Συνταγή «ala troika»

Η οικονομική κρίση αξιοποιείται ως αφορμή για την θεσμοθέτηση διαδικασιών μέσω των οποίων επιβάλλονται στα κράτη πολιτικές ερήμην των λαών τους. Για το λόγο αυτό έχει ενταθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ο σκεπτικισμός για τη σκοπιμότητα περαιτέρω συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι όπως διαμορφώνεται:

Τα κράτη εκχωρούν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γίνεται ολοένα και περισσότερο ελλειμματική, οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται δραματικά, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα ποδοπατούνται μαζί με την προσωπική αξιοπρέπεια.

Με το σοκ που δημιουργεί η κρίση και με την ελπίδα ότι θα αποτραπούν τα χειρότερα, οι λαοί υπομένουν «μεταρρυθμίσεις» που σχετίζονται με: α) το «άνοιγμα» της οικονομίας, β) την «απορρύθμιση» στα εργασιακά και γ) τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλ. το ξεπούλημα σε ιδιώτες κερδοφόρων οργανισμών του Δημοσίου στρατηγικού χαρακτήρα. Όλα αυτά με την ανοχή και τη συνενοχή εξωνημένων ηγεσιών.

Το ΔΝΤ, όπου «βοήθησε», δεν αποσκοπούσε πραγματικά στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Πραγματικοί στόχοι είναι αφενός η βίαιη προσαρμογή των κοινωνιών σε έναν ακραίο οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, αφετέρου η δέσμευση και η αρπαγή του εθνικού πλούτου.

Όσοι είχαμε ενδιαφερθεί να μάθουμε τι συνέβαινε στην Αργεντινή τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, πληροφορηθήκαμε, χωρίς να εκπλαγούμε, πως ο ιστορικός Αλεχάντρο Όλμος Γκαόνα, κατά τη διάρκεια εκδίκασης μιας αγωγής κατά της κυβέρνησης της Αργεντινής, παρουσίασε ένα έγγραφο 1.400 σελίδων, το οποίο είχαν συντάξει οι JP Morgan και τη Citibank για λογαριασμό του Αργεντινού υπουργού οικονομικών, Καβάγιο. Δηλαδή, οι δύο μεγαλύτεροι πιστωτές της Αργεντινής υπαγόρευσαν την «θεραπεία» της οικονομίας της.

Στην Ελλάδα γίνεται πλέον συνειδητή η οδυνηρή διαπίστωση, ότι η απώλεια των κοινωνικών και των εργασιακών κεκτημένων και η μετατροπή των Ελλήνων σε είλωτες, δεν αποτελούν βραχυπρόθεσμη παρένθεση από το 2010 ως το 2015 ή έστω το 2020.

Βέβαια, η τρόικα κάποια στιγμή θα ξεκουμπιστεί από την Πατρίδα μας. Όμως οι επιπτώσεις των όσων υπαγορεύει θα μείνουν. Ούτε η εθνική περιουσία θα επιστραφεί, ούτε τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα θα ανακτηθούν, εκτός κι αν φθάσουμε σε εκρηκτικές καταστάσεις.

Αίσθηση έχουν προκαλέσει, όσα είχε δηλώσει στην Ευρωβουλή ο Βρετανός ευρωβουλευτής Νάιτζελ Φάρατζ: «…το αισιόδοξο στοιχείο είναι πως, ό,τι και να γίνει στην Ελλάδα, κάποια στιγμή θα γίνει επανάσταση, με τους Έλληνες να πολεμούν και να επιμένουν να πάρουν πίσω τη χώρα τους και τη δυνατότητά τους να την κυβερνούν οι ίδιοι. Μια τέτοια τυραννία είναι πολύ άσχημο πράγμα και μπορεί να κρατήσει πολλά χρόνια, αλλά στο τέλος αυτά τα πράγματα καταρρέουν. Ελπίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί πλέον τι γίνεται». Οφείλουμε ως Έλληνες να τον δικαιώσουμε!!!

Μείωση αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα = Ασφυξία στην αγορά

Ο εκλεκτός των «αγορών», ο από το 2002 ως το 2010 αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τώρα εκτελών χρέη πρωθυπουργού της κατεχόμενης Πατρίδας μας δήλωσε εμφαντικά:

«Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί πολλές διαρθρωτικές παρεμβάσεις, που αφορούν, μεταξύ άλλων, τις αγορές εργασίας, προϊόντων, υπηρεσιών και επαγγελμάτων, τη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τις υποδομές και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης. Στους τομείς αυτούς, η κυβέρνηση προωθεί αλλαγές».

Μάλιστα, ο Παπαδήμ(ι)ος ζήτησε «να μην υπάρξουν κόκκινες γραμμές στη διαβούλευση των κοινωνικών εταίρων, καθώς η μείωση του μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων αποτελεί ζήτημα ιδιαίτερης σημασίας για τους δανειστές της χώρας».

Τι σημαίνουν αυτά; Ότι η τρόικα αποφάσισε και διέταξε δραστική μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα και ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις:
-Μείωση του κατώτατου μισθού των 751 ευρώ (μεικτά) της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης. Πρακτικά σημαίνει ότι θα φτάσουμε σε μισθούς 350 - 500 ευρώ και ατομικές συμβάσεις.
-Κατάργηση 13ου - 14ου μισθού.
-Επέκταση της «ελαστικής απασχόλησης».
-Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών.

Δηλαδή, η καταναλωτική δυνατότητα των ιδιωτικών υπαλλήλων θα μειωθεί δραματικά και η ασφυξία στην εγχώρια αγορά θα ενταθεί. Έτσι, οι ίδιοι οι εργοδότες που θα σπεύσουν να μειώσουν το μισθολογικό κόστος των επιχειρήσεων τους, θα τις δουν να συρρικνώνονται και να αφανίζονται, αφού ελάχιστοι θα μπορούν να καταναλώνουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι τα ολιγοπώλια και οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι που θα «επενδύουν» με ληστρικούς όρους στην Ελλάδα.

Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου –την οποία προσπαθεί να εδραιώσει η κυβέρνηση Παπαδήμου- μετατρέπει την Ελλάδα σε αποικία και τους Έλληνες σε εξιλαστήριο θύμα της κρίσης του ευρώ και των τραπεζών. Οι «αγορές» και οι τοποτηρητές τους θα ξεπουλήσουν τα πάντα στον τόπο μας επ’ ωφελεία τους.

Το πιθανότερο σενάριο έχει ως εξής: Αμέσως μόλις επιχειρηθεί η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, η Ελλάδα θα υποβαθμιστεί από τους οίκους αξιολόγησης σε κατάσταση επίσημης πτώχευσης (Default).

Αλλά ακόμη κι αν όλα πάνε καλά, μετά από μια λιτότητα επιπέδου κατοχής, μετά από την ιδιωτικοποίηση ακόμα και της δημόσιας διοίκησης, μετά την εκποίηση του εθνικού μας πλούτου και μετά από ένα «πετυχημένο» PSI. Το 2014 που υποτίθεται ότι η Ελλάδα θα ξαναβγεί στις αγορές, έχοντας ως νόμισμα το ευρώ, πάλι θα δανείζεται με επιτόκια ληστρικά, μια και θα είναι αδύνατο να αποκτήσει άριστη πιστοληπτική βαθμολογία.

Αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος θα τρέχει με ξέφρενους ρυθμούς. Με ποιο αντάλλαγμα θα αποφύγει τότε τη χρεοκοπία; Καταλάβατε πού οδηγεί το σχέδιο «διάσωσης» που μας προτείνουν;

Καιρός δεν είναι;

Οι κυβερνώντες μεταπολιτευτικά την Πατρίδα μας μεθόδευσαν αφενός την καταστροφή των παραγωγικών τάξεων, των δημιουργικών δυνάμεων και μέσων της, αφετέρου την αποψίλωση της εθνικής συνείδησης του Έλληνα. Κατά συνέπεια σήμερα αντιμετωπίζουμε ως χώρα μια πρωτοφανή σε μέγεθος οικονομική κρίση που τεχνηέντως επιδεινώνεται.

Ο Έλληνας νοικοκύρης μεταβλήθηκε σε συνυπεύθυνο των κυβερνητικών ακροβατισμών και του καταλόγισαν -με τη ναζιστική μεθοδολογία της συλλογικής ευθύνης- το «μαζί τα φάγαμε(!)». Αυτή η κρίση, όμως, δεν είναι κρίση δική μας. Δεν είναι κρίση των παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας μας, όπως παραπλανητικά ισχυρίζονται οι δοσίλογοι της τρόικας.

Ούτε βέβαια ευθύνονται για το μέγεθος της κρίσης οι δημόσιοι υπάλληλοι, τους οποίους διέφθειραν εκείνοι που σήμερα τους αποκαλούν «κοπρίτες». Άλλωστε, πότε τα δύο κυβερνητικά κόμματα επέτρεψαν σε όσους άξιζαν να ανελιχθούν; Δεν έκαναν σαφές με την ξεδιάντροπη ευνοιοκρατία που εφαρμόζουν επί 37 χρόνια, ότι μόνο τα γαλαζοπράσινα παιδιά έχουν δικαίωμα στο δημόσιο; Αυτή η πελατειακή συμπεριφορά δεν εξόρισε εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαία και δημιουργικά ελληνικά μυαλά να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, όπου διαπρέπουν αξιοκρατικά στις επιστήμες, τις τέχνες και τις επιχειρήσεις;

Δεν ξέρω αν ή πότε τελικά η Ελλάδα θα πτωχεύσει. Η «αντιπροσωπευτική» πλουτο-Δημοκρατία ως εκπρόσωπος της Νέας Τάξης -με το καρκίνωμα του πελατειακού συστήματος και τους κομματικούς κηφήνες αρχισυνδικαλιστές- αφού εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό, σίγουρα χρεοκόπησε.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, παρέλαβε πράγματι ένα πρόβλημα ελλείμματος κοινό σε όλη την Ευρώπη και το μετέτρεψε εκουσίως σε κρίση δανεισμού, αν και μπορούσε να δανειστεί με χαμηλά επιτόκια από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2009. Δημιούργησε τεχνηέντως μια κατάσταση πανικού, έναν «τιτανικό», ένα μονόδρομο λήψεως μέτρων σκληρής λιτότητας.

Αυτοί οι πολιτικάντηδες -κομψευόμενοι και παχύδερμα- πιστοί υπηρέτες στον τζόγο του αεριτζίδικου κεφαλαίου των διεθνών μεγαλοτραπεζιτών και με αντάλλαγμα τεράστιες μίζες, μας οδήγησαν στο βυθό. Σέρνουν έναν ολόκληρο λαό στη λιμοκτονία. Υποθηκεύουν τον φυσικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας. Μάλιστα, όλος ο εθνικός μας πλούτος παρουσιάζεται ότι δήθεν δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει τις τερατώδεις απαιτήσεις του χρέους.

Τα μμε μας προετοιμάζουν για το 2012, ότι θα είναι πολύ χειρότερο από το 2011. Καιρός δεν είναι να συσπειρωθούμε και να ξεκινήσουμε τον κοινό αγώνα εναντίον όλων όσοι έχουν καταντήσει την Ελλάδα μας πειραματόζωο νεοταξικών σκοπιμοτήτων; Αρκετά τους ανεχτήκαμε… Ας γίνει το 2012 η χρονιά της ρήξης και της ανατροπής!