Η συνταγή του ΔΝΤ

Η οικονομική κρίση αξιοποιείται ως αφορμή για την θεσμοθέτηση διαδικασιών μέσω των οποίων επιβάλλονται στα κράτη πολιτικές ερήμην των λαών τους. Για το λόγο αυτό έχει ενταθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ο σκεπτικισμός για τη σκοπιμότητα περαιτέρω συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι όπως διαμορφώνεται:

Τα κράτη εκχωρούν μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γίνεται ολοένα και περισσότερο ελλειμματική, οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται δραματικά, ενώ τα εργασιακά δικαιώματα ποδοπατούνται μαζί με την προσωπική αξιοπρέπεια.

Με το σοκ που δημιουργεί η κρίση και με την ελπίδα ότι θα αποτραπούν τα χειρότερα, οι λαοί υπομένουν «μεταρρυθμίσεις» που σχετίζονται με: α) το «άνοιγμα» της οικονομίας, β) την «απορρύθμιση» στα εργασιακά και γ) τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλ. το ξεπούλημα σε ιδιώτες κερδοφόρων οργανισμών του Δημοσίου στρατηγικού χαρακτήρα. Όλα αυτά με την ανοχή και τη συνενοχή εξωνημένων ηγεσιών.

Το ΔΝΤ, όπου «βοήθησε», δεν αποσκοπούσε πραγματικά στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Πραγματικοί στόχοι είναι αφενός η βίαιη προσαρμογή των κοινωνιών σε έναν ακραίο οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, αφετέρου η δέσμευση και η αρπαγή του εθνικού πλούτου.

Όσοι είχαμε ενδιαφερθεί να μάθουμε τι συνέβαινε στην Αργεντινή τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, πληροφορηθήκαμε, χωρίς να εκπλαγούμε, πως ο ιστορικός Αλεχάντρο Όλμος Γκαόνα, κατά τη διάρκεια εκδίκασης μιας αγωγής κατά της κυβέρνησης της Αργεντινής, παρουσίασε ένα έγγραφο 1.400 σελίδων, το οποίο είχαν συντάξει οι JP Morgan και τη Citibank για λογαριασμό του Αργεντινού υπουργού οικονομικών, Καβάγιο. Δηλαδή, οι δύο μεγαλύτεροι πιστωτές της Αργεντινής υπαγόρευσαν την «θεραπεία» της οικονομίας της.

Στην Ελλάδα γίνεται πλέον συνειδητή η οδυνηρή διαπίστωση, ότι η απώλεια των κοινωνικών και των εργασιακών κεκτημένων και η μετατροπή των Ελλήνων σε είλωτες, δεν αποτελούν βραχυπρόθεσμη παρένθεση από το 2010 ως το 2014 ή έστω το 2020.

Βέβαια, η τρόικα κάποια στιγμή θα ξεκουμπιστεί από την Πατρίδα μας. Όμως οι επιπτώσεις των όσων υπαγορεύει θα μείνουν. Ούτε η εθνική περιουσία θα επιστραφεί, ούτε τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα θα ανακτηθούν, εκτός κι αν φθάσουμε σε εκρηκτικές καταστάσεις.

Αίσθηση έχουν προκαλέσει, όσα έχει δηλώσει στην Ευρωβουλή ο Βρετανός ευρωβουλευτής Νάιτζελ Φάρατζ: «Είναι όλοι τους πολύ χαρούμενοι με τον κόσμο που δημιουργούν, όμως το αισιόδοξο στοιχείο είναι ότι, ό,τι και να γίνει στην Ελλάδα, κάποια στιγμή θα γίνει επανάσταση, με τους Έλληνες να πολεμούν και να επιμένουν να πάρουν πίσω τη χώρα τους και τη δυνατότητά τους να την κυβερνούν οι ίδιοι. Μια τέτοια τυραννία είναι πολύ άσχημο πράγμα και μπορεί να κρατήσει πολλά χρόνια, αλλά στο τέλος αυτά τα πράγματα καταρρέουν. Ελπίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί πλέον τι γίνεται».