Πάμε για «θερμό επεισόδιο»;

Έντονη ανησυχία προκαλεί η κλιμάκωση των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο. Η Άγκυρα έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο προκλητικότητας. Δεν αμφισβητεί μόνο το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου μας, νησίδες και βραχονησίδες. Με τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι έχει κατοχυρώσει ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει ενυπογράφως την ύπαρξη «γκρίζων ζωνών».

Πλέον, αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία ακόμα και σε κατοικημένα νησιά (Αγαθονήσι), που κατά την αντίληψη του τουρκικού κατεστημένου αποτελούν «γκρίζες ζώνες».

Επομένως, ένα θερμό επεισόδιο χαμηλής κλίμακας (κατάρριψη αεροσκάφους ή βύθιση πλοίου) χωρίς ακριβή γνώση των συνθηκών και χωρίς «νικητές και ηττημένους» θα βόλευε την Τουρκία προκειμένου το θέμα και να μην φτάσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες παραχωρήσεις στο Αιγαίο μέσα από διμερείς συμφωνίες.

Σε μια άλλη επίδειξη αποθράσυνσης, η ‘Άγκυρα αποφάσισε επισήμως έρευνες μέσα στην ελληνική και την κυπριακή υφαλοκρηπίδα νοτίως και ανατολικά του Καστελόριζου. Ο στόχος της είναι να «γκριζάρει» τη θαλάσσια περιοχή γύρω από το Καστελόριζο, τον στρατηγικό «κρίκο» που συνδέει τον ελληνικό με τον κυπριακό χώρο. Έτσι, πλήττει τον αμυντικό δεσμό Ελλάδας-Κύπρου και εντείνει το αίσθημα απομόνωσης των Κυπρίων

Ακόμη, οι Τούρκοι με αφορμή τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που προβλέπει ενοποίηση των εναερίων χώρων των βαλκανικών χωρών, επιχειρηματολογούν –με τη στήριξη των Αμερικανών- ότι τα τουρκικά ραντάρ πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, προκειμένου το ΝΑΤΟ να έχει ποιοτικότερη επιχειρησιακή εικόνα.

Έχουμε φτάσει πλέον σε μία κόκκινη γραμμή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Αν η Τουρκία κλιμακώσει την ένταση και δεν αποφευχθεί το θερμό επεισόδιο, η Ελλάδα διαθέτει πολιτική και στρατιωτική ηγεσία άξιες να το διαχειριστούν χωρίς κόστος για την πατρίδα μας;

Από την νύχτα των Ιμίων έχουν παρέλθει 13 χρόνια και η χώρα, αντί να εξοπλιστεί άρτια και να εκπαιδεύσει όλους τους πολίτες για παλλαϊκή άμυνα, μειώνει διαρκώς την στρατιωτική θητεία, ενώ τα δις που ξοδεύτηκαν για εξοπλισμούς εξυπηρέτησαν τους μιζαδόρους αντί για τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της Πατρίδας μας.

Το ναυτικό και η αεροπορία μας, που συντηρούνται με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, σπανίως εμφανίζονται στο Καστελόριζο και ποτέ στην Κύπρο, ενώ η αφρόκρεμα του Πολεμικού μας Ναυτικού έχει διατεθεί για επιχειρήσεις στη …Σομαλία και στον Κόλπο.

Αντίθετα, η Άγκυρα ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες μία σταθερή στρατηγική στο Αιγαίο με απώτερο στόχο να παγιώσει διεκδικήσεις που θα οδηγήσουν τις δύο χώρες σε διαπραγματεύσεις, από τις οποίες μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει. Οι αεροπορικές της επιχειρήσεις στο Αιγαίο είναι καλά σχεδιασμένες. Εξυπηρετούν από την πλευρά της τουρκικής πολεμικής Αεροπορίας την εξάσκηση και την καλή γνώση του επιχειρησιακού χώρου, ενώ έχουν αποκτήσει το ψυχολογικό πλεονέκτημα καθώς διαταράσσουν το αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων και έχουν δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας.

Η επίσημη ελληνική αντίδραση είναι η ήπια διπλωματική οδός με την απλή αναφορά σε διεθνείς οργανισμούς, λες και θα μετατρέψουν διά μαγείας την Τουρκία από το αρπακτικό σε ειρηνοποιό της περιοχής. Το ελληνικό υπ. εξωτερικών περιορίζεται να διαπιστώνει «τουρκική προκλητικότητα» και συστήνει «ψυχραιμία». Κάπου κάπου υπάρχει και η υπόμνηση των ενταξιακών «υποχρεώσεων» της Τουρκίας, χωρίς όμως να διανοηθεί κανείς σοβαρά να σταματήσει την ενταξιακή διαδικασία.

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι πρακτικό: Θα μπορούσε να υπάρχει στρατιωτική αντίδραση που να μην οδηγήσει σε πόλεμο; Η Ελλάδα θα μπορούσε να ακολουθήσει την τακτική της ανταπόδοσης: πχ σε κάθε παραβίαση ή υπερπτήση πάνω από ελληνικό νησί, να γίνεται αντίστοιχη παραβίαση σε τουρκικό εναέριο χώρο. Ακόμα, ο σχεδιασμός ελληνικών ασκήσεων σε διεθνή ύδατα στη Μαύρη θάλασσα και βορείως της Κύπρου θα έκανε την Τουρκία να νιώσει την ελληνική παρουσία να την κυκλώνει. Άλλωστε η Τουρκία, δεσμεύει συχνότατα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο για αεροναυτικές ασκήσεις. «Στρατιωτικές απαντήσεις» υπάρχουν αρκεί να υπάρχει και η πολιτική βούληση, χωρίς απαραίτητα να οδηγηθούν οι δύο χώρες σε πολεμική κρίση.

Σίγουρα κανείς σώφρων δεν επιθυμεί τη σύρραξη. Το μέλλον είναι στη συνεργασία και την καλή γειτονία, χωρίς όμως συνεχή ενδοτικότητα και κατευνασμό, γιατί μία Τουρκία αποθρασυνόμενη σίγουρα θα κλιμακώνει περισσότερο τις διεκδικήσεις της, οι αξιώσεις της θα γίνονται όλο και πιο παράλογες και θα επιζητήσει κάποια στιγμή τη σύρραξη.

35η επέτειος της «Δημοκρατίας»

Η γριπιασμένη μεταπολίτευση

Η 24η Ιουλίου, επέτειος της Μεταπολίτευσης, τιμάται κάθε χρόνο από το 1976 με δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα μηνύματα του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών έχουν κοινό παρονομαστή το πόσο «ισχυρή, ελεύθερη, αναπτυγμένη, σύγχρονη χώρα έχουμε και πόσο σταθερή είναι η Δημοκρατία μας που επιλέγει την πορεία της μέσα από την ελεύθερη βούληση του λαού της, χωρίς προστάτες, δυνάστες και τοποτηρητές».

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Μετά τη νύχτα της 23ης προς την 24η Ιουλίου του 1974, ο Καραμανλής δεν έδωσε στον τόπο μια νέα προοπτική πέρα από την απλή επιστροφή σε μία επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας.

H είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 προσέφερε στη χώρα ένα περίγραμμα θεσμών, χωρίς να διασφαλίζεται ωστόσο η εύρυθμη λειτουργία τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για μία υγιή πολιτική και οικονομική εξέλιξη, αντιθέτως οξύνθηκαν τα φαινόμενα της διαφθοράς και του κομματικού κράτους, με αποτέλεσμα να ενταθούν τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας.

H Μεταπολίτευση θα όφειλε να αποτελεί μία διαρκή διαδικασία πολιτειακής μεταβολής, ισχυροποίησης των θεσμών και υγιούς κοινωνικού μετασχηματισμού. Ωστόσο, στην Ελλάδα η πολιτειακή μεταβολή συνίσταται πρακτικά στο ότι αντικαταστάθηκε οριστικά η βασιλική δυναστεία με τρεις δυναστείες πολιτικών (Καραμανλήδες, Παπανδρέου. Μητσοτακέικο), ενώ τα 2/3 των βουλευτών μας κατάγονται από οικογένειες που μέλη τους παρίσταντο και στα προπολεμικά βουλευτικά έδρανα.

Βέβαια, η στρατιωτική ηγεσία δεν επηρεάζει ούτε απειλεί πλέον την πολιτική. Καταλήξαμε, όμως, στο αντίθετο άκρο της αλώσεως των ενόπλων δυνάμεων από την κομματοκρατία.

Θα μου πείτε κάποιοι, πως η Ελλάδα από το 1990 κατέχει επίζηλη θέση στον άμεσο γεωγραφικό της περίγυρο. Όμως αυτό δεν οφείλεται στη δική της θεσμική σταθερότητα, αλλά στην διάλυση που επέφερε στις γειτονικές μας χώρες η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ας είναι καλά οι ελληνόψυχοι παππούδες μας, που στο Γράμμο και στο Βίτσι μας γλίτωσαν από αυτήν την περιπέτεια.

Με την «εκσυγχρονιστική» στροφή του 1996 απέκτησαν υπέρμετρη ισχύ οι μεγαλοεκδότες, οι καναλάρχες, οι τράπεζες και το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο διέλυσε κάθε παραγωγική προσπάθεια, ενώ η εξωτερική μας πολιτική υπαγορεύεται απροκάλυπτα από τις ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης έχει ήδη ευχαριστήσει δημοσίως.

Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών ακύρωσε στην πράξη εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, ενώ η αυξανόμενη εγκληματικότητα στέρησε από τον μέσο Έλληνα το αίσθημα της ασφάλειας.

Από το 2004 και μετά, η ατολμία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία –παρά τις αρχικές καλές προθέσεις του Πρωθυπουργού- σε μία αυτοπαγίδευση της στους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, με συνέπεια την αναπαραγωγή των ίδιων προβλημάτων. Η χώρα μας παραμένει πρωταθλήτρια της Ευρωζώνης στη διαφθορά, ενώ τρανταχτά σκάνδαλα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη που τα θάβει.

Όσον αφορά στην οικονομική κρίση μετά το 2008, ισχύει ο κρατικός παρεμβατισμός για τους οικονομικά ισχυρούς αλλά και για να σωθούν οι τράπεζες, ενώ οι μικρομεσαίοι εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στα νύχια του νέο-φιλελευθερισμού.

Ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ακόμα την Ελληνική Πολιτεία κομμάτι από τον εαυτό του (όπως ο Σουηδός, ο Νορβηγός ή ο Ελβετός), αλλά σαν έναν αλλότριο μηχανισμό που τον νέμονται εκείνοι που κερδοσκοπούν σε βάρος του.

Στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν είναι οι Βουλευτές, οι οποίοι συχνότατα ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας (αφήνω κατά μέρος την διαπλοκή). Άρα στην πράξη οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ηγεσίες των κομμάτων που εξυπηρετούν εκείνους που τα χρηματοδοτούν. Οι θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού (που συμβαδίζουν με προκλητικά παχυλούς μισθούς) στελεχώνονται «αξιοκρατικά» κυρίως από μέλη του Εκάλη club και αποφοίτους του κολλεγίου Αθηνών.

Έτσι εξηγείται η χαώδης απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τις αποφάσεις της ηγεσίας, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας μας.

Θα ήταν συνετό πολίτες και πολιτικοί να ασχοληθούμε με το εύρος της δημοκρατικότητας του Πολιτεύματος στη χώρα μας. Είναι τραγικό στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, να μην εφαρμόζονται θεσμοί που εδώ και δεκαετίες ισχυροποιούν τη δημοκρατικότητα στην Ελβετία, την Γαλλία, την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού.

Ωστόσο, οι εκάστοτε κυβερνώντες -πέρα από την ατολμία τους για ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την οικονομία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνία- όταν έρχεται στην επιφάνεια το ζήτημα των δημοψηφισμάτων, σπεύδουν να δηλώσουν την πίστη τους στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στιγματίζουν σαν «λαϊκιστή» όποιον το προτείνει. Λησμονούν προφανώς ότι η απαρχή του λαϊκισμού είναι ο πατερναλισμός. Δηλαδή, η άποψη ότι δήθεν ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ή διορατικός, ώστε να τον αφήσουν να επιλέξει το μέλλον του.

Όταν εκλέγουμε κάποιο κόμμα στην κυβέρνηση, δε σημαίνει πως συμφωνούμε με όλες τις αποφάσεις που θα λάβει. Άρα πρέπει για σοβαρά θέματα (όπως το όνομα της fyrom, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, το μεταναστευτικό) να εκφράζεται άμεσα η λαϊκή βούληση.

Θα άξιζε πράγματι τον κόπο να γιορτάζουμε μία γνήσια, αξιοκρατική, δίκαιη, εύρυθμη και συμμετοχική Δημοκρατία. Όχι όμως μία χρεοκοπημένη οικογενειοκρατούμενη πλουτο-δημοκρατία των λαμογιών και των μιζαδόρων. Γι αυτό και πέρα από το Προεδρικό Μέγαρο και τους καναλάρχες κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εορτάσει τη μεταπολίτευση.

20 Ιουλίου 1974 - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ


ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙΖΗΤΩ



ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΑΤΤΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ (links):

http://www.youtube.com/watch?v=2bt-3-Yhow0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=HQqnyF-jhi0&NR=1α





ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

Ομοσπονδιοποίηση ζητούν οι Αλβανοί της fyrom

Όλα σχεδόν τα μμε προέβαλαν τη βούληση που εξέφρασε η πολιτική ηγεσία της fyrom για «υπέρβαση της διαφοράς» σχετικά με την εκκρεμότητα της ονομασίας, μετά την πρόσφατη επίσκεψη Νίμιτς, αλλά και την αισιοδοξία των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών.

Παρουσιάστηκε δε ως κατόρθωμα του Νίμιτς η μεταστροφή των Σκοπιανών από την άτεγκτη αδιαλλαξία τους το γεγονός ότι σκέφτονται να προχωρήσουν ουσιαστικά στη διαπραγμάτευση.

Είναι άξιο απορίας, ωστόσο, γιατί τα ελληνικά μμε αποσιώπησαν την πιο κάτω πολύ ενδιαφέρουσα είδηση από τη γειτονική χώρα, που εξηγεί τόσο την μερική άρση της αδιαλλαξίας των Σκοπιανών, όσο και τη σπουδή των Αμερικανών να λυθεί οριστικά το θέμα της ονομασίας:

Σύμφωνα με δημοσίευμα της σερβικής εφημερίδας Vecernje Novosti της 9ης Ιουλίου με τίτλο “Federacija ili podela” (μετ. Ομοσπονδιοποίηση ή διαμελισμός), ο ηγέτης του αντιπολιτευόμενου αλβανικού Δημοκρατικού κόμματος, Μεχούντ Τάτσι προειδοποίησε την κυβέρνηση των Σκοπίων ότι είναι απαραίτητη νέα συμφωνία συνύπαρξης των δυο λαών στην fyrom, «εφόσον η κυβέρνηση θέλει να αποφευχθεί ο διαμελισμός της χώρας».

Η πρόταση του αλβανικού Δημοκρατικού κόμματος του Τάτσι , πολλών ΜΚΟ και του συλλόγου των φοιτητικών πανεπιστημίου του Τετόβου (της «πρωτεύουσας» των Αλβανών της fyrom), είναι να δημιουργηθεί ένα κίνημα για τον εδαφικό διαχωρισμό της "Ιλλυρίδας" -έτσι ονομάζουν οι Αλβανοί τα εδάφη που διεκδικούν στα δυτικά της χώρας- ένα αίτημα ομοσπονδιοποίησης της χώρας κατά τα πρότυπα του Βελγίου ή της Ελβετίας.

Θυμίζουμε ότι ο Τάτσι είχε απειλήσει ανοικτά τον πρωθυπουργό της fyrom Γκρούεφσκι ότι, αν μείνει η χώρα εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. –μετά το ελληνικό veto εξαιτίας της αδιαλλαξίας της σκοπιανής κυβέρνησης στο θέμα του ονόματος και της μανίας τους να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες"- οι Αλβανοί των Σκοπίων θα ακολουθήσουν αποσχιστική γραμμή.

Να σημειωθεί πως δεν εκφράστηκε δημόσια το έτερο αλβανικό κόμμα στα Σκόπια του Αλί Αχμέτι, του οποίου η θέση είναι λεπτή, καθώς συνεργάζεται μεν με τον Γρούεφσκι, αλλά γνωρίζει πως η συντριπτική πλειονότητα της αλβανικής μειονότητας στη fyrom συμμερίζεται τις προτάσεις του Τάτσι.

Ενώ λοιπόν στη χώρα μας τα μμε, τα δύο μεγάλα κόμματα και η αριστερά σπεύδουν να πείσουν τον ελληνικό λαό πως το εθνικό ξεπούλημα της σύνθετης ονομασίας στο σκοπιανό αποτελεί «έντιμο συμβιβασμό», η fyrom διέρχεται βαθύτατη εθνική κρίση.

Τα διαλυτικά φαινόμενα που προκαλούν οι Αλβανοί σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των Σκοπιανών πολιτών που αποκτούν βουλγαρική υπηκοότητα θέτουν την Ελλάδα ενώπιον ενός κρισίμου ερωτήματος:

Άραγε σε λίγα χρόνια θα υπάρχει το κράτος της fyrom με την σημερινή του μορφή, θα έχει διασπασθεί ή θα επιβιώσει με τη μορφή Συνομοσπονδίας, όπου οι Αλβανοί θα έχουν ισχυρό λόγο και δεν θα τους ενδιαφέρει το όνομα «Μακεδονία»; Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο υποχωρητικοί, καθώς πολλά σενάρια είναι ανοιχτά.

Η Ελλάδα «σβήνει το τσιγάρο» από το 1856

«Η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο» τιτλοφορείται η καμπάνια του υπουργείου Υγείας για τον περιορισμό του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Πέρα από τα προβλήματα, όπως η απροετοίμαστη διοίκηση, η γραφειοκρατική διαδικασία με αιτήσεις και παράβολα, το ότι οι καταστηματάρχες περιφέρονται μεταξύ δήμων και υπουργείου ψάχνοντας άδειες και αυτοκόλλητα, ο στόχος είναι αδιαπραγμάτευτος: η ενίσχυση του αγαθού της δημόσιας υγείας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εφαρμοστεί στην πράξη και μετά την πρώτη περίοδο, όταν χαλαρώσουν οι έλεγχοι, να μην παραμένει στα χαρτιά ενώ στην πράξη θα έχει καταργηθεί. Άλλωστε, η συνύπαρξη χώρων καπνιζόντων και μη καπνιζόντων στα καταστήματα υποτίθεται ότι θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα από το 2002 με τα μέτρα Παπαδόπουλου.

Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αναθέρμανε τον διάλογο για τα υποτιθέμενα δικαιώματα των καπνιστών που μιλούν για «κατάργηση» του δικαιώματος τους να καπνίζουν. Ωστόσο, το μέτρο δεν καταργεί κανένα δικαίωμα. Πρόκειται για τον περιορισμό μίας έξης βλαβερής για όλους σε συγκεκριμένους χώρους, προκειμένου να προστατευτεί το δημόσιο αγαθό της υγείας.

Αυτό που με ενόχλησε είναι το ότι τις τελευταίες εβδομάδες ένα μεγάλο μέρος της δημοσιογραφικής γνώμης υπονομεύει την απαγόρευση του καπνίσματος. Προβάλλει τη νοοτροπία ότι «δε βαριέσαι, αν παραβώ τον νόμο δεν θα φταίω εγώ αλλά η κυβέρνηση που δεν μου έφτιαξε ένα παραθυράκι για να βρω τρόπο να καπνίζω όπου θέλω».

Όμως, για την επιτυχία ενός μέτρου δεν αρκεί να το νομοθετήσει ένας υπουργός. Χρειάζεται να συνεργαστεί και ο πολίτης με την δική του καλή θέληση. Αυτή είναι και η ουσία της Δημοκρατίας.

Παρά το γεγονός ότι θεωρώ πως τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι αυστηρότερα, υποστηρίζω ολόψυχα την εφαρμογή τους θεωρώντας τα μια πολύ καλή αρχή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ρίξετε μία ματιά στην εικόνα δίπλα. Είναι το Διάταγμα του Όθωνα με ημερομηνία 21 Ιουλίου 1856 και αφορά στην απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους από τότε… Προνοητικός και επίκαιρος ο Όθων.