Οικονομική κρίση και πολιτική

Εφημερίδα “Έρευνα”
20 Νοεμβρίου 2008, σελ. 7

Κεντρικό θέμα στην ειδησεογραφία του πλανήτη μας αποτελεί η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι πιθανές λύσεις που προτείνονται για έξοδο από αυτήν.

Κρίση που επηρεάζει έντονα ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς οι ρυθμοί ανάπτυξης της Γηραιάς Ηπείρου βρίσκονται κοντά στο απόλυτο μηδέν. Οι δείκτες στο χρηματιστήριο «ξεφουσκώνουν» γδύνοντας για άλλη μία φορά τους αφελείς και άπληστους μικρομεσαίους, που γίνονται χρηματοδότες των ολίγων οικονομικά ισχυρών.

Στην πραγματικότητα την κρίση αυτή βιώνει η Ευρώπη και μαζί η χώρα μας εδώ και δύο περίπου δεκαετίες, καθώς το βιοτικό επίπεδο έχει αρχίσει να παίρνει την κατιούσα.

Αν και οι οπαδοί του νέο-φιλελεύθερου μοντέλου, μέχρι το καλοκαίρι, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ζούμε σε έναν παράδεισο όπου οι αριθμοί ευημερούν και ότι μας προσέφεραν έναν κόσμο ευκαιριών, τουλάχιστον για τους «ικανούς».

Όσοι τολμούσαμε να επισημάνουμε την αύξηση των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή χωρίς εισοδήματα και την αύξηση εκείνων που περιμένουν στην ουρά για το συσσίτιο απόρων, μας κατηγορούσαν σαν γραφικά υπερβολικούς.

Μάλιστα πρόβαλλαν σαν επιχείρημα το «μαύρο χρήμα» που βγάζει ο Έλληνας από την δεύτερη ή τρίτη δουλειά του. Δεν νομίζω ότι αναρωτήθηκε κανένας νεοφιλελεύθερος πόσοι από αυτούς που κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά, το κάνουν από επιλογή για να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο και πόσοι (δυστυχώς οι περισσότεροι) από ανάγκη, καθώς πιέζονται να αντιμετωπίσουν τις τρέχουσες ανάγκες τους.

Προσωπική μου επιλογή είναι να ανήκω στην πλευρά όσων επιμένουμε να αντιπαραθέτουμε την φωνή της λογικής ενάντια στο δήθεν «πολιτικά ορθό». Όσων εκφέρουμε λόγο που δεν περιορίζεται από στεγανά και ιδεοληψίες. αλλά αποδομεί την εικονική πραγματικότητα στην οποία κάποιοι θέλουν να μας εγκλωβίσουν…

Δεν θεωρούμε το κεφάλαιο συλλήβδην «καλό» όπως η νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά, ούτε φύσει «κακό» όπως η αριστερά.

Γιατί υπάρχει από τη μία το παραγωγικό κεφάλαιο που παρέχει θέσεις εργασίας, κάνει μακροχρόνιες επενδύσεις, σέβεται την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, γνωρίζοντας πως όταν αυτοί ευημερούν και είναι ικανοί να καταναλώνουν, βοηθούν και τις επιχειρήσεις να αυξάνουν τα κέρδη τους και η κοινωνία οδηγείται αρμονικά σε πραγματική ανάπτυξη με παραγωγικούς όρους και όχι πλασματικούς.

Από την άλλη το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο των golden boys των πολυεθνικών, των τραπεζών και της «φούσκας» των χρηματιστηρίων, που επιδιώκουν να κάνουν την αρπαχτή της ζωής τους για να εξασφαλιστούν οικονομικά, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις.

Βέβαια, τα αντίστοιχα golden boys της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας έχουν επιλέξει (από το 1979) να αποδομήσουν το παραγωγικό κεφάλαιο (κατέστρεψαν με τις πολιτικές τους επιλογές επιχειρήσεις όπως η «Αιγαίον», η «Χρωπεί», η «Ιζόλα» κλπ) ενώ αγκάλιασαν το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο, προκειμένου να βρουν πρόθυμους χρηματοδότες στις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Και κατάντησαν την πολιτική μία ενασχόληση για την ελίτ, για το κομματικό «προσωπικό», για τους πολιτικούς συντάκτες, απαξιωμένη όμως στην κοινωνία.

Μήπως η οικονομική κρίση σταθεί η αφετηρία ώστε ο πολίτης να ξαναθέσει στο κέντρο της συζήτησης την πραγματική πολιτική; Αυτή που έχει πάθος, αξίες, αρχές, οράματα, αυτή που έχει γλώσσα σκληρή, αυτή που μέτρο της είναι ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί των τεχνοκρατών;