Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
3 Νοεμβρίου 2007, σελ. 2
Εκρηκτική τείνει να γίνει η κατάσταση στην μέση εκπαίδευση. Τα σχολεία που τελούν υπό κατάληψη πληθαίνουν συνεχώς.
Οι βασικές διεκδικήσεις των μαθητών εστιάζονται στην αντιμετώπιση των ελλείψεων σε υποδομές, καθηγητές και σε βιβλία. Ζητούν να λειτουργούν τα σχολεία μόνο σε πρωινή βάρδια, διεκδικούν την κατάργηση της βάσης του 10 για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και την αύξηση σε 15% του ποσοστού του ΑΕΠ για την Παιδεία. Εκφράζουν δε την αντίθεσή τους στην αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στη λίστα με τα αιτήματα μπαίνουν ακόμα η αξιολόγηση των καθηγητών και το αίτημα για εισαγωγή στα πανεπιστήμια βάσει μαθημάτων της ειδικότητάς τους.
Οι καταλήψεις αποτελούν αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης. Οι ίδιοι οι καταληψίες δήλωσαν στα μμε πως μέλη από τις νεολαίες της αριστεράς τους παρέχουν αλυσίδες, λουκέτα και υλικά για να φτιάξουν πανώ. Είναι πασίγνωστο πως τα διάφορα «συντονιστικά» είναι βγαλμένο απ' ευθείας από τα φυτώρια της ΚΝΕ. Ήδη η ΚΝΕ πραγματοποιεί στα σχολεία εκστρατεία ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα κινητοποιείται και η νεολαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Η αριστερά, καθώς δεν πείθει τους εργαζόμενους, ωθεί τους μαθητές στη μόδα των καταλήψεων για να φαίνεται ότι υπάρχει αριστερό κίνημα σε δράση. Υποτίθεται ότι είναι υπέρ του δημοσίου σχολείου. Ωστόσο, οι καταλήψεις είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να οδηγήσουν γονείς και μαθητές στην παραπαιδεία, τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία, όπου γίνεται μάθημα.
Βέβαια, στην πλειονότητα τους οι μαθητές του λυκείου παραδέχονται ότι οι καταλήψεις αποτελούν τρόπο χαλάρωσης από το φροντιστήριο, ενώ οι μικρότεροι βρίσκουν ευκαιρία να χαθεί μάθημα και να κάνουν «χαβαλέ». Αυτό βέβαια δεν αποκλείει και το γεγονός πως κάποια παιδιά αγωνίζονται συνειδητά για τα αιτήματά τους.
Ωστόσο, πρακτικά ο μαθητής, δεν έχει τις υποχρεώσεις αλλά ούτε και τα δικαιώματα των ενηλίκων. Σε καμιά ευνομούμενη χώρα, δεν θα επιτρεπόταν ανήλικα παιδιά να καταλαμβάνουν ένα σχολείο και να παραμένουν μέσα κλειδωμένα, ανεξέλεγκτα και απροστάτευτα. Που, πότε, και από ποιόν νομιμοποιούνται τα 15μελή συμβούλια να βάζουν λουκέτο;
Οι καταλήψεις, όχι μόνο δεν είναι νόμιμες, αλλά πρόκειται μάλλον για παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία. Οι γονείς υποχρεούνται να πάρουν τα παιδιά τους και να τα πάνε σπίτι. Άλλωστε φέρουν και νομική ευθύνη, για παραμέληση ανηλίκου.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Τι μηνύματα «περνάμε» στα παιδιά με την ανοχή μας στο φαινόμενο των καταλήψεων; Απειθαρχία και ανευθυνότητα. Να πιστέψουν πως τους δίνονται εύκολα τα πάντα: δεν πληρώνουν τις ζημιές, δεν γράφονται οι απουσίες. Το θεωρούν δικαίωμά τους και μαγκιά.
Είναι λάθος να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι η λύση των προβλημάτων τους περνά από την κατάλυση της νομιμότητας, με τον ελληνικό λαό να πληρώνει το κόστος των υλικών καταστροφών. Όταν μάθουν στην τρυφερή ηλικία ότι μπορούν να αυθαιρετούν ανέξοδα, πώς θα γίνουν υπεύθυνοι πολίτες;
Αυτό αποτελεί κατάντια του κράτους: οι μαθητές βάζουν αλυσίδες στα σχολεία, ενώ η «υπεύθυνη» κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα για να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Είναι επιεικώς απαράδεκτη η δήλωση του υπ. Παιδείας, κου Στυλιανίδη πως «είναι δικαίωμα του κάθε μαθητή να αντιδράσει με τον τρόπο που αυτός νομίζει σωστό».
Όταν η πολιτική ηγεσία δεν έχει την τόλμη να πει στα παιδιά ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο και αντιδημοκρατικό, πώς περιμένουμε από αυτά να αναπτύξουν δημοκρατική παιδεία;
Η πολιτική ηγεσία οφείλει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι η κατάληψη είναι μία παράνομη, αντιδημοκρατική πράξη που υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο. Ότι αυτό το φαινόμενο δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου. Να έρθει σε επικοινωνία με τους μαθητές, να τους ακούσει αλλά και να τους εξηγήσει.
Ο κ. Στυλιανίδης δεν προσπάθησε καν να νουθετήσει τους μαθητές. Όμως, κάποτε το κράτος πρέπει να λέει όχι. Η ελευθερία του λόγου είναι απεριόριστη, αλλά η παραβίαση του νόμου, από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.
Η εφαρμογή του νόμου αποτελεί ταμπού;
Γνωρίζω καλά πως κάποια πράγματα είναι ταμπού μέσα σε αυτό το θολό συνονθύλευμα που περνάει σήμερα για «προοδευτική ιδεολογία». Όμως αν καθίσει κανείς να το σκεφτεί νηφάλια, θα δει ότι πρέπει να εφαρμοστεί αμέσως ο νόμος.
Η ενθάρρυνση τέτοιων συμπεριφορών, μέσω της απαθούς στάσης, οδηγεί τα πράγματα στην όξυνση και στο νόμο του ισχυρότερου. Οφείλει πχ να επέμβει η αστυνομία ή όχι σε μία συμπλοκή μεταξύ καταληψιών μαθητών και μαθητών που εφορμούν για να ανοίξουν το κλειστό τους σχολείο;
Η χρήση των οργάνων της τάξης σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν θα έπρεπε να αποτελεί ταμπού. Μια σοβαρή και με δημοκρατικές ευαισθησίες κοινωνία πρέπει να είναι σε θέση να πείσει για τις αρχές της και να τις επιβάλλει.
Αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις πιστεύουν πως πρέπει να νομιμοποιηθούν οι καταλήψεις, ας φέρουν το ζήτημα στη Βουλή. Εκεί όλα τα κόμματα θα πάρουν θέση. Ειδικά τα κόμματα της αριστεράς, ας μας πουν αν επιτρέπονταν καταλήψεις στα σχολεία του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Οι μαθητές οφείλουν να προωθούν τα αιτήματά τους, αλλά προφανώς μέσα στα πλαίσια του νόμου. Οι καταλήψεις αποτελούν μέρος του προβλήματος, όχι μέρος της λύσης. Η λύση απαιτεί άλλους τρόπους δράσης.
Υπάρχουν οι διαδηλώσεις ή η αποχή, αλλά σίγουρα αδικούμε τους Έλληνες μαθητές, αν δεν τους θεωρούμε ικανούς να οργανώσουν εκδηλώσεις μετά το πέρας των μαθημάτων ή το Σαββατοκύριακο, όπου θα αναδείξουν τα προβλήματα και τα αιτήματα τους, χωρίς κομματικούς «ινστρούκτορες» και θα εντυπωσιάσουν με την δημιουργικότητα, την φρεσκάδα, τη ζωντάνια και την πρωτοτυπία τους.
Εφημερίδα "Έρευνα"
