας «εθνικής αυταπάτης», όπως έχει εύστοχα γράψει ο καθηγητής Π. Παπαγαρυφάλλου.

Παρά το πελατειακό δέλεαρ των προσωπικών υποσχέσεων και εκδουλεύσεων, τις θεωρίες περί χαμένης ψήφου, όλο και περισσότεροι Έλληνες απέχουν από την εκλογική διαδικασία, είτε αποδοκιμάζουν το πολιτικό μας σύστημα με το λευκό, είτε το χλευάζουν με δηκτικά σχόλια πάνω σε ψηφοδέλτια καθιστώντας τα άκυρα

Ωστόσο, θα είναι τραγικό, να φτάσουμε στα επίπεδα αποχής των ΗΠΑ, όπου προσέρχεται στις κάλπες περίπου το 25% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου και η εκλογή Προέδρου απηχεί τη βούληση μόλις του 13% των Αμερικανών πολιτών.

Η αποχή από το δικαίωμα της ψήφου δεν αποτελεί τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι βεβιασμένη και για αυτό λανθασμένη επιλογή, καθώς δηλώνει περισσότερο παραίτηση παρά διάθεση για ενεργό διαμαρτυρία. Στο εκλογικό σύστημα που υφίσταται, τα ποσοστά των άκυρων και των λευκών ψηφοδελτίων απλώς καταγράφονται. Δεν στερούν, όμως, κοινοβουλευτική δύναμη από τα πολιτικά κόμματα, καθώς αυτή υπολογίζεται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων.

Κατά αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι «πληγές» του συστήματος και νικητές στην εκλογική αναμέτρηση αναδεικνύονται ξανά ο κομματισμός, οι πελατειακές σχέσεις, οι «διασημότητες» (celebrities) και η οικογενειοκρατία που ανενόχλητα λαφυραγωγούν τα οφέλη της εξουσίας.