Ελβετία: STOP στους μιναρέδες

Ευτυχώς υπάρχουν και κράτη όπου λύνονται τα ζητήματα δημοκρατικά, με δημοψηφίσματα από τη βάση. Την περασμένη Κυριακή 29/11 οι Ελβετοί πολίτες αγνόησαν τις εκκλήσεις των τραπεζών και των επιχειρηματιών και αποφάσισαν με 57,5% να μην υψωθεί στο εξής κανένας νέος μιναρές στη χώρα τους.

Το «Ναι» στην απαγόρευση των μιναρέδων επικράτησε σε 22 από τα 26 καντόνια, αν και οι «πολιτικώς ορθές» δημοσκοπήσεις προέβλεπαν επικράτηση του «Όχι».

Στην Ελβετία των 8.000.000 ζουν 400.000 μουσουλμάνοι. Λειτουργούν 160 μουσουλμανικά πολιτιστικά κέντρα και κέντρα προσευχής για τους μουσουλμάνους, από τα οποία τα τέσσερα είναι τζαμιά με μιναρέ.

Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με τη σειρά. Το 2006 δρομολογήθηκαν τα σχέδια για την ανέγερση του Ισλαμικού Κέντρου της Βέρνης, το οποίο θα ήταν το μεγαλύτερο κέντρο για μουσουλμάνους στην Ευρώπη. Η αξία του θα ξεπερνούσε τα 50 εκ. ευρώ και θα περιελάμβανε καταστήματα, ξενοδοχείο 4 αστέρων, μουσείο και τζαμί με μιναρέ. Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στην ελβετική κοινωνία.

Το «Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα» (SVP) αντέδρασε με μία κοινοβουλευτική Πρωτοβουλία για την απαγόρευση ανεγέρσεως μιναρέδων. Μέχρι τον Ιούλιο του 2008, είχε συγκεντρώσει έναν αριθμό υπογραφών ικανό για την διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος.

Αμέσως, εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, μη κυβερνητικές οργανώσεις και μμε που χορεύουν στους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης, της χρηματιστηριακής πολυπολιτισμικότητας και της επιδοτούμενης αντιρατσιστικής υστερίας έσπευσαν να καταδικάσουν και να απειλήσουν την Πρωτοβουλία.

Το SVP, άλλα δύο κόμματα και οι προσωπικότητες που συμμετείχαν στην Πρωτοβουλία χαρακτηρίστηκαν ακροδεξιά, ρατσιστικά και μισαλλόδοξα που θέλουν να καταστρατηγήσουν τα δικαιώματα των μουσουλμάνων. Η λογοκρισία από τα μμε ήταν πρωτοφανής, επειδή δήθεν οι αφίσες της ήταν «τρομακτικές».

Ταυτόχρονα «προειδοποίησαν» τους Ελβετούς ότι θα τσαλακωθεί η εικόνα της χώρας τους, ενώ θα χάσει τα δισεκατομμύρια που καταθέτουν οι μουσουλμάνοι μεγιστάνες στις τράπεζες.

Ωστόσο, οι Ελβετοί δεν ανέχονται παρεμβάσεις στα εσωτερικά τους. Γνωρίζουν καλά πως, όσο παρέχουν το τραπεζικό απόρρητο, οι μεγιστάνες οποιασδήποτε θρησκείας δεν έχουν συμφέρον να αποσύρουν τις καταθέσεις τους.

Αυτό που βάρυνε στη συνείδησή τους είναι πως ο μιναρές είναι σύμβολο ισχύος του Ισλάμ, που εντυπώνει μία υπερίσχυση επί κάθε άλλης θρησκείας. Αυτό δεν ανέχτηκαν. Εξάλλου, οι μιναρέδες δεν είναι απαραίτητοι για την άσκηση της θρησκευτικής πίστεως από τους μουσουλμάνους, ενώ στην Ελβετία έχουν αφαιρεθεί όλοι οι καθολικοί σταυροί από δημόσια κτίρια για να μην προσβάλλονται οι αλλόθρησκοι.

Μετά το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα, θα προστεθεί μία παράγραφος στο άρθρο του ελβετικού συντάγματος που αφορά στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, η οποία θα ορίζει ρητώς ότι απαγορεύεται η ανέγερση μιναρέδων.

Όσο για τους λακέδες του νεοταξισμού θα συνεχίσουν να σπιλώνουν με κάθε τρόπο τη χώρα που λειτουργεί περισσότερο δημοκρατικά από κάθε άλλη στον κόσμο.

Πάντως, θα ήταν συνετό, όλοι αυτοί που έσπευσαν να εκφράσουν την έκπληξη και τον αποτροπιασμό τους απέναντι στην απόφαση του κυρίαρχου στη χώρα του ελβετικού λαού, να μας πουν τι έπραξαν τόσα χρόνια, ώστε να διασφαλίζονται όχι μόνο οι θρησκευτικές ελευθερίες των αλλοθρήσκων στα μουσουλμανικά κράτη, αλλά και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα για τους λαούς των κρατών αυτών. Γιατί εκεί θα περάσουν αιώνες μέχρι να φτάσουν την ανεκτικότητα των Ελβετών και την ποιότητα της θεσμικής προστασίας που παρέχουν στα δικαιώματα τόσο των συμπατριωτών τους όσο και των ξένων.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι η Ελβετία δεν είναι μία χώρα με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα, όπως πχ η Καθολική Ιταλία. Η αντίδραση στους «Μιναρέδες» δεν αφορά το Ισλάμ ως θρησκεία αλλά ως πολιτιστική και πολιτική οντότητα.

Το ζήτημα, τελικά, είναι η δυνατότητα προσαρμογής των μουσουλμάνων μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες. Ο μιναρές ως σύμβολο πολιτικής εξουσίας και φονταμενταλισμού αποτρέπει την προσαρμογή τους σε αυτές, προωθώντας μία παράλληλη κοινωνία, στην οποία το ισλαμικό δίκαιο υπερέχει του εθνικού.

Πάντως οι Ελβετοί έδειξαν στις νεοταξικές ελίτ ότι οι λαοί δεν είναι δεκτικοί στην προπαγάνδα τους και οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους φόβους και τις προσδοκίες των ευρωπαίων πολιτών.