Η Ελλάδα «σβήνει το τσιγάρο» από το 1856

«Η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο» τιτλοφορείται η καμπάνια του υπουργείου Υγείας για τον περιορισμό του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Πέρα από τα προβλήματα, όπως η απροετοίμαστη διοίκηση, η γραφειοκρατική διαδικασία με αιτήσεις και παράβολα, το ότι οι καταστηματάρχες περιφέρονται μεταξύ δήμων και υπουργείου ψάχνοντας άδειες και αυτοκόλλητα, ο στόχος είναι αδιαπραγμάτευτος: η ενίσχυση του αγαθού της δημόσιας υγείας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να εφαρμοστεί στην πράξη και μετά την πρώτη περίοδο, όταν χαλαρώσουν οι έλεγχοι, να μην παραμένει στα χαρτιά ενώ στην πράξη θα έχει καταργηθεί. Άλλωστε, η συνύπαρξη χώρων καπνιζόντων και μη καπνιζόντων στα καταστήματα υποτίθεται ότι θεσμοθετήθηκε στην Ελλάδα από το 2002 με τα μέτρα Παπαδόπουλου.

Η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αναθέρμανε τον διάλογο για τα υποτιθέμενα δικαιώματα των καπνιστών που μιλούν για «κατάργηση» του δικαιώματος τους να καπνίζουν. Ωστόσο, το μέτρο δεν καταργεί κανένα δικαίωμα. Πρόκειται για τον περιορισμό μίας έξης βλαβερής για όλους σε συγκεκριμένους χώρους, προκειμένου να προστατευτεί το δημόσιο αγαθό της υγείας.

Αυτό που με ενόχλησε είναι το ότι τις τελευταίες εβδομάδες ένα μεγάλο μέρος της δημοσιογραφικής γνώμης υπονομεύει την απαγόρευση του καπνίσματος. Προβάλλει τη νοοτροπία ότι «δε βαριέσαι, αν παραβώ τον νόμο δεν θα φταίω εγώ αλλά η κυβέρνηση που δεν μου έφτιαξε ένα παραθυράκι για να βρω τρόπο να καπνίζω όπου θέλω».

Όμως, για την επιτυχία ενός μέτρου δεν αρκεί να το νομοθετήσει ένας υπουργός. Χρειάζεται να συνεργαστεί και ο πολίτης με την δική του καλή θέληση. Αυτή είναι και η ουσία της Δημοκρατίας.

Παρά το γεγονός ότι θεωρώ πως τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι αυστηρότερα, υποστηρίζω ολόψυχα την εφαρμογή τους θεωρώντας τα μια πολύ καλή αρχή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ρίξετε μία ματιά στην εικόνα δίπλα. Είναι το Διάταγμα του Όθωνα με ημερομηνία 21 Ιουλίου 1856 και αφορά στην απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους από τότε… Προνοητικός και επίκαιρος ο Όθων.