Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

ΣΤ΄ μέρος: Προς την ενδιάμεση συμφωνία
Εφημερίδα "Έρευνα"
27 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 7


Ο εμπορικός αποκλεισμός (εμπάργκο) που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου στα Σκόπια από τον Φεβρουάριο του 1994, έσπρωξαν τις ΗΠΑ να εκδηλώσουν πιο ενεργά το ενδιαφέρον τους. Άρχισαν αμέσως οι πιέσεις για άρση του εμπάργκο.

Το «Συμβούλιο Δράσης για τα Βαλκάνια» (ομάδα υψηλόβαθμων στελεχών της διοίκησης, ανάμεσά τους οι Ζ. Μπρεζίνσκι, Τζ. Σούλτς, Π. Βόλκερ, Ε. Βίζελ, Τζ. Σόρος, Μ. Αμπράμοβιτς) κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο μία έκθεση που κατηγορούσε την Ελλάδα για εσκεμμένη αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια και επεκτατικές βλέψεις στη «Μακεδονία». Πρότεινε ανάμεσα σε άλλα την ανάκληση του αμερικανού πρεσβευτή από την Αθήνα, την ακύρωση της επίσκεψης του Α. Παπανδρέου στις ΗΠΑ και την απαγόρευση προσέγγισης ελληνικών πλοίων στα αμερικανικά λιμάνια.

Στις 6 Απρ. η Ελλάδα παραπέμφθηκε από την Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο όμως δεν έκανε δεκτό το αίτημα για λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά της Ελλάδας.

Στις 28 Απρ. ο Α. Παπανδρέου συναντήθηκε στην Ουάσιγκτον με τον Κλίντον (φωτο). Στις 13 Ιουνίου η Αθήνα αποφάσίσε να επιστρέψει στις συνομιλίες. Τα Σκόπια αρνούνται να προσέλθουν στο τραπέζι των απευθείας συνομιλιών, θέτοντας ως όρο την άρση του ελληνικού εμπάργκο.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 ο Richard Holbrooke (Νο 2 στο State Department) επισκέπτεται την Αθήνα. Θυμίζω ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν εξασθενημένος λόγω των προβλημάτων υγείας, ενώ ο τότε υπ. Εξωτερικών Καρ. Παπούλιας ήθελε να τηρήσει σκληρή στάση.

Ο ίδιος ο Χόλμπρουκ σε βιβλίο που εξέδωσε το 1998 αποκάλυψε το ρόλο που διαδραμάτισε η σύζυγος του Α. Παπανδρέου Δήμητρα. Περιγράφει πώς τον υποδέχθηκε, εντυπωσιακά και ελαφρά ντυμένη και ότι της μίλησε κατ' ιδίαν, ώστε να πιέσει τον σύζυγό της να δεχθεί τις αμερικανικές προτάσεις.

Ο Αμερικανός διπλωμάτης ζήτησε από τον Έλληνα ηγέτη να «βοηθήσει», ενώ προσφέρθηκε να εγγυηθεί για τη δέσμευση του κ. Γκλιγκόροφ σε ένα σχέδιο συμφωνίας. Ο Παπανδρέου δέχθηκε.

Αμέσως μετά αναχώρησε για τα Σκόπια, όπου συνομίλησε με την εκεί ηγεσία. Έτσι από τα Σκόπια ο Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο επιτετραμμένος της πρεσβείας Τόμας Μίλερ και από την Ουάσινγκτον ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπέρνς ανακοίνωσαν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας – Σκοπίων για απευθείας διάλογο υπό την αιγίδα του Σάιρους Βάνς, με σκοπό την υπογραφή μιας Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Ε΄ μέρος: Το εμπάργκο

Εφημερίδα "Έρευνα"
20 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 5


Ένα μήνα μετά την αναγνώριση των Σκοπίων από των ΟΗΕ ως FYROM, στα μέσα Μαΐου 1993, οι διαμεσολαβητές του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία Cyrus Vance και λόρδος Owen κατέθεσαν σχέδιο συμφωνίας και οικοδόμησης εμπιστοσύνης, το οποίο περιελάμβανε και το σεβασμό των συνόρων. Πρότειναν την ονομασία «Nova Makedonija», η οποία απορρίφθηκε από την Αθήνα η οποία αντιπρότεινε το «Σλαβομακεδονία». Τα Σκόπια το απέρριψαν με την πρόφαση πως αυτή η ονομασία θα ερέθιζε την πολυπληθή αλβανική μειονότητα.

Τον Οκτώβριο του 1993 πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά την αποχώρηση των βουλευτών της ομάδας Σαμαρά, εξαιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης στο Μακεδονικό.

Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φέρνει αλλαγές. Αμέσως, στις 4 Νοεμβρίου 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου διακόπτει τις συνομιλίες και θέτει τρεις όρους προκειμένου να επανέλθει: α) αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος της ΠΓΔΜ που μιλούν για αλυτρωτισμό και στρέφονται εναντίον της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, β) αλλαγή της σημαίας, δηλ. να αφαιρέσουν οι Σκοπιανοί το αστέρι της Βεργίνας και γ) παύση της προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας.

Τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο του 1994 ξεκινάει μία σειρά αναγνώρισης των Σκοπίων ως «Μακεδονία». Ανάμεσά τους η Κίνα και η Ρωσία του Γέλτσιν. ΗΠΑ και Αυστραλία τα αναγνωρίζουν σαν FYROM.

Πρωταγωνιστές και συντονιστές σε αυτήν την διεθνή ανθελληνική κινητικότητα αναδείχθηκαν ο Ουγγρο-Εβραίος πολυεκατομμυριούχος George Soros, ο οποίος χρηματοδοτεί τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων, αλλά και τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που προωθούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους και ο Εβραιο-αμερικανός Lawrence Eagleburger με το διεθνές του κύρος ως πρώην αναπληρωτής υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Η Ελλάδα, θέλοντας να αντιδράσει περισσότερο δυναμικά, έκλεισε τα σύνορα με τη γειτονική χώρα και προχώρησε επισήμως στην επιβολή εμπορικού εμπάργκο στα Σκόπια στις 17 Φεβρ. 1994. Να θυμίσουμε ότι ταυτόχρονα ίσχυε το διεθνές εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Σερβία.

Αρκετοί επικρότησαν την πράξη αυτή του Α. Παπανδρέου ως μία κίνηση που κατέδειξε έντονα στη διεθνή κοινότητα το μέγεθος της σημασίας του ζητήματος της ονομασίας για την Ελλάδα. Άλλωστε ήταν μία τονωτική ένεση στο εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων.

Στην άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που υποστήριξαν πως το εμπάργκο (καθώς δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον λόγω των πιέσεων που θα δεχόταν η Ελλάδα) δεν έπρεπε να έχει επίσημο χαρακτήρα, αλλά άτυπο, μακροχρόνιο και γι αυτό πιο πιεστικό και αποτελεσματικό. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Στ. Σωτηρίου («Το Μακεδονικό ζήτημα», εκδ. Πελασγός, Αθήνα 2005, σ.125):

«Αν λ.χ. έφτανε ένα κοντέινερ με προορισμό μία εταιρία στην πόλη «Βέλες» στη «Μακεδονία», η τελωνειακή υπηρεσία της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε κάλλιστα να το επιστρέψει στον αποστολέα του με την ένδειξη ότι δεν υπάρχει τέτοια εταιρία στη Μακεδονία ούτε πόλη Βέλες»

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Δ΄ μέρος: Η ονομασία ΠΓΔΜ (FYROM)

Εφημερίδα "Έρευνα"
13 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 7


Αμέσως μετά την εκλογική του ήττα τον Νοέμβριο του 1992, ο Τζορτζ Μπους (πατήρ) έστειλε τον υπ. εξωτερικών των ΗΠΑ Lawrence Eagleburger (οι Σκοπιανοί τον αποκαλούσαν Λώρενς της Μακεδονίας) να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Σύμφωνα με μαρτυρία του Κρις Σπύρου (Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπίλ Κλίντον στο Νιού Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές) φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την υπόσχεση του στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην προεκλογική του προσπάθεια. Στόχος ήταν να μπορέσει πριν τη λήξη της θητείας του -στις 20 Ιανουαρίου 1993- να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από τις ΗΠΑ θα ήταν άτοπη, εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική. Αυτή η προσπάθεια σκόνταψε στη σκληρή επιμονή και τη βοήθεια πολλών Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπίλ Κλίντον.

Επομένως, τόσο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας όσο και ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ στήριζαν τις ελληνικές θέσεις πάνω στο Σκοπιανό. Μία αρραγής στάση στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας θα ήταν αρκετή για να λυθεί το ζήτημα κατ’ ευχήν. Όμως, η τότε Ελληνική Κυβέρνηση, ενώ δημόσια είχε δεσμευτεί ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος στην ονομασία του οποίου θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» ή παράγωγά του, παρασκηνιακά προωθούσε μία λύση με ένα σύνθετο όνομα (με τη λέξη Μακεδονία) που θα ήταν κάπως παραδεκτό και δεν θα είχε μεγάλο πολιτικό κόστος.

Ο κ. Κρις Σπύρου γίνεται αποκαλυπτικός: Λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «πρόχειρη ειδική επιτροπή» με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.

Εκ μέρους αυτής της επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από επιφανείς Ελληνοαμερικανούς (εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες) να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας, παρότι περιείχε τη λέξη «Μακεδονία». Η επιστολή είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993. Κοινοποιήθηκε δε στον Warren Christopher, υπ. Εξωτερικών ΗΠΑ, και την Madeleine Albright, Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Στο μεταξύ, τα Σκόπια είχαν καταθέσει στις 9 Ιανουαρίου 1993 αίτηση για να γίνουν μέλος των Ηνωμένων Εθνών με τη συνταγματική τους ονομασία. Στις 7 Απριλίου, με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ο τότε υπ. Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (FYROM). Την ίδια μέρα η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του, χωρίς δικαίωμα ανάρτησης σημαίας στον περίβολο του ΟΗΕ.

Γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1993, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια χώρα με την ονομασία «Μακεδονία» που δεν ήταν Ελληνική με την ψήφο της Ελληνικής Κυβέρνησης! Η Ελληνική Μακεδονία θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια, η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.

Στη φωτο ο Κ. Μητσοτάκης με τον Τζωρτζ Μπους (τον πατέρα)

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Γ΄ μέρος: Το β΄ εξάμηνο του 1992
Εφημερίδα "Έρευνα"
6 Δεκεμβ
ρίου 2007, σελ. 7


Κατά το β΄ εξάμηνο του 1992 η Μ. Βρετανία αναλαμβάνει την ευρωπαϊκή προεδρία. Το Μακεδονικό αναλαμβάνει ο πρέσβης Ο Νήλ. Τα Σκόπια ως κίνηση διαπραγματευτικού ελιγμού υιοθετούν το αστέρι της Βεργίνας για εθνική τους σημαία.

Ο Ο Νήλ στο δικό του «πακέτο» προτείνει την ονομασία «Μακεδονία – Σκόπια». Η ελληνική κυβέρνηση ολισθαίνει σε μέγιστο ατόπημα προτείνοντας μέσω του πρέσβη Τσούνη τη διπλή ονομασία. Να αναγνωριστούν δηλαδή τα Σκόπια από τη διεθνή κοινότητα ως Μακεδονία και να τα αναγνωρίσει η Ελλάδα με όποιο όνομα επιθυμεί.

Το Δεκέμβριο του 1992, στη σύνοδο κορυφής του Εδιμβούργου, απορρίπτεται το πακέτο Ο Νήλ. Η Ευρώπη καλεί τα δύο μέρη «να βρουν μεταξύ τους μία λύση με βάση την απόφαση της Λισσαβόνας».

Στο μεταξύ το Σκοπιανό έχει περάσει τον Ατλαντικό. Ήδη στις Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των ΗΠΑ Bill Clinton έκανε επίσημη γραπτή δήλωση προς την ελληνοαμερικανική κοινότητα. Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ήταν:

«Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.
Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».
Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου ο Μπίλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος.

Όταν γνώμη και ιστορική έρευνα ποινικοποιούνται

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
1 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 9


Ένας ακόμα σύγχρονος τρόπος να φιμώσουν τους αντιφρονούντες φαίνεται πως είναι, εκτός από τον αποκλεισμό ή τον διασυρμό τους από τα ελεγχόμενα από το σύστημα μέσα ενημέρωσης, η ωμή απειλή της φυλάκισης. Πλέον η ανοιχτή αμφισβήτηση, η αντίθετη άποψη ή και η αμφιβολία που εκδηλώνεται μέσα από την έρευνα και τη λογική επιχειρηματολογία είναι δυνατό να υπόκεινται σε δικαστική δίωξη. Αποτελούν εγκλήματα γνώμης. Το επίμαχο θέμα μετατίθεται από το διανοητικό ή το ιδεολογικό επίπεδο στο ποινικό.

Έχουν περάσει 200 και πλέον χρόνια από τότε που ο Βολταίρος διατύπωσε αποφθεγματικά το περίφημο «Δε συμφωνώ ούτε μα μία λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζομαι ακόμα και με το αίμα μου το δικαίωμα σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις». Αυτή η φράση έγινε το λάβαρο της πνευματικής ανεκτικότητας και της ελευθερίας του λόγου στον πολιτισμένο κόσμο.

Ο πολιτισμένος κόσμος, ωστόσο, φαίνεται ότι διολισθαίνει ξανά σε ένα μεσαιωνικού τύπου κυνήγι μαγισσών, υποχωρεί -επιλεκτικά- στην δογματική αυθεντία της μοναδικής Αλήθειας, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τους φονταμενταλισμούς που υποτίθεται πως πολεμά.

Η ποινικοποίηση της άποψης σίγουρα δεν συμβαδίζει με τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Κανένα δικαστήριο δεν είναι δυνατόν να ορίσει την ιστορική αλήθεια. Μόνο ανελεύθερα καθεστώτα το έχουν επιχειρήσει. Οι ιδέες δεν μπορούν να πολεμηθούν παρά με ιδέες, επιχειρήματα και τεκμήρια. Διαφορετικά, η Ιστορία καταλήγει μία πηγμένη γνώση που μπλοκάρει την έρευνα. Η επιστήμη καταντά προπαγάνδα.

Ταυτόχρονα, επιχειρείται μία εσκεμμένη σύγχυση εννοιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταύτιση του αντισημιτισμού και του νέο-ναζισμού με την κριτική εξέταση της Ιουδαϊκής θρησκείας ή την αμφισβήτηση της φύσεως και της εκτάσεως του «ολοκαυτώματος». Σε αρκετές χώρες ήδη υπάρχει δεδικασμένο που ποινικοποιεί την τελευταία.

Ο Βρετανός ιστορικός Ντέιβιντ Ιρβινγκ κρατήθηκε σε αυστριακή φυλακή 13 μήνες, -είχε καταδικαστεί σε τριετή φυλάκιση- επειδή αμφισβήτησε το Ολοκαύτωμα, ενώ υπάρχει γι’ αυτόν απαγόρευση εισόδου σε αρκετές χώρες όπως οι Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Νότια Αφρική, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Ιταλία και ΗΠΑ.

Στη χώρα μας ο Κώστας Πλεύρης και ο «Ελεύθερος Κόσμος» οδηγούνται στα δικαστήρια με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Εβραίοι, όλη η αλήθεια».

Βέβαια χώρες όπως η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Γαλλία (λόγω του Βισύ) ίσως αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν τη μεταμέλεια τους για τη συμπεριφορά τους κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Φτάνουν σε μία υπερβολή στην προσπάθειά τους να αποενοχοποιηθούν ιστορικά. Όμως, η Ελλάδα ανήκε στα θύματα και όχι τους θύτες.

Είναι άτοπο ένας λαός να μονοπωλεί το αδιαμφισβήτητο σε μία «ιερή θυματοποίηση». Με την ίδια λογική θα έπρεπε να απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα για χιλιάδες Τούρκους (και όχι μόνο) αρθρογράφους και ιστορικούς οι οποίοι έχουν αμφισβητήσει τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας ή να φυλακιστούν όσοι ζουν στη χώρα μας και την αμφισβητούν. Δεν είναι δυνατό να αποδίδονται σε οποιαδήποτε κοινότητα προνόμια που είναι απαγορευμένα για το ίδιο το Ελληνικό Έθνος μέσα στην Ελλάδα.

Κωνσταντίνος Ψάχος: ο Μουσικός, ο Λόγιος

Το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, οργάνωσε Επιστημονική Ημερίδα, στις 30 Νοεμβρίου 2007, με θέμα: "Κωνσταντίνος Ψάχος. Ο Μουσικός, ο Λόγιος".

Ο Κωνσταντίνος Ψάχος υπήρξε πολυσχιδής επιστημονική και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Tο έργο και η συμβολή του στην ιστορική, επιστημονική και μουσικολογική έρευνα και επί των τριών κλάδων της Ελληνικής παραδοσιακής μουσικής δημιουργίας (Αρχαίας, Βυζαντινής και Δημοτικής) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην πορεία της Ελληνικής Μουσικής. Κατά τη διάρκεια της ημερίδας πραγματοποιήθηκαν ανακοινώσεις από ειδικούς μουσικολόγους.

Οι ανακοινώσεις πλαισιώθηκαν με την παρουσίαση, για πρώτη φορά, του μικρού Παναρμονίου, που κατασκεύασε ο οίκος Steinmayer με τις οδηγίες του Κ. Ψάχου. Το μοναδικό αυτό όργανο ανήκει στη μουσειακή Συλλογή του ΚΕΕΛ. Το παραχώρησε ευγενικά η κ. Ελένη Ντάλλα.

Με την ημερίδα αυτή το Κέντρο Λαογραφίας ανέδειξε την προσωπικότητα και το έργο του Κωνσταντίνου Ψάχου, αλλά και απέδωσε ευχαριστίες στην κα. Ελένη Ντάλλα, η οποία διαφύλαξε με φροντίδα και αγάπη το πολύτιμο αρχείο του και εμπλούτισε την μουσειακή Συλλογή του Κέντρου με την δωρεά των κέρινων μουσικών κυλίνδρων και του μικρού «Παναρμονίου», του μοναδικού υπάρχοντος στον κόσμο οργάνου που λειτουργεί και έχει τη δυνατότητα να αποδώσει τις λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις των διαστημάτων της ελληνικής μουσικής.

Μία αναμνηστική φωτογραφία με την κα. Ελένη Ντάλλα

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Β΄μέρος: το «Πακέτο Πινέιρο»

Εφημερίδα "Έρευνα"
29 Νοεμβρίου 2007, σελ. 7


Στις 14 Φεβρουαρίου 1992, ένα εκατομμύριο Έλληνες στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης βροντοφωνάζουν ότι δεν δέχονται να αναγνωριστεί το νέο κράτος σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυτό έκανε τους Ευρωπαίους εταίρους μας να αντιληφθούν την αγανάκτηση του ελληνικού λαού.

Ταυτόχρονα ενδυνάμωσε την διαπραγματευτική δυνατότητα της Ελλάδας. Το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Κοινότητας ανέθεσε στον προεδρεύοντα Πορτογάλο υπ. Εξωτερικών Joao Pineiro την εξεύρεση προτάσεων που θα οδηγούσαν σε μία κοινά αποδεκτή λύση για το όνομα.

Το «πακέτο Πινέϊρο» περιελάμβανε: α) ένα κείμενο συμφωνίας για την επιβεβαίωση των υφισταμένων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Σκοπίων, β) αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος των Σκοπίων περί αλυτρωτισμού και επεκτατισμού, γ) ένα σχέδιο επιστολής της σκοπιανής κυβέρνησης με το οποίο δηλώνει ότι «θα αποθαρρύνει κάθε πράξη εχθρικής δραστηριότητας ή προπαγάνδας» και δ) σύνθετη ονομασία.

Προτείνονται ονομασίες όπως: «Μακεδονία του Βαρδάρη» ή «Βόρεια Μακεδονία». Ο κ. Pineiro δήλωσε στην «Ελευθεροτυπία» (5/7/1993) πως είχε προτείνει το «Νέα Μακεδονία» (Nova Macedonia).

Η πλευρά Μητσοτάκη αμέσως εκδηλώθηκε θετικά. Ο Σαμαράς αντέδρασε. Στην πράξη, με τη σύνθετη ονομασία οι Σκοπιανοί κατοχύρωναν αυτό που ήθελαν περισσότερο από καθετί: τον Μακεδονισμό. Γιατί ο πολιτισμός τους, η γλώσσα, οι πολίτες ή το έθνος τους δεν θα ονομάζονταν νέο-μακεδονικά, βόρειο-μακεδονικά ή βαρδαρο-μακεδονικά αλλά ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ χωρίς προσδιορισμό.

Τελικά το «πακέτο Πινέιρο» απορρίφθηκε από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 13 Απριλίου 1992. Το απέρριψαν όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ.

Από τότε χρονολογείται και η κατευθυντήρια θέση της Αθήνας στο ζήτημα της ονομασίας, ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος στην ονομασία του οποίου θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» ή παράγωγά του.

Το «πακέτο Πινέιρο» με τον όρο της σύνθετης ονομασίας έφερε στην επιφάνεια τη διάσταση απόψεων Μητσοτάκη – Σαμαρά, η οποία τελικά οδήγησε στην αποπομπή του Σαμαρά και στην ανάληψη του υπ. Εξωτερικών από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Στο Συμβούλιο Κορυφής της Λισαβόνας, στις 27 Ιουνίου 1992, οι ηγέτες της ΕΟΚ σε μια κίνηση αλληλεγγύης προς την Αθήνα ψήφισαν ομόφωνα ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη Μακεδονία».

Στη φωτο ο Joao Pineiro

«ΟΧΙ σε σύνθετη ονομασία» βροντοφώναξε η Ομογένεια

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
24 Νοεμβρίου 2007, σελ. 9


Η Ομογένεια διατηρεί τον Πολιτισμό, τη Γλώσσα και κυρίως την Ελληνοπρέπεια και τις αξίες της. Μόνη και εγκαταλειμμένη, όχι μόνο επιβιώνει αλλά διαδραματίζει ρόλο εθνικής σημασίας και αγωνίζεται να κρατήσει ό,τι στην Ελλάδα χάνεται. Παλεύει με ψυχή, καρδιά και δυναμισμό Ταυτόχρονα αγωνίζεται με σύγχρονους πολιτικούς όρους, έξυπνα και αποτελεσματικά.

Οι Έλληνες της Αυστραλίας διαδήλωσαν την προηγούμενη Κυριακή (18 Νοεμβρίου) στην Μελβούρνη για το Μακεδονικό. Έστειλαν ένα σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν αποδέχoνται τη σύνθετη ονομασία για το κράτος των Σκοπίων και ότι θα αντιδράσουν έντονα αν η κυβέρνηση της Αυστραλίας αναγνωρίσει ποτέ τη χώρα αυτή με το όνομα Μακεδονία.

Η αστυνομία εκτίμησε τους συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο σε 40.000, ενώ τα μέσα ενημέρωσης μίλησαν ακόμα και για 55.000 κόσμο! Όπως και να ‘χει, η Μελβούρνη σείστηκε από τον παλμό και τον ενθουσιασμό των ομογενών μας. Εντυπωσιακή ήταν η παρουσία της νεολαίας, ενώ τα συνθήματα «ΟΧΙ ΣΕ ΣΥΝΘΕΤΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ» και «ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΑΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» δόνησαν ολόκληρη την πόλη.

Η πορεία κατέληξε στα σκαλοπάτια της Πολιτειακής Βουλής της Βικτώριας. Εκεί με διακήρυξη απαίτησαν από την Κυβέρνηση και όλα τα ομοσπονδιακά πολιτικά κόμματα της Αυστραλίας, να τηρήσουν στο ακέραιο τη δέσμευσή τους, ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν τη FYROM με το κλεμμένο συνταγματικό της όνομα. Κατέστησαν σαφές πως επιθυμούν να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή ονομασία, η οποία δεν θα περιέχει την λέξη "Μακεδονία" είτε μεμονωμένα, είτε ως σύνθετη είτε ως παράγωγη.

Μεγάλη επιτυχία των ομογενών αποτελεί η μεταστροφή της μέχρι πρότινος αρνητικής θέσης της Αντιπολίτευσης στο Σκοπιανό. Ο βουλευτής της Lindsay Tanner ανέγνωσε στα ελληνικά μήνυμα του Προέδρου του Εργατικού Κόμματος, Kevin Rudd (που χωρίς αμφιβολία εκλέγεται στις 24 Νοεμβρίου), με το οποίο διαβεβαίωσε ότι η δική του κυβέρνηση, θα συνεχίσει να αποκαλεί τα Σκόπια ως FYROM, μέχρι να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση με την Ελλάδα.

Το άλλο μεγάλο κόμμα, το Liberal Party, έχει ανακοινώσει την ίδια πολιτική. Ο Βουλευτής κ. Νίκος Κότσιρας μετέφερε θερμό μήνυμα του Πρωθυπουργού Τζών Χάουαρντ με ξεκάθαρη θέση υπέρ του Ελληνισμού. Βλέπετε, οι Έλληνες στην Αυστραλία είναι 700.000 ψήφοι και χάρη στη σθεναρή και δυναμική κινητοποίηση τους, η Αυστραλία δεν έχει αναγνωρίσει τα Σκόπια με το ελληνικό όνομα.

Το συλλαλητήριο της Μελβούρνης μαζί με το πρόσφατο του Καναδά αποτελούν ένα μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνισμού στα σχέδια περί «Σύνθετης Ονομασίας». Ας αφυπνίσουν με την ηχηρή φωνή τους τον Ελληνισμό, μέσα στην Ελλάδα, όπου ασκείται τεράστια οργανωμένη πίεση για να καμφθεί το φρόνημα του. Οι Έλληνες Πατριώτες έχουμε κουραστεί να βλέπουμε την Ελλάδα παθητική και ηττοπαθή, εγκλωβισμένη στην ατολμία των κληρονομικών κομματαρχών…

Video - αποσπάσματα του συλλαλητηρίου της Μελβούρνης μπορείτε να παρακολουθήσετε στο:
http://www.youtube.com/watch?v=evddS9MgqJY

Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»

Α΄μέρος: η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας

Εφημερίδα "Έρευνα"
22 Νοεμβρίου 2007, σελ. 7


Αρκετοί αναγνώστες, οι οποίοι επισκέπτονται το ιστολόγιο ζητούν μία ανασκόπηση του «Μακεδονικού», όπως εξελίχθηκε από τη δεκαετία του ’90 και ύστερα. Φυσικά δεν θα μπορούσα να το αγνοήσω. Με αυτή τη σειρά από άρθρα γίνεται μία προσπάθεια να παρουσιαστούν σε χρονολογική σειρά και σύντομα τα κυριότερα ορόσημα του ζητήματος.

Πριν ξεκινήσω, ωστόσο, θα ήθελα να αφηγηθώ μία προσωπική εμπειρία. Τον Απρίλιο του 1989, ως τελειόφοιτος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, συμμετείχα σε μία 10ήμερη εκδρομή στην Κεντρική Ευρώπη που είχε οργανώσει η Σχολή μας. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που αισθανθήκαμε οι φοιτητές, μόλις το πούλμαν πέρασε τα ελληνο-γιουγκοσλαβικά σύνορα και αντικρίσαμε μία τεράστια πινακίδα που μας καλωσόριζε στην τότε «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας». Καθώς γινόταν ο έλεγχος των διαβατηρίων, κάποιοι προσπαθήσαμε να ανοίξουμε συζήτηση με τους ελεγκτές, οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά. Αμέσως, ο συνοδός μας από το τουριστικό πρακτορείο έσπευσε να μας σταματήσει, ενώ το ύφος των ελεγκτών ήταν απροκάλυπτα εχθρικό. Να σημειώσω ότι όλα τα πρατήρια βενζίνης ανήκαν στην ίδια εταιρία, την ΜΑΚ-ΠΕΤΡΟΛ.

Η αλήθεια είναι πως για το ζήτημα είχαν γράψει προηγουμένως οι εφημερίδες του πατριωτικού χώρου, αλλά ως «προοδευτικός» φοιτητής νόμισα πως επρόκειτο για φαντασιώσεις ή παραλήρημα κινδυνολογίας κάποιων ακραίων εθνικιστών και δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία μέχρι εκείνη την εκδρομή.

Οι Έλληνες πολίτες αρχίσαμε να «ξυπνάμε» μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, στη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΟΚ, ο Αντ. Σαμαράς για να προσυπογράψει την διάλυση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, απέσπασε τρεις όρους-εγγυήσεις που αφορούσαν τις σχέσεις των Σκοπίων με την Αθήνα: να άρουν i)τις εδαφικές τους διεκδικήσεις, ii)την εχθρική προπαγάνδα σε βάρος της Ελλάδας και iii)το όνομα.
Τον εύλογο ενθουσιασμό των Αθηνών διέκοψε απότομα στις 3 Ιανουαρίου 1992 το πόρισμα της επιτροπής Badenter στις Βρυξέλλες, η οποία γνωμοδότησε υπέρ της αναγνώρισης του κράτους των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία.

Η Ευρώπη παρουσιάστηκε δίγλωσση μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων και προκάλεσε προβληματισμό και αγανάκτηση στην ελληνική κοινή γνώμη. Το χειρότερο για την Ελλάδα ήταν πως η κυβέρνηση των Αθηνών, ταλαντευόμενη ανάμεσα στον ενδοτικό πρωθυπουργό Μητσοτάκη και την ανυποχώρητη γραμμή του υπ. Εξωτερικών Σαμαρά, δεν έπεισε τη διεθνή σκηνή πως θεωρούσε το μακεδονικό θέμα ζωτικής εθνικής σημασίας. Αντίθετα, τα Σκόπια παρουσίασαν μία στάση αρραγή και ανυποχώρητη. Έπεισαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας πως έχουν άμεση ανάγκη την συμπαράστασή τους, γιατί διαφορετικά κινδύνευε το κράτος τους να διαλυθεί άμεσα από της επιβουλές του Μιλόσεβιτς.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής συνέταξε επιστολή προς τους ευρωπαίους ομολόγους του (3 Ιαν. 1992), με την οποία ζήτησε να μην ονομαστούν τα Σκόπια «Μακεδονία». Ανέφερε ότι ο ίδιος είναι Μακεδών και ότι η σύνθεση των κατοίκων των Σκοπίων είναι Σλάβοι, Αλβανοί κλπ. που δεν έχουν καμία σχέση με τους Μακεδόνες.

Η μνήμη αποτελεί σωβινισμό;

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
13 Νοεμβρίου 2007, σελ. 2


Η μνήμη των αλησμόνητων Πατρίδων και η αναφορά σε αυτές αποτελεί έξαλλο και αδιάλλακτο σωβινισμό; Καταστροφικό παραλογισμό; Επικίνδυνο ή γραφικό δείγμα εθνικιστικού μίσους; Εθνικιστικό παραλήρημα που εκφράζει επεκτατικές βλέψεις και θέτει θέμα αλλαγής συνόρων με συνέπεια την απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;

Με τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς οι γνωστοί άγνωστοι προπομποί της pax Americana και του νεοταξικού ιμπεριαλισμού (οι οποίοι έχουν ακροβολιστεί εντέχνως τόσο στα δύο μεγάλα κόμματα όσο και στη λεγόμενη αριστερά) έσπευσαν να κατασπαράξουν τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, διαστρεβλώνοντας συνειδητά το πνεύμα των δηλώσεων του.

Ο Μητροπολίτης πιθανότατα θέλησε να υπενθυμίσει, σε εκείνους που χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική, πως ένα σημαντικό εργαλείο στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις είναι και η αρχή της αμοιβαιότητας.

Όπως «θυμούνται» οι γείτονες λαοί, έτσι και εμείς έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε το ιστορικό και πολιτιστικό κεκτημένο χιλιετηρίδων που έχει η Ελλάδα στην Μακεδονία.

Γιατί είναι ακραία η απλή αναφορά στους Έλληνες της Βαρδαρίας (ΠΓΔΜ) και τις «Ελληνίδες» πόλεις τους, όπως το Μοναστήρι, όταν οι Σκοπιανοί εθνικιστές διεκδικούν απροκάλυπτα την Θεσσαλονίκη και σφετερίζονται ένα όνομα που δεν τους ανήκει;

Είναι παράλογο να θέλουμε να ακρωτηριάσουμε την αίσθηση της ιστορικής έλλειψης εθνικών εδαφών, τη στιγμή που την ενισχύουν οι γείτονές μας. Εμμέσως δικαιώνουμε τον επεκτατισμό και την αδιαλλαξία τους. Η αδιαπραγμάτευτη ιστορική αυτεπίγνωση οδηγεί με περισσότερη ασφάλεια στις ισότιμες και πραγματικές καλές σχέσεις μεταξύ κρατών και λαών.

Ας σοβαρευτούν, επομένως, όσοι πρακτικά υποστηρίζουν ότι η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να ασκείται με πνεύμα σιωπηρής ηττοπάθειας. Άλλο διαπραγμάτευση και άλλο κατευνασμός. Υπάρχει τεράστια απόσταση

Ας μην λησμονούμε ότι η ιστορία μας έχει αποδείξει με σκληρά μαθήματα πως οι οπαδοί του κατευνασμού είναι εκείνοι που στην πράξη προκαλούν με την υποχωρητικότητα τους και ενισχύουν τον επεκτατισμό των αντιπάλων τους.

Μήπως τελικά πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα; Μήπως η ελληνοφοβική ακινησία, η σιωπή και η λήθη για τις αλησμόνητες Πατρίδες εν προκειμένω στην Βόρεια Μακεδονία και η εγκατάλειψη των συνΕλλήνων που ζουν εκεί αποτελεί καταστροφικό παραλογισμό; Μήπως η συνεχής υποχώρηση είναι γραφικό και επικίνδυνο δείγμα εθνικού νανισμού και δειλίας; Μήπως η προσπάθεια να σπιλωθεί, να γελοιοποιηθεί και να απομονωθεί όποιος τολμήσει και αρθρώσει έναν στοιχειώδη πατριωτικό λόγο στην Ελλάδα, αποτελεί διεθνιστικό ή νεοταξικό παραλήρημα που τρέφει τις επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας, οι οποίοι θέτουν επισήμως μέσα στο Σύνταγμα τους θέμα αλλαγής συνόρων, και αυτή είναι η πραγματική απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;

Στην φωτογραφία: ο Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου στο Μοναστήρι.
Το 1999 οι Σκοπιανοί κατέστρεψαν το δάπεδο με εκρηκτικά και σκαπτικά μηχανήματα για να σβήσουν τα ίχνη της ελληνικότητας του.

Banovina “Vardarska” η ΠΓΔΜ στην εγκυκλοπαίδεια Sopena το 1936

Εφημερίδα “Α1”
10 Νοεμβρίου 2007, σελ.17


Ένας επισκέπτης του ιστολογίου μου στο διαδίκτυο, είχε την ευγένεια να μου στείλει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα πολύτιμο στοιχείο που αποδεικνύει την ορθότητα της πρότασης για ονομασία της ΠΓΔΜ ως Βαρδαρία (Vardarska).

Μου έστειλε σαρωμένα (βαρβαριστί: σκαναρισμένα) αντίγραφα από την Ισπανική «Εγκυκλοπαίδεια SOPENA - Nuevo Diccionario Ilustrado de la Lingua Espanola», δηλ. «Νέο Λεξικό της Ισπανικής Γλώσσης», που εκδόθηκε στη Βαρκελώνη το 1936.

Συγκεκριμένα, στην σελίδα 980 του 2ου τόμου υπάρχει το λήμμα «Servia – Croacia – Eslovenia (Yugoslavia)». Στη μεσαία στήλη της σελίδας, στην προτελευταία παράγραφο περιγράφεται αναλυτικά η διοικητική διαίρεση της Γιουγκοσλαβίας κατά την εποχή εκείνη:

«Διοικητικά διαιρείται σε εννέα επαρχίες (banovine): …Morava o Moravska (Cap. Nish); y Vardar o Vardarska (Cap. Skoplye), δηλ. Βαρντάρ ή Βαρντάρσκα (με πρωτεύουσα τα Σκόπια)...

Δίπλα, στη σελίδα 981, υπάρχει μεγάλος χάρτης της τότε Γιουγκοσλαβίας, όπου πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη Μακεδονία. Αυτά το 1936. Λογικό, αφού η επίμαχη περιοχή ονομαζόταν ως και την γερμανική κατάκτηση της Γιουγκοσλαβίας «Banovina Vardarska». Πρώτος ο Τίτο στις 15 Αυγούστου 1944 της έδωσε την ονομασία «Makedonija».

Ο συμπατριώτης μας που έστειλε αυτά το πολύτιμα στοιχεία έκλεισε την ηλεκτρονική επιστολή του με ένα σχόλιο:

«Την Εγκυκλοπαίδεια αυτή αγόρασα το 1992 από ένα παλαιοπωλείο στην Σόφια, γιατί περιέχει αυτά και άλλα του καιρού της. Καλά θα ήταν να τα διαβάσουν όλοι οι ανιστόρητοι που δεν νοιάζονται για τις μεθόδους παραχάραξης ή ακόμη και διαγραφής της Ιστορίας. Να δείτε που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμάται και δεν θα ξέρει κανείς τίποτε για την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Οι άνθρωποι θα μαθαίνουν μόνο ό,τι εξυπηρετεί τα μελλοντικά σχέδια.»

Tο προσυπογράφω…

Κάνετε αριστερό "κλικ" στις φωτογραφίες των σελίδων για να τις δείτε σε φυσικό μέγεθος:


Περί ελληνοφοβίας…

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
3 Νοεμβρίου 2007, σελ. 5


Κάθε φοβία αποτελεί μία ψύχωση, μία αδικαιολόγητη απέχθεια, που αποπροσανατολίζει τον πάσχοντα και τον οδηγεί σε έναν εσφαλμένο τρόπο σκέψης και σε αδικαιολόγητες ενέργειες.

Η ελληνοφοβία είναι ένα εκφυλιστικό σύνδρομο που πλήττει όλο και περισσότερους συμπατριώτες μας. Εκφράζεται ως μία ψυχωτική απέχθεια σε κάθε τι που συντηρεί ζωντανή, ακμάζουσα και δραστήρια την Εθνική Ταυτότητα του σύγχρονου Έλληνα.

Στο στόχαστρο της θολής ελληνόφοβης κουλτούρας βρίσκονται η εθνική μας μνήμη, το αγωνιστικό - ηρωικό πνεύμα, η φιλοπατρία και ο σεβασμός στην Ορθόδοξη Παράδοση.

Στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης παρελαύνουν καθημερινά, ασκώντας πλύση εγκεφάλου, υπέρ-προβεβλημένοι και παχυλά αμειβόμενοι δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, εθνικοί γελωτοποιοί, εκπρόσωποι από αριστεριστικά γκρουπούσκουλα αλλά και πολυάριθμες «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που προσπαθούν να συσχετίσουν, ακόμα και να ταυτίσουν τα εθνικά μας στοιχεία με τον φασισμό και τον ρατσισμό. Από την άλλη, επιχειρούν να τα διαχωρίσουν και να τα παρουσιάσουν ακόμα και σαν εμπόδια προς την επαναστατική διάθεση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ιδέες, τα οποία άλλωστε αποτελούν γεννήματα και διαχρονικά συστατικά της ελληνικότητας.

Όποιος τολμήσει να εκφράσει δημοσίως έναν στοιχειώδη πατριωτισμό, τις αμφιβολίες του για την μεταναστευτική τακτική ή την ανησυχία του για την εξωτερική πολιτική σε μείζονα εθνικά ζητήματα, χαρακτηρίζεται σαν ρατσιστής και ακραίος ή σατιρίζεται με ανάρμοστο τρόπο, ώστε να δίνεται η εντύπωση πως γελοιοποιείται.

Το παράδοξο είναι πως προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες, ότι για να γίνουμε γνήσιοι Ευρωπαίοι και να προλάβουμε το τρένο του εκσυγχρονισμού, οφείλουμε να «στρογγυλέψουμε» την ιστορική μας μνήμη και να αμβλύνουμε την εθνική μας συνείδηση.

Η ελληνοφοβία δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό «προνόμιο». Αντίστοιχες εθνικές φοβίες αναπτύσσονται σε πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι θιασώτες δε του εθνοφοβικού συνδρόμου δεν ανήκουν μόνο στον χώρο της άκρας αριστεράς. Τους συναντάμε στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ των σοσιαλιστικών κομμάτων και στις ομάδες των σκληροπυρηνικών νεοφιλελεύθερων στα δεξιά κόμματα.

Ο κοινός τους παρονομαστής είναι πως έχουν ασπαστεί ενθέρμως όλα τα «νέα ιδεολογήματα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού ενώ ευθυγραμμίζονται σε σοβαρά πολιτικά ζητήματα: εθνικά θέματα, μετανάστευση, επιδοτούμενος αντιρατσισμός και αντιεθνικισμός. Μένει μόνο να αποδειχθεί ότι έχουν και κοινούς χρηματοδότες.

Ο σύγχρονος νεοταξικός ολοκληρωτισμός αποτελεί την απαραίτητο συμπλήρωμα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, απαλλαγμένου από στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Είναι άτοπο να ισχυρίζεται κανείς ότι οι πατριωτικός λόγος είναι φασιστικός. Στην πραγματικότητα βάλλεται από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη, τη σύγχρονη μορφή του φασισμού.

Μαθητικές Καταλήψεις

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
3 Νοεμβρίο
υ 2007, σελ. 2

Εκρηκτική τείνει να γίνει η κατάσταση στην μέση εκπαίδευση. Τα σχολεία που τελούν υπό κατάληψη πληθαίνουν συνεχώς.

Οι βασικές διεκδικήσεις των μαθητών εστιάζονται στην αντιμετώπιση των ελλείψεων σε υποδομές, καθηγητές και σε βιβλία. Ζητούν να λειτουργούν τα σχολεία μόνο σε πρωινή βάρδια, διεκδικούν την κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και την αύξηση σε 15% του ποσοστού του ΑΕΠ για την Παιδεία. Εκφράζουν δε την αντίθεσή τους στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στη λίστα με τα αιτήματα μπαίνουν ακόμα η αξιολόγηση των καθηγητών και το αίτημα για εισαγωγή στα πανεπιστήμια βάσει μαθημάτων της ειδικότητάς τους.

Οι καταλήψεις αποτελούν αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Οι ίδιοι οι καταληψίες δήλωσαν στα μμε πως μέλη από τις νεολαίες της αριστεράς τους παρέχουν αλυσίδες, λουκέτα και υλικά για να φτιάξουν πανώ. Είναι πασίγνωστο πως τα διάφορα «συντονιστικά» είναι βγαλμένο απ' ευθείας από τα φυτώρια της ΚΝΕ. Ήδη η ΚΝΕ πραγματοποιεί στα σχολεία εκστρατεία ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιείται και η νεολαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Η αριστερά, καθώς δεν πείθει τους εργαζόμενους, ωθεί τους μαθητές στη μόδα των καταλήψεων για να φαίνεται ότι υπάρχει αριστερό κίνημα σε δράση. Υποτίθεται ότι είναι υπέρ του δημοσίου σχολείου. Ωστόσο, οι καταλήψεις είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να οδηγήσουν γονείς και μαθητές στην παραπαιδεία, τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, όπου γίνεται μάθημα.

Βέβαια, στην πλειονότητα τους οι μαθητές του λυκείου παραδέχονται ότι οι καταλήψεις αποτελούν τρόπο χαλάρωσης από το φροντιστήριο, ενώ οι μικρότεροι βρίσκουν ευκαιρία να χαθεί μάθημα και να κάνουν «χαβαλέ». Αυτό βέβαια δεν αποκλείει και το γεγονός πως κάποια παιδιά αγωνίζονται συνειδητά για τα αιτήματά τους.

Ωστόσο, πρακτικά ο μαθητής, δεν έχει τις υποχρεώσεις αλλά ούτε και τα δικαιώματα των ενηλίκων. Σε καμιά ευνομούμενη χώρα, δεν θα επιτρεπόταν ανήλικα παιδιά να καταλαμβάνουν ένα σχολείο και να παραμένουν μέσα κλειδωμένα, ανεξέλεγκτα και απροστάτευτα. Που, πότε, και από ποιόν νομιμοποιούνται τα 15μελή συμβούλια να βάζουν λουκέτο;

Οι καταλήψεις, όχι μόνο δεν είναι νόμιμες, αλλά πρόκειται μάλλον για παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία. Οι γονείς υποχρεούνται να πάρουν τα παιδιά τους και να τα πάνε σπίτι. Άλλωστε φέρουν και νομική ευθύνη, για παραμέληση ανηλίκου.

Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Τι μηνύματα «περνάμε» στα παιδιά με την ανοχή μας στο φαινόμενο των καταλήψεων; Απειθαρχία και ανευθυνότητα. Να πιστέψουν πως τους δίνονται εύκολα τα πάντα: δεν πληρώνουν τις ζημιές, δεν γράφονται οι απουσίες. Το θεωρούν δικαίωμά τους και μαγκιά.

Είναι λάθος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι η λύση των προβλημάτων τους περνά από την κατάλυση της νομιμότητας, με τον ελληνικό λαό να πληρώνει το κόστος των υλικών καταστροφών. Όταν μάθουν στην τρυφερή ηλικία ότι μπορούν να αυθαιρετούν ανέξοδα, πώς θα γίνουν υπεύθυνοι πολίτες;

Αυτό αποτελεί κατάντια του κράτους: οι μαθητές βάζουν αλυσίδες στα σχολεία, ενώ η «υπεύθυνη» κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα για να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Είναι επιεικώς απαράδεκτη η δήλωση του υπ. Παιδείας, κου Στυλιανίδη πως «είναι δικαίωμα του κάθε μαθητή να αντιδράσει με τον τρόπο που αυτός νομίζει σωστό».

Όταν η πολιτική ηγεσία δεν έχει την τόλμη να πει στα παιδιά ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο και αντιδημοκρατικό, πώς περιμένουμε από αυτά να αναπτύξουν δημοκρατική παιδεία;

Η πολιτική ηγεσία οφείλει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι η κατάληψη είναι μία παράνομη, αντιδημοκρατική πράξη που υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο. Ότι αυτό το φαινόμενο δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Να έρθει σε επικοινωνία με τους μαθητές, να τους ακούσει αλλά και να τους εξηγήσει.

Ο κ. Στυλιανίδης δεν προσπάθησε καν να νουθετήσει τους μαθητές. Όμως, κάποτε το κράτος πρέπει να λέει όχι. Η ελευθερία του λόγου είναι απεριόριστη, αλλά η παραβίαση του νόμου, από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.

Η εφαρμογή του νόμου αποτελεί ταμπού;

Γνωρίζω καλά πως κάποια πράγματα είναι ταμπού μέσα σε αυτό το θολό συνονθύλευμα που περνάει σήμερα για «προοδευτική ιδεολογία». Όμως αν καθίσει κανείς να το σκεφτεί νηφάλια, θα δει ότι πρέπει να εφαρμοστεί αμέσως ο νόμος.

Η ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, μέσω της απαθούς στάσης, οδηγεί τα πράγματα στην όξυνση και στο νόμο του ισχυρότερου. Οφείλει πχ να επέμβει η αστυνομία ή όχι σε μία συμπλοκή μεταξύ καταληψιών μαθητών και μαθητών που εφορμούν για να ανοίξουν το κλειστό τους σχολείο;

Η χρήση των οργάνων της τάξης σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα έπρεπε να αποτελεί ταμπού. Μια σοβαρή και με δημοκρατικές ευαισθησίες κοινωνία πρέπει να είναι σε θέση να πείσει για τις αρχές της και να τις επιβάλλει.

Αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις πιστεύουν πως πρέπει να νομιμοποιηθούν οι καταλήψεις, ας φέρουν το ζήτημα στη Βουλή. Εκεί όλα τα κόμματα θα πάρουν θέση. Ειδικά τα κόμματα της αριστεράς, ας μας πουν αν επιτρέπονταν καταλήψεις στα σχολεία του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Οι μαθητές οφείλουν να προωθούν τα αιτήματά τους, αλλά προφανώς μέσα στα πλαίσια του νόμου. Οι καταλήψεις αποτελούν μέρος του προβλήματος, όχι μέρος της λύσης. Η λύση απαιτεί άλλους τρόπους δράσης.

Υπάρχουν οι διαδηλώσεις ή η αποχή, αλλά σίγουρα αδικούμε τους Έλληνες μαθητές, αν δεν τους θεωρούμε ικανούς να οργανώσουν εκδηλώσεις μετά το πέρας των μαθημάτων ή το Σαββατοκύριακο, όπου θα αναδείξουν τα προβλήματα και τα αιτήματα τους, χωρίς κομματικούς «ινστρούκτορες» και θα εντυπωσιάσουν με την δημιουργικότητα, την φρεσκάδα, τη ζωντάνια και την πρωτοτυπία τους.

Σχολικές παρελάσεις

Εφημερίδα “Έρευνα”
25 Οκτωβρίου 2007, σελ. 18


Τα τελευταία χρόνια, όταν πλησιάζει κάποια εθνική επέτειος, τα τηλεοπτικά παράθυρα γεμίζουν με εκπροσώπους της νεοταξικής αριστεράς που ωρύονται πως «καταπιέζονται οι μαθητές», ότι οι παρελάσεις αποτελούν «μιλιταριστικό κατάλοιπο φασιστικών καθεστώτων, δηλητήριο του εθνικισμού, καλλιέργεια του μίσους προς τους γειτονικούς λαούς» και καταλήγουν στο αίτημα για την κατάργησή τους.

Την τελευταία διετία οργανώθηκε ολόκληρη καμπάνια ενάντια στις παρελάσεις, που περιελάμβανε υπογραφές εκπαιδευτικών και διημερίδες με εισηγήσεις και συζητήσεις. Φέτος, θεωρούν πως πρέπει να πάρουν την ρεβάνς για την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού η οποία αποτελεί κατά τη γνώμη τους «νίκη του σοβινιστικού φανατισμού και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού».

Εδώ και τρεις εβδομάδες η «Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία» στη Θεσσαλονίκη προσκαλεί σε συζητήσεις στο Στέκι Μεταναστών, οργανώνει κινητοποιήσεις φορέων, συλλόγων, σωματείων για δράσεις στα σχολεία, ακόμα και για παρέμβαση την ημέρα της μαθητικής παρέλασης.

Είναι σύμπτωση πως σε σχολεία της δυτικής Θεσσαλονίκης αρκετοί μαθητές και μαθήτριες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην παρέλαση; Πόσο συμπτωματικές είναι ακόμα οι δηλώσεις του κου Κουράκη, βουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην «Ελευθεροτυπία» (17/10) με αφορμή τον ισχυρισμό κάποιων μαθητών πως απειλήθηκαν από τη διεύθυνση του σχολείου πως θα τιμωρηθούν με αποβολές;

Χαρακτήρισε την παρέλαση αντιπαιδαγωγική διαδικασία, μια επί της ουσίας στρατιωτική εκδήλωση, όπου «οι διακρίσεις μεταξύ των μαθητών και μαθητριών ξεπερνούν κάθε προηγούμενο εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με τα αγόρια μπροστά και τα κορίτσια πίσω, τους ψηλούς μπροστά και τους κοντούς στην ουρά…»

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν περιβάλλει τις εθνικές εορτές στα σχολεία με την αίγλη και το νόημα που θα έπρεπε να έχουν. Δεν προσέφερε στη νέα γενιά το απαιτούμενο ιδεολογικό υπόβαθρο μέσα από τα μαθήματα της ιστορίας και της λογοτεχνίας. Να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες πως η παρέλαση αποτελεί εκδήλωση μνήμης, αναγνώρισης, ευγνωμοσύνης και τιμής απέναντι σε εκείνους που διακινδύνευσαν ή θυσίασαν ακόμα την ίδια την ύπαρξή τους για να ζουν ελεύθερα οι επόμενες γενιές.

Να μην παρεξηγούν την ουσία των σχολικών εκδηλώσεων και των παρελάσεων και να μην τις αντιμετωπίζουν σαν αγγαρεία ή σαν ευκαιρία να γλιτώσουν μάθημα. Να συμμετέχουν, επειδή το αισθάνονται, το επιθυμούν και όχι επειδή τους επιβάλλεται.

Όλα αυτά σε μία εποχή που κάποιοι Έλληνες μαθητές, ευτυχώς όχι πολλοί, αγνοούν ακόμα και το τι εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου ή την 25η Μαρτίου. Ενώ ο εθνικισμός των γειτόνων μας στην Αλβανία, στην Βαρδαρία (Σκόπια) και στην Τουρκία είναι εντονότατος, σε σημείο που ζητούν αλλαγή των βαλκανικών συνόρων.

Όλοι αυτοί οι κύριοι -που χαρακτηρίζουν τις παρελάσεις πρόβες μιλιταριστικού μίσους- ας μας απαριθμήσουν τις αλλαγές των συνόρων που συνέβησαν στα Βαλκάνια τα τελευταία 200 χρόνια, χωρίς να προηγηθεί πολεμική σύρραξη. Με την ιδιότητα του ιστορικού επιστήμονα μπορώ να τους διαβεβαιώσω πως δεν υπάρχει ούτε μία.

Εκτός και εάν έχουν παρανοήσει και πιστεύουν ειλικρινά πως η Νέα Τάξη θα επιβάλλει στο άμεσο μέλλον και αμαχητί την κατάργηση των Εθνικών Κρατών, με συνέπεια να παύσουν άπαξ διά παντός οι πολεμικές συγκρούσεις… Καλό θα ήταν να πληροφορηθούν πως ο πόλεμος είναι φαινόμενο πολύ παλαιότερο από την συγκρότηση των εθνικών κρατών.

Συμμετοχική Δημοκρατία και μεταναστευτική πολιτική

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
26
Οκτωβρίου 2007, σελ. 2


Στην Ελβετία η συμμετοχή των πολιτών είναι καθοριστική στις πολιτικές αποφάσεις, αφού οι Ελβετοί πολίτες αποφασίζουν άμεσα με συχνότατα δημοψηφίσματα. Οι έννοιες της «Κοινότητας» και της «συμμετοχικής Δημοκρατίας» αποτελούν ουσιώδη συστατικά του Πολιτεύματος και δεν είναι λαϊκίστικες αερολογίες, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Εξαιτίας του αναλογικού εκλογικού νόμου εκεί, κανένα κόμμα δεν μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμα. Ούτως ή άλλως, κανένα από τα «μεγάλα» κόμματα δεν ξεπερνά το 30%. Έτσι, στην σταθερά επταμελή «ομοσπονδιακή κυβέρνηση» συνασπισμού, που εκλέγεται κάθε χρόνο από την Βουλή, κανένα κόμμα δεν κατέχει πάνω από δύο υπουργεία.

Αν και είναι επόμενο να υπάρχουν διαφωνίες μέσα στην κυβέρνηση, αυτό δεν σημαίνει διάλυσή της. Αν δεν μπορέσουν να καταλήξουν σε απόφαση για κάποιο ζήτημα τα (τέσσερα συνήθως) κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν, τότε εκδίδεται ένα φυλλάδιο που περιέχει τις θέσεις όλων των πλευρών και η απόφαση λαμβάνεται άμεσα από τους πολίτες με δημοψήφισμα. Εκεί δεν τίθεται εκβιαστικά το δίλημμα «αυτοδυναμία ή ακυβερνησία». Έχουν γνήσια δημοκρατία.

Στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη Κυριακή, 21 Οκτωβρίου, ισχυρότερη παράταξη του ελβετικού Κοινοβουλίου αναδεικνύεται το Λαϊκό Κόμμα (SVP) με 29%, καταλαμβάνοντας τις 55 από τις 200 έδρες. Αξιοσημείωτο είναι, πως το 29% αποτελεί με διαφορά το μεγαλύτερο ποσοστό που κατέγραψε κόμμα στην Ελβετία από το 1919.

Οι εκλογές αυτές ήταν οι περισσότερο φορτισμένες των τελευταίων δεκαετιών. Το SVP στην προεκλογική εκστρατεία ζήτησε σκληρότερους νόμους για τη μετανάστευση και το άσυλο σε μία χώρα, όπου ισχύει ήδη μία πολύ αυστηρή νομοθεσία για τη νομιμοποίηση των μεταναστών.

Προτείνει ως νόμο, οι ανήλικοι μετανάστες που παρανομούν να απελαύνονται άμεσα από την Ελβετία μαζί με τις οικογένειές τους. Η προεκλογική του αφίσα απεικόνιζε τρία άσπρα πρόβατα να κλοτσάνε ένα μαύρο έξω από την ελβετική Σημαία, με σύνθημα «Για την ασφάλεια όλων».

Το SVP πολεμήθηκε έντονα σε όλη την προεκλογική εκστρατεία. Δέχθηκε επικρίσεις από τον D. Diene, υπεύθυνο της επιτροπής «ενάντια στο ρατσισμό και τις διακρίσεις» του ΟΗΕ, ότι οι δηλώσεις του ήταν οι πιο εχθρικές που διατυπώθηκαν ποτέ από ένα πολιτικό Κόμμα πρώτου μεγέθους στην Ευρώπη.

Ο εκπρόσωπος Τύπου του SVP απάντησε αποστωμοτικά: «υπάρχει Ελευθερία Λόγου στην Ελβετία. Προφανώς ο κ. Diene δεν έχει κατανοήσει τον πολιτισμό της Δημοκρατίας. Θα του προτείναμε να τον μελετήσει».

Πότε, επιτέλους, θα ισχύσει η συμμετοχική Δημοκρατία και στην Πατρίδα μας, ώστε τόσο για το μεταναστευτικό, όσο και για μείζονα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα να αποστομώσει ο λαός μας τους λακέδες του νεοταξισμού άμεσα με την ψήφο του!


Δείτε το προεκλογικό video του SVP:
http://www.youtube.com/watch?v=TMWBFpRbojc

Να καταγραφεί ο ακριβής αριθμός των μεταναστών

Εφημερίδα “Α1”
20 Οκτωβρίου 2007, σελ.13


Πόσοι λαθρομετανάστες και πόσοι νόμιμοι μετανάστες ζουν στην Ελλάδα σήμερα; Μπορεί το υπουργείο εσωτερικών να μας απαντήσει με βεβαιότητα και με ακρίβεια; Όχι βέβαια.

Τα δύο μεγάλα κόμματα, συναγωνίζονται τα τελευταία 17 χρόνια ποιο θα νομιμοποιήσει περισσότερους λαθρομετανάστες και θα τους παρέξει περισσότερα δικαιώματα.

Η αριστερά συγχέει τον προλεταριακό διεθνισμό με τον νεοταξικό κοσμοπολιτισμό. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η μαζική και ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση μεταμορφώνει την εγχώρια εργατική τάξη σε αγέλη ανίσχυρων και αλλοτριωμένων ανειδίκευτων εργατών. Τα συνδικάτα των οικοδόμων και των ναυτεργατών ως το 1990 ήταν ισχυρά. Σήμερα η δυναμική τους είναι ανεπαίσθητη.

Αυτή η αριστερά δεν έχει τη διορατικότητα να διακρίνει πως ο πηγαίος Πατριωτισμός μπορεί να αποτελέσει το μοχλό συσπείρωσης και αντίστασης σε μία ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση και τις επιβουλές των ισχυρών της Νέας Τάξης.

Η θολοκουλτούρα -μέσω της πλύσης εγκεφάλου από τα μμε- στιγματίζει κάθε εύλογο προβληματισμό στην ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών, πάμφθηνων και ανασφάλιστων, που εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο, τους εργολάβους και τους δουλεμπόρους.

Προσπαθεί να μας πείσει ότι η νέα ελληνική κοινωνία πρέπει να είναι «ανεκτική» στο μαζικό εποικισμό της και ότι χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερους μετανάστες. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα τονίζοντας πόσο «ευεργετική» είναι η παρουσία τους για την οικονομία μας. Λησμονούν, ωστόσο να αναφέρουν ότι καταναλώνουν το ελάχιστο δυνατό, αποταμιεύουν και στέλνουν τακτικά εμβάσματα στις χώρες τους.

Το «κορυφαίο» παράδοξο της μεταναστευτικής (μη) πολιτικής του υπουργείου Εσωτερικών είναι πως αντί να αντιμετωπίσει την υπογεννητικότητα με μέτρα που επιδοτούν τις γεννήσεις Ελλήνων, εισάγει αλλοδαπούς για να τους αντικαταστήσουν με την υψηλή τους γεννητικότητα.

Θέλουμε να καταγραφεί επιτέλους ο ακριβής αριθμός των μεταναστών που ζουν στην Πατρίδα μας. Ο Ν. Σαρκοζί, όταν ήταν υπ. Εσωτερικών της Γαλλίας ζητούσε κάθε μήνα τα ποσοστά της μετανάστευσης και της εγκληματικότητας και κατόρθωσε να μειώσει και τα δύο. Ο γαλλικός λαός, όχι μόνο δεν θεώρησε ακραίο αυτό το μέτρο, αλλά τον επιβράβευσε ανεβάζοντας τον στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η Εθνική κοινωνία συνέχει τους πολίτες της με δεσμούς πολιτιστικούς, καταγωγής, κοινή παράδοση, γλώσσα, αξίες, ήθη και ιστορική μνήμη. Αποτελεί όμως εμπόδιο στη Νέα Τάξη που επιζητεί πολυπολιτισμικές, κατακερματισμένες κοινωνίες αλλοτριωμένων πειθήνιων καταναλωτών, χωρίς ιδιόμορφες προτιμήσεις, χωρίς ταυτότητα.

Στο ίδιο έργο θεατές

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
13 Οκτωβρίου 2007, σελ. 13


Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως ήταν γενικόλογες, ωραιοποιημένες και ασαφείς. Ακούσαμε το τι θα πράξει, όχι όμως το πώς.

Οι απαντήσεις που δόθηκαν στα ερωτήματα των Πατριωτών Βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ για την ασυδοσία των τραπεζών και το μεταναστευτικό ήταν εξίσου παραπλανητικές, αλλά κατέδειξαν πόσο ενοχλητικό για την οικογενειο-κρατούμενη (πλουτο)Δημοκρατία μας είναι να θίγονται μέσα στο Κοινοβούλιο επίμαχα ζητήματα που απασχολούν και ταλαιπωρούν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Όσον αφορά στο ασφαλιστικό οι πρωθυπουργικές αναφορές κινήθηκαν ανάμεσα στο θολό παρόν και το μαύρο μέλλον.

Το μόνο σαφές είναι πως στο αμέσως επόμενο διάστημα θα τροποποιηθεί ο εκλογικός νόμος, πριμοδοτώντας με «δημοκρατικές διαδικασίες» το πρώτο κόμμα με 50 Βουλευτές, αλλοιώνοντας δε ακόμα περισσότερο την «δημοκρατικά» εκφρασμένη λαϊκή ετυμηγορία. Ο πρωθυπουργός πιστεύει πως έτσι θα κουμαντάρει πιο αποτελεσματικά όσους Βουλευτές της ΝΔ δεν έχουν την πρόθεση να δείξουν τη δέουσα υπακοή στο πρόσωπό του.

Ουσιαστικά, επικρέμεται η απειλή της διαγραφής για τους απείθαρχους και η άμεση προσφυγή στις κάλπες, που θα γίνουν μέσα στο 18μηνο –σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο- αντί με σταυροδοσία με λίστα. Φυσικά «δημοκρατικά» κομμένη και ραμμένη στις προτιμήσεις του Κ. Καραμανλή. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει θα περιοριστεί σε μη εκλόγιμη θέση.

Στο μεταξύ η αξιωματική αντιπολίτευση προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους της να επιλέξουν ανάμεσα στον γόνο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος εκφράζει έναν εκσυγχρονισμό με ήπιο μανδύα, και τον ασυγκράτητα αρχομανή Ευ. Βενιζέλο, θιασώτη ενός «εωσφορικού εκσυγχρονισμού» (δανείζομαι το χαρακτηρισμό από τον καθηγητή Νεοκλή Σαρρή). Και οι δύο προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από ένα προσωπείο κοινωνισμού.

Προφανώς συνειδητοποίησαν ότι η συνταγή επιτυχίας του ιδρυτού ήταν πως το ΠΑΣΟΚ άφηνε την ψευδαίσθηση ότι είναι φιλολαϊκό. Όμως, ο Κ. Σημίτης απογύμνωσε τελείως το ΠΑΣΟΚ από αυτό το πλεονέκτημα, σε σημείο που δεν μπορεί πλέον να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων εκτός του σκληρού του πυρήνα. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σκληρό εκσυγχρονιστικό μπλοκ χρεώνει τις απανωτές εκλογικές ήττες στον Γ. Παπανδρέου.

Πάντως, όποιος και να βγει νικητής στη αναμέτρηση για την προεδρίας του κόμματος, πιθανότατα θα προβεί σε προγραφές του στελεχιακού δυναμικού της αντίπαλης πλευράς, ειδικά αν πάμε σε εκλογές με λίστα μέσα στο δεκαοχτάμηνο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το «κίνημα» φλερτάρει σοβαρά με τη διάσπαση.

Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση θα διαμορφωθεί μεν ένα νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα, με τα ίδια όμως πρόσωπα να δεσπόζουν και να πλειοδοτούν στην δουλική εφαρμογή κάθε νεοταξικής επιθυμίας.

Ξανά λοιπόν ο λαός σε ρόλο ανήμπορου παρατηρητή και ο εκάστοτε πρωθυπουργός με τους αυλικούς του να κυβερνούν με Λουδοβίκεια νοοτροπία. Είναι σαφές ότι το παρόν αντεθνικό, αντιλαϊκό και (πλουτο)δημοκρατικό πολιτικό σύστημα δεν θα διστάσει να προχωρήσει στην υλοποίηση επώδυνων για την Ελλάδα πολιτικών σχεδιασμών είτε στην παρούσα είτε στη νέα του μορφή. Μόνος κυματοθραύστης σε αυτή την αθλιότητα και εκφραστής της λαϊκής οργής οι Πατριώτες Βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ.

Μαίνεται ο αλβανικός αλυτρωτισμός

Εφημερίδα “Έρευνα”
11 Οκτωβρίου 2007, σελ. 7


Οι Αλβανοί αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι οι Αμερικανοί «προστάτες» τους πρώτιστα εξυπηρετούν τους γεωπολιτικούς στόχους τους στα Βαλκάνια και ελάχιστα ενδιαφέρονται για τον αλβανικό αλυτρωτισμό.

Στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου, μόλις η Ρωσία στήριξε την Σερβία και δεν υποχώρησε στην παραχώρηση ανεξαρτησίας στους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, ακόμα και με εδαφικά ανταλλάγματα, οι ΗΠΑ έκαναν πίσω και αναζητούν τρόπο να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους προσεγγίζοντας την σερβική ηγεσία.

Ωστόσο, ούτε η υπόσχεση ότι, αμέσως μετά την παραχώρηση από το Βελιγράδι ανεξαρτησίας στους Κοσσοβάρους, θα ακολουθήσει άμεσα η ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έπιασε τόπο. Ο σερβικός λαός σε πρόσφατη δημοσκόπηση απάντησε στην συντριπτική του πλειοψηφία ότι πρώτη προτεραιότητα αποτελεί το Κοσσυφοπέδιο και όχι η ένταξη στην ΕΕ.

Η «Παγκόσμια Αλβανική Ένωση» (LSHB) έχει ως στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της εθνικής συνείδησης των Αλβανών για την υλοποίηση του οράματος της δημιουργίας της «Φυσικής Αλβανίας».

Ταυτόχρονα, οι αλυτρωτικές οργανώσεις ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Η εθνικιστική οργάνωση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου “FBKSH” (Μέτωπο για την Εθνική Ενοποίηση των Αλβανών) εξέδωσε στις 27 Σεπτεμβρίου μία ανακοίνωση όπου αναφέρονται ανάμεσα σε άλλα τα εξής:
-Συνεχίζει συστηματικά τις προσπάθειές για ενοποίηση των αλβανικών εδαφών. Μία ανάγκη που προέκυψε από την εχθρική πολιτική των Σλάβων και των Ελλήνων.
-Θα παρεμποδίσει με κάθε τρόπο τις βουλευτικές εκλογές της 17ης Νοεμβρίου στο Κοσσυφοπέδιο.
-Δεν πρόκειται να αποδεχθεί την ένταξη της διχοτομημένης Αλβανίας στην ΕΕ. Θεωρεί τμήματα της Αλβανίας εκτός από το Κόσσοβο, την περιοχή Σαντζάκ του Μαυροβουνίου, την «Κοιλάδα του Βαρδάρη» του κράτους των Σκοπίων και την «Τσαμουριά» που βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή.
-Το στρατιωτικό σκέλος του FBKSH, το AKSH, καλεί όλους τους Αλβανούς να στρατευτούν στις τάξεις του για να υλοποιήσουν τον εθνικό τους στόχο, την «Εθνικά Ενωμένη Αλβανία».

Ταυτόχρονα, το «Κίνημα για Ενότητα» (LB), μία νέα πολιτική οργάνωση του Κοσσυφοπεδίου, ανακοίνωσε στην πρώτη της συνέλευση ότι στόχος της είναι η ενοποίηση όλων των αλβανικών εδαφών σε ένα ενιαίο αλβανικό κράτος και δεν προτίθεται να χρησιμοποιήσει ούτε το διάλογο, ούτε πολιτικά μέσα. Επικεφαλής της οργάνωσης είναι ο Άβνι Κλινάκου, πρώην στέλεχος του UCK.

Γίνονται ξεκάθαρες πλέον οι προθέσεις των Αλβανών εθνικιστών για μία ενωμένη Μεγάλη Αλβανία με οποιοδήποτε κόστος. Το ζήτημα που προκύπτει είναι το μέγεθος και το είδος της επιρροής που διαθέτουν οι οργανώσεις αυτές στους αλβανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια και κυρίως στην αλβανική διασπορά, που στη χώρα μας είναι πολυάριθμη.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
9 Οκτωβρίου 2007, σελ. 2


Αυτή τη φορά θα ήθελα να θίξω δύο περιπτώσεις που καταδεικνύουν την πολιτική διγλωσσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Περίπτωση 1η:
Συνελήφθη ο εικοσιτριάχρονος υιός υψηλόβαθμου στελέχους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να συμμετέχει σε ληστεία τραπέζης. Στην κατοχή του βρέθηκαν δύο περίστροφα και χειροβομβίδα. Πολύ ορθά ο κ. Αλέκος Αλαβάνος δήλωσε πως είναι άδικο να καταλογιστεί συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη. Υπογραμμίζω ότι συμφωνούμε απολύτως.
Ωστόσο, η διγλωσσία του κου Αλαβάνου, αλλά και της πλειονότητας των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α εντοπίζεται στο γεγονός ότι σε κάθε δημόσια εμφάνιση τους δεν χάνουν την ευκαιρία να χαρακτηρίσουν τον ΛΑ.Ο.Σ σαν ακροδεξιό και ρατσιστικό κόμμα, επειδή στα πρωτοκλασάτα στελέχη του συγκαταλέγεται ο νυν Βουλευτής κ. Θάνος Πλεύρης, υιός του κου Κωνσταντίνου Πλεύρη.
Μάταια τα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ, αλλά και ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης υπογράμμιζαν πως ούτε ο Χίτλερ δεν ζητούσε οικογενειακή ευθύνη. Τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ωρύονταν με φανατισμό ότι το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά.

Φανταστείτε να είχε συλληφθεί συγγενής κάποιου πρωτοκλασάτου στελέχους του ΛΑ.Ο.Σ, τι φασαρία θα γινόταν στα πρωτοσέλιδα και στα τηλε-παράθυρα, με τους θολοκουλτουριάρηδες να κραυγάζουν κινδυνολογώντας για ακροδεξιά τρομοκρατία.
Αντιθέτως, τώρα ζητούν διάλογο με τους αντιεξουσιαστές για να διαπιστώσουν τι είναι αυτό που τους παρασύρει σε αυτή τη συμπεριφορά. Λες και πρόκειται για δεκατετράχρονα παιδιά που χρειάζονται διαπαιδαγώγηση.

Περίπτωση 2η:
Το βράδυ του Σαββάτου 29 Σεπτεμβρίου, στην έκθεση βιβλίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ομάδα 75 περίπου κουκουλοφόρων επέδραμε στο περίπτερα των εκδόσεων Γεωργιάδη, «Ελεύθερη Σκέψις» και «Νέα Θέσις», έκαψαν τα βιβλία, απείλησαν με όπλο και τραυμάτισαν σοβαρά με λοστούς και ρόπαλα δύο εικοσάχρονους υπαλλήλους που τόλμησαν να αντισταθούν. Στη συνέχεια οι αντεξουσιαστές έφυγαν ανενόχλητοι.
Παρά το γεγονός ότι στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ρωτήθηκαν επανειλημμένως σχετικά, -ακόμα και στη Βουλή από τονκ. Άδωνι Γεωργιάδη- δεν καταδίκασαν το γεγονός. Αυτό δεν τους τιμά. Πόσο μάλλον αν θυμηθούμε πως, όταν ομάδα της Χρυσής Αυγής έκαψε δημοσίως το βιβλίο της κας Ρεπούση, κατηγόρησαν σαν ηθικό αυτουργό τον ΛΑ.Ο.Σ και τα στελέχη του, τα οποία είχαν ήδη καταδικάσει άμεσα και απερίφραστα το δυσάρεστο συμβάν.
Άλλωστε, ο ΛΑ.Ο.Σ ζήτησε την απόσυρση του βιβλίου της 6ης από τα σχολεία, όχι από τα βιβλιοπωλεία, ενώ η Χρυσή Αυγή αντιπολιτεύεται τον ΛΑ.Ο.Σ με μένος αντίστοιχο με αυτό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Φαίνεται, λοιπόν, πως η δημοκρατικότητα και η ανοχή της νεοταξικής αριστεράς στην Ελλάδα εξαντλείται στα βιβλία που εκφράζουν ταυτόσημες ή παρεμφερείς ιδέες με τις δικές της. Το αν θα καούν τα υπόλοιπα ή αν οι εκδότες τους και οι βιβλιοπώλες θα προπηλακιστούν από τους αγαπημένους τους αντεξουσιαστές, τους αφήνει παγερά αδιάφορους, Ας μην υποθέσω, ίσως όχι άδικα, ότι θα χαμογελούν με μισαλλόδοξη χαιρεκακία.

Σχολική ιστοριογραφία και Νέα Τάξη

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
3 Οκτωβρίου 2007, σελ. 2


Επιτέλους, αποσύρθηκε το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού και αντικαθίσταται προσωρινά από το προηγούμενο. Ο υπ. Παιδείας, κ. Ευρ. Στυλιανίδης, ανεκοίνωσε ότι θα προκηρυχθεί διαγωνισμός για τη συγγραφή του νέου βιβλίου.

Η οριακή αυτοδυναμία της παρούσης κυβερνήσεως, η είσοδος του ΛΑ.Ο.Σ στη Βουλή και η έκπτωση της κας Γιαννάκου από το βουλευτικό αξίωμα ανάγκασαν τον Πρωθυπουργό να υποχωρήσει ατάκτως και να αποσύρει το ρεπούσειο ανοσιούργημα. Πρόκειται ξεκάθαρα για μία νίκη του ευρύτερου πατριωτικού χώρου, παρά την φανατική υπεράσπισή του βιβλίου από τους επαγγελματίες «προοδευτικούς» της θολοκουλτούρας.

Η υπόθεση του συγκεκριμένου βιβλίου Ιστορίας ήταν αποκαλυπτική για τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς που αποσκοπούν στην πλήρη αποδόμηση των εθνικών αξιών.

Σημειώνουμε πως ισχύει ακόμα το ΦΕΚ 142 της 27/6/2001, η επικύρωση δηλαδή με νόμο της ελληνο-τουρκικής συμφωνίας για τη «στρογγυλοποίηση» της Ελληνικής Ιστορίας στα σχολικά μας βιβλία, ώστε να είναι ανώδυνη για τους γείτονες. Την υπέγραψαν τόσο ο Γ. Παπανδρέου (υπ. Εξωτερικών τότε) όσο και ο Ευ. Βενιζέλος (υπ. Πολιτισμού τότε). Στην υλοποίηση του προχώρησε η κυβέρνηση Καραμανλή. (ολόκληρο το ΦΕΚ μπορείτε να το διαβάσετε στις αναρτήσεις του Αυγούστου στο προσωπικό μου ιστολόγιο).

Δεν πρέπει, λοιπόν, να αφήσουμε να περάσουν απαρατήρητα δύο σημεία στο φετινό νέο βιβλίο της Ιστορίας της Γ’ Λυκείου της Γενικής Παιδείας. Στη σελ. 65 αναφέρεται: «Ο αγώνας στη Μακεδονία δοκίμασε επί πέντε σχεδόν χρόνια (1904-1908) την αντοχή των γηγενών που έπρεπε να επιλέξουν στρατόπεδο.» Τι ήταν αυτοί οι γηγενείς; Γιατί δεν προσδιορίζεται η εθνικότητά τους; Ενστερνίζεται το βιβλίο την άποψη των Σκοπίων ότι η πλειονότητα είχε «μακεδονική συνείδηση» και εξελληνίστηκε ή εκβουλγαρίστηκε βιαίως;

Στη σελίδα 130 υπάρχει χάρτης της κατεχόμενης από τους Ναζί Ευρώπης με κράτος «Μακεδονία» στην περιοχή της FYROM. Ωστόσο, η FYROM ονομαζόταν ως και την γερμανική κατάκτηση της Γιουγκοσλαβίας «Banovina Vardarska». Πρώτος ο Τίτο στις 15 Αυγούστου 1944 της έδωσε την ονομασία «Makedonija». Πώς η συγγραφική ομάδα περιέπεσε σε τέτοιο ανιστόρητο και εγκληματικό σφάλμα, σχετιζόμενο άμεσα με το φλέγον εθνικό ζήτημα, το οποίο διαπραγματεύεται η Ελλάς; Ποιος επιδιώκει να συνηθίζει το μάτι των Ελλήνων μαθητών το όνομα Μακεδονία στο συγκεκριμένο σημείο του χάρτη;

Η ουσία είναι πως η Νέα Τάξη επιχειρεί να αντικαταστήσει τις εθνικές κοινωνίες με πολυπολιτισμικά κοινωνικά μορφώματα. Σε αυτόν τον σχεδιασμό εντάσσεται και η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών. Στο ελληνικό σχολείο, που επιδιώκεται να μεταβληθεί σε πολυπολιτισμικό, πρώτος στόχος είναι η άμβλυνση της εθνικής ταυτότητας.

Δεν αρκεί, επομένως, η απόσυρση ενός βιβλίου. Αυτό που οφείλουμε, είναι συνεχής επαγρύπνηση για την υπεράσπιση όλων των αξιών της εθνικής ιδιαιτερότητας, του πολιτισμού και της Ιστορίας μας.

Κύριοι, αναλάβετε τον ρόλο σας…

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
29 Σεπτεμβρίου 2007, σελ. 13


Στη χώρα μας οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονται από αλαζονική συμπεριφορά στην άσκηση της εξουσίας. Κωφεύουν στην εποικοδομητική κριτική, αγνοούν τα εθνικά και κοινωνικά αιτήματα, ακόμα κι αν προέρχονται και από τον οικείο κομματικό χώρο, ενώ δεν τολμούν έναν εποικοδομητικό διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς. Συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να πουν στον λαό «αφού μας ψηφίσατε, καλά να πάθετε».

Βέβαια, η ισχνή αυτοδυναμία της νεοεκλεγείσας κυβένησης ίσως νουθετήσει τον Πρωθυπουργό και τα μέλη της και τους κατευθύνει σε συνετές επιλογές και πράξεις. Άλλωστε, η συγκεκριμένη κυβέρνηση καλείται να λάβει κρισιμότατες αποφάσεις για τα εθνικά θέματα και το ασφαλιστικό που θα επηρεάσουν την Πατρίδα μας για δεκαετίες. Ταυτόχρονα οφείλει να δώσει μία πειστική εξήγηση για την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων.

Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως είναι να επισημαίνει τα λάθη και τις παραλείψεις, να δρα διορθωτικά, να βοηθά την κυβέρνηση και τελικά να βελτιώνει το έργο της προς όφελος του Έθνους.

Ωστόσο, η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα περιορίζει το ρόλο της στην καταστροφολογία. Λέει όχι σε όλα, ανεξαρτήτως αν ωφελούν ή βλάπτουν την Πατρίδα και την κοινωνία. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο –δε διστάζει να καταφύγει σε λασπολογία και σε ύβρεις- προκειμένου να απαξιώσει το έργο της κυβερνήσεως, ώστε να την εξουθενώσει, να την ανατρέψει και να την αντικαταστήσει στην εξουσία, απολαμβάνοντας εκείνη τα προνόμια της. Βέβαια, το επόμενο δίμηνο η παρούσα αξιωμ. αντιπολίτευση έχει να λύσει το φλέγον ζήτημα της ηγεσίας της.

Τα κόμματα της αριστεράς συνήθως δεν χάνουν ευκαιρία να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα από κύματα απεργιών, διαδηλώσεων ακόμα και ταραχών –με την άσπονδη σύμπραξη των «γνωστών αγνώστων» με μολότοφ, εμπρησμούς αυτοκινήτων και καταστημάτων- προσπαθώντας να δημιουργήσουν μία εικόνα χάους και διάλυσης του κράτους, χωρίς όμως να καταθέτουν στο Κοινοβούλιο ρεαλιστικές προτάσεις για μία εφικτή και βιώσιμη λύση των κοινωνικών προβλημάτων.

Εδώ βρίσκεται η ευκαιρία και το στοίχημα για τους Πατριώτες Βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ να αποτελέσουν την ουσιαστική αντιπολίτευση με τη μαχητικότητα και την ευαισθησία τους στα εθνικά θέματα, τη σχολική ιστοριογραφία, το μεταναστευτικό και το δημογραφικό. Να ορθώσουν ανάστημα στα κελεύσματα της Νέας Τάξης.

Να διδάξουν ήθος και παραγωγική κοινοβουλευτική δράση με ρηξικέλευθες και ρεαλιστικές προτάσεις για τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό, η ασυδοσία των τραπεζών, των καρτέλ, των μεσαζόντων και των κάθε είδους αεριτζήδων. Να πιέσουν καταλυτικά για την άμεση ολοκλήρωση του δασολογίου και του κτηματολογίου, που αποτελούν προαπαιτούμενα για μία σοβαρή περιβαλλοντική πολιτική. Κύριοι, αναλάβετε τον ρόλο σας…

Συρρίκνωση του δικομματισμού…

εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ"
19 Σεπτεμβρίου 2007, σελ. 2


Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να επικράτησε άνετα στις εκλογές, ωστόσο με το 41,8% της αναλογούν μόλις 152 έδρες στη Βουλή. Μία ισχνή αυτοδυναμία, η οποία προμηνύει μία ασθμαίνουσα κυβερνητική πορεία. Εφόσον επιθυμεί λοιπόν να εξαντλήσει την τετραετία ή έστω να διανύσει ένα σεβαστό μέρος της, οφείλει να κάνει πράξη τη σεμνότητα, την ταπεινότητα και να προχωρήσει σε έναν ειλικρινή διάλογο με την κοινωνία.

Το σχόλιο του Κώστα Σκανδαλίδη για το εκλογικό αποτέλεσμα πως «τις εκλογές δεν τις κέρδισε η ΝΔ, αλλά τις έχασε το ΠΑΣΟΚ», είναι αρκετά εύστοχο, όπως και οι πανηγυρισμοί της αριστεράς για συρρίκνωση του δικομματισμού. Κάτι που δεν επεσήμανε κανείς, όμως, είναι πως το ποσοστό της ΝΔ συρρικνώθηκε περισσότερο από αυτό του ΠΑΣΟΚ: Το 41,8% της ΝΔ είναι μικρότερο κατά 3,5 μονάδες σε σχέση με το 45,3% του 2004, ενώ το 38,1% του ΠΑΣΟΚ είναι μειωμένο κατά 2,4% μον. σε σχέση με το 40,5% του 2004.

Η οριακή, έστω, αυτοδυναμία της ΝΔ έσωσε προς το παρόν το κυβερνόν κόμμα του «μεσαίου χώρου», όπως αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται, από μία εσωστρέφεια ανάλογη με αυτήν που εκδηλώθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, το λεγόμενο «μητσοτακικό μπλοκ» βγήκε ενισχυμένο, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα στην σταυροδοσία των Βουλευτών.

Η συρρίκνωση αυτή του δικομματισμού από το 85,9% στο 79,9% δείχνει πως οι Έλληνες ψηφοφόροι αρχίζουν να εκδηλώνουν τη δυσφορία τους προς τα δύο μεγάλα κόμματα και στην κάλπη. Δυσπιστούν τόσο στον «Πατριωτισμό» που ξαφνικά προέβαλλαν το τελευταίο δεκαήμερο πριν τις εκλογές, όσο και στις επαγγελίες για μία δικαιότερη και ασφαλέστερη ελληνική κοινωνία.

Το μεν ΠΑΣΟΚ μίλησε για αναδιανομή του πλούτου, τη στιγμή που οι μνήμες από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου –τη μόνη πραγματική αναδιανομή πλούτου που πραγματοποιήθηκε επί κυβερνήσεων Σημίτη- είναι νωπές.

Η ΝΔ δεν άνοιξε προεκλογικά τα χαρτιά της για τη λύση που προτίθεται να δώσει στο ασφαλιστικό. Μέγιστο ατόπημα, πόσο μάλλον, όταν το σκάνδαλο των ομολόγων παραμένει ανοιχτό καθώς προκηρύχθηκαν εκλογές μία ημέρα πριν ανακοινωθεί το πόρισμα Ζορμπά στο Κοινοβούλιο.

Λογικό ήταν οι Έλληνες πολίτες να στραφούν είτε προς την αριστερά, η οποία βγήκε ενισχυμένη, είτε προς τον ΛΑ.Ο.Σ. Κάτι που δεν επισημάνθηκε, επίσης, είναι πως ο Πατριωτικός χώρος εκπροσωπείται συσπειρωμένος στη Βουλή με 10 Βουλευτές μετά από απουσία δεκαετιών, τη στιγμή που οι πατριωτικές ιδέες σπιλώνονται σήμερα στην Ελλάδα περίπου όπως οι σοσιαλιστικές κατά τη δεκαετία του ’60.

Έκπληξη ήταν η κατάληψη της έκτης θέσης από τους Οικολόγους Πράσινους, με συνολικό ποσοστό 1,05%, ξεπερνώντας τη Δημοκρατική Αναγέννηση. Αποτελεί μεγάλη επιτυχία, αν αναλογιστούμε πως ήταν ουσιαστικά αποκλεισμένοι από τα μέσα ενημέρωσης και δηλώνουν παρόντες σε μία κρίσιμη εποχή για τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος.

Μετά τους φονικούς εμπρησμούς

Εφημερίδα "Έρευνα"
6 Σεπτεμβρίου 2007, σελ. 7

Είναι άτοπο και ανέντιμο να κάνει κάποιος αντιπολίτευση πάνω σε θύματα, στάχτες και πυροπαθείς. Ας αφήσουμε τους Έλληνες πολίτες να αποδώσουν ευθύνες στην κάλπη. Απλώς, επιθυμώ να εκφράσω κάποιους προβληματισμούς:

Α) Έννοιες όπως ο πατριωτισμός, η ασφάλεια και η κοινωνική αλληλεγγύη που χλευάζονται συνεχώς από μία νεοταξική ελίτ στη χώρα μας, αποδείχτηκε για άλλη μία φορά ότι αποτελούν τα θεμέλια ενός Έθνους για να αντιμετωπίσει υψηλής επικινδυνότητας κρίσεις.

Β) Επιχειρώντας μία καλοπροαίρετη κριτική σε όσους διαχειρίζονται την εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες αναρωτιέμαι, μπορεί κάποιος από αυτούς να αντικρύσει κατά πρόσωπο τους πυροπαθείς και να ισχυρισθεί ότι οικοδόμησε ένα κράτος αδιάβλητο και αποτελεσματικό, που προλαμβάνει τις κρίσεις ή τουλάχιστον τις αντιμετωπίζει με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο; Ή μήπως όλα αυτά τα χρόνια με τη συνυπευθυνότητα της πλειονότητας των πολιτών η κομματοκρατία οδήγησε στην κατασκευή ενός κρατικού μηχανισμού μη αξιοκρατικού και γι αυτόν το λόγο χαλαρού, αποσυντονισμένου και κατά συνέπεια ανέτοιμου να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά μία κρίση αυτού του μεγέθους;

Γ) Η απουσία κτηματολογίου, δασολογίου και το ισχύον νομικό καθεστώς, μήπως αποτελούν έμμεσα κίνητρα για τη δράση των εμπρηστών;

Δ) Η έννοια της «ασσύμετρης απειλής», της απειλής γενικότερα, πρέπει να κατονομαστεί συγκεκριμένα. Διαφορετικά, η φαντασία των πολιτών καλπάζει σε ακραία σενάρια. Πόσο μάλιστα, όταν οι Αλβανοί του UCK, πριν δύο χρόνια απειλούσαν ότι μετά το Κοσσυφοπέδιο θα κάψουν την Ελλάδα και οι «Γκρίζοι Λύκοι» περηφανεύονταν σε συνέδριό τους πως έκαψαν τη Ρόδο το 1995.

Όσον αφορά στα μέτρα αντιμετώπισης, τα οποία θα καλό θα ήταν να αποφασίσει το σύνολο της πολιτικής μας ηγεσίας από κοινού, πρέπει να θέσουν ως στόχους:

-Να διασφαλιστούν ιδιοκτησιακά οι πυρόπληκτοι, ώστε με κανένα τρόπο να μη στερηθούν τη γη τους με ό,τι απέμεινε. Οφείλουμε να αποτρέψουμε ένα εσωτερικό μεταναστευτικό ρεύμα. Η ύπαιθρος σε Πελοπόννησο και Εύβοια δεν πρέπει να αδειάσει από τους κατοίκους της.

-Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε επιμέρους ζητήματα. Πχ η υπ. Παιδείας δήλωσε πως θα ενισχύσει τους πυρόπληκτους φοιτητές με 1500 Ευρώ. Αρκούν για έναν φοιτητή που σπουδάζει σε διαφορετική πόλη, ο οποίος βασιζόταν στο εισόδημα από τις ελιές της οικογένειας του που έχουν καεί;

-Οι τοπικές αρχές, ο Στρατός και ομάδες εθελοντών θα πρέπει να φροντίζουν προληπτικά για τον καθαρισμό και την επίβλεψη των δασών κατά τους επικίνδυνους μήνες. Το ίδιο επιβάλλεται και για την αντιπλημμυρική προστασία. Θα ήταν τραγικό ό,τι άφησε όρθιο η φωτιά να το παρασύρει το νερό.

-Οφείλουμε στα 66 θύματα και όλους τους πληγέντες να βρεθούν οι ένοχοι και να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Η "λογική" της χαμένης ψήφου

Εφημερίδα “Α1”
1 Σεπτεμβρίου 2007, σελ. 9


Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, ενώ επιθυμούν να εμπιστευτούν την ψήφο τους σε ένα «μικρό» κόμμα που τους εκφράζει περισσότερο, τελικά στην κάλπη ψηφίζουν ΝΔ ή ΠΑ.ΣΟ.Κ, «για να μην πάει χαμένη η ψήφος», αφού το μικρό κόμμα δεν έχει ελπίδες να κερδίσει τις εκλογές.

Βασιζόμενος στη λογική αυτή, ο δικομματισμός καταγράφει ένα ποσοστό γύρω στο 85%. Οι ιθύνοντες στην Ρηγίλλης και στην Χαρ. Τρικούπη διαπιστώνουν πως ο Έλληνας μπορεί να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται, αλλά στο τέλος σε αυτούς εμπιστεύεται τη διακυβέρνηση της χώρας, και μάλιστα με πολύ υψηλά ποσοστά.

Είναι λογικό, επομένως, να επιδεινώνεται η αλαζονεία τους και να συνεχίζουν να κυβερνούν για άλλη μία τετραετία με τον ίδιο τρόπο: ερήμην του λαού και συχνά ενάντια στη βούληση και τα συμφέροντά του. Αυτό είναι αναμενόμενο, καθώς δεν έχουν εισπράξει μέχρι τώρα στην κάλπη ένα ηχηρό μήνυμα που να λέει «φτάνει ως εδώ, αλλάξτε πολιτική».

Αυτό που θα προβλημάτιζε σοβαρά τις ηγεσίες του δικομματισμού, θα ήταν μία κατακόρυφη πτώση του ποσοστού του από 85% σε 75%. Βλέποντας τα ποσοστά και την κοινοβουλευτική τους ισχύ να ψαλιδίζονται θα «ένιωθαν» την ανάγκη να αφουγκραστούν τον λαό.

Η παρούσα εκλογική αναμέτρηση προσφέρεται για μία τέτοιου είδους εξέλιξη. Ας συνειδητοποιήσουμε πως μετά από αρκετές δεκαετίες είναι η πρώτη φορά που ο πατριωτικός χώρος διεκδικεί συσπειρωμένος στον ΛΑ.Ο.Σ. με σοβαρές αξιώσεις την είσοδό του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και αυτό είναι κατόρθωμα του Γ. Καρατζαφέρη.

Από την άλλη, τα κόμματα εξουσίας χαρακτηρίζονται πλέον από μία ατυχή ιδιοτυπία. Οι θέσεις τους σε βασικά ζητήματα –όπως η χωρίς όριο εισροή μεταναστών, η χωρίς αντάλλαγμα ελληνική υποστήριξη στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η μη απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της 6ης Δημοτικού, η ανεξέλεγκτη δράση των τραπεζών και των διαφόρων καρτέλ στο όνομα της ελεύθερης αγοράς, το ασφαλιστικό, κ.α.- εάν ετίθεντο μία προς μία στην κρίση του ελληνικού λαού σε δημοψηφίσματα, θα αποδοκιμάζονταν σε ποσοστά από 65% ως 90%.

Επιβάλλεται, επομένως, να αντιστραφεί η νοοτροπία του ψηφοφόρου και να συνειδητοποιήσει ότι η ψήφος του θα πάει πραγματικά χαμένη, αν επιλέξει ξανά τον δικομματισμό.

Στον ΛΑ.Ο.Σ. έχουμε ΟΡΑΜΑ. Δώστε μας τη δύναμη για δράση και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Να κάνουμε πράξη την ΡΗΞΗ και την ΑΝΑΤΡΟΠΗ.