Η στρατηγική της Νέας Τάξης μέσω της μετανάστευσης

Κάθε βουλευτής που θα κληθεί σε λίγο καιρό να ψηφίσει –ελπίζω σε ονομαστική ψηφοφορία- για την παροχή ή όχι δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες που ζουν στην Πατρίδα μας, οφείλει να διαβάσει το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Δημήτρη Ντούσα «Μαρξισμός και σύγχρονη μετανάστευση» (2009).

Οι αναγνώστες θα ξαφνιαστούν, όταν συνειδητοποιήσουν πως η σύγχρονη ελληνική αριστερά ταυτίζεται απόλυτα με τα γεράκια της νέας τάξης, με εκείνους που σχεδιάζουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, με τους γκουρού του πολυεθνικού κεφαλαίου, με τον ΟΟΣΑ, με την Παγκόσμια Τράπεζα, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και με τους μεγαλοτραπεζίτες της Ελβετίας σε ό, τι αφορά στο μεταναστευτικό.

Όμως, εκείνο που προκαλεί πραγματική έκπληξη είναι το Γ΄ μέρος του βιβλίου. Εκεί μαθαίνουμε ότι ο Μαρξ, ο Ένγκελς και η Διεθνής Ένωση Εργατών ήταν αντίθετοι στην εισαγωγή ξένων μεταναστών εργατών. Μάλιστα, ο Ένγκελς μιλάει για την υποχρέωση των εργατών «να εμποδίζουν την εξαγωγή και εισαγωγή εργατών που επιδιώκει το εργοδοτικό κεφάλαιο». Μάλλον η ελληνική αριστερά είναι «αντιδραστική» και μαρξιστικά αγράμματη στο μεταναστευτικό.

Στο ΣΤ΄ μέρος μαθαίνουμε ότι από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση κερδίζουν το εργοδοτικό κεφάλαιο, το τραπεζιτικό κεφάλαιο και οι δουλέμποροι μεταναστών, γυναικών και παιδιών. Αντιθέτως, οι ντόπιοι εργαζόμενοι χάνουν τα κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών.

Στο Ζ΄ μέρος καταφαίνεται με αδιάσειστα επιχειρήματα, ποιοι είναι οι μεγάλοι έμποροι του «αντιρατσισμού» και των «ανοικτών συνόρων» και τα κέρδη που αποκομίζουν.

Προσωπικά, εντυπωσιάστηκα από το κεφάλαιο «Η παγκόσμια γεωστρατηγική πολιτική των ΗΠΑ μέσω της μετανάστευσης». Σε αυτό παρατίθεται άρθρο του τότε αναπληρωτή υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, Στρόουμπ Τάλμποτ, στην "Boston Globe", που αναδημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία» (23 Απριλίου 2000), όπου ξεκαθαρίζει απροκάλυπτα την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ:

«Η χώρα μας είναι αυτή που εκμεταλλεύεται το δυναμικό και τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης. Αυτό ακριβώς το δυναμικό θα προσφέρει λύσεις κάθε φορά που οι δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν την αυτοδιάθεση θα συγκρούονται με τις δυνάμεις που επικαλούνται την εθνική κυριαρχία. Οι Ενωμένες Πολιτείες, διευκολύνοντας την καλύτερη ένταξη των μειονοτήτων στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κράτους και τη μεταξύ τους συνεργασία με βάση τις αρχές της δημοκρατίας, προωθούν ταυτόχρονα τις δικές τους αξίες και τα συμφέροντα τους».

Ορίστε οι γεωστρατηγικοί στόχοι των ΗΠΑ: Ανοικτά σύνορα, είσοδος μεταναστών, πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, δημιουργία εθνικών μειονοτήτων, προστασία των εθνικών μειονοτήτων από τις ΗΠΑ, περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας και προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην αντίστοιχη περιοχή.

Αυτές οι «πολυπολιτισμικές» χώρες, όταν θα βυθίζονται σε διεθνικές συγκρούσεις στο εσωτερικό τους, οι ομάδες των μεταναστών θα έχουν την πλέρια υποστήριξη των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, ως επικυρίαρχοι του πλανήτη, θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σ' αυτή τη διαδικασία διαμελισμού των "πολυπολιτισμικών" κρατών.

Εάν δεν αντιληφθούν οι Έλληνες βουλευτές τις επιπτώσεις της παροχής δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες, αποτελεί ύψιστη ανάγκη εθνικής επιβίωσης η συλλογή υπογραφών από μας τους πολίτες, προκειμένου η τελική απόφαση να ληφθεί με δημοψήφισμα απευθείας από τον ελληνικό λαό.

1 σχόλιο:

Manuel είπε...

Όταν ο Μαρξ στρεφόταν κατά της εισαγωγής εργατών υπήρχε ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό, καθώς δεν είχε αναπτυχθεί ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στο βαθμό που γνωρίζουμε σήμερα. Ως εκ τούτου ένα μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο για την ακρίβεια, του πλανήτη βρισκόταν είτε στις παρυφές είτε εκτός καπιταλιστικού συστήματος.Αυτή η πραγματικότητα προσδιόριζε και την αδυναμία των υπό προλεταριοποίηση μεταναστών να ενταχθούν άμεσα στο εργατικό κίνημα της νέας πατρίδας τους. Επρόκειτο για ξένο κοινωνικό και πολιτισμικό σώμα, που εμφανώς αλλοίωνε και έσερνε προς τα πίσω το εργατικό κίνημα των καπιταλιστικών χωρών. Δόξα τω κεφαλαιοκρατικώ συστήματι όμως, στις μέρες μας αυτές οι αντιφάσεις έχουν εκλείψει. Δεν είμαστε πλέον στην εποχή της αποικιοκρατίας και του αμερικάνικου απομονωτισμού, όπου, για παράδειγμα, Έλληνες, Ινδοί ή Κινέζοι μετανάστες στις ΗΠΑ ήταν καύσιμη ύλη για το καμίνι της αστικής ανάπτυξης. Ο καπιταλισμός πλέον έχει ενσωματώσει πλήρως ακόμη και τον Αφγανό Ταλιμπάν, ο οποίος το Ισλάμ το προσεγγίζει με τους όρους που θέτει το δυτικό - αστικό σύστημα.
Εν κατακλείδι, το συλλογικό υποσυνείδητο ή αλλιώς φαντασιακός κώδικας αξιών των σημερινών μεταναστών, σε συνδυασμό με το ανεξέλεγκτο, στην πράξη, χαρακτήρα της μετανάστευσης, καθιστούν καθήκον κάθε σοβαρού μαρξιστή να ευνοεί την ενσωμάτωση της μεταναστευτικής μάζας στο εργατικό κίνημα. Για την ακρίβεια αυτή η μάζα θα διαμορφώσει ένα νέο εργατικό κίνημα.