Αποχή = παραίτηση και συνενοχή

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές, τα μμε αναφέρονται όλο και συχνότερα στην αποχή ως μορφή έμπρακτης διαμαρτυρίας μερίδας των πολιτών, έτσι όπως καταγράφεται από τις δημοσκοπήσεις.

Ακούω από πολλούς εξοργισμένους συμπολίτες μου φράσεις όπως «βαρέθηκα να τους ψηφίζω… αγανάκτησα», «δεν θα πάω, θα απέχω…», «θα τους δείξουμε».

Μα σοβαρά πιστεύουν πως παραιτούμενοι από το εκλογικό τους δικαίωμα θα τιμωρήσουν την εξουσία; Ότι θα λάβουν κάποιο μήνυμα οι κυβερνώντες; Περιμένει κανείς ειλικρινά ότι οι χοντρόπετσοι μιζαδόροι πολιτικάντηδες του δικομματισμού θα έχουν την ευθιξία να παραιτηθούν από τα αξιώματα τους ή έστω θα αλλάξουν πολιτική ρότα, λόγω ενός τεράστιου ποσοστού αποχής;

Δεν έχουν αναρωτηθεί, μήπως οι άνθρωποι της εξουσίας επιδιώκουν να παραιτηθούμε οικειοθελώς από το δικαίωμα της ψήφου, από το μόνο όπλο διαμαρτυρίας που διαθέτουμε; Αντιλαμβάνονται την δυσαρέσκεια των Ελλήνων για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα μας και με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να αδρανοποιήσουν αυτόν τον κόσμο. Τους βολεύει ένας πολίτης που χάνεται στα θέλω του και νομίζει ότι δεν έχει δύναμη για όσα μπορεί. Μας θέλουν πιόνια πεταμένα έξω από τη σκακιέρα άβουλα και αχρωμάτιστα.

Το διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των δυσαρεστημένων που εγκαταλείπει το «μαντρί» του δικομματισμού είναι επικίνδυνο για τα σχέδια της Νέας Τάξης, τα οποία υπηρετούν οι κυβερνήσεις μας και φυσικά η μεγάλη μερίδα των μμε. Ο πιο εύκολος τρόπος για να βγάλουν από την μέση όσους δεν προτίθενται να ψηφίσουν κανένα «κυβερνητικό» κόμμα είναι να τους οδηγήσουν στην πεποίθηση ότι η σωστή αντίδραση είναι η αποχή, το λευκό ή το άκυρο.

Τρέμουν στην σκέψη ότι τα ποσοστά των κυβερνητικών κομμάτων θα μειωθούν με παράλληλη αύξηση των μικρότερων κομμάτων. Η αποχή είναι ένα τέχνασμα που σερβιρίστηκε με πολλή προσοχή, για να διασφαλίσει την συνέχεια στην εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία παραμερίζοντας τα μικρότερα κόμματα.

Η δυσαρέσκεια του κόσμου πλέον είναι επικίνδυνη για το πολιτικό μας σύστημα και το εύρημα της αποχής είναι ιδανικό. Δεν θέλουν η αγανάκτηση να εκφραστεί στις κάλπες. Θα τους «πονέσει» αν τα λεγόμενα μικρά κόμματα πάρουν μεγάλα ποσοστά. Τότε η Ελλάδα θα γίνει κέντρο συζήτησης στα ξένα μμε.

Με την αποχή το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να αυξηθούν τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς αφενός οι δυσαρεστημένοι έτσι και αλλιώς σε συντριπτικό ποσοστό δεν θα ψήφιζαν τα «κυβερνητικά» κόμματα, αφετέρου μια μειοψηφία βολεμένων κομματόσκυλων να αποφασίσει για την τύχη και το μέλλον των υπολοίπων.

Μην επιτρέψετε σε κανέναν να αποφασίσει για εσάς χωρίς εσάς. Κάνετε το δικαίωμα σας δύναμη, ενεργό διαμαρτυρία. Ψηφίστε!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ… ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ!

Δημοψηφίσματα… για μία συμμετοχική Δημοκρατία

Στις κάλπες του Νοεμβρίου, το νομοθετικό πλαίσιο εισάγει στην καθημερινότητά μας το νέο θεσμό της αιρετής Περιφέρειας. Το μεγάλο στοίχημα, όμως, θα παιχτεί από την επομένη της εκλογικής μάχης. Οι νικητές θα πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν τις ικανότητες να οργανώσουν μια μικρή κυβέρνηση που θα δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην περιοχή και ότι μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ώστε ο νέος θεσμός να είναι λειτουργικός και αποτελεσματικός.

Το εύλογο ερώτημα είναι πώς θα συνεργαστούν με τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης; Πώς θα λαμβάνουν αποφάσεις για μείζονα ζητήματα, ιδίως όταν γνωρίζουν ότι διαφωνούν ριζικά με το λαϊκό αίσθημα; Απλώς θα αποφασίζουν και θα διατάσσουν;

Μία διέξοδο θα μπορούσε να προσφέρει η υιοθέτηση του Ελβετικού μοντέλου. Στην Ελβετία, τόσο οι κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όσο και τα Συμβούλια των καντονίων (αντίστοιχες με τα δικά μας περιφερειακά συμβούλια) διενεργούν συχνότατα δημοψηφίσματα.

Η «Αττική Οδός» με υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Άδωνι Γεωργιάδη -με την οποία έχω την τιμή να είμαι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου- είναι η παράταξη που στηρίζει μία γνήσια, συμμετοχική και διευρυμένη Δημοκρατία. Θέτει ως πρωταρχικό αίτημα την διενέργεια Περιφερειακών Δημοψηφισμάτων, μετά τη συγκέντρωση ενός συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών.

Τι σημαίνει αυτό; Σε κρίσιμα ζητήματα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη βάση. Περιορίζεται, έτσι, το φαινόμενο κατά το οποίο μία μειοψηφία, ηχηρή και οργανωμένη, δημιουργεί στα μέσα ενημέρωσης την ψευδαίσθηση της πλειοψηφίας και επιβάλλει την άποψή της.

Οι κυβερνώντες την Περιφέρεια που θα δεσμεύονται από ένα αποτέλεσμα -λχ. 60%- σε κάποιο ζήτημα δεν υποκύπτουν σε πιέσεις που ασκούν παράγοντες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, όσο ισχυρές και αν είναι.

Ακόμη, κάθε ομάδα πολιτών που διαφωνούν ή θίγονται από κάποιο μέτρο, δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε ακραίους τρόπους συμπεριφοράς (κλείσιμο δρόμων, συγκρούσεις με την Αστυνομία κλπ.) που ταλαιπωρούν τους ίδιους και τους συμπολίτες τους. Το ζήτημα θα λύνεται στην κάλπη.

Σκεφθείτε πόσο πιο δημοκρατικό θα είναι να κληθούν σύντομα οι πολίτες για να αποφασίσουν άμεσα πχ για τη λαθρομετανάστευση και για το αν συμφωνούν με την ανέγερση Τζαμιού στον Βοτανικό.

Σε σύνθετα ζητήματα θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα αρκετών επιλογών, όχι διλήμματα του τύπου ΝΑΙ – ΟΧΙ. Το σημαντικότερο όλων είναι να διανέμεται σε όλους τους πολίτες ένα ενιαίο έντυπο, όπου θα αναπτύσσονται πλήρως τα επιχειρήματα όλων των μερών σε ίσο χώρο και με ίσο τρόπο. Αυτό συμβαίνει στην Ελβετία και είναι αποδοτικό.

Ένα δημοψήφισμα το οποίο, μπορεί να τεθεί στην κρίση των πολιτών, όχι από την θέληση της εξουσίας, αλλά από την ίδια τη βάση, θα ανέτρεπε το σκηνικό. Από την κομματοκρατία θα περνάγαμε στην πρακτική εφαρμογή της λαϊκής βούλησης… Στην ουσία της Δημοκρατίας!!!

Παύλος Μελάς

106 χρόνια από την θυσία του


Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά, γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1870, μορφώθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε σ' ένα περιβάλλον με έντονο τον εθνικό παλμό.

Το 1886 μπήκε στη σχολή Ευελπίδων. Το 1892 πήρε γυναίκα του τη Ναταλία, κόρη του Στέφανου Δραγούμη. Η εθνική περιπέτεια του 1897 τον πλήγωσε βαθιά. Πιστεύοντας όμως ότι η χώρα θα ξαναβρεί το δρόμο της, αντέδρασε μέσα στο κλίμα της απογοήτευσης που τότε κυριαρχούσε. Δημιουργεί στη Μακεδονία έναν μαχητικό εθνικό πυρήνα ενάντια των βουλγάρικων σχεδίων και γίνεται η ψυχή του κινήματος.

Στις 24 Φεβρουαρίου 1904, με διαταγή της τότε ελληνικής κυβέρνησης, ήρθε στη Μακεδονία, μαζί με άλλους 4 αξιωματικούς για να συγκεντρώσει στοιχεία και να μελετήσει προσωπικά την κατάσταση. Στις 10 Ιουλίου του ίδιου χρόνου, ξαναήρθε μόνος στη Μακεδονία σαν ζωέμπορος στην Κοζάνη και τη Σιάτιστα, όπου οργάνωσε το πρώτο σώμα του. Κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας.

Ξαναγύρισε στην Αθήνα και κατόρθωσε να ιδρύσει το Μακεδονικό Κομιτάτο. Ξαναήρθε για τρίτη και τελευταία φορά στη Μακεδονία στις 18 Αυγούστου 1904. Διοικούσε ένα σώμα 35 αντρών, όμως ουσιαστικά ήταν αρχηγός όλων των ανταρτικών ομάδων που δρούσαν στις περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Ο αγώνας ήταν σκληρός, γιατί ούτε δοκιμασμένους οδηγούς είχαν, ούτε εύκολα μπορούσαν να τροφοδοτηθούν.

Εκτός αυτών οι τουρκικές αρχές είχαν πληροφορηθεί το πέρασμα από τα σύνορα αυτού του ελληνικού σώματος και το καταδίωκαν με ενισχυμένο στρατιωτικό απόσπασμα. Ο Μελάς άρχισε αμέσως να αντιδρά εναντίον των κομιτατζήδων για να ξεκαθαρίσει την περιοχή, αλλά και για να οργανώσει την τοπική άμυνα.

Τη δράση του συνέχισε αδιάκοπα ως τις 13 Οκτωβρίου 1904. Εκείνη την ημέρα βρισκόταν στο χωριό Στάτιστα, που σήμερα προς τιμή του ονομάζεται Μελάς. Η συμμορία κομιτατζήδων του Μήτρου Βλάχου, τον πρόδωσε. Τουρκικό απόσπασμα κύκλωσε το χωριό και το τμήμα του Μελά. Έπειτα από άμυνα δύο ωρών αποφάσισαν έξοδο. Πρώτος όρμησε ο Μελάς που πληγώθηκε θανάσιμα και πέθανε έπειτα από μισή ώρα.

Η είδηση του ηρωικού θανάτου του συγκλόνισε το πανελλήνιο. Ολόκληρη η Αθήνα πένθησε. Ο θάνατός του έγινε αφορμή να τρέξουν στη Μακεδονία πολλοί Έλληνες αξιωματικοί. Ο αγώνας για την απελευθέρωση της Μακεδονίας οργανώθηκε, απλώθηκε, γιγαντώθηκε για να καταλήξει στους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13. Ο Μελάς στάθηκε ο πρωτομάρτυρας για την επιστροφή της Μακεδονίας στους κόλπους της ελληνικής πατρίδας.

Αλλαγές στην εισαγωγή σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

Την αναγκαιότητα αλλά και την πρόθεση να αλλάξει το εξεταστικό σύστημα για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει επισημάνει πολλές φορές η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Σύμφωνα με δηλώσεις της υπουργού, κας Άννας Διαμαντοπούλου, οι αλλαγές αφορούν τους μαθητές που φοιτούν φέτος στη γ΄ γυμνασίου. Αυτοί οι μαθητές θα εισαχθούν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας το 2013-14 με εντελώς καινούργιο εξεταστικό σύστημα, το οποίο μελετάται ήδη.

Οι εξετάσεις, όπως και σήμερα, θα γίνονται σε 4 μαθήματα στα οποία θα έχουν εμβαθύνει οι μαθητές στη Β΄ και στη Γ΄ λυκείου, και σε ορισμένα επιλογής. Μια πρώτη διαφορά είναι πως τα πανεπιστήμια θα αποφασίζουν για τη βαρύτητα των μαθημάτων, δηλ. τους συντελεστές με τους οποίους θα πολλαπλασιάζεται ο βαθμός κάθε μαθήματος για τη συγκεκριμένη Σχολή, αλλά και τον αριθμό εισακτέων.

Η καινοτομία του συστήματος της κας Διαμαντοπούλου είναι πως η εισαγωγή θα γίνεται πλέον σε Σχολές και όχι σε συγκεκριμένα Τμήματα, στα οποία οι εισαχθέντες θα κατευθύνονται από το δεύτερο έτος, ανάλογα με τις επιδόσεις και τις προτιμήσεις τους. Πχ οι μαθητές θα εισάγονται στη Φιλοσοφική, στην Πάντειο, στο Πολυτεχνείο κλπ χωρίς να γνωρίζουν σε ποιο Τμήμα θα φοιτήσουν.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η πίεση των εξετάσεων παρατείνεται ένα ακόμα έτος. Δεν θα αφορά πλέον μόνο τις εισαγωγικές, αλλά πολύ περισσότερο τις εξετάσεις στο τέλος του 1ου πανεπιστημιακού έτους, όταν θα γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα του ποιος θα εισάγεται σε ποιο Τμήμα της Σχολής. Αυτό γίνεται με το σκεπτικό ο νέος πλέον να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει τη Σχολή που του ταιριάζει έχοντας ένα χρόνο φοιτητικής εμπειρίας.

Αυτό που δεν έχει αποσαφηνιστεί από το υπ. Παιδείας είναι αν το πρώτο πανεπιστημιακό έτος θα συνυπολογίζεται με τα υπόλοιπα έτη ως το πτυχίο ή θα αποτελεί ένα ξεχωριστό προπαρασκευαστικό έτος και τελικά οι φοιτητές από το 2014 θα φοιτούν ουσιαστικά ένα έτος παραπάνω.

Όσον αφορά στις σχολές χαμηλής ζήτησης, μελετάται διαφορετικός τρόπος εισαγωγής. Ακόμα και για συνθήκες ελεύθερης πρόσβασης σε αυτές έχει μιλήσει η υπουργός Παιδείας.

Ωστόσο, αυτό που σίγουρα δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που οι Έλληνες μαθητές θα αντιμετωπίζουν και προσλαμβάνουν τη γνώση, σε ένα εξεταστικό σύστημα που εξακολουθεί να επιβραβεύει με άριστα την κατά λέξη αποστήθιση.

Τώρα θα μου πείτε ότι και οι διδάσκοντες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια διορίζονται μέσω ΑΣΕΠ με κριτήριο το πόσο καλά απομνημονεύουν.

Δηλαδή έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, όπου οι καλύτεροι «παπαγάλοι» εκπαιδευτικοί διδάσκουν τα παιδιά μας πως να γίνουν καλοί «παπαγάλοι» προκειμένου να πετύχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις. Αυτό δεν αλλάζει…