Ελβετία: STOP στους μιναρέδες

Ευτυχώς υπάρχουν και κράτη όπου λύνονται τα ζητήματα δημοκρατικά, με δημοψηφίσματα από τη βάση. Την περασμένη Κυριακή 29/11 οι Ελβετοί πολίτες αγνόησαν τις εκκλήσεις των τραπεζών και των επιχειρηματιών και αποφάσισαν με 57,5% να μην υψωθεί στο εξής κανένας νέος μιναρές στη χώρα τους.

Το «Ναι» στην απαγόρευση των μιναρέδων επικράτησε σε 22 από τα 26 καντόνια, αν και οι «πολιτικώς ορθές» δημοσκοπήσεις προέβλεπαν επικράτηση του «Όχι».

Στην Ελβετία των 8.000.000 ζουν 400.000 μουσουλμάνοι. Λειτουργούν 160 μουσουλμανικά πολιτιστικά κέντρα και κέντρα προσευχής για τους μουσουλμάνους, από τα οποία τα τέσσερα είναι τζαμιά με μιναρέ.

Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά. Το 2006 δρομολογήθηκαν τα σχέδια για την ανέγερση του Ισλαμικού Κέντρου της Βέρνης, το οποίο θα ήταν το μεγαλύτερο κέντρο για μουσουλμάνους στην Ευρώπη. Η αξία του θα ξεπερνούσε τα 50 εκ. ευρώ και θα περιελάμβανε καταστήματα, ξενοδοχείο 4 αστέρων, μουσείο και τζαμί με μιναρέ. Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στην ελβετική κοινωνία.

Το «Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα» (SVP) αντέδρασε με μία κοινοβουλευτική Πρωτοβουλία για την απαγόρευση ανεγέρσεως μιναρέδων. Μέχρι τον Ιούλιο του 2008, είχε συγκεντρώσει έναν αριθμό υπογραφών ικανό για την διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος.

Αμέσως, εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, μη κυβερνητικές οργανώσεις και μμε που χορεύουν στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης, της χρηματιστηριακής πολυπολιτισμικότητας και της επιδοτούμενης αντιρατσιστικής υστερίας έσπευσαν να καταδικάσουν και να απειλήσουν την Πρωτοβουλία.

Το SVP, άλλα δύο κόμματα και οι προσωπικότητες που συμμετείχαν στην Πρωτοβουλία χαρακτηρίστηκαν ακροδεξιά, ρατσιστικά και μισαλλόδοξα που θέλουν να καταστρατηγήσουν τα δικαιώματα των μουσουλμάνων. Η λογοκρισία από τα μμε ήταν πρωτοφανής, επειδή δήθεν οι αφίσες της ήταν «τρομακτικές».

Ταυτόχρονα «προειδοποίησαν» τους Ελβετούς ότι θα τσαλακωθεί η εικόνα της χώρας τους, ενώ θα χάσει τα δισεκατομμύρια που καταθέτουν οι μουσουλμάνοι μεγιστάνες στις τράπεζες.

Ωστόσο, οι Ελβετοί δεν ανέχονται παρεμβάσεις στα εσωτερικά τους. Γνωρίζουν καλά πως, όσο παρέχουν το τραπεζικό απόρρητο, οι μεγιστάνες οποιασδήποτε θρησκείας δεν έχουν συμφέρον να αποσύρουν τις καταθέσεις τους.

Αυτό που βάρυνε στη συνείδησή τους είναι πως ο μιναρές είναι σύμβολο ισχύος του Ισλάμ, που εντυπώνει μία υπερίσχυση επί κάθε άλλης θρησκείας. Αυτό δεν ανέχτηκαν. Εξάλλου, οι μιναρέδες δεν είναι απαραίτητοι για την άσκηση της θρησκευτικής πίστεως από τους μουσουλμάνους, ενώ στην Ελβετία έχουν αφαιρεθεί όλοι οι καθολικοί σταυροί από δημόσια κτίρια για να μην προσβάλλονται οι αλλόθρησκοι.

Μετά το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, θα προστεθεί μία παράγραφος στο άρθρο του ελβετικού συντάγματος που αφορά στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, η οποία θα ορίζει ρητώς ότι απαγορεύεται η ανέγερση μιναρέδων.

Όσο για τους λακέδες του νεοταξισμού θα συνεχίσουν να σπιλώνουν με κάθε τρόπο τη χώρα που λειτουργεί περισσότερο δημοκρατικά από κάθε άλλη στον κόσμο.

Πάντως, θα ήταν συνετό, όλοι αυτοί που έσπευσαν να εκφράσουν την έκπληξη και τον αποτροπιασμό τους απέναντι στην απόφαση του κυρίαρχου στη χώρα του ελβετικού λαού, να μας πουν τι έπραξαν τόσα χρόνια, ώστε να διασφαλίζονται όχι μόνο οι θρησκευτικές ελευθερίες των αλλοθρήσκων στα μουσουλμανικά κράτη, αλλά και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα για τους λαούς των κρατών αυτών. Γιατί εκεί θα περάσουν αιώνες μέχρι να φτάσουν την ανεκτικότητα των Ελβετών και την ποιότητα της θεσμικής προστασίας που παρέχουν στα δικαιώματα τόσο των συμπατριωτών τους όσο και των ξένων.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι η Ελβετία δεν είναι μία χώρα με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως πχ η Καθολική Ιταλία. Η αντίδραση στους «Μιναρέδες» δεν αφορά το Ισλάμ ως θρησκεία αλλά ως πολιτιστική και πολιτική οντότητα.

Το ζήτημα, τελικά, είναι η δυνατότητα προσαρμογής των μουσουλμάνων μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες. Ο μιναρές ως σύμβολο πολιτικής εξουσίας και φονταμενταλισμού αποτρέπει την προσαρμογή τους σε αυτές, προωθώντας μία παράλληλη κοινωνία, στην οποία το ισλαμικό δίκαιο υπερέχει του εθνικού.

Πάντως οι Ελβετοί έδειξαν στις νεοταξικές ελίτ ότι οι λαοί δεν είναι δεκτικοί στην προπαγάνδα τους και οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους φόβους και τις προσδοκίες των ευρωπαίων πολιτών.

Υπουργείο εθνοφοβικής Παιδείας (μέρος 2ο)

Το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει τη Ρεπούσια πολιτική στο χώρο της Παιδείας, λησμονώντας πως καθήκον της Παιδείας, σύμφωνα με τα Σύνταγμα, είναι να αναπτύξει την εθνική συνείδηση των μαθητών.

Τα πρώτα συμπτώματα ήταν πως κατάργησε το Εθνική από το "Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων" και τοποθέτησε την κα Δραγώνα ως Ειδική Γραμματέα «Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων», η οποία θεωρεί πως η ελληνική εθνική ταυτότητα είναι κατασκεύασμα του ιμπεριαλισμού του 19ου αιώνα.

Είναι γνωστή, βέβαια, η τοποθέτηση της κας Διαμαντοπούλου κατά της απόσυρσης του βιβλίου της κας Ρεπoύση. Δηλαδή ανήκει στην ομάδα εκείνων που δεν ενοχλούνται ή επιδοκιμάζουν την κακοποίηση της εθνικής μας Ιστορίας και την ανόσια προσβολή στους αγώνες και τα ιστορικά βιώματα των παππούδων μας!

Η κα υπουργός, ακόμα, θεωρεί ότι οι αλλοδαποί μαθητές πρέπει να διδάσκονται -στα δικά μας σχολεία- τη γλώσσα τους και την ιστορία τους. Αν μάλιστα προέρχονται από γειτονικά κράτη να μαθαίνουν και τη δική τους εκδοχή -που είναι εθνικά φορτισμένη- ενώ τα Ελληνόπουλα να μαθαίνουν την ιστορία τους αποφορτισμένη και στρογγυλεμένη, όπως θέλουν ο Σόρος, η κα Κουλούρη, η κα Δραγώνα και η κα Ρεπούση.

Η κα Διαμαντοπούλου, πρόσφατα, στα πλαίσια ενός πιο δημοκρατικού σχολείου, καλεί τους μαθητές να καταγγέλλουν τους καθηγητές και τους διευθυντές που τους παροτρύνουν να συμμετέχουν στην πρωινή προσευχή. Κατά την άποψη της η προσευχή αποτελεί την πρωταρχική απειλή για τη δημοκρατικότητα… Όχι ο εκφοβισμός των μαθητών από τις συμμορίες που καραδοκούν μέσα και έξω από τα σχολεία μας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των θυμάτων τους, οι συμμορίες αυτές στην πλειονότητα τους απαρτίζονται από αλλοδαπούς και πρεζόνια.

Όλα αυτά θέτουν ζητήματα για τη συνταγματικότητα της εκπαιδευτικής πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της χώρας μας τα τελευταία χρόνια. Το Σύνταγμα στο άρθρο 16 παρ. 2 ορίζει ότι το κράτος μέσω της παιδείας προωθεί την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων. Επομένως, όσο ισχύει το παρόν Σύνταγμα, κάθε προσπάθεια αποεθνοποίησης και αποχριστιανοποίησης της Παιδείας μας είναι αντισυνταγματική, πραξικοπηματική και αντιδημοκρατική.

Το ερώτημα είναι αμείλικτο. Γιατί επιχειρείται αυτή η πνευματική εθνοκάθαρση της νέας γενιάς του ελληνισμού μέσα στην Πατρίδα μας; Σε συνδυασμό μάλιστα με τον εποικισμό της από εκατομμύρια αλλόθρησκους λαθρομετανάστες στους οποίους οι ίδιοι κύκλοι επιθυμούν να δώσουν δικαίωμα ψήφου και προνόμια αποίκων; Μήπως θέλουν να μας προετοιμάσουν για νέα τετελεσμένα στα εθνικά μας θέματα;

Υπουργείο εθνοφοβικής παιδείας

Η μετονομασία του υπουργείου «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων» σε «Παιδείας, θρησκευμάτων και δια βίου μάθησης» έδωσε ένα σαφές δείγμα γραφής για τον νέο προσανατολισμό παιδείας στη χώρα μας, όπου το «εθνική» ενοχλεί.

Μόλις διορίστηκε η κα Θάλεια Δραγώνα ως Ειδική Γραμματέας «Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» ήρθε η επιβεβαίωση. Γιατί η εν λόγω κυρία αμφισβητεί την ελληνικότητα των συμπατριωτών μας.

Συγκεκριμένα, στο βιβλίο της «Τι είν΄ η Πατρίδα μας; - Ο Εθνοκεντρισμός στην Εκπαίδευση» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 1997) γράφει πως:
-Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16)
-Είναι ρατσιστής όποιος αποσιωπά την σημασία, την τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σελ. 81) …όποιος ισχυρίζεται ότι ο τουρκικός πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες (σελ. 82)… ρατσιμός είναι ο ισχυρισμός πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
-Εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα (σελ. 86).
-Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας (σελ. 96).

Το «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» αποτελεί το ευαγγέλιο των αποδομητών της Εθνικής μας Συνείδησης, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και τους νεοφιλελεύθερους της Νέας Δημοκρατίας, όλους όσοι δηλ. έχουν θέσει στόχο ζωής να απαγορεύσουν στα ελληνόπουλα να αισθάνονται Έλληνες.

Η κα Δραγώνα, ακόμα, επιμελήθηκε -σε συνεργασία με τον Τούρκο καθηγητή Κοινωνιολογίας, Φαρούκ Μπιρτέκ- το βιβλίο «Ελλάδα και Τουρκία. Πολίτης και Εθνος-Κράτος» (εκδ. 2006). Σε αυτό δικαιώνει απόλυτα τους ανθελληνικούς ισχυρισμούς των Τούρκων, κατακρίνοντας τα σχολικά μας βιβλία, γιατί παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος να έλκει την καταγωγή του στην αρχαιότητα (κάτι που για την ίδια δεν ισχύει) και για την άνιση και άδικη μεταχείριση που επιφυλάσσουν στους Τούρκους. Ενοχλείται όταν οι στρατιωτικές νίκες αποδίδονται στον ηρωισμό των Ελλήνων, ενώ χαρακτηρίζει «ανιστορική και συναισθηματικά φορτισμένη μονομέρεια» την αφήγηση της Σφαγής των Ελλήνων στη Σμύρνη το 1922(!)

Φανταστείτε τι θα γινόταν, αν στις εκλογές η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ κατέβαζαν σε εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας την κα Ρεπούση. Κι όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή… Στην τέταρτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ήταν υποψήφια η κα Δραγώνα.

Βεβαίως, η κα Δραγώνα έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις της. Το ζήτημα είναι, γιατί άτομα με τέτοιου είδους εθνικά επικίνδυνες απόψεις -που ευθυγραμμίζονται με τις θέσεις των εθνικιστών της Άγκυρας- προωθούνται στα Πανεπιστήμια μας και στελεχώνουν νευραλγικές θέσεις στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.

Οι εικονομάχοι του πολυπολιτισμού

Εφημερίδα “Έρευνα”
19 Νοεμβρίου 2009, σελ. 7


Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε πως η ύπαρξη του Εσταυρωμένου, στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας είναι προσβλητική για τις διάφορες «μειονότητες». Οι Ιταλοί, όπως αναμενόταν, αντέδρασαν αρνητικά στην προκλητική αυτή απόφαση. Η Υπ. Παιδείας της Ιταλίας δήλωσε ότι «κανένα ιδεολογικό δικαστήριο δεν θα μας απαγορεύσει την παράδοσή μας».

Αμέσως, όμως, οι επαγγελματίες «προοδευτικοί» στην Ελλάδα άρχισαν τον εγκεφαλικό τους εμετό, προσβάλλοντας με τη χολή τους τη θρησκεία μας. «Να φύγουν οι εικόνες από τις τάξεις των ελληνικών σχολείων. Είμαστε κοινωνία πολυπολιτισμική».

Οι σύγχρονοι εικονομάχοι -παρασυρόμενοι από τον ασυγκράτητο μισελληνικό και αντιχριστιανικό φανατισμό τους- παρουσιάζουν στα μέσα ενημέρωσης μία εικόνα του ελληνικού σχολείου, αντίστοιχη με τα ιερατικά σχολεία των Ταλιμπάν.

Κι όμως, θυμάμαι στα μαθητικά μου χρόνια τις σχολικές τάξεις γεμάτες με ζωγραφιές ηρώων της αρχαιότητας, του Βυζαντίου και της Επανάστασης του ’21. Σήμερα πλέον οι ξενόδουλοι προπαγανδιστές της πολυπολιτισμικής «νέας εποχής» έχουν επιβάλλει την αποκαθήλωση των ηρώων αυτών και την αντικατάσταση τους με αφίσες που δημιουργούν «κατάλληλη παιδαγωγική ατμόσφαιρα». Είναι ενοχλητικά για τους δυνάστες αυτής της χώρας (εγχώριους και ξένους) τα ηρωικά πρότυπα

Σειρά έχει τώρα η εικόνα του Χριστού. Βλέπεις οι αγωνιστές του 1821 πολέμησαν πρώτα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος. «Αυτή η θρησκεία μας λευτέρωσεν» γράφει ο Μακρυγιάννης. Η Νέα Τάξη και οι ντόπιες θεραπαινίδες της δεν μας θέλουν λεύτερους στο φρόνημα. Θέλουν να απαξιώσουν την Ορθοδοξία που πέρα από θρησκεία, είναι κοινό βίωμα και πολιτισμός, γιατί έχει κοινωνική γεωμετρία. Ενώ αυτοί είναι οπαδοί του νεοφιλελεύθερου ατομικισμού που θέλει εξαθλιωμένο, μόνο και αβοήθητο το σύγχρονο άνθρωπο, βορά στη βούληση των ισχυρών.

Με το πρόσχημα ότι ο Σταυρός και οι θρησκευτικές εικόνες διαχωρίζουν τους μαθητές, καθώς τα μεταναστόπουλα δεν πρέπει να αισθάνονται μειονεκτικά λόγω της καταγωγής, της φυλής ή του θρησκεύματός τους.

Αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει όλοι αυτοί οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συστήματος είναι πως -παρά την πολυπολιτισμική πλύση εγκεφάλου και την λυσσώδη προπαγάνδα για υποτίμηση της εθνικής ταυτότητας- στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη οι λαοί στην συντριπτική πλειονότητα τους διαπνέονται από εθνική συνείδηση, στην οποία η παράδοση εξακολουθεί να έχει λειτουργικό ρόλο.

Ενώ στις ΗΠΑ η εθνική συνείδηση εξαντλείται στην αποδοχή και υπεράσπιση του Συντάγματος της χώρας, στην Ευρώπη η εθνική συνείδηση στηρίζεται σε διαχρονικά πολιτισμικά στοιχεία με πρωταρχικά τη θρησκεία, τη γλώσσα και τις παραδοσιακές αξίες.

Ο σταυρός, οι εικόνες αποτελούν διαχρονικά σύμβολα, δηλώνουν την ταυτότητά μας. Το μόνο που θα καταφέρουν οι «εικονομάχοι» θα είναι η συνειδητή αφύπνιση του θρησκευτικού αισθήματος των λαών, όπως ακριβώς η κα Ρεπούση και οι υποστηρικτές της απαξιώθηκαν πριν μία τριετία.

Κλείνω με μία είδηση από την Αυστραλία, μία πραγματικά πολυπολιτισμική χώρα. Ελληνόπουλο 11 χρόνων ξυλοκοπήθηκε από μουσουλμάνους συμμαθητές του σε σχολείο του Σίδνεϊ, γιατί έτρωγε σαλάμι την περίοδο του Ραμαντάν, της δικής τους νηστείας. Αρκετά παιδιά χριστιανών είπαν ότι φοβούνται να φάνε το μεσημέρι, γιατί δέχονταν επιθέσεις αν το φαγητό τους ήταν «διαφορετικό» από των άλλων. Αυτό το πολυπολιτισμικό μοντέλο σχολείου ονειρεύονται οι επαγγελματίες «προοδευτικοί» για την Ελλάδα μας;

Σκοπιανό: «κόκκινες γραμμές» και δημοψήφισμα

Εφημερίδα “Έρευνα”
5 Νοεμβρίου 2009, σελ. 7


Τα ελληνικά μμε έσπευσαν να μας πληροφορήσουν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας μας στη συνάντηση του με τον σκοπιανό ομόλογο του, με αποφασιστικότητα του γνωστοποίησε και επισήμως τις «κόκκινες γραμμές» της χώρας μας, αναφορικά με το ζήτημα των Σκοπίων.

Ότι δηλαδή για να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της fyrom με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να λυθεί το θέμα του ονόματος. Το οποίο θα είναι σύνθετο, με γεωγραφικό προσδιορισμό (πιθανότατα «Άνω ή Βόρεια Μακεδονία») και θα είναι ένα για όλες τις χρήσεις.

Σχεδόν ταυτόχρονα, ωστόσο, τα ίδια ελληνικά μμε αποσιώπησαν τις δηλώσεις του Γκρουέφσκι από την Αυστραλία, όπου μιλούσε για «ενωμένους Μακεδόνες του Βαρδάρη, του Αιγαίου και του Πιρίν». Καμία επίσημη αντίδραση από την Ελλάδα.

Δε βαριέσαι. Δεν τρέχει και τίποτα, αν ο Πρωθυπουργός της γειτονικής μας χώρας δηλώνει δημοσίως και απερίφραστα πως οραματίζεται μία «μεγάλη Μακεδονία» που θα περιλαμβάνει στην επικράτεια της ελληνικά και βουλγαρικά εδάφη… Κάπως έτσι σκέφτηκαν στο δικό μας υπ. Εξωτερικών. Άλλωστε, ο Πρωθυπουργός μας έθεσε τις «κόκκινες γραμμές» της εξωτερικής μας πολιτικής.

Βέβαια, ο Γκρούεφσκι με τις αλυτρωτικές δηλώσεις του έδειξε με σαφήνεια πως τις ελληνικές «κόκκινες γραμμές» τις έχει γραμμένες στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Συνεχίζει την αδιάλλακτη πολιτική του. Και προκαλεί. Χωρίς να λαμβάνει τις πρέπουσες απαντήσεις από την ελληνική ηγεσία.

Αντιθέτως, οι Βούλγαροι αντέδρασαν έντονα στις δηλώσεις Γκρουέφσκι. Ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Μπορίσοφ, συνέστησε στην κυβέρνηση της fyrom «να ενημερωθεί προσεκτικά για τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, όπου επιθυμεί να ενταχθεί», ενώ τα βουλγαρικά μμε είχαν ως πρώτη είδηση τις δηλώσεις Γκρουέφσκι, τις αντιδράσεις της ηγεσίας τους, ενώ τόνισαν πως διαταράχτηκαν με πολλά ρίχτερ οι σχέσεις Σόφιας - Σκοπίων. Γιατί η «Μακεδονία» του Πιρίν, βρίσκεται στην Βουλγαρία.

Η πολιτική ηγεσία των Σκοπίων πήρε αέρα από την ελληνική αδράνεια και προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Γκρουέφσκι και Ιβάνοφ προετοιμάζουν δημοψήφισμα στη fyrom για «τυχόν αλλαγή του ονόματος», ώστε να μην εμποδισθεί η είσοδος σε Ερωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ.

Ο Γκρουέφσκι δήλωσε εχθές ότι «το ζήτημα του ονόματος είναι ένα ιστορικό ζήτημα μεγάλης σημασίας… και γι αυτό μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

Επομένως, αντί με αφορμή την προκλητική αδιαλλαξία των σκοπιανών να γίνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα και 10 εκατομμύρια Έλληνες να κατοχυρώσουμε ως αδιαπραγμάτευτο το όνομα της Μακεδονίας μας και να αποκαταστήσουμε την κόκκινη πολιτική γραμμή, εκεί όπου βρίσκεται και η εθνική κόκκινη γραμμή, θα αφήσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παραπλανημένους ιστορικά σκοπιανούς να αποφασίσουν για την Ιστορία της Μακεδονίας μας. Αν είναι δυνατόν…

Ιωάννης Π. Μεταξάς

Ιθάκη 12 Απριλίου 1871 - Κηφισιά 29 Ιανουαρίου 1941

«Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν Υπέρ πάντων ο αγών»
(διάγγελμα Ι. Μεταξά 28ης Οκτωβρίου 1940)

Αισθάνομαι οργή κάθε 28η Οκτωβρίου, καθώς κάποιοι ψευτο-προοδευτικοί κύκλοι ανενόχλητοι κακοποιούν συστηματικά τη μνήμη του Ιωάννη Μεταξά, με συνέπεια να επικρατεί η ιστορική ανακρίβεια σε βάρος της αλήθειας. Αγνοούν ακόμα και τον αριστερό ιστορικό Ραφαηλίδη, ο οποίος έχει γράψει απερίφραστα πως «ο λαός αγάπησε τον Μεταξά».

O Ιωάννης Μεταξάς είναι ο Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδας (1936-1941), που διαμόρφωσε την ουδέτερη εξωτερική πολιτική της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιστάθηκε στα φασιστικά καθεστώτα Ιταλίας και Γερμανίας με το σύνθημα «Για τους Έλληνες Υπέρ την Νίκη η Δόξα».

H μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του είναι τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 και η απάντηση που έδωσε στο τελεσίγραφο, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι στην οικία του στην Κηφισιά, ζητώντας του να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος.

Η απάντηση του «Alors c' est la guerre» (επομένως έχουμε πόλεμο), με την οποία κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στην Ιταλία, έχει μείνει στην ιστορία ως το "ΟΧΙ". Ο αγώνας, η ανδρεία και ο ηρωισμός των Ελλήνων άλλαξαν την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας.

Ως άνθρωπος είχε τη φήμη προσώπου με ιδιαίτερο ήθος, πάθος για την πατρίδα του και σεβασμό στην ιστορία της. Τον διέκρινε οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευθύτητα κρίσεως, αγάπη για διάλογο και άμεση πρακτική αντίδραση, αφού είχε εξαντλήσει τα θέματα με τους ειδήμονες.

Με διορατικό πνεύμα προείδε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με επιτελικό πνεύμα και πρόνοια σε όλους τους τομείς, οργάνωσε την στρατιωτική και ηθική άμυνα της Ελλάδας και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που έκανε τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936, σε συνεννόηση με τον βασιλέα Γεώργιο Β'. Ο περιορισμός των κομμουνιστών -όπως και κάθε αυστηρό μέτρο που έλαβε κατά την δικτατορική διακυβέρνηση- είχε σχέση με την ετοιμασία και την ολοκλήρωση της άμυνας της Ελλάδος και την άρτια στρατιωτική προπαρασκευή.

Έλαβε γενναία φιλολαϊκά μέτρα, όπως το ΙΚΑ, το οκτάωρο, πρωτοφανείς υποχρεωτικές βελτιώσεις στο εργατικό περιβάλλον, ελευθερώθηκαν τα χρέη πάνω στη γη, λειτουργία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά ενώ επένδυσε στην άμυνα. Από πλευράς επενδύσεων την περίοδο 1936-1938 ιδρύθηκαν 567 εργοστάσια.

Ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας διακεκριμένος επιτελικός αξιωματικός, με ικανότητα αιφνιδιασμού του εχθρού και γνώστης διπλωματικών χειρισμών. Το όνομα του έχει μείνει στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία, για την αντίσταση της Ελλάδος κατά του Άξονα.

Με διπλό κλικ μπορείτε να μεγεθύνετε τη σελίδα της 28ης Οκτωβρίου από το ημερολόγιο του Ιω. Μεταξά.

Περισσότερα για τον Ι. Μεταξά μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.ioannismetaxas.gr που επιμελείται η εγγονή του, κα Ιωάννα Φωκά.

Κυπριακό – 2 μήνες πριν τον κρίσιμο Δεκέμβριο

«Θέλουμε μία ευρωπαϊκή λύση για μία ενιαία, επανενωμένη Κύπρο. Πρέπει να απελευθερώσουμε την Κύπρο από εξαρτήσεις από τις μητέρες-πατρίδες, από στρατεύματα κατοχής, από διαιρέσεις και τείχη», δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου στους δημοσιογράφους που τον συνόδευσαν στην Κωνσταντινούπολη.

Αυτή η δήλωση εμπεριέχει το θετικό στοιχείο του αιτήματος για απομάκρυνση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από τη Μεγαλόνησο, χωρίς ωστόσο να προχωρά σε κάποια προειδοποίηση προς την Άγκυρα, για το τι μέλλει γενέσθαι αν δεν απομακρύνει τα κατοχικά στρατεύματα.

Ταυτόχρονα μιλά για «ενιαία επανενωμένη Κύπρο», χωρίς να ξεκαθαρίζει αν αποδέχεται ή αποκλείει τη λύση μίας Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Οι πατριώτες στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν έχουν λησμονήσει πως λίγες ώρες πριν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος απευθύνει το διάγγελμά του προς τον κυπριακό Ελληνισμό, με το οποίο τον καλούσε να απορρίψει το σχέδιο Ανάν, ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχηγός πλέον το ΠΑΣΟΚ, σε μια κίνηση πέρα από κάθε πολιτική δεοντολογία, εξέφρασε με ανακοίνωση-υποστήριξη στο σχέδιο.

Τέλος, πρακτικά, συντάσσεται με την απόπειρα εθνικού αποχρωματισμού που επιχειρεί το ΑΚΕΛ στην Κύπρο.

Αυτά περιείχε η δήλωση-ευχολόγιο του Πρωθυπουργού μας, ενώ η Τουρκία αρνείται πεισματικά να εφαρμόσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία που της επιβάλλει να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε πλοία και αεροπλάνα υπό κυπριακή σημαία. Εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει ακόμη και την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η τουρκική πολιτική αποσκοπεί σταθερά σε de facto αποδοχή από τους Ευρωπαίους, ότι οι επιθετικές βλέψεις της Άγκυρας κατά χωρών - μελών της ΕΕ δεν συνιστούν εμπόδιο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ(!) Οι Ευρωπαίοι, βλέποντας την ελληνική απραξία, είναι ουσιαστικά πρόθυμοι να το αποδεχθούν σιωπηρά.

Όμως, είναι τρομερά επικίνδυνο για τη χώρα μας να εδραιωθεί στην Ευρώπη η αντίληψη ότι οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια της Άγκυρας εναντίον μας αποτελεί απλώς ένα «διμερές θέμα» το οποίο δεν επηρεάζει τις ευρω-τουρκικές διαπραγματεύσεις.

Το πρόβλημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο Κυπριακό είναι πως εμπεδώθηκαν κάποιες ψευδαισθήσεις, σε σημείο μάλιστα που κάποιοι πιστεύουν ότι μια κακή λύση στην Κύπρο είναι δυνατόν να διορθωθεί από την καλή διάθεση της Τουρκίας ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να πιέσει η Ελλάδα τα πράγματα. Γι αυτό το λόγο κρίνεται επιτακτική η άμεση μεταστροφή της πολιτικής της Ελλάδος στο Κυπριακό.

Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα και η Κύπρος θα ασκήσουν βέτο τον Δεκέμβριο ή θα επιτρέψουν -σαν να μην συμβαίνει τίποτα- τη συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ΕΕ – Τουρκίας.

Κάποτε επιτέλους ας πάρει η τουρκική ηγεσία ένα μήνυμα ότι η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν φωνή.

Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης… τέλος

Σοκαρισμένη η πλειονότητα των Μακεδόνων, των Θρακών και των Ελλήνων πατριωτών εν γένει πληροφορήθηκε την κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας –Θράκης από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου.

Καταργείται, λοιπόν, ένα υπουργείο που μαζί με το επίσης καταργηθέν υπουργείο Αιγαίου, σηματοδοτούσαν διαχρονικές εθνικές ανάγκες, κυρίως υπενθυμίζοντας προς πάσα κατεύθυνση την αιώνια ελληνικότητα των συγκεκριμένων χώρων.

Κι όμως, αυτό το υπουργείο προέβαλλε διεθνώς την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Γι αυτό το λόγο, κι αν ακόμη δεν υπήρχε έπρεπε να το επινοήσουμε. Η Ελλάδα πρωτίστως το χρειάζεται για το όνομά και τον συμβολισμό του. Άλλωστε, η διαμάχη μας με τα Σκόπια είναι διαμάχη ονόματος και συμβόλων.

Η ύπαρξη του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης σήμαινε την συνεχή απόδειξη της ευαισθησίας των Ελλήνων για αυτές τις δύο περιοχές που δέχονται αμφισβητήσεις και απειλές.

Στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης υπήρχε μία σειρά υπηρεσιών που δεν μπορούν να καταργηθούν, π.χ Διεύθυνση Βιομηχανίας. Το ότι δεν μπορούν να καταργηθούν και θα συνεχισουν να λειτουργούν υπό άλλη σκέπη σημαίνει ότι η κίνηση σκόπευε αποκλειστικά και μόνο στην αλλαγή του ονόματος και στο να δώσει δείγμα γραφής προς διάφορους ενδιαφερόμενους της περιοχής και τους υπερατλαντικούς συμμάχους.

Η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας αποτελεί πάγιο αίτημα των Σκοπίων, στα πλαίσια της μονοπώλησης του ονόματος, ενώ ανταποκρίνεται σε ρητή πρόβλεψη του Σχεδίου Νίμιτς, περί κατάργησης της χρήσης του σκέτο «Μακεδονία» από την ελληνική πλευρά! Ο Πρωθυπουργός, έτσι, εμφανίζεται να καταργεί μόνος του την «κόκκινη γραμμή», που έθεσε προεκλογικά σαν απαραβίαστη, αφού συμμορφώνεται -και μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα- με το Σχέδιο Νίμιτς…

Η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας, καταργεί ταυτόχρονα τη χρήση του όρου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» στην ενεργό Διοίκηση του Ελληνικού Κράτους και εξαφανίζει ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο για τη χρησιμοποίηση του όρου από την Ελλάδα, ακόμη και πριν την αυτοανακήρυξη της fyrom σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας»!

Εξοργισμένη είναι και η Θράκη, αφού καταργείται και η χρήση του όρου «ΘΡΑΚΗ» στην ενεργό Πολιτική Διοίκηση του Ελληνικού Κράτους. Μάλιστα, μόλις πριν από λίγες ημέρες δόθηκε στα τουρκικά σχολεία χάρτης με τη Θράκη υπό τουρκική κατοχή και τα ελληνοτουρκικά σύνορα στο Στρυμώνα, ενώ Σάμος, Ρόδος, Κρήτη και Κύπρος εμφανίζονται τουρκικές(!) Είναι λοιπόν συνετό να καταργούμε ένα δημόσιο φορέα που φέρει τα ονόματα «Μακεδονία - Θράκη» στην παρούσα συγκυρία;

Για να καταλάβετε πόσο άστοχη είναι η κίνηση Παπανδρέου να καταργήσει το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, οι μόνοι που την είδαν θετικά είναι οι φιλοσκοπιανοί «Οικολόγοι Πράσινοι». Ας ελπίσουμε ότι η κατάργηση είναι προσωρινή και ότι ο νέος Πρωθυπουργός θα επανορθώσει το σφάλμα.

Τα αίτια της εκλογικής συντριβής

Η συντριβή της νεοδημοκρατικής α-δεξιας πολιτικής ήταν θέμα χρόνου. Το 2004 ο ελληνικός λαός εξέλεξε πανηγυρικά τον κ. Καραμανλή, γιατί πίστευε πως έτσι αφενός θα απαλλαγεί από τον Σημίτη και τους «νταβατζήδες» -όπως χαρακτηριστικά αναφέρονταν- αφετέρου θα ερχόταν στα πράγματα μία εξουσία αξιόπιστη με χαρακτηριστικά «τη σεμνότητα και την ταπεινότητα».

Πράγματι, με την «εκσυγχρονιστική» στροφή του 1996, οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες είχαν αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ, ενώ οι τράπεζες και το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο, ανεξέλεγκτα, διέλυαν κάθε παραγωγική προσπάθεια στο όνομα μίας «ανάπτυξης» που δεν είχε αντίκρυσμα στο πορτοφόλι του πολίτη, ενώ το δημόσιο χρέος κάλπαζε το 2004 προς τα 170 δις ευρώ. Ταυτόχρονα, η εξωτερική μας πολιτική υπαγορευόταν απροκάλυπτα από τις ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης έχει ήδη ευχαριστήσει δημοσίως μετά τα Ίμια. Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών ακύρωσε στην πράξη εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, ενώ η αυξανόμενη εγκληματικότητα στέρησε από τον μέσο Έλληνα το αίσθημα της ασφάλειας.

Αυτά ήταν τα φλέγοντα προβλήματα στα οποία έπρεπε να βρει άμεσες και δραστικές λύσεις ο κ. Καραμανλής. Ωστόσο, η ατολμία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία –παρά τις αρχικές καλές προθέσεις του Πρωθυπουργού- σε μία αυτοπαγίδευση της στους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, με συνέπεια την αναπαραγωγή και γιγάντωση των ίδιων προβλημάτων. Η χώρα μας παραμένει πρωταθλήτρια της Ευρωζώνης στη διαφθορά, ενώ τρανταχτά σκάνδαλα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη που τα θάβει.

Όσον αφορά στην οικονομική κρίση μετά το 2008, ισχύει ο κρατικός παρεμβατισμός για τους οικονομικά ισχυρούς αλλά και για να σωθούν οι τράπεζες, ενώ οι μικρομεσαίοι εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στα νύχια του νέο-φιλελευθερισμού.

Ο Καραμανλής και η ΝΔ αποδοκιμάστηκαν στις 4 Οκτωβρίου, γιατί μεταμορφώθηκαν σε μία κακέκτυπη εκδοχή του σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Διαχειρίστηκε την εξουσία φοβικά, καθώς κλήθηκε να κυβερνήσει ουσιαστικά και έκανε τα πάντα εκτός από αυτό. Δικαιολόγησε και ανέχθηκε, αντί να τιμωρήσει αμείλικτα όσους εξέθεταν το κόμμα του. «Πλήρωσε» την επιλογή των συνεργατών του και την αλαζονεία που επέδειξαν σημαντικά στελέχη της κυβέρνησης του αλλά και του κρατικού μηχανισμού.

Ο Έλληνας νοικοκύρης αισθάνθηκε προδομένος και αβοήθητος σε μια δύσκολη συγκυρία, όπου η ίδια η «κεντροδεξιά» Νέα Δημοκρατία βάλθηκε να τον πείσει πως πλέον οι παραδοσιακές και οι εθνικές αξίες είναι «ξεπερασμένες» και πως αυτό που μετράει στην πολιτική δεν είναι η λαϊκή βούληση και τα προβλήματα του κοσμάκη, αλλά οι εισηγήσεις τεχνοκρατών που πειραματίζονται χωρίς προσωπικό κόστος.

Ο Έλληνας δεν αισθάνεται την Ελληνική Πολιτεία κομμάτι από τον εαυτό του (όπως ο Σουηδός, ο Νορβηγός ή ο Ελβετός), αλλά σαν έναν αλλότριο μηχανισμό που τον νέμονται εκείνοι που κερδοσκοπούν σε βάρος του.

Έτσι, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του, εμπιστεύτηκε το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Μήπως αυτός ο «γόνος» γίνει ο εκλεκτός που θα τολμήσει να έρθει σε ρήξη και θα ανατρέψει ένα σύστημα του οποίου δημιούργημα είναι και ο ίδιος!

Συνέντευξη στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ

Σήμερα, 3 Οκτωβρίου, η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ δημοσιεύει συνέντευξη μου στην σελίδα 9.
Πατήστε κλικ πάνω στη φωτογραφία για να τη διαβάσετε.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, η πατριωτική εφημερίδα με 0,50 Ευρώ

ο Γιάννης Τσιλιμίγκρας σήμερα στη ΝΕΤ

Καλό μήνα!

Σήμερα, 1η Οκτωβρίου στις 17.00, είμαι καλεσμένος στην τηλεοπτική προεκλογική συζήτηση στη ΝΕΤ.

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου ζητώ τη στήριξή σας!

Φίλες και φίλοι αναγνώστες,
Έπειτα από χρόνια μάχιμης παρουσίας και αγώνες για την Παιδεία, τα Εθνικά μας ζητήματα αλλά και τα καθημερινά προβλήματα του απλού πολίτη - νοικοκύρη - καταναλωτή, πολιτεύομαι με τον ΛΑ.Ο.Σ στην Β΄ Αθηνών και ζητώ την Κυριακή 4 Οκτωβρίου τη στήριξή σας:

-Είμαι ένας από εσάς! Είμαι ένας νέος που σπούδασε και απέκτησε δύο πανεπιστημιακά πτυχία (Ιστορικός – Αρχαιολόγος) στην Αθήνα, ο οποίος εργάζεται ως εκπαιδευτικός 17η χρονιά φέτος και έχει γνωρίσει τι σημαίνει εργασιακή αβεβαιότητα, ωρομίσθια εργασία, ελαστικά ωράρια και μερική απασχόληση μία δεκαετία προτού επεκταθούν στο σύνολο της αγοράς εργασίας.

-Καθημερινά, στη λαϊκή και το super market πληρώνουμε τα ίδια προϊόντα σε υπερδιπλάσια τιμή από τη Γερμανία και τη Γαλλία, ενώ οι μισθοί μας είναι σχεδόν οι μισοί. Έχουμε αγανακτήσει με την προκλητική απραξία των κυβερνώντων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) που αφήνουν τα καρτέλ και τους αεριτζήδες μεσάζοντες να θησαυρίζουν ανενόχλητοι σε βάρος καταναλωτών και παραγωγών.

-Καταθέτουμε το όποιο υστέρημά μας στις τράπεζες με 0,5-2,5% και να δανειζόμαστε με ληστρικό επιτόκιο 8-19%.

-Μοιραζόμαστε την ανασφάλεια στις λαϊκές μας γειτονιές που υπομένουν απροστάτευτες από την ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας, επειδή κάποιοι δεν αφήνουν την Αστυνομία να κάνει ανεμπόδιστη τη δουλειά της.

-Με ξεκάθαρες θέσεις στα εθνικά θέματα:
-Δημοψήφισμα για το Σκοπιανό!
-Βέτο στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη τουλάχιστον μέχρι να άρει το casus belli στο Αιγαίο και να φύγει ο κατοχικός στρατός από την Κύπρο!
-Έξω οι λαθρομετανάστες!

-Χωρίς να είμαι βουλευτής, μετέφερα στη Βουλή μέσω των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ δεκάδες προβλήματα συμπολιτών μας.
Σημαντικότερα ήταν:
α)
Ως μέλος της ΟΚΕ Παιδείας ΛΑ.Ο.Σ πρότεινα το 2008 να διορίζονται ως μόνιμοι οι εκπαιδευτικοί που έχουν συμπληρώσει 24 μήνες προϋπηρεσία. Η θέση μου έγινε πρόταση του ΛΑ.Ο.Σ στη Βουλή, με αποτέλεσμα να την ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα κόμματα -που αρχικά είχαν προτείνει 30 μήνες- και πλέον χιλιάδες συνάδελφοι 24μηνίτες εκπαιδευτικοί μονιμοποιήθηκαν.
β)
με τη συμμετοχή μου στο «Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας» συνέβαλα στο να διανείμει το υπ. Παιδείας φορητούς υπολογιστές στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου και διαδραστικούς πίνακες στα σχολεία μας.

Για τους παραπάνω λόγους ζητώ την ψήφο και τη στήριξή σας.
Η δική μου υπόσχεση: θα είμαι πλάι σας, σε διαρκή αγώνα!
Η απόφαση, δική σας!

Με εκτίμηση
Γιάννης Τσιλιμίγκρας
Υποψ. Βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ Β΄Αθηνών

Τι είδους ανθρώπους θα εκλέξουμε;

Ας στείλουμε επιτέλους στη Βουλή ανθρώπους που κατανοούν βιωματικά τον τρόπο ζωής μας, τις ανάγκες μας και τα προβλήματά μας.

Είναι επιεικώς ανόητο να πιστεύουμε ότι θα εκφράσουν ή θα υπερασπιστούν επαρκώς τα συμφέροντά μας οι ανεπάγγελτοι–επαγγελματίες πολιτικοί, οι τεχνοκράτες, οι μεγαλο-δημοσιογράφοι, οι προβεβλημένοι μεγαλο-δικηγόροι και μεγαλο-γιατροί, τα αστέρια της τέχνης και του αθλητισμού και οι γόνοι των πολιτικών που ως κύριο ή μοναδικό προσόν τους προβάλλουν το ηχηρό τους όνομα.

Πόσες φορές πήγαν να ψωνίσουν στη λαϊκή ή στο σουπερ-μάρκετ; Στήθηκαν ποτέ στην ουρά να πληρώσουν λογαριασμούς; Το νοίκι; Βίωσαν την πίεση από την άνοδο της δόσης των δανείων και τη στασιμότητα των εισοδημάτων τους; Τις απλήρωτες υπερωρίες ή την ημιαπασχόληση; Το άγχος μήπως απολυθούν ή μήπως κλείσει η μικρή τους επιχείρηση; Την πενιχρή σύνταξη; Πόσες φορές χρησιμοποίησαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Εμπιστεύτηκαν τα τυχόν σοβαρά προβλήματα υγείας τους στο ΕΣΥ; Ένιωσαν ανασφάλεια στη γειτονιά τους από τις συμμορίες των λαθρομεταναστών;

Αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον ρόλο του πολιτικού σαν έναν λάιφ-στάιλερ που κύριο στόχο έχει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας. Για το λόγο αυτό κυκλοφορούν σε in μαγαζιά του Κολωνακίου και των βορείων προαστίων, ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας, οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα και διοργανώνουν πανάκριβες δεξιώσεις για τα άτομα του δικού τους «κύκλου».

Δεν μπορούμε βέβαια να τους κατηγορήσουμε για τον τρόπο που ζουν. Ως «επιτυχημένοι» δικαιωματικά τον απολαμβάνουν. Ωστόσο, θα πρέπει να αντιληφθούμε πως ζουν μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα από τη δική μας. Βιώνουν άλλου είδους προβλήματα.

Δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως τη δική μας πραγματικότητα. Οι πιο φιλότιμοι από αυτούς προσπαθούν να την προσεγγίσουν στο επίπεδο της θεωρίας, όχι της εμπειρίας.

Είναι άτοπο και άδικο, επομένως, τόσο για εμάς, όσο και για εκείνους, να περιμένουμε να μας εκπροσωπήσουν πολιτικά με την αυθεντική έννοια του όρου. Θα ήταν δίκαιο και δημοκρατικό οι Βουλευτές μας να εκπροσωπούν αναλογικά το σύνολο του κοινωνικού φάσματος. Από τους ψηφοφόρους εξαρτάται.

Πόσο μάλλον, όταν στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση ο ΛΑ.Ο.Σ. στελεχώνεται κυρίως από υποψηφίους που βιώνουμε καθημερινά τα ίδια προβλήματα και τους ίδιους στόχους με τον απλό, ανώνυμο πολίτη.

Διδασκαλία με τη χρήση πολυμέσων

Η νέα σχολική χρονιά είναι η τρίτη που διδάσκω τα μαθήματα της Ιστορίας και των Νέων Ελληνικών με τη βοήθεια των πολυμέσων.

Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια, όταν πήρα την πρωτοβουλία να χρησιμοποιώ το βιντεοπροβολέα και την μεγάλη οθόνη στο αμφιθέατρο του ιδιωτικού σχολείου όπου εργάζομαι –«Σχολή Λαμπίρη»- για να προβάλλω στους μαθητές μου κάποια σχετικά με το μάθημα αποσπάσματα από DVD με ιστορικά ντοκυμαντέρ.

Έπειτα, συνέδεσα έναν υπολογιστή με τον βιντεοπροβολέα. Φωτογραφίες, χάρτες, βίντεο, ηχητικά ντοκουμέντα, παρουσιάσεις των κύριων σημείων αλλά και εργασιών των ίδιων των μαθητών σε power point έκαναν το μάθημα περισσότερο φιλικό, ενδιαφέρον και κατανοητό για το μαθητή.

Επειδή διαπιστώθηκε εκ του αποτελέσματος πως οι μέτριοι ακόμα και οι αδιάφοροι μαθητές άρχισαν να συμμετέχουν ενεργά στο μάθημα, ο Διευθυντής του σχολείου μας, κ. Ιωάννης Τζούλης, αποφάσισε την αγορά διαδραστικών πινάκων. Έτσι, η «Σχολή Λαμπίρη» απέκτησε εξειδικευμένες αίθουσες πολυμέσων και το μάθημα απογειώθηκε κυριολεκτικά.

Ο διαδραστικός πίνακας είναι μια οθόνη ευαίσθητη στην αφή, που δουλεύει σε συνεργασία με έναν υπολογιστή και έναν βιντεοπροβολέα. Ο υπολογιστής ελέγχεται με το άγγιγμα απευθείας ή με ειδική πένα. Ο δάσκαλος και ο μαθητής μπορούν να γράψουν πάνω στον διαδραστικό όπως στον παραδοσιακό πίνακα, να συνδεθούν με το διαδίκτυο και να προβάλλουν τις εργασίες των μαθητών, σχήματα που εξηγούν δύσκολες έννοιες. Βελτιώνονται τα μαθησιακά αποτελέσματα και διευκολύνεται η προετοιμασία του μαθήματος.

Οι διαδραστικοί πίνακες χρησιμοποιούνται εδώ και μία πενταετία από τα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, και τις ΗΠΑ. Οι παιδαγωγικές έρευνες αλλά και η προσωπική μου εμπειρία δείχνουν πως κρατούν αμείωτη την προσοχή των μαθητών στο μάθημα, προωθούν τον ενθουσιασμό για μάθηση, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν περισσότερες ευκαιρίες για συμμετοχή, συνεργασία και ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων.

Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι πως ούτε το υπ. Παιδείας, ούτε το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, ούτε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχουν φροντίσει να παραχθεί υλικό από το Κράτος, ώστε να διανεμηθεί στα σχολεία που έχουν τέτοιους πίνακες. Τουλάχιστον φέτος, αφού ως εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ εξήγησα στο «Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας» ότι η χώρα οδεύει σε μία Παιδεία δύο ταχυτήτων, συνέβαλα και εγώ στο να διανείμει το υπ. Παιδείας φορητούς υπολογιστές τουλάχιστον στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου και 5000 διαδραστικούς πίνακες στα σχολεία μας.

Φαίνεται πως μόνη η ιδιωτική πρωτοβουλία, το φιλότιμο και το μεράκι των εκπαιδευτικών, εκείνων που δεν ανεχόμαστε η Πατρίδα μας και τα παιδιά της να υστερούν εκπαιδευτικά σε σύγκριση με τις προηγμένες χώρες του κόσμου.

Θα αφήσουμε την Τουρκία να έχει λόγο στις Εθνικές μας Εκλογές;

Η υποψηφιότητα Καρατζαφέρη στη Θράκη, απασχολεί τα τουρκικά μέσα. Ως «ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ», αναφέρεται σε άρθρο της SABAH. Λογικό, αφού ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που τόλμησε να μιλήσει για το τουρκικό προξενείο.

Με τον τίτλο «Ο εχθρός των Τούρκων έθεσε την υποψηφιότητά του στη Δυτική Θράκη» η τουρκική εφημερίδα Sabah φιλοξενεί στις εσωτερικές της σελίδες ανταπόκριση του Στέλιου Μπερμπεράκη από την Αθήνα, για την παρουσία του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργου Καρατζαφέρη στο ψηφοδέλτιο του νομού Ροδόπης.

Στην ανταπόκριση στην τουρκική εφημερίδα Sabah αναφέρεται ότι «ο Γιώργος Καρατζαφέρης, αρχηγός του ΛΑ.Ο.Σ., που είναι το μοναδικό άκρως εθνικιστικό κόμμα της Ελλάδας, παραμερίζοντας όσα έχει δηλώσει κατά της Τουρκίας και προκειμένου να συλλέξει ψήφους, στράφηκε προς τη δυτική Θράκη, ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του σε εκλογική περιφέρεια της περιοχής, όπου και ζει «τουρκική» μειονότητα.

Το γραφείο Τύπου της νομαρχιακής επιτροπής Ροδόπης του ΛΑ.Ο.Σ. σε σχετική ανακοίνωσή του αναφέρει ότι «η υποψηφιότητα οποιουδήποτε αρχηγού κόμματος σε μία ακριτική περιοχή, κάθε άλλο παρά «ύποπτη και «περίεργη» μπορεί να θεωρηθεί. Καμία ψήφος δεν θεωρείται χαμένη (ακόμη και αν αυτή είναι η λευκή), πόσο μάλλον η ψήφος στο ΛΑ.Ο.Σ. το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που τόλμησε να μιλήσει για το ρόλο του τουρκικού προξενείου στη Θράκη, τον οποίον όλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν τολμά να πάρει θέση».

Ο Γ. Καρατζαφέρης γνωστοποιώντας την υποψηφιότητά του στην περιοχή αυτή, δήλωσε: «Αποτελεί απάντηση στη συνεχή προκλητική στάση της Τουρκίας», ενώ επέκρινε με σκληρή γλώσσα και την κυβέρνηση, ότι προβαίνει σε συνεχείς υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα και σημείωσε: «Τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη μπορούν και πετούν στο Αιγαίο, όποτε το επιθυμούν».

Η πρώτη μου προεκλογική τηλεοπτική εμφάνιση στον 902

Την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου έκανα την πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση αυτής της προεκλογικής περιόδου στο 902 tv.

Έτσι, έγινα ο πρώτος υποψήφιος του ΛΑ.Ο.Σ που συμμετείχε σε πολιτικό πάνελ του τηλεπτικού διαύλου του ΚΚΕ. Οι εντυπώσεις μου για την εκπομπή και τον οικοδεσπότη - παρουσιαστή, τον κ. Καραχάλιο, είναι άριστες, καθώς πιστεύω πως έγινε μία συζήτηση ουσίας, κατά την οποία δόθηκε η ευκαιρία στους εκπροσώπους των κομμάτων να παραθέσουν τις θέσεις και τις προτάσεις τους για την οικονομική κρίση.

Αποσπάσματα της εκπομπής μπορείτε να παρακολουθήσετε κάνοντας διπλό "κλικ" στους συνδέσμους:
http://www.youtube.com/watch?v=XDIKsAlCvGk

http://www.youtube.com/watch?v=LRwEiF8yF-M

Εθνικά Δημοψηφίσματα… για μία συμμετοχική Δημοκρατία

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η νέα Βουλή είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας. Το εύλογο ερώτημα είναι ποια κόμματα, για πόσο χρόνο και κυρίως πώς θα συνεργαστούν; Πώς θα λάβουν αποφάσεις για μείζονα ζητήματα, όπου διαφωνούν ριζικά;

Μία διέξοδο θα μπορούσε να προσφέρει η υιοθέτηση του Ελβετικού μοντέλου. Στην Ελβετία, οι «κυβερνήσεις εθνικής ενότητας» -που προκύπτουν από ένα αναλογικότατο εκλογικό σύστημα- διενεργούν συχνότατα δημοψηφίσματα.

Στην Ελλάδα ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός είναι το μόνο πολιτικό κόμμα το οποίο στηρίζει μία γνήσια, συμμετοχική και διευρυμένη Δημοκρατία. Θέτει ως πρωταρχικό αίτημα, εκτός από την απλή αναλογική, και την συνταγματική κατοχύρωση Εθνικών Δημοψηφισμάτων με τη συγκέντρωση ενός συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών.

Τι σημαίνει αυτό; Σε κρίσιμα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη βάση. Περιορίζεται, έτσι, το φαινόμενο κατά το οποίο μία μειοψηφία, ηχηρή και οργανωμένη, δημιουργεί στα μέσα ενημέρωσης την ψευδαίσθηση της πλειοψηφίας και επιβάλλει την άποψή της.

Οι κυβερνώντες που δεσμεύονται από ένα αποτέλεσμα -λχ. 60%- σε κάποιο ζήτημα δεν υποκύπτουν σε πιέσεις που ασκούν παράγοντες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, όσο ισχυρές και αν είναι. Τρανταχτό παράδειγμα το δημοψήφισμα στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν.

Ακόμη, κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών που διαφωνούν ή θίγονται από κάποιο κυβερνητικό μέτρο δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε ακραίους τρόπους συμπεριφοράς (κλείσιμο δρόμων, συγκρούσεις με την Αστυνομία κλπ.) που ταλαιπωρούν τους ίδιους και τους συμπολίτες τους, χωρίς βέβαια να γίνονται δεκτά τα αιτήματά τους.

Για παράδειγμα, στην Ελβετία, αρκεί η συλλογή 200.000 υπογραφών για τη διενέργεια ενός εθνικού δημοψηφίσματος. Σκεφθείτε λοιπόν. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο ελληνικός λαός είχε κληθεί να αποφασίσει άμεσα:

-για το μεταναστευτικό

-αν το γειτονικό κράτος των Σκοπίων θα περιέχει στην ονομασία του τη λέξη Μακεδονία ή κάποιο από τα παράγωγά της

-για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ

-για το άρθρο 16

-για το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες

Συνειδητοποιήστε πως έτσι εφαρμόζεται άμεσα η ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και είμαστε το μοναδικό πολιτικό κόμμα που το προτείνει. Θεωρούμε απαράδεκτη αυτήν την διαπλεκόμενη, οικογενειοκρατική, ολιγαρχικού τύπου με δημοκρατικό μανδύα εκπροσώπηση που έχει ο ελληνικός λαός αυτή τη στιγμή.

Στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό πιστεύουμε πως οι Έλληνες αξίζουν συμμετοχικό τρόπο διακυβέρνησης.

Πάμε για «θερμό επεισόδιο»;

Έντονη ανησυχία προκαλεί η κλιμάκωση των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο. Η Άγκυρα έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο προκλητικότητας. Δεν αμφισβητεί μόνο το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου μας, νησίδες και βραχονησίδες. Με τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι έχει κατοχυρώσει ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει ενυπογράφως την ύπαρξη «γκρίζων ζωνών».

Πλέον, αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία ακόμα και σε κατοικημένα νησιά (Αγαθονήσι), που κατά την αντίληψη του τουρκικού κατεστημένου αποτελούν «γκρίζες ζώνες».

Επομένως, ένα θερμό επεισόδιο χαμηλής κλίμακας (κατάρριψη αεροσκάφους ή βύθιση πλοίου) χωρίς ακριβή γνώση των συνθηκών και χωρίς «νικητές και ηττημένους» θα βόλευε την Τουρκία προκειμένου το θέμα και να μην φτάσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες παραχωρήσεις στο Αιγαίο μέσα από διμερείς συμφωνίες.

Σε μια άλλη επίδειξη αποθράσυνσης, η ‘Άγκυρα αποφάσισε επισήμως έρευνες μέσα στην ελληνική και την κυπριακή υφαλοκρηπίδα νοτίως και ανατολικά του Καστελόριζου. Ο στόχος της είναι να «γκριζάρει» τη θαλάσσια περιοχή γύρω από το Καστελόριζο, τον στρατηγικό «κρίκο» που συνδέει τον ελληνικό με τον κυπριακό χώρο. Έτσι, πλήττει τον αμυντικό δεσμό Ελλάδας-Κύπρου και εντείνει το αίσθημα απομόνωσης των Κυπρίων

Ακόμη, οι Τούρκοι με αφορμή τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που προβλέπει ενοποίηση των εναερίων χώρων των βαλκανικών χωρών, επιχειρηματολογούν –με τη στήριξη των Αμερικανών- ότι τα τουρκικά ραντάρ πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, προκειμένου το ΝΑΤΟ να έχει ποιοτικότερη επιχειρησιακή εικόνα.

Έχουμε φτάσει πλέον σε μία κόκκινη γραμμή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Αν η Τουρκία κλιμακώσει την ένταση και δεν αποφευχθεί το θερμό επεισόδιο, η Ελλάδα διαθέτει πολιτική και στρατιωτική ηγεσία άξιες να το διαχειριστούν χωρίς κόστος για την πατρίδα μας;

Από την νύχτα των Ιμίων έχουν παρέλθει 13 χρόνια και η χώρα, αντί να εξοπλιστεί άρτια και να εκπαιδεύσει όλους τους πολίτες για παλλαϊκή άμυνα, μειώνει διαρκώς την στρατιωτική θητεία, ενώ τα δις που ξοδεύτηκαν για εξοπλισμούς εξυπηρέτησαν τους μιζαδόρους αντί για τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της Πατρίδας μας.

Το ναυτικό και η αεροπορία μας, που συντηρούνται με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, σπανίως εμφανίζονται στο Καστελόριζο και ποτέ στην Κύπρο, ενώ η αφρόκρεμα του Πολεμικού μας Ναυτικού έχει διατεθεί για επιχειρήσεις στη …Σομαλία και στον Κόλπο.

Αντίθετα, η Άγκυρα ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες μία σταθερή στρατηγική στο Αιγαίο με απώτερο στόχο να παγιώσει διεκδικήσεις που θα οδηγήσουν τις δύο χώρες σε διαπραγματεύσεις, από τις οποίες μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει. Οι αεροπορικές της επιχειρήσεις στο Αιγαίο είναι καλά σχεδιασμένες. Εξυπηρετούν από την πλευρά της τουρκικής πολεμικής Αεροπορίας την εξάσκηση και την καλή γνώση του επιχειρησιακού χώρου, ενώ έχουν αποκτήσει το ψυχολογικό πλεονέκτημα καθώς διαταράσσουν το αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων και έχουν δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας.

Η επίσημη ελληνική αντίδραση είναι η ήπια διπλωματική οδός με την απλή αναφορά σε διεθνείς οργανισμούς, λες και θα μετατρέψουν διά μαγείας την Τουρκία από το αρπακτικό σε ειρηνοποιό της περιοχής. Το ελληνικό υπ. εξωτερικών περιορίζεται να διαπιστώνει «τουρκική προκλητικότητα» και συστήνει «ψυχραιμία». Κάπου κάπου υπάρχει και η υπόμνηση των ενταξιακών «υποχρεώσεων» της Τουρκίας, χωρίς όμως να διανοηθεί κανείς σοβαρά να σταματήσει την ενταξιακή διαδικασία.

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι πρακτικό: Θα μπορούσε να υπάρχει στρατιωτική αντίδραση που να μην οδηγήσει σε πόλεμο; Η Ελλάδα θα μπορούσε να ακολουθήσει την τακτική της ανταπόδοσης: πχ σε κάθε παραβίαση ή υπερπτήση πάνω από ελληνικό νησί, να γίνεται αντίστοιχη παραβίαση σε τουρκικό εναέριο χώρο. Ακόμα, ο σχεδιασμός ελληνικών ασκήσεων σε διεθνή ύδατα στη Μαύρη θάλασσα και βορείως της Κύπρου θα έκανε την Τουρκία να νιώσει την ελληνική παρουσία να την κυκλώνει. Άλλωστε η Τουρκία, δεσμεύει συχνότατα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο για αεροναυτικές ασκήσεις. «Στρατιωτικές απαντήσεις» υπάρχουν αρκεί να υπάρχει και η πολιτική βούληση, χωρίς απαραίτητα να οδηγηθούν οι δύο χώρες σε πολεμική κρίση.

Σίγουρα κανείς σώφρων δεν επιθυμεί τη σύρραξη. Το μέλλον είναι στη συνεργασία και την καλή γειτονία, χωρίς όμως συνεχή ενδοτικότητα και κατευνασμό, γιατί μία Τουρκία αποθρασυνόμενη σίγουρα θα κλιμακώνει περισσότερο τις διεκδικήσεις της, οι αξιώσεις της θα γίνονται όλο και πιο παράλογες και θα επιζητήσει κάποια στιγμή τη σύρραξη.

35η επέτειος της «Δημοκρατίας»

Η γριπιασμένη μεταπολίτευση

Η 24η Ιουλίου, επέτειος της Μεταπολίτευσης, τιμάται κάθε χρόνο από το 1976 με δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο. Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα μηνύματα του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών έχουν κοινό παρονομαστή το πόσο «ισχυρή, ελεύθερη, αναπτυγμένη, σύγχρονη χώρα έχουμε και πόσο σταθερή είναι η Δημοκρατία μας που επιλέγει την πορεία της μέσα από την ελεύθερη βούληση του λαού της, χωρίς προστάτες, δυνάστες και τοποτηρητές».

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Μετά τη νύχτα της 23ης προς την 24η Ιουλίου του 1974, ο Καραμανλής δεν έδωσε στον τόπο μια νέα προοπτική πέρα από την απλή επιστροφή σε μία επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας.

H είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 προσέφερε στη χώρα ένα περίγραμμα θεσμών, χωρίς να διασφαλίζεται ωστόσο η εύρυθμη λειτουργία τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για μία υγιή πολιτική και οικονομική εξέλιξη, αντιθέτως οξύνθηκαν τα φαινόμενα της διαφθοράς και του κομματικού κράτους, με αποτέλεσμα να ενταθούν τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας.

H Μεταπολίτευση θα όφειλε να αποτελεί μία διαρκή διαδικασία πολιτειακής μεταβολής, ισχυροποίησης των θεσμών και υγιούς κοινωνικού μετασχηματισμού. Ωστόσο, στην Ελλάδα η πολιτειακή μεταβολή συνίσταται πρακτικά στο ότι αντικαταστάθηκε οριστικά η βασιλική δυναστεία με τρεις δυναστείες πολιτικών (Καραμανλήδες, Παπανδρέου. Μητσοτακέικο), ενώ τα 2/3 των βουλευτών μας κατάγονται από οικογένειες που μέλη τους παρίσταντο και στα προπολεμικά βουλευτικά έδρανα.

Βέβαια, η στρατιωτική ηγεσία δεν επηρεάζει ούτε απειλεί πλέον την πολιτική. Καταλήξαμε, όμως, στο αντίθετο άκρο της αλώσεως των ενόπλων δυνάμεων από την κομματοκρατία.

Θα μου πείτε κάποιοι, πως η Ελλάδα από το 1990 κατέχει επίζηλη θέση στον άμεσο γεωγραφικό της περίγυρο. Όμως αυτό δεν οφείλεται στη δική της θεσμική σταθερότητα, αλλά στην διάλυση που επέφερε στις γειτονικές μας χώρες η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ας είναι καλά οι ελληνόψυχοι παππούδες μας, που στο Γράμμο και στο Βίτσι μας γλίτωσαν από αυτήν την περιπέτεια.

Με την «εκσυγχρονιστική» στροφή του 1996 απέκτησαν υπέρμετρη ισχύ οι μεγαλοεκδότες, οι καναλάρχες, οι τράπεζες και το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο διέλυσε κάθε παραγωγική προσπάθεια, ενώ η εξωτερική μας πολιτική υπαγορεύεται απροκάλυπτα από τις ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης έχει ήδη ευχαριστήσει δημοσίως.

Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών ακύρωσε στην πράξη εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, ενώ η αυξανόμενη εγκληματικότητα στέρησε από τον μέσο Έλληνα το αίσθημα της ασφάλειας.

Από το 2004 και μετά, η ατολμία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία –παρά τις αρχικές καλές προθέσεις του Πρωθυπουργού- σε μία αυτοπαγίδευση της στους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, με συνέπεια την αναπαραγωγή των ίδιων προβλημάτων. Η χώρα μας παραμένει πρωταθλήτρια της Ευρωζώνης στη διαφθορά, ενώ τρανταχτά σκάνδαλα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη που τα θάβει.

Όσον αφορά στην οικονομική κρίση μετά το 2008, ισχύει ο κρατικός παρεμβατισμός για τους οικονομικά ισχυρούς αλλά και για να σωθούν οι τράπεζες, ενώ οι μικρομεσαίοι εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στα νύχια του νέο-φιλελευθερισμού.

Ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ακόμα την Ελληνική Πολιτεία κομμάτι από τον εαυτό του (όπως ο Σουηδός, ο Νορβηγός ή ο Ελβετός), αλλά σαν έναν αλλότριο μηχανισμό που τον νέμονται εκείνοι που κερδοσκοπούν σε βάρος του.

Στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν είναι οι Βουλευτές, οι οποίοι συχνότατα ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας (αφήνω κατά μέρος την διαπλοκή). Άρα στην πράξη οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ηγεσίες των κομμάτων που εξυπηρετούν εκείνους που τα χρηματοδοτούν. Οι θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού (που συμβαδίζουν με προκλητικά παχυλούς μισθούς) στελεχώνονται «αξιοκρατικά» κυρίως από μέλη του Εκάλη club και αποφοίτους του κολλεγίου Αθηνών.

Έτσι εξηγείται η χαώδης απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τις αποφάσεις της ηγεσίας, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας μας.

Θα ήταν συνετό πολίτες και πολιτικοί να ασχοληθούμε με το εύρος της δημοκρατικότητας του Πολιτεύματος στη χώρα μας. Είναι τραγικό στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, να μην εφαρμόζονται θεσμοί που εδώ και δεκαετίες ισχυροποιούν τη δημοκρατικότητα στην Ελβετία, την Γαλλία, την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού.

Ωστόσο, οι εκάστοτε κυβερνώντες -πέρα από την ατολμία τους για ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την οικονομία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνία- όταν έρχεται στην επιφάνεια το ζήτημα των δημοψηφισμάτων, σπεύδουν να δηλώσουν την πίστη τους στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στιγματίζουν σαν «λαϊκιστή» όποιον το προτείνει. Λησμονούν προφανώς ότι η απαρχή του λαϊκισμού είναι ο πατερναλισμός. Δηλαδή, η άποψη ότι δήθεν ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ή διορατικός, ώστε να τον αφήσουν να επιλέξει το μέλλον του.

Όταν εκλέγουμε κάποιο κόμμα στην κυβέρνηση, δε σημαίνει πως συμφωνούμε με όλες τις αποφάσεις που θα λάβει. Άρα πρέπει για σοβαρά θέματα (όπως το όνομα της fyrom, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, το μεταναστευτικό) να εκφράζεται άμεσα η λαϊκή βούληση.

Θα άξιζε πράγματι τον κόπο να γιορτάζουμε μία γνήσια, αξιοκρατική, δίκαιη, εύρυθμη και συμμετοχική Δημοκρατία. Όχι όμως μία χρεοκοπημένη οικογενειοκρατούμενη πλουτο-δημοκρατία των λαμογιών και των μιζαδόρων. Γι αυτό και πέρα από το Προεδρικό Μέγαρο και τους καναλάρχες κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εορτάσει τη μεταπολίτευση.

20 Ιουλίου 1974 - ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ


ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙΖΗΤΩ



ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΑΤΤΙΛΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ (links):

http://www.youtube.com/watch?v=2bt-3-Yhow0&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=HQqnyF-jhi0&NR=1α





ΕΞΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

Ομοσπονδιοποίηση ζητούν οι Αλβανοί της fyrom

Όλα σχεδόν τα μμε προέβαλαν τη βούληση που εξέφρασε η πολιτική ηγεσία της fyrom για «υπέρβαση της διαφοράς» σχετικά με την εκκρεμότητα της ονομασίας, μετά την πρόσφατη επίσκεψη Νίμιτς, αλλά και την αισιοδοξία των υπουργών εξωτερικών των δύο χωρών.

Παρουσιάστηκε δε ως κατόρθωμα του Νίμιτς η μεταστροφή των Σκοπιανών από την άτεγκτη αδιαλλαξία τους το γεγονός ότι σκέφτονται να προχωρήσουν ουσιαστικά στη διαπραγμάτευση.

Είναι άξιο απορίας, ωστόσο, γιατί τα ελληνικά μμε αποσιώπησαν την πιο κάτω πολύ ενδιαφέρουσα είδηση από τη γειτονική χώρα, που εξηγεί τόσο την μερική άρση της αδιαλλαξίας των Σκοπιανών, όσο και τη σπουδή των Αμερικανών να λυθεί οριστικά το θέμα της ονομασίας:

Σύμφωνα με δημοσίευμα της σερβικής εφημερίδας Vecernje Novosti της 9ης Ιουλίου με τίτλο “Federacija ili podela” (μετ. Ομοσπονδιοποίηση ή διαμελισμός), ο ηγέτης του αντιπολιτευόμενου αλβανικού Δημοκρατικού κόμματος, Μεχούντ Τάτσι προειδοποίησε την κυβέρνηση των Σκοπίων ότι είναι απαραίτητη νέα συμφωνία συνύπαρξης των δυο λαών στην fyrom, «εφόσον η κυβέρνηση θέλει να αποφευχθεί ο διαμελισμός της χώρας».

Η πρόταση του αλβανικού Δημοκρατικού κόμματος του Τάτσι , πολλών ΜΚΟ και του συλλόγου των φοιτητικών πανεπιστημίου του Τετόβου (της «πρωτεύουσας» των Αλβανών της fyrom), είναι να δημιουργηθεί ένα κίνημα για τον εδαφικό διαχωρισμό της "Ιλλυρίδας" -έτσι ονομάζουν οι Αλβανοί τα εδάφη που διεκδικούν στα δυτικά της χώρας- ένα αίτημα ομοσπονδιοποίησης της χώρας κατά τα πρότυπα του Βελγίου ή της Ελβετίας.

Θυμίζουμε ότι ο Τάτσι είχε απειλήσει ανοικτά τον πρωθυπουργό της fyrom Γκρούεφσκι ότι, αν μείνει η χώρα εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. –μετά το ελληνικό veto εξαιτίας της αδιαλλαξίας της σκοπιανής κυβέρνησης στο θέμα του ονόματος και της μανίας τους να αυτοαποκαλούνται "Μακεδόνες"- οι Αλβανοί των Σκοπίων θα ακολουθήσουν αποσχιστική γραμμή.

Να σημειωθεί πως δεν εκφράστηκε δημόσια το έτερο αλβανικό κόμμα στα Σκόπια του Αλί Αχμέτι, του οποίου η θέση είναι λεπτή, καθώς συνεργάζεται μεν με τον Γρούεφσκι, αλλά γνωρίζει πως η συντριπτική πλειονότητα της αλβανικής μειονότητας στη fyrom συμμερίζεται τις προτάσεις του Τάτσι.

Ενώ λοιπόν στη χώρα μας τα μμε, τα δύο μεγάλα κόμματα και η αριστερά σπεύδουν να πείσουν τον ελληνικό λαό πως το εθνικό ξεπούλημα της σύνθετης ονομασίας στο σκοπιανό αποτελεί «έντιμο συμβιβασμό», η fyrom διέρχεται βαθύτατη εθνική κρίση.

Τα διαλυτικά φαινόμενα που προκαλούν οι Αλβανοί σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των Σκοπιανών πολιτών που αποκτούν βουλγαρική υπηκοότητα θέτουν την Ελλάδα ενώπιον ενός κρισίμου ερωτήματος:

Άραγε σε λίγα χρόνια θα υπάρχει το κράτος της fyrom με την σημερινή του μορφή, θα έχει διασπασθεί ή θα επιβιώσει με τη μορφή Συνομοσπονδίας, όπου οι Αλβανοί θα έχουν ισχυρό λόγο και δεν θα τους ενδιαφέρει το όνομα «Μακεδονία»; Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο υποχωρητικοί, καθώς πολλά σενάρια είναι ανοιχτά.

Η Ελλάδα «σβήνει το τσιγάρο» από το 1856

«Η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο» τιτλοφορείται η καμπάνια του υπουργείου Υγείας για τον περιορισμό του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Πέρα από τα προβλήματα, όπως η απροετοίμαστη διοίκηση, η γραφειοκρατική διαδικασία με αιτήσεις και παράβολα, το ότι οι καταστηματάρχες περιφέρονται μεταξύ δήμων και υπουργείου ψάχνοντας άδειες και αυτοκόλλητα, ο στόχος είναι αδιαπραγμάτευτος: η ενίσχυση του αγαθού της δημόσιας υγείας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εφαρμοστεί στην πράξη και μετά την πρώτη περίοδο, όταν χαλαρώσουν οι έλεγχοι, να μην παραμένει στα χαρτιά ενώ στην πράξη θα έχει καταργηθεί. Άλλωστε, η συνύπαρξη χώρων καπνιζόντων και μη καπνιζόντων στα καταστήματα υποτίθεται ότι θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα από το 2002 με τα μέτρα Παπαδόπουλου.

Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αναθέρμανε τον διάλογο για τα υποτιθέμενα δικαιώματα των καπνιστών που μιλούν για «κατάργηση» του δικαιώματος τους να καπνίζουν. Ωστόσο, το μέτρο δεν καταργεί κανένα δικαίωμα. Πρόκειται για τον περιορισμό μίας έξης βλαβερής για όλους σε συγκεκριμένους χώρους, προκειμένου να προστατευτεί το δημόσιο αγαθό της υγείας.

Αυτό που με ενόχλησε είναι το ότι τις τελευταίες εβδομάδες ένα μεγάλο μέρος της δημοσιογραφικής γνώμης υπονομεύει την απαγόρευση του καπνίσματος. Προβάλλει τη νοοτροπία ότι «δε βαριέσαι, αν παραβώ τον νόμο δεν θα φταίω εγώ αλλά η κυβέρνηση που δεν μου έφτιαξε ένα παραθυράκι για να βρω τρόπο να καπνίζω όπου θέλω».

Όμως, για την επιτυχία ενός μέτρου δεν αρκεί να το νομοθετήσει ένας υπουργός. Χρειάζεται να συνεργαστεί και ο πολίτης με την δική του καλή θέληση. Αυτή είναι και η ουσία της Δημοκρατίας.

Παρά το γεγονός ότι θεωρώ πως τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι αυστηρότερα, υποστηρίζω ολόψυχα την εφαρμογή τους θεωρώντας τα μια πολύ καλή αρχή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ρίξετε μία ματιά στην εικόνα δίπλα. Είναι το Διάταγμα του Όθωνα με ημερομηνία 21 Ιουλίου 1856 και αφορά στην απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους από τότε… Προνοητικός και επίκαιρος ο Όθων.

Ψηφίστε στην "Guardian" για την επιστροφή των γλυπτών

H Βρετανική εφημερίδα "The Guardian" κάνει ψηφοφορία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα και ρωτά:

"Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα; Ό Έλληνας υπουργός πολιτισμού ισχυρίζεται ότι η κοινή γνώμη στην Βρετανία είναι υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα. Έχει δίκιο;"

Πάρα πολλοί έχουν ήδη ψηφίσει και τα αποτελέσματα είναι συντριπτικά (95%) υπέρ της επιστροφής.

Η ψηφοφορία θα κλείσει την Δευτέρα 29 Ιουνίου.

Ψηφίστε ακολουθώντας τον σύνδεσμο:
http://www.guardian.co.uk/culture/poll/2009/jun/24/elgin-marbles

«Ανώμαλη» προσγείωση για το Μακεδονικό στην Κέρκυρα

Αυτό που φοβόμαστε έγινε. Με αεροσκάφος που έφερε το όνομα και τα διακριτικά «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προσγειώθηκε τελικά το Σάββατο 27 Ιουνίου στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας ο υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Αντόνιο Μιλόσοσκι μαζί με την αντιπροσωπεία της χώρας του για τη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών των 56 χωρών του ΟΑΣΕ.

Η ελληνική κυβέρνηση έδωσε «κατ' εξαίρεση άδεια» στο σκοπιανό κυβερνητικό αεροσκάφος με τα διακριτικά «MKD» (Makedonija) για διέλευση από τον ελληνικό εναέριο χώρο και προσγείωση στο νησί των Φαιάκων προκειμένου ο κ. Μιλόσοσκι να παραστεί στη σύνοδο του ΟΑΣΕ.

Η απόφαση αυτή αποτελεί ουσιαστικά αλλαγή της πάγιας πρακτικής που ακολουθείται από τις ελληνικές αρχές να απαγορεύεται η διέλευση και προσγείωση αεροσκαφών από τη γειτονική χώρα που αναγράφουν τη λέξη «Μακεδονία».

Θυμίζω ότι σε ανάλογη περίπτωση δεν επετράπη στον κ. Τσερβέρνκοφσκι να έρθει στην Ελλάδα με τα διακριτικά και τα εθνόσημα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Μήπως έχουμε αλλάξει την εξωτερική μας πολιτική όσον αφορά το Μακεδονικό και δεν το ξέρουμε;

Το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «επικίνδυνο προηγούμενο», ενώ επίκαιρη ερώτηση προς την υπουργό Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη κατέθεσε στη Βουλή ο βουλευτής Θεσσαλονίκης του ΛΑ.Ο.Σ. Κυριάκος Βελόπουλος: «Πώς οδηγηθήκατε σε αυτήν την απόφαση δεδομένου ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος δημιουργίας επώδυνων τετελεσμένων στο θέμα της ονομασίας της γείτονος χώρας;»

Ο Πρωθυπουργός δήλωσε ότι εφόσον αυτός είναι «Μακεδόνας» κανείς δεν πρέπει να πονηρεύεται για μία απλή εξαίρεση και ότι πρέπει να μην είμαστε «μικρόκαρδοι».

Ο κ. Πρωθυπουργός θα όφειλε να γνωρίζει ότι οι σκοπιανοί αυτή την κίνηση την εκλαμβάνουν μάλλον ως ευκαιρία να την προβάλλουν σαν μία de facto παρχώρηση της ονομασίας. Στις διεθνείς σχέσεις ο,τι γίνεται αποτελεί προηγούμενο, το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως δεδομένο οι ενδιαφερόμενοι: Ο κ. Μιλόσοσκι και οι συνοδοί του πάτησαν στο ελληνικό έδαφος με τα εθνικά διακριτικά εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι διαπραγματευόμαστε. Και αυτό τους συμφέρει να το αντιλαμβάνονται σαν παραχώρηση της Ελλάδας που συνιστά τετελεσμένο.

Επιχειρηματολογεί το υπουργείο εξωτερικών πως η συνάντηση του ΟΑΣΕ «είναι πολύ σοβαρή» για να φέρει ενοχλητικά προσκόμματα η οικοδέσποινα κυρία Μπακογιάννη. Μα το ότι η συνάντηση είναι όντως σοβαρή είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κάνει η χώρα μας ούτε ένα βήμα πίσω από τη διακηρυγμένη πολιτική της.

Στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν «εξαιρέσεις» όταν πρόκειται για θέσεις. Αλλιώς σύμμαχοι και εχθροί δεν μας παίρνουν στα σοβαρά.
Κλείνοντας, να θυμίσω στους συμβουλάτορες του πρωθυπουργού αλλά και στον ίδιο ότι στην εξωτερική πολιτική ποτέ δεν απέδωσε η «μεγαλοκαρδία» αλλά οι σκληρές διαπραγματεύσεις και η σθεναρή στάση. Ενώ τα όποια λάθη –ακόμα και στις λεπτομέρειες ή τους ελιγμούς- υπονομεύουν το ίδιο το μέλλον του Ελληνισμού στη Μακεδονία μας αλλά και αλλού.

82 Ναοί έγιναν στάβλοι και τζαμιά

Σοκ έχει προκαλέσει στην Κύπρο η αποκάλυψη που αφορά στις μετατροπές χριστιανικών εκκλησιών από τους Τούρκους. Σύμφωνα με δηλώσεις των τουρκοκυπρίων 27 εκκλησίες μετατράπηκαν σε τζαμιά.

Η αποκάλυψη ήρθε από την έρευνα της Βυζαντινής Ακαδημίας Κύπρου για την κατάσταση των κατεχόμενων Εκκλησιών. Όσες Εκκλησίες δεν μετατράπηκαν σε στάβλους, σε νυχτερινά κέντρα, σε αποθήκες, έγιναν μουσουλμανικοί χώροι λατρείας.

Σε συνολικά 82 εκκλησίες δεν αφέθηκε ούτε ίχνος χριστιανικό. Μετατράπηκαν σε τεμένη. Οι περισσότερες βρίσκονται στην επαρχία Αμμοχώστου. Ο κατάλογος καταρρίπτει τους ισχυρισμούς του ψευδοκράτους ότι μόνο 27 εκκλησίες έγιναν μιναρέδες.

Ο αριθμός 82 ενδέχεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος, καθώς δεν κατέστη δυνατό να διαπιστωθεί η κατάσταση κάποιων ιερών ναών που βρίσκονται σε χώρους που είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του κατοχικού στρατού.

Ο μεγαλύτερος ναός της Κύπρου το 1974, του Χρυσοσώτηρου στην Ακάνθου ήταν από τους πρώτους που μετατράπηκαν σε τζαμί. Φυσικά τα αποτελέσματα της έρευνας δεν "έπαιξαν" πουθενά στην Ελλάδα για ευνόητους λόγους. Εμείς ασχολούμαστε που θα χτίσουμε τον μιναρέ.

http://protesilaos.blogspot.com/

Επένδυση στον πολιτισμό

Αυτές τις μέρες, που άνοιξε επιτέλους το «Νέο Μουσείο της Ακρόπολης», μου έρχεται στη μνήμη έντονη η πρώτη μου συμμετοχή σε ανασκαφή το 1989 -ως φοιτητής του τμήματος Αρχαιολογίας του Καποδιστριακού- στον αρχαιολογικό χώρο Μακρυγιάννη.

Θυμάμαι ζωντανά το μεράκι και τον έρωτα που είχαμε τότε για την επιστήμη που σπουδάζαμε, την αρχαιολογία. Κάποιοι συμφοιτητές μου συνέχισαν -σε πείσμα των φυσικών αντιξοοτήτων του επαγγέλματος αλλά και της ασφυκτικής οικογενειοκρατίας στο καθηγητικό κατεστημένο της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών- και εργάζονται στην αρχαιολογική εταιρία, σε μουσεία ή διδάσκουν σε Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και τη Γερμανία κυρίως.

Θυμάμαι ακόμα την πικρία που νιώθαμε για τη μη κατασκευή ενός υπερσύγχρονου μουσείου που να στεγάζει τις σημαντικότερες αρχαιότητες της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου, αλλά και την αμφισβήτηση μας για το αν θα χτιστεί τελικά. Όλα αυτά το 1989.

Το 2002 επισκέφθηκα για πρώτη φορά το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Πράγματι, τα εκθέματα που κέντριζαν την προσοχή των επισκεπτών ήταν τα αιγυπτιακά και κυρίως τα ιερά γλυπτά του Παρθενώνα (αυτά που κακώς ονομάζουμε Ελγίνεια). Η αίθουσα με τα «μάρμαρα» ήταν κατάμεστη, το δέος των επισκεπτών διαγραφόταν έντονο στα πρόσωπά τους, ενώ γίνονταν ταυτόχρονα ξεναγήσεις σε έξι γλώσσες, με πιο εκστατικούς τους Κινέζους και τους Ιάπωνες.

Τότε συναισθάνθηκα αυτό που επαναλάμβαναν στην τελετή των εγκαινίων οι ομιλητές. Ότι η κλασική ελληνική Τέχνη με κορυφαίο σύμβολο την Ακρόπολη αποτελεί ένα ελληνικό επίτευγμα, το οποίο όμως έχει παγκόσμιο μέγεθος και διαχρονική ποιότητα. Και αυτό μας προσφέρει τη χαρά αλλά και την υποχρέωση να το εκθέτουμε σε όλο τον κόσμο, να το μοιραζόμαστε μαζί του, γιατί κυριολεκτικά το λαχταράει ως αισθητική αλλά και ως ιδεολογία.

Η κατασκευή του Μουσείου, η λαμπρή τελετή των εγκαινίων του με τους σημαντικότατους προσκεκλημένους, κατέδειξαν τι μπορούμε να καταφέρουμε οι Έλληνες, όταν οδεύουμε προς ένα στόχο με εθνική ομοψυχία χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Θέλω να επισημάνω αυτό που είπε ο κ. Μπαρόζο: «μακροπρόθεσμα ο πολιτισμός είναι πιο σημαντικός από την οικονομία, γεγονός που καθιστά την Ελλάδα μια από τις πλουσιότερες και σημαντικότερες χώρες στον κόσμο». Μπράβο του και ας το έχουμε και εμείς οι Έλληνες κατά νου. Όσο για τον “κουμπάρο” Ερντογάν που σνόμπαρε την τελετή τελευταία στιγμή, ας πιει ξίδι.

Τα εισιτήρια για τις τρεις πρώτες ημέρες εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες μόλις ώρες, ενώ η διάθεσή τους γίνεται και μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης του Μουσείου www.theacropolismuseum.gr

Οι ώρες λειτουργίας του Μουσείου είναι καθημερινά -πλην Δευτέρας- από τις 8:00 το πρωί έως και τις 20:00 το βράδυ. Η τιμή του εισιτηρίου για το 2009 δεν θα ξεπεράσει το 1 ευρώ, ενώ το 2010 θα φτάσει τα 5 ευρώ.

Οι μεσάζοντες θα ασυδοτούν …ανενόχλητοι;

Γάλλοι αγρότες έκαναν γυαλιά καρφιά αποθήκες αλυσίδας σούπερ μάρκετ, διαμαρτυρόμενοι για το ότι τα κέντρα διανομής αγοράζουν σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές τα προϊόντα τους τα οποία κατόπιν πωλούν σε πολύ υψηλές τιμές στους καταναλωτές. Μάλιστα, έγραψαν στην πινακίδα «Εντουάρ (το όνομα του ιδιοκτήτη) Ληστή, Μπάσταρδε, θα σου δείξουμε».

Δεν είμαστε λίγοι όσοι έχουμε επισημάνει πολλάκις τον ληστρικό ρόλο των μεσαζόντων στην ελευθεριάζουσα οικονομία, την καταστροφή στην οποία οδηγούν τους μικρούς παραγωγούς αλλά και την εξαθλίωση των φτωχών καταναλωτών, ιδιαίτερα σε μία περίοδο οικονομικής κρίσης.

Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, όπου το βιοτικό επίπεδο των συμπατριωτών μας, αντί να συγκλίνει με το αντίστοιχο των Ευρωπαίων, βαδίζει σταθερά σε απόκλιση. Οι νέοι στη συντριπτική τους πλειονότητα αμείβονται με αποδοχές 400-680€ τον μήνα. Η ωρομίσθια δουλεία αποτελεί πραγματικότητα, τα ελαστικά ωράρια βρίσκονται προ των πυλών, η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα με επίδομα 450€, ενώ πάνω από 2.000.000 Έλληνες ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Οι αλλεπάλληλες και υπερβολικές αυξήσεις τιμών σε προϊόντα διατροφής, ένδυσης, υπόδησης, καύσιμα, πρώτες ύλες και υπηρεσίες (ΔΕΗ, ΟΤΕ, Ύδρευση, Δημοτικά τέλη, υγεία, εισιτήρια, αναψυχή, κλπ) σε συνδυασμό με τα υπερκέρδη, την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία διαμορφώνουν μία εφιαλτική πραγματικότητα. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, ο οικογενειακός προϋπολογισμός εξανεμίζεται, τα έσοδα μειώνονται και οι δαπάνες διαβίωσης των πολιτών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.

Όταν γίνεται πλέον ανοιχτά λόγος για «καρτέλ» πχ. του γάλακτος ή των super markets, σημαίνει ότι σχεδόν όλα τα βασικά είδη διατροφής διακινούνται πλέον με εναρμονισμένες πρακτικές.

Η ακρίβεια καλπάζει και κανένα άτολμο μέτρο δεν αποδίδει. Όσα σχέδια επί χάρτου και αν εκπονήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της, είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, αν δεν δείξει αποφασιστικότητα να «αστυνομεύσει» σοβαρά τα πολυεθνικά καταστήματα τα οποία ανεβάζουν το κόστος ζωής και να συγκρουστεί μαζί τους, αν χρειαστεί.

Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι το Lidl και το Carrefour πουλάνε πάρα πολλά προϊόντα τους στην Ελλάδα συνήθως δύο με δυόμισυ φορές παραπάνω από όσο στη Γερμανία και στην Γαλλία.

Το άλλο παράδοξο -για το οποίο ελάχιστος λόγος γίνεται- είναι ότι ελληνικές επιχειρήσεις πωλούν τα ίδια ακριβώς ελληνικά προϊόντα σε χώρες της ΕΕ πολύ φθηνότερα από τα ελληνικά καταστήματα.

Επομένως, αν και ο Έλληνας καταναλωτής, σε σχέση με τους καταναλωτές της Ευρωζώνης, αμείβεται με πολύ χαμηλό μισθό, καλείται να πληρώσει ακριβότερα τα βασικά αγαθά. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά αν συγκρίνει κανείς τη σχέση μισθού και εξόδων στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα αντιληφθεί ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από εκείνη που παρακολουθεί καθημερινά στα ΜΜΕ.

Δεν υπάρχει τρόπος όλοι αυτοί οι πρωταθλητές της αισχροκέρδειας να πουλάνε και στην Ελλάδα τα προϊόντα τους, όσο στη Γαλλία και την Γερμανία; Πώς το ανέχονται οι ιθύνοντες και αδιαφορούν; Που είναι ο παρεμβατικός ρόλος της κυβέρνησης στην διαμόρφωση των τιμών; Στο Υπουργείο Ανάπτυξης δεν υπάρχει κάποιος που να διαθέτει το στοιχειώδες φιλότιμο;

Στην Επιτροπή Ανταγωνισμού κανείς δεν διαπιστώνει «καταχρηστική συμπεριφορά επιχειρήσεων με δεσπόζουσα θέση στην αγορά» κατ' εφαρμογή του νόμου 703/77;

Επιτέλους, ας απομακρυνθεί η Κυβέρνηση από την αντίληψη ότι προέχει η προστασία των κατεστημένων συμφερόντων και ας νοιαστεί έμπρακτα για την ζωή και τις επείγουσες ανάγκες της καθημερινότητας των πολιτών.

Το μήνυμα των Ευρωεκλογών

Ο Ελληνικός Λαός έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση:

λαθρομετανάστευση δεν είναι πλέον ανεκτή.
εγκληματικότητα θα πρέπει να παταχθεί.
-Το όνομα της Μακεδονίας είναι αδιαπραγμάτευτο.
Τουρκία να μείνει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
διαφθορά στην Δημόσια Διοίκηση πρέπει να εξαλειφθεί.
-Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί πρέπει να πληρώσουν.

Το λαϊκό - πατριωτικό κίνημα διευρύνει την επιρροή του και την δυναμική του. Οι εθνικές ιδέες είναι στο προσκήνιο και όποιος τις περιφρονήσει θα συνεχίσει να ηττάται.

Αποχή από τις Εκλογές: διαμαρτυρία ή παραίτηση;

Η απαξίωση της πολιτικής

Πολύς λόγος έγινε πάνω στο ζήτημα της πρωτοφανούς αποχής στις Ευρωεκλογές. Αν συνυπολογίσει κανείς τον αριθμό των λευκών και των άκυρων ψηφοδελτίων, το ποσοστό της συνειδητής αποχής άγγιξε το 50% σε ένα λαό κατεξοχήν πολιτικοποιημένο, ο οποίος εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απαξίωση του προς τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους.

Τα αίτια του φαινομένου είναι προφανή. Είναι πασιφανής μία δυσαρμονία ανάμεσα στις επιδιώξεις της κοινωνίας από τη μία και τις επιλογές των κομμάτων από την άλλη. Οι πολίτες νιώθουν κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει σχεδόν αμετάβλητο και το διαπλεκόμενο κατεστημένο αλώβητο. Στον πολιτικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται κάποιο ενθαρρυντικό μήνυμα για ποιοτική αλλαγή προς το καλύτερο.

Η κυβέρνηση εμμένει σταθερά στην επιβολή αναιμικών «μεταρρυθμίσεων» χωρίς να προβαίνει σε ουσιαστικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα ή θιγόμενα μέρη, τα οποία στην πλειονότητά τους αντιδρούν σπασμωδικά, μια και ο συνδικαλισμός στην χώρα μας κομματοκρατείται, άρα είναι ελεγχόμενος από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η αντιπολίτευση δεν αρθρώνει πειστικό λόγο. Ούτε έχει να αντιπροτείνει μία ρεαλιστική και συνάμα ευοίωνη προοπτική.

Το κλονισμένο πολιτικό σύστημα της οικογενειοκρατίας και των επιγόνων, που από παιδιά προετοιμάστηκαν για να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, η διογκούμενη διαφθορά και η διαπλοκή απομακρύνουν τους πολίτες από την κάλπη.

Ο Έλληνας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι διάγει σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο τον υποβιβάζει από Πολίτη σε χειροκροτητή – ψηφοφόρο. Αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο το ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας δήθεν «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει» αποτελεί το αποκορύφωμα μίας «εθνικής αυταπάτης», όπως έχει εύστοχα γράψει ο καθηγητής Π. Παπαγαρυφάλλου.

Παρά το πελατειακό δέλεαρ των προσωπικών υποσχέσεων και εκδουλεύσεων, τις θεωρίες περί χαμένης ψήφου, όλο και περισσότεροι Έλληνες απέχουν από την εκλογική διαδικασία, είτε αποδοκιμάζουν το πολιτικό μας σύστημα με το λευκό, είτε το χλευάζουν με δηκτικά σχόλια πάνω σε ψηφοδέλτια καθιστώντας τα άκυρα

Ωστόσο, θα είναι τραγικό, να φτάσουμε στα επίπεδα αποχής των ΗΠΑ, όπου προσέρχεται στις κάλπες περίπου το 25% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου και η εκλογή Προέδρου απηχεί τη βούληση μόλις του 13% των Αμερικανών πολιτών.

Η αποχή από το δικαίωμα της ψήφου δεν αποτελεί τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι βεβιασμένη και για αυτό λανθασμένη επιλογή, καθώς δηλώνει περισσότερο παραίτηση παρά διάθεση για ενεργό διαμαρτυρία. Στο εκλογικό σύστημα που υφίσταται, τα ποσοστά των άκυρων και των λευκών ψηφοδελτίων απλώς καταγράφονται. Δεν στερούν, όμως, κοινοβουλευτική δύναμη από τα πολιτικά κόμματα, καθώς αυτή υπολογίζεται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων.

Κατά αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι «πληγές» του συστήματος και νικητές στην εκλογική αναμέτρηση αναδεικνύονται ξανά ο κομματισμός, οι πελατειακές σχέσεις, οι «διασημότητες» (celebrities) και η οικογενειοκρατία που ανενόχλητα λαφυραγωγούν τα οφέλη της εξουσίας.