Πάμε για «θερμό επεισόδιο»;

Έντονη ανησυχία προκαλεί η κλιμάκωση των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο. Η Άγκυρα έχει περάσει σε ένα νέο επίπεδο προκλητικότητας. Δεν αμφισβητεί μόνο το εύρος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου μας, νησίδες και βραχονησίδες. Με τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι έχει κατοχυρώσει ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει ενυπογράφως την ύπαρξη «γκρίζων ζωνών».

Πλέον, αμφισβητεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία ακόμα και σε κατοικημένα νησιά (Αγαθονήσι), που κατά την αντίληψη του τουρκικού κατεστημένου αποτελούν «γκρίζες ζώνες».

Επομένως, ένα θερμό επεισόδιο χαμηλής κλίμακας (κατάρριψη αεροσκάφους ή βύθιση πλοίου) χωρίς ακριβή γνώση των συνθηκών και χωρίς «νικητές και ηττημένους» θα βόλευε την Τουρκία προκειμένου το θέμα και να μην φτάσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες παραχωρήσεις στο Αιγαίο μέσα από διμερείς συμφωνίες.

Σε μια άλλη επίδειξη αποθράσυνσης, η ‘Άγκυρα αποφάσισε επισήμως έρευνες μέσα στην ελληνική και την κυπριακή υφαλοκρηπίδα νοτίως και ανατολικά του Καστελόριζου. Ο στόχος της είναι να «γκριζάρει» τη θαλάσσια περιοχή γύρω από το Καστελόριζο, τον στρατηγικό «κρίκο» που συνδέει τον ελληνικό με τον κυπριακό χώρο. Έτσι, πλήττει τον αμυντικό δεσμό Ελλάδας-Κύπρου και εντείνει το αίσθημα απομόνωσης των Κυπρίων

Ακόμη, οι Τούρκοι με αφορμή τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που προβλέπει ενοποίηση των εναερίων χώρων των βαλκανικών χωρών, επιχειρηματολογούν –με τη στήριξη των Αμερικανών- ότι τα τουρκικά ραντάρ πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, προκειμένου το ΝΑΤΟ να έχει ποιοτικότερη επιχειρησιακή εικόνα.

Έχουμε φτάσει πλέον σε μία κόκκινη γραμμή. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Αν η Τουρκία κλιμακώσει την ένταση και δεν αποφευχθεί το θερμό επεισόδιο, η Ελλάδα διαθέτει πολιτική και στρατιωτική ηγεσία άξιες να το διαχειριστούν χωρίς κόστος για την πατρίδα μας;

Από την νύχτα των Ιμίων έχουν παρέλθει 13 χρόνια και η χώρα, αντί να εξοπλιστεί άρτια και να εκπαιδεύσει όλους τους πολίτες για παλλαϊκή άμυνα, μειώνει διαρκώς την στρατιωτική θητεία, ενώ τα δις που ξοδεύτηκαν για εξοπλισμούς εξυπηρέτησαν τους μιζαδόρους αντί για τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της Πατρίδας μας.

Το ναυτικό και η αεροπορία μας, που συντηρούνται με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, σπανίως εμφανίζονται στο Καστελόριζο και ποτέ στην Κύπρο, ενώ η αφρόκρεμα του Πολεμικού μας Ναυτικού έχει διατεθεί για επιχειρήσεις στη …Σομαλία και στον Κόλπο.

Αντίθετα, η Άγκυρα ακολουθεί εδώ και τρεις δεκαετίες μία σταθερή στρατηγική στο Αιγαίο με απώτερο στόχο να παγιώσει διεκδικήσεις που θα οδηγήσουν τις δύο χώρες σε διαπραγματεύσεις, από τις οποίες μόνο οφέλη έχει να αποκομίσει. Οι αεροπορικές της επιχειρήσεις στο Αιγαίο είναι καλά σχεδιασμένες. Εξυπηρετούν από την πλευρά της τουρκικής πολεμικής Αεροπορίας την εξάσκηση και την καλή γνώση του επιχειρησιακού χώρου, ενώ έχουν αποκτήσει το ψυχολογικό πλεονέκτημα καθώς διαταράσσουν το αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων και έχουν δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας.

Η επίσημη ελληνική αντίδραση είναι η ήπια διπλωματική οδός με την απλή αναφορά σε διεθνείς οργανισμούς, λες και θα μετατρέψουν διά μαγείας την Τουρκία από το αρπακτικό σε ειρηνοποιό της περιοχής. Το ελληνικό υπ. εξωτερικών περιορίζεται να διαπιστώνει «τουρκική προκλητικότητα» και συστήνει «ψυχραιμία». Κάπου κάπου υπάρχει και η υπόμνηση των ενταξιακών «υποχρεώσεων» της Τουρκίας, χωρίς όμως να διανοηθεί κανείς σοβαρά να σταματήσει την ενταξιακή διαδικασία.

Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο είναι πρακτικό: Θα μπορούσε να υπάρχει στρατιωτική αντίδραση που να μην οδηγήσει σε πόλεμο; Η Ελλάδα θα μπορούσε να ακολουθήσει την τακτική της ανταπόδοσης: πχ σε κάθε παραβίαση ή υπερπτήση πάνω από ελληνικό νησί, να γίνεται αντίστοιχη παραβίαση σε τουρκικό εναέριο χώρο. Ακόμα, ο σχεδιασμός ελληνικών ασκήσεων σε διεθνή ύδατα στη Μαύρη θάλασσα και βορείως της Κύπρου θα έκανε την Τουρκία να νιώσει την ελληνική παρουσία να την κυκλώνει. Άλλωστε η Τουρκία, δεσμεύει συχνότατα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο για αεροναυτικές ασκήσεις. «Στρατιωτικές απαντήσεις» υπάρχουν αρκεί να υπάρχει και η πολιτική βούληση, χωρίς απαραίτητα να οδηγηθούν οι δύο χώρες σε πολεμική κρίση.

Σίγουρα κανείς σώφρων δεν επιθυμεί τη σύρραξη. Το μέλλον είναι στη συνεργασία και την καλή γειτονία, χωρίς όμως συνεχή ενδοτικότητα και κατευνασμό, γιατί μία Τουρκία αποθρασυνόμενη σίγουρα θα κλιμακώνει περισσότερο τις διεκδικήσεις της, οι αξιώσεις της θα γίνονται όλο και πιο παράλογες και θα επιζητήσει κάποια στιγμή τη σύρραξη.