Το σχολείο του ΔΝΤ

Σαστισμένοι και αγανακτισμένοι διδάσκοντες και μαθητές ακούσαμε την Υπουργό Παιδείας να αποφασίζει και να διατάζει, από την επόμενη σχολική χρονιά οι σχολικές τάξεις να λειτουργήσουν με 30 μαθητές ανά τμήμα.

Η απόφαση αυτή σχετίζεται άμεσα με το «Πρόγραμμα Σταθερότητας», όπου ρητά αναφέρεται η σημαντική μείωση των προσλήψεων εκπαιδευτικών.

Ο Έλληνας εκπαιδευτικός καλείται να διδάξει σε συνθήκες που ίσχυαν στη χώρα μας τη δεκαετία του ’70, σε τριαντάρια τμήματα, αδυνατώντας να σταθεί ουσιαστικά δίπλα στον μαθητή, να αντιμετωπίσει τις ιδιαίτερες μαθησιακές ή άλλες ανάγκες του. Πόσο μάλλον, όταν έχει στην τάξη και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, αλλοδαπούς που δεν γνωρίζουν καλά τη γλώσσα κ.α.

Ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα που θα σεβόταν εκπαιδευτικούς και μαθητές, θα όφειλε να μειώσει τον αριθμό των μαθητών σε 15 στα τμήματα προνηπίων, νηπίων, στις Α΄ και Β΄ Δημοτικού. Στις τάξεις των άλλων βαθμίδων τα τμήματα να μην ξεπερνούν τους 20, ενώ στις κατευθύνσεις τους 15. Άλλωστε, αυτό εφαρμόζουν οι προηγμένες χώρες και τα εγχώρια καλά ιδιωτικά σχολεία.

Δεν έχει αντιληφθεί η κα Διαμαντοπούλου ότι με το συνωστισμό στη σχολική τάξη απαξιώνει το δημόσιο σχολείο και το υποβαθμίζει; Έτσι εννοεί το σύνθημά της «Πρώτα ο μαθητής»; Δεν ντρέπεται;

Δεν έχει στο περιβάλλον της έναν εκπαιδευτικό που μπαίνει σε τάξη να της εξηγήσει το πιο απλό; Αν πρέπει να ασχοληθεί με κάθε μαθητή από ένα λεπτό για να τον εξετάσει ή για να του λύσει μία απορία για το μάθημα χρειάζεται 30 λεπτά. Άλλα πέντε λεπτά το λιγότερο μέχρι να μπουν οι μαθητές στην τάξη, να καθίσουν και να βγάλουν τα βιβλία τους.... και αυτά στην ιδανική περίπτωση όπου δεν υπάρχει καμία μαθησιακή δυσκολία ή πρόβλημα συμπεριφοράς. Άρα μένουν 10 λεπτά για να παραδώσει το παρακάτω μάθημα και να λύσει και ασκήσεις. Μάλλον θεωρεί τον Έλληνα εκπαιδευτικό υπεράνθρωπο.

Όσο για την εμμονή διορισμού των εκπαιδευτικών μόνο μέσω του γραπτού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, αυτό διασφαλίζει πρακτικά μόνο ότι οι επιτυχόντες εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που …απομνημονεύουν καλύτερα. Η μεταδοτικότητα, η επικοινωνία με τους μαθητές, η ικανότητα τους να τηρούν την πειθαρχία στην τάξη, η επαφή τους με τις νέες τεχνολογίες (τώρα μάλιστα που υπόσχεται το υπουργείο ότι θα προμηθεύσει στα σχολεία διαδραστικούς πίνακες) είναι κριτήρια που δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη στη διαδικασία του διορισμού τους στο δημόσιο σχολείο.

Αντιθέτως, στο ιδιωτικό ο ιδιοκτήτης που πονάει το σχολείο του, για να προσλάβει έναν εκπαιδευτικό, λαμβάνει υπόψη όλα τα παραπάνω κριτήρια, προκειμένου να αξιοποιήσει τις υποδομές που προσφέρει.

Έτσι, οδηγούμαστε σε μία παιδεία δύο ταχυτήτων. Από τη μία πλευρά η δημόσια με πενιχρές υποδομές και 30άρια τμήματα, όπου το μάθημα γίνεται καταναγκασμός. Από την άλλη η ιδιωτική με πλούσιες υποδομές, 15–20 μαθητές ανά τμήμα, αυστηρά επιλεγμένους εκπαιδευτικούς και διαδραστικό μάθημα που γίνεται απόλαυση. Γι αυτό και οι πολιτικοί μας από όλα τα κόμματα προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.

Αντί να πάει το δημόσιο σχολείο μπροστά, η παρούσα ηγεσία το πηγαίνει δεκαετίες πίσω. Το σχολείο της κ. Διαμαντοπούλου είναι φτηνιάρικο, είναι το σχολείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου...