Η ψύχωση των Πανελλαδικών

Κάθε χρόνο, την ίδια περίοδο, έρχονται στην επικαιρότητα οι Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ως κοινωνία, έχουμε θεοποιήσει το γεγονός. Οι γονείς είναι έτοιμοι να θυσιάσουν μία μικρή περιουσία στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα. Οι μαθητές υποψήφιοι -που διαβάζουν συνειδητά- σίγουρα αποτελούν την ομάδα των σκληρότερα εργαζομένων Ελλήνων.

Ένας χρόνος εντατικής προετοιμασίας που οδηγεί στη νευρωτική πίεση και την πνευματική εξουθένωση. Οκτώ, δέκα και δώδεκα ώρες διάβασμα ημερησίως. Με το τρέξιμο από μάθημα σε μάθημα, με το άγχος των απουσιών και την πίεση της ύλης.

Δεκαεφτάχρονα παιδιά που αγωνιούν να οργανώσουν σωστά το χρόνο τους, τον οποίο αφιερώνουν σχεδόν εξολοκλήρου στη μελέτη. Προετοιμάζονται με επιμονή και υπομονή από τις πρώτες τάξεις του λυκείου, στερούνται αγαπημένα χόμπι και άσκοπες εξόδους, ενώ χλευάζονται από τους αδαείς συμμαθητές τους σαν «φυτά».

Οι ώρες της ημέρας δεν αρκούν και κάποιοι προσπαθούν να αντέξουν το ξενύχτι με καφέδες, άλλοι εκτονώνουν το άγχος καπνίζοντας ενάμισι πακέτο την ημέρα, οι περισσότεροι παίρνουν βιταμίνες, κάποιοι καταλήγουν στα ηρεμιστικά…

Όσον αφορά στην ουσία των εξετάσεων, χάριν της «αξιοκρατίας» και του «αδιάβλητου», η διδακτική πράξη υποβιβάζεται σε φροντιστηριακή προετοιμασία, η γνώση καταντά πληροφορία χρήσιμη ή άχρηστη για τις εξετάσεις και η παπαγαλία θριαμβεύει σε βάρος της κριτικής σκέψεως.

Κάθε νέα κυβέρνηση αλλάζει το περίβλημα των εισαγωγικών εξετάσεων, αλλά διατηρεί την ουσία τους και αναπαράγει το είδος των ανθρώπων που θα στελεχώσουν ως φοιτητές τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Ανθρώπους που βγαίνουν από την εφηβεία συμβιβασμένοι και ψυχικά κουρασμένοι, που αποτιμούν τη γνώση όχι ως χαρά, ως πνευματικό και κοινωνικό αγαθό αλλά σαν ανταλλακτική αξία. Η επιτυχία «εξαργυρώνεται» με την ελπίδα επαγγελματικής προοπτικής και κοινωνικής ανόδου, που συχνά διαψεύδεται.

Εκείνοι που αποτυγχάνουν φέρουν το στίγμα της αποτυχίας. Άλλωστε, οι «πανελλαδικές» είναι εξετάσεις μαζικού αποκλεισμού των υποψηφίων. Ιδιαίτερα η καθιέρωση της βαθμολογικής βάσης του δέκα από το 2006 και μετά επέφερε ως αποτέλεσμα, περίπου ο ένας στους τρεις να μην κατορθώνει να εισαχθεί σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ.

Όσοι επιτυγχάνουν, υπερεκτιμούν την εισαγωγή τους σε κάποια σχολή, θεωρώντας ότι εκπλήρωσαν το στόχο της ζωής τους. Αρκετά κουράστηκαν ως μαθητές… ως φοιτητές είναι η σειρά τους να απολαύσουν την αναμελιά που στερήθηκαν κατά την εφηβεία τους.

Και υιοθετούν την εγκληματική νοοτροπία ότι «το θέμα είναι να μπεις, μετά αραλίκι, ούτε διάβασμα, ούτε τίποτα. Με σκονάκια και μαύρη αγορά για τις εργασίες, αργά ή γρήγορα όλοι θα πάρουν πτυχίο». Εδώ ξεκινάει η απαξίωση του δημοσίου Πανεπιστημίου.