«Μεταρρυθμίσεις» ή ρήξη και γενναίες τομές;

Η λέξη αλλαγή ήταν –κατά κοινή παραδοχή- το πιο επιτυχημένο σύνθημα μεταπολιτευτικά, το οποίο έφερε το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 στην εξουσία. Πολλοί πειραματίστηκαν με τα παράγωγα της λέξης αυτής και μίλησαν ύστερα για απαλλαγή, εναλλαγή και συνδιαλλαγή.

Η λέξη μεταρρυθμίσεις ήταν αυτή που το 2004 έπεισε τον ελληνικό λαό να φέρει στην εξουσία τον Κώστα Καραμανλή και την Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να επανιδρύσει το Κράτος. Ωστόσο, στην πράξη οι μεταρρυθμίσεις, όσες έγιναν, ήταν επιδερμικές, άτολμες και δεν μετέβαλαν το σκηνικό της διαπλοκής και διαφθοράς που κληροδότησε η κυβέρνηση Σημίτη, ούτε έπεισαν τον Έλληνα πολίτη πως το Κράτος επανιδρύθηκε. Έφθασαν μάλιστα οι «επαγγελματίες» πλιατσικολόγοι της κρατικής περιουσίας του ΠΑΣΟΚ να διαδίδουν ξεδιάντροπα το περίφημο: «εμείς κλέβαμε με το ένα χέρι ενώ οι νεοδημοκράτες αρπάζουν και με τα δύο τους χέρια».

Το αποτέλεσμα ήταν η συντριβή της ΝΔ στις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2009, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και το άγος του «μνημονίου» που υποθήκευσε την Πατρίδα μας. Στο όνομα του μνημονίου επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό επώδυνα αντιλαϊκά νεοφιλελεύθερα μέτρα, τα οποία έχουν στόχο: α) να διαλύσουν την ημιπαράλυτη παραγωγική επιχειρηματικότητα, β) να καταστήσουν τους μισθωτούς δούλους ή ανέργους, γ) να αφήσουν άθικτες τη διαπλοκή, τις τράπεζες, τα μονοπώλια και τα καρτέλ, δ) να ξεπουλήσουν όχι μόνο τις δυσλειτουργικές δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά τις κερδοφόρες στρατηγικού ενδιαφέροντος, όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ, ο ΟΤΕ κλπ. Αυτά τα κατάπτυστα μέτρα βαφτίστηκαν από τους εγχώριους και ξένους δυνάστες μας «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».

Ταυτόχρονα, είναι εντυπωσιακό να ακούει κάποιος από την μία τον Μίκη Θεοδωράκη, προσωπικότητα - σύμβολο της Αριστεράς, να ζητάει τις «αναγκαίες ρήξεις και τομές σε θεσμικό επίπεδο» και από την άλλη το δεξιό ΛΑ.Ο.Σ να προβάλλει από το 2003 ως το 2007 ως κεντρικό προεκλογικό του σύνθημα το «Ρήξη και ανατροπή, όλα τα άλλα είναι ντροπή». Τέλος το ΚΚΕ στις εκλογές του 2009 κατέβηκε με το σύνθημα «Αντεπίθεση και ρήξη».

Η λέξη ρήξη, ίσως ακούγεται κάπως βίαιη ή εξτρεμιστική. Ωστόσο, εντυπώνεται εύκολα και φανερώνει αποφασιστικότητα για αποτελεσματική δράση.

Η ρήξη που έχει ανάγκη ο τόπος μας, η ρήξη την οποία επιθυμώ και για την οποία αξίζει να αγωνίζεται κανείς με όλη του την ψυχή είναι ρήξη με τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στην χώρα μας.

Είναι η ρήξη ακριβώς με αυτήν την αποτελμάτωση που απογοητεύει και αδρανοποιεί τον Έλληνα, που στρέφει ένα μέρος της νεολαίας μας στον εξτρεμισμό.

Δηλώνει με ακρίβεια τη σχέση που πρέπει να έχει ο πολιτικός -που επιθυμεί πραγματικά ένα καλύτερο αύριο για την Πατρίδα μας- με το κατεστημένο. Είναι η ρήξη με ένα κατεστημένο που βρίσκεται σε αντίθεση με το όραμα που έχει ο Έλληνας Πατριώτης για την Ελλάδα που αγαπάμε, με όλα τα ιδανικά και τις αξίες που πρεσβεύει.

Μία ρήξη που τολμά γενναίες τομές σε θεσμικό επίπεδο, στην Εξωτερική πολιτική, την Οικονομία, την Παιδεία. Που αντιμετωπίζει δυναμικά την υπογεννητικότητα και το μεταναστευτικό. Που ενθαρρύνει την Δικαιοσύνη να αποδώσει τις ευθύνες για τα σκάνδαλα στην πραγματική τους διάσταση. Που τολμά να δώσει κοινωνικά αποδεκτή λύση στο ασφαλιστικό. Να θίξει την ασυδοσία των τραπεζών, των καρτέλ και των προνομιούχων. Να υπολογίζει τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον νοικοκύρη. Να προσφέρει στις ακριτικές περιοχές προνομιακούς φορολογικούς συντελεστές και παροχές. Να ενισχύει την υγιή - παραγωγική επιχειρηματικότητα, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη. Να διευρύνει την δημοκρατικότητα του Πολιτεύματος με τακτικά δημοψηφίσματα. Μία ρήξη με την πελατειακή νοοτροπία που κατατρύχει το πολιτικό μας γίγνεσθαι από την κορυφή ως την βάση.

Αυτή η ρήξη δεν έχει τίποτα το ακραίο ή το ανησυχητικό. Είναι αντίθετα μία εξισορροπητική τάση. Αποτελεί μία κοινή βούληση, μία πεποίθηση των Ελλήνων Πατριωτών που πρέπει να εκφραστεί ενεργητικά, προκειμένου να μεταβληθούν τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας προς το καλύτερο.