Όταν η πραγματικότητα ξεπερνά τα ανέκδοτα

Θυμάμαι προεκλογικά ένα φίλο νεοδημοκράτη που αστειευόμενος μου είχε επισημάνει: «Πώς θα λύσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης -σε περίπτωση που αναλάβουν την εξουσία- το πρόβλημα της γενιάς των 700 ευρώ; Θα τους δώσουν 600... τόσα δίνουν άλλωστε σε όσους εργάζονται στα γραφεία, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις τους!»

Ήρθε λοιπόν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να ξεπεράσει τη φαντασία των ανεκδοτοποιών της ΝΔ και να υποβαθμίσει τη γενιά των 700 ευρώ σε …592 μικτά (!) Εδώ έφτασε ο μεθοδευμένος ψυχολογικός πόλεμος κατά του ελληνικού λαού, προκειμένου να αποδεχθεί μέτρα και πολιτικές πέρα από κάθε λογική.

Όταν η κυβέρνηση έλεγε το φθινόπωρο ότι είμαστε «στο κατώφλι της χρεοκοπίας …στην εντατική …στον Τιτανικό», οι δηλώσεις αυτές είχαν στόχο τον φόβο και την ενοχή των εργαζομένων. Προσπάθησαν να μας πείσουν πως για το υπέρογκο δημόσιο χρέος φταίει πχ ο συμβασιούχος οδοκαθαριστής που ήθελε να γίνει μόνιμος. Ή πως για τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την έλλειψη επενδύσεων ευθύνεται ο ιδιωτικός υπάλληλος των 700 ευρώ που δεν δέχεται να μειωθεί ο μισθός του στα 350 που παίρνει ο Βούλγαρος.

Ωστόσο, στις σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία, όπου γίνεται ορθή διαχείριση του κράτους από σοβαρές ηγεσίες (όχι μιζαδόρους), συνδυάζονται μισθοί και κοινωνικές παροχές που οι Έλληνες δεν τολμάμε να ονειρευτούμε με ζηλευτές παραγωγικές επενδύσεις.

Ουσιαστικά επιχειρείται οι Έλληνες, κάτω από την απειλή μίας χαοτικής –όπως την περιγράφουν τα μμε- πτώχευσης να μην αντιδράσουν, ή να αντιδράσουν νωθρά σε εξοντωτικά μέτρα.

Το περίφημο προεδρικό διάταγμα για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό αποτελεί «γενοκτονία» των σημερινών εργαζομένων. Όσοι είναι κάτω από 45 ετών, δεν θα πάρουν σύνταξη αλλά ψίχουλα. Αν συνδυάσουμε την ελαστικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και το ότι περιορίζονται δραστικά οι αποζημιώσεις απόλυσης, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ελληνική ιστορία.

Αυτά τα μέτρα συνιστούν ήδη χρεοκοπία. Στη σημερινή κατάσταση των διεθνών τραπεζών η απειλή μιας παύσης πληρωμών θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματική, για την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μας. Πιθανότατα να γλιτώναμε τα 110 δις, μάλιστα χωρίς τα επώδυνα μέτρα.

Όσο για το επιχείρημα πως ένα πτωχευμένο κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για αρκετούς μήνες, σκεφθείτε το εξής: Με τις ισχύουσες μειώσεις επιδομάτων, δώρων κλπ κάθε έτος χάνουμε πρακτικά το ποσό περίπου τριών μισθών. Αν τα μέτρα κρατήσουν -όπως λέγεται- μία δεκαετία, χάνουμε 30 μισθούς. Παύση πληρωμών για τόσο μεγάλο διάστημα δεν έχει γίνει πουθενά!!!

Αφελές ερώτημα: Μα γιατί δεν μας αφήνουν να χρεοκοπήσουμε; Προφανώς για να αγοράσουν κοψοχρονιά οι επιτήδειοι ο,τι αξίζει στην Ελλάδα και να διασφαλίσουν όσο μπορούν τους δανειστές μας. Και το πολιτικό μας σύστημα το ανέχεται, δουλοποιεί τους Έλληνες, προκειμένου να επιβιώσει, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.

Ουσιαστικό ερώτημα: θα εξακολουθήσουμε να παρακολουθούμε την εξόντωση μας από τον καναπέ;