Kissinger και Callaghan υπονόμευσαν την Κύπρο το 1974
Εφημερίδα “Έρευνα”
27 Νοεμβρίου 2008, σελ. 7
Η υπονόμευση της Κύπρου από Βρετανία και ΗΠΑ το 1974 είναι μία υποψία όλων όσοι μελετούν το κυπριακό. Όμως, είναι άλλο να το υποψιάζεσαι και διαφορετικό να επιβεβαιώνονται αυτές οι υποψίες. Η "Ζούγκλα" αποκάλυψε τον τηλεφωνικό διάλογο μεταξύ του Henry Kissinger και του James Callaghan, δηλαδή των Υπουργών των Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, στις 14 Αυγούστου 1974, την ώρα που ο Αττίλας δρούσε στην Κύπρο. Πρόκειται για συνταρακτικό ντοκουμέντο, εμπιστευτικό έγγραφο της απομαγνητοφώνησης της τηλεφωνικής συνομιλίας.
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 14 Αυγούστου 1974, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Μαύρος βρίσκεται στην Γενεύη για τις συζητήσεις με τους Τούρκους στα πλαίσια του ΟΗΕ. Ο δεύτερος Αττίλας μόλις έχει αρχίσει και οι τουρκικές δυνάμεις αναπτύσσονται στον κυπριακό βορρά με στόχο την πράσινη γραμμή.
Στις 2.45μμ –ώρα Αγγλίας- Henry Kissinger και James Callaghan συνομιλούν τηλεφωνικά. Η συνομιλία είναι αποκαλυπτική. Η Ουάσιγκτον αποδέχεται πως στο «κυπριακό» το Λονδίνο έχει τον κύριο λόγο.
«Οι Τούρκοι είναι υπερεθνικόφρονες κάτι σαν το Χίτλερ», ομολογεί ο Κάλαχαν, για να εισπράξει την καταφατική απάντηση του Κίσινγκερ». Ο «εύκολος» στόχος είναι οι Έλληνες που χρειάζονται «μασάζ», δηλαδή μία δόση πίεσης και μία φιλική χειρονομία, αλλά με έμφαση στην πίεση.
Όσον αφορά στον ΟΗΕ, προφανώς οι δύο υπ. Εξωτερικών θεωρούσαν αναποτελεσματικό το ρόλο του και απίθανη την περίπτωση να βρεθεί πολιτική λύση μέσα από τις διαπραγματεύσεις. Ήδη από τον Αύγουστο του 1974 η βρετανική διπλωματία είχε αντιληφθεί πως η λύση του «κυπριακού» θα είναι μία μακρά και περιπετειώδης διαδικασία.
Το πιο σημαντικό στοιχείο της συνομιλίας είναι πως εκείνη τη στιγμή ο Κάλαχαν προτείνει την έννοια της «Διζωνικής» λύσης εντός ενός ομοσπονδιακού συνόλου. Δηλαδή, το Λονδίνο έχει χαράξει την πολιτική του στο κυπριακό από τότε.
Το ζητούμενο για το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον ήταν το 1974 να ομαλοποιηθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδιαφέρονταν πάνω απ' όλα για την ενότητα του ΝΑΤΟ και για την μείωση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης (της Ρωσίας σήμερα) στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής. Αυτές είναι και οι συνιστώσες της γραμμής που ακολουθούν η Αγγλία και η ΗΠΑ μέχρι σήμερα.
Ανάμεσα στους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς υπάρχει μία διαχρονική σχέση συνενόχων. Μία σχέση που διατρανώνεται μέχρι σήμερα στα πολεμικά θέατρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 14 Αυγούστου 1974, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Μαύρος βρίσκεται στην Γενεύη για τις συζητήσεις με τους Τούρκους στα πλαίσια του ΟΗΕ. Ο δεύτερος Αττίλας μόλις έχει αρχίσει και οι τουρκικές δυνάμεις αναπτύσσονται στον κυπριακό βορρά με στόχο την πράσινη γραμμή.
Στις 2.45μμ –ώρα Αγγλίας- Henry Kissinger και James Callaghan συνομιλούν τηλεφωνικά. Η συνομιλία είναι αποκαλυπτική. Η Ουάσιγκτον αποδέχεται πως στο «κυπριακό» το Λονδίνο έχει τον κύριο λόγο.
«Οι Τούρκοι είναι υπερεθνικόφρονες κάτι σαν το Χίτλερ», ομολογεί ο Κάλαχαν, για να εισπράξει την καταφατική απάντηση του Κίσινγκερ». Ο «εύκολος» στόχος είναι οι Έλληνες που χρειάζονται «μασάζ», δηλαδή μία δόση πίεσης και μία φιλική χειρονομία, αλλά με έμφαση στην πίεση.
Όσον αφορά στον ΟΗΕ, προφανώς οι δύο υπ. Εξωτερικών θεωρούσαν αναποτελεσματικό το ρόλο του και απίθανη την περίπτωση να βρεθεί πολιτική λύση μέσα από τις διαπραγματεύσεις. Ήδη από τον Αύγουστο του 1974 η βρετανική διπλωματία είχε αντιληφθεί πως η λύση του «κυπριακού» θα είναι μία μακρά και περιπετειώδης διαδικασία.
Το πιο σημαντικό στοιχείο της συνομιλίας είναι πως εκείνη τη στιγμή ο Κάλαχαν προτείνει την έννοια της «Διζωνικής» λύσης εντός ενός ομοσπονδιακού συνόλου. Δηλαδή, το Λονδίνο έχει χαράξει την πολιτική του στο κυπριακό από τότε.
Το ζητούμενο για το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον ήταν το 1974 να ομαλοποιηθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ενδιαφέρονταν πάνω απ' όλα για την ενότητα του ΝΑΤΟ και για την μείωση της επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης (της Ρωσίας σήμερα) στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής. Αυτές είναι και οι συνιστώσες της γραμμής που ακολουθούν η Αγγλία και η ΗΠΑ μέχρι σήμερα.
Ανάμεσα στους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς υπάρχει μία διαχρονική σχέση συνενόχων. Μία σχέση που διατρανώνεται μέχρι σήμερα στα πολεμικά θέατρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου