Τι ώρα είναι; Είναι ώρα να φύγουν!

Γιγαντώνεται η ανταπόκριση στο κάλεσμα μέσω διαδικτύου για ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, χωρίς «καπέλωμα» από κόμματα και εργατοπατέρες. Νέοι άνθρωποι, κυρίως, ενώνουν τις φωνές τους απέναντι στην πολιτική οικονομικής εξαθλίωσης των συμπολιτών μας και την καταλήστευση του εθνικού πλούτου που επιβάλλουν τα περιούσια παράσιτα της Τρόικας και οι ντόπιες θεραπαινίδες τους.

Μία απλή καμαριέρα δεν ανέχθηκε τις ανώμαλες ορέξεις του Στρος Καν. Δεν είναι καιρός να αντισταθούμε στην παρά φύσιν ασέλγεια της τρόικας στην ίδια μας τη ζωή;

Αποκορύφωμα η Κυριακή, όταν συμμετείχαν «Αγανακτισμένοι Πολίτες» σε 100 πόλεις από 24 κράτη της Ευρώπης. Στην πλατεία νιώσαμε τι σημαίνει να μοιράζεσαι ενεργητικά με ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων τις ίδιες αγωνίες, κοινούς προβληματισμούς, την ίδια αγανάκτηση.

Το μήνυμα προς τη Βουλή εστάλη: ένα πανό έγραφε «Οι Έλληνες ξύπνησαν» και ένα άλλο στα ισπανικά «τι ώρα είναι; είναι ώρα να φύγουν αυτοί». Δηλ. οι πολιτικάντηδες που με τις πράξεις, τις παραλείψεις ή και την ένοχη ανοχή και σιωπή τους άφησαν την Πατρίδα να περιέλθει σε αυτή την κατάντια. Ο κόσμος διαισθάνεται πλέον ότι είναι τελειωμένοι.

Επιτέλους, να έρθουν στα πράγματα άνθρωποι που προτεραιότητα τους δεν θέτουν τα τοκογλυφικά κέρδη των διεθνών μεγαλοτραπεζιτών, αλλά την ευημερία και την αξιοπρέπεια των πολιτών.

Άνθρωποι που θα επιβάλλουν στην ΕΚΤ τα δίκαια των Ευρωπαίων πολιτών. Όχι ανδρείκελα που, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των μεγαλοτραπεζιτών, δεν διστάζουν να ποδοπατούν εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα από την εποχή του μεσοπολέμου.

Άνθρωποι των οποίων η λογική δεν αποδέχεται η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία να εκβιάζονται και -προκειμένου να μη δανειστούν από τις αγορές με τοκογλυφικά επιτόκια- να σύρονται στον εξοντωτικό μηχανισμό στήριξης της τρόϊκας, ενώ την ίδια στιγμή χορηγούνται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αθρόα χαριστικά δάνεια με επιτόκιο 1% στις τράπεζες των ίδιων χωρών.

Άνθρωποι με θέληση να ενώσουν και να συντονίσουν τις προσπάθειες τους σε αυτά τα τέσσερα κράτη, αρχικά, και να ορθώσουν το ανάστημα τους στους βόρειους σκληροπυρηνικούς εταίρους μας.

Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν παίζουμε και ότι αν αποχωρήσουμε και οι 4 ταυτόχρονα από την ΟΝΕ, η αξιοπιστία του Ευρώ και οι ισχυρές οικονομίες τους θα δεχθούν τόσο ισχυρό τράνταγμα που οι συνέπειες του θα είναι χαοτικές. Στο κάτω κάτω εμείς οι νότιοι ακολουθώντας την τρόικα είμαστε χαμένοι για χαμένοι. Γιατί να μην πάρουμε και αυτούς μαζί μας στον πάτο;

Πριγκιπική φρενίτιδα

Πρώτο θέμα παντού οι γάμοι του βρετανικού πριγκιπικού ζεύγους. Μία υπερπαραγωγή που παρακολούθησαν πάνω από 2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές και απασχόλησε χιλιάδες εξώφυλλα ανά τον κόσμο.

Τώρα θα μου πείτε, τι ενδιαφέρουν τον μέσο φουκαρά το νυφικό και τα κοσμήματα της Κέιτ - Κάθριν, αν χαμογέλασε ο τάδε Λόρδος, αν η συμπεριφορά των νεόνυμφων ξέφυγε κάπως από το πρωτόκολλο ή πού θα πάνε γαμήλιο ταξίδι;

Κι όμως, είδα με τα μάτια μου πολλούς και κυρίως πολλές να παρακολουθούν συνεπαρμένες το γεγονός. Είναι άραγε τόσο ισχυρό και γοητευτικό το αρχέτυπο του πρίγκιπα που παντρεύεται την κοινή θνητή; Έχουν δίκιο κάποιοι Άγγλοι πως ο γάμος αυτός προσφέρει µια προσωρινή ανάπαυλα στον κόσμο στους τόσο δύσκολους καιρούς που περνά η Ευρώπη; Ή παίζει καταλυτικό ρόλο το ότι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ, το «χρυσό αγόρι» της βρετανικής μοναρχίας, είναι ένας χαρισματικός σταρ που συνδυάζει την απλότητα και το glamour στις σωστές δόσεις;

Με αφορμή την παραμυθένια ατμόσφαιρα, θέλω να εκφράσω κάποιες απορίες: Τελικά ο μέσος Ευρωπαίος -είτε εκφράζεται από τη σοσιαλδημοκρατία είτε από τον φιλελευθερισμό- εξακολουθεί να σοκάρεται από την απόλυτη απουσία αξιοκρατίας που χαρακτηρίζει τον θεσμό της μοναρχίας; Οι βασιλικές οικογένειες συμβολίζουν ακόμα στη συνείδησή μας την ιεραρχία, το διαχωρισμό των τάξεων και τα προνόμια της αριστοκρατίας;

Κατά τον 20ο αιώνα έχασαν το θρόνο τους οι περισσότερες βασιλικές δυναστείες με μόνη εξαίρεση παλινόρθωσης την Ισπανία. Ωστόσο, οι χώρες όπου επιβίωσε η μοναρχία, λόγω της ικανότητας των εγχώριων δυναστειών να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών -όπως η Αγγλία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία κ.α.- σίγουρα δεν βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από τις χώρες που εκλέγουν άμεσα ή έμμεσα τους προέδρους τους.

Σημειώστε ότι όλοι οι τουρίστες στο Λονδίνο επισκέπτονται το Μπάκιγχαμ. Στο Βερολίνο, αντιθέτως, η συντριπτική πλειονότητα των τουριστών αγνοεί ακόμα και το όνομα του προέδρου της Γερμανίας.

Άλλωστε, τα μέλη των δυναστειών προσέχουν πολύ την συμπεριφορά τους και εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς πολύ πιο σπάνια, σε σύγκριση με τους πολιτικούς. Ο ρόλος του μονάρχη πλέον περιορίζεται σε έναν πραγματικά ουδέτερο αρχηγό κράτους, σύμβολο της εθνικής ενότητας. Στη σύγχρονη Ευρώπη, οι τραπεζίτες είναι ισχυρότεροι από τους αριστοκράτες και οι σταρ του ποδοσφαίρου και της ποπ μουσικής είναι πιο διάσημοι και ζουν με περισσότερη χλιδή από τους πρίγκιπες.

Όσον αφορά τα δικά μας, αφού φορτώσαμε στη μοναρχία τα δεινά της Ελλάδας πριν το 1967, αντικαταστήσαμε τη δυναστεία με τρεις οικογένειες που μας κυβέρνησαν από το 1974 ως σήμερα. Απαλλάχθηκαν μεν οι Έλληνες πολίτες από τη βασιλική χορηγία, αλλά πληρώνουν την επαχθέστερη επιχορήγηση των κομμάτων. Η οποία όμως δεν έφτανε στις νέες δυναστείες και τους παρατρεχάμενους τους.

Συγκρότησαν λοιπόν μία νέου τύπου αριστοκρατία, που αφού ποδοπάτησε κάθε έννοια αξιοκρατίας, απομύζησε επί 35 χρόνια το δημόσιο χρήμα και υπερχρέωσε τη χώρα, τελικά εκχώρησε με το Μνημόνιο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους διεθνείς τοκογλύφους, ασελγώντας στο Σύνταγμα μας και εξαθλιώνοντας τους συμπολίτες μας.

«Μεταρρυθμίσεις» ή ρήξη και γενναίες τομές;

Η λέξη αλλαγή ήταν –κατά κοινή παραδοχή- το πιο επιτυχημένο σύνθημα μεταπολιτευτικά, το οποίο έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 στην εξουσία. Πολλοί πειραματίστηκαν με τα παράγωγα της λέξης αυτής και μίλησαν ύστερα για απαλλαγή, εναλλαγή και συνδιαλλαγή.

Η λέξη μεταρρυθμίσεις ήταν αυτή που το 2004 έπεισε τον ελληνικό λαό να φέρει στην εξουσία τον Κώστα Καραμανλή και την Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να επανιδρύσει το Κράτος. Ωστόσο, στην πράξη οι μεταρρυθμίσεις, όσες έγιναν, ήταν επιδερμικές, άτολμες και δεν μετέβαλαν το σκηνικό της διαπλοκής και διαφθοράς που κληροδότησε η κυβέρνηση Σημίτη, ούτε έπεισαν τον Έλληνα πολίτη πως το Κράτος επανιδρύθηκε. Έφθασαν μάλιστα οι «επαγγελματίες» πλιατσικολόγοι της κρατικής περιουσίας του ΠΑΣΟΚ να διαδίδουν ξεδιάντροπα το περίφημο: «εμείς κλέβαμε με το ένα χέρι ενώ οι νεοδημοκράτες αρπάζουν και με τα δύο τους χέρια».

Το αποτέλεσμα ήταν η συντριβή της ΝΔ στις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2009, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και το άγος του «μνημονίου» που υποθήκευσε την Πατρίδα μας. Στο όνομα του μνημονίου επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό επώδυνα αντιλαϊκά νεοφιλελεύθερα μέτρα, τα οποία έχουν στόχο: α) να διαλύσουν την ημιπαράλυτη παραγωγική επιχειρηματικότητα, β) να καταστήσουν τους μισθωτούς δούλους ή ανέργους, γ) να αφήσουν άθικτες τη διαπλοκή, τις τράπεζες, τα μονοπώλια και τα καρτέλ, δ) να ξεπουλήσουν όχι μόνο τις δυσλειτουργικές δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά τις κερδοφόρες στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ, ο ΟΤΕ κλπ. Αυτά τα κατάπτυστα μέτρα βαφτίστηκαν από τους εγχώριους και ξένους δυνάστες μας «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».

Ταυτόχρονα, είναι εντυπωσιακό να ακούει κάποιος από την μία τον Μίκη Θεοδωράκη, προσωπικότητα - σύμβολο της Αριστεράς, να ζητάει τις «αναγκαίες ρήξεις και τομές σε θεσμικό επίπεδο» και από την άλλη το δεξιό ΛΑ.Ο.Σ να προβάλλει από το 2003 ως το 2007 ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα το «Ρήξη και ανατροπή, όλα τα άλλα είναι ντροπή». Τέλος το ΚΚΕ στις εκλογές του 2009 κατέβηκε με το σύνθημα «Αντεπίθεση και ρήξη».

Η λέξη ρήξη, ίσως ακούγεται κάπως βίαιη ή εξτρεμιστική. Ωστόσο, εντυπώνεται εύκολα και φανερώνει αποφασιστικότητα για αποτελεσματική δράση.

Η ρήξη που έχει ανάγκη ο τόπος μας, η ρήξη την οποία επιθυμώ και για την οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς με όλη του την ψυχή είναι ρήξη με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην χώρα μας.

Είναι η ρήξη ακριβώς με αυτήν την αποτελμάτωση που απογοητεύει και αδρανοποιεί τον Έλληνα, που στρέφει ένα μέρος της νεολαίας μας στον εξτρεμισμό.

Δηλώνει με ακρίβεια τη σχέση που πρέπει να έχει ο πολιτικός -που επιθυμεί πραγματικά ένα καλύτερο αύριο για την Πατρίδα μας- με το κατεστημένο. Είναι η ρήξη με ένα κατεστημένο που βρίσκεται σε αντίθεση με το όραμα που έχει ο Έλληνας Πατριώτης για την Ελλάδα που αγαπάμε, με όλα τα ιδανικά και τις αξίες που πρεσβεύει.

Μία ρήξη που τολμά γενναίες τομές σε θεσμικό επίπεδο, στην Εξωτερική πολιτική, την Οικονομία, την Παιδεία. Που αντιμετωπίζει δυναμικά την υπογεννητικότητα και το μεταναστευτικό. Που ενθαρρύνει την Δικαιοσύνη να αποδώσει τις ευθύνες για τα σκάνδαλα στην πραγματική τους διάσταση. Που τολμά να δώσει κοινωνικά αποδεκτή λύση στο ασφαλιστικό. Να θίξει την ασυδοσία των τραπεζών, των καρτέλ και των προνομιούχων. Να υπολογίζει τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον νοικοκύρη. Να προσφέρει στις ακριτικές περιοχές προνομιακούς φορολογικούς συντελεστές και παροχές. Να ενισχύει την υγιή - παραγωγική επιχειρηματικότητα, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Να διευρύνει την δημοκρατικότητα του Πολιτεύματος με τακτικά δημοψηφίσματα. Μία ρήξη με την πελατειακή νοοτροπία που κατατρύχει το πολιτικό μας γίγνεσθαι από την κορυφή ως την βάση.

Αυτή η ρήξη δεν έχει τίποτα το ακραίο ή το ανησυχητικό. Είναι αντίθετα μία εξισορροπητική τάση. Αποτελεί μία κοινή βούληση, μία πεποίθηση των Ελλήνων Πατριωτών που πρέπει να εκφραστεί ενεργητικά, προκειμένου να μεταβληθούν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας προς το καλύτερο.