Μυαλό πότε θα βάλουμε;

Παράλληλα με την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, ας συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει και μία παράλληλη ελληνική κοινωνία. Εκείνη της κλεπτο-αστικής τάξης των διαπλεκόμενων τρωκτικών.

Την αποτελούν οι ανεπάγγελτοι–επαγγελματίες πολιτικοί, οι εφοπλιστές, οι τεχνοκράτες, οι μεγαλο-δημοσιογράφοι, οι προβεβλημένοι μεγαλο-δικηγόροι και μεγαλο-γιατροί, τα αστέρια της τέχνης και του αθλητισμού και οι γόνοι τους, που ως κύριο ή μοναδικό προσόν τους προβάλλουν το ηχηρό τους όνομα.

Αυτοί οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στην κοινωνία σαν έναν λάιφ-στάιλερ που κύριο στόχο έχει να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας. Για το λόγο αυτό κυκλοφορούν σε in μαγαζιά του Κολωνακίου, των βορείων προαστίων και της Μυκόνου. Ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας, οδηγούν πολυτελή αυτοκίνητα και διοργανώνουν πανάκριβες δεξιώσεις για τα άτομα του δικού τους «κύκλου».

Βιώνουν άλλου είδους προβλήματα. Ζουν μία τελείως διαφορετική πραγματικότητα από τη δική μας. Δεν μπορούν να την κατανοήσουν.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνευθεί και η αφελώς(;) προκλητική συμπεριφορά των γόνων Πατίτσα και Ζαγορίτη. Τόσο το γαμήλιο πάρτι για τον πρώτο, όσο και η στρατιωτική θητεία για τον δεύτερο, αποτελούν άλλη μία ευκαιρία να κάνουν χαβαλέ και επίδειξη στον κύκλο τους.

Η ιστορική, συμβολική και εθνική αξία που έχουν το Αβέρωφ και το Πολεμικό Μουσείο δεν τους αγγίζει. Όπως και τα περισσότερα παιδιά του κύκλου τους, που «υπηρέτησαν» την Πατρίδα λίγα μέτρα έξω από το «ακριτικό» Κολωνάκι.

Το σίγουρο είναι ότι στο μέλλον ο Λεό Πατίτσας θα επηρεάζει την οικονομική ζωή του τόπου μας. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως, σε μια δυο δεκαετίες το πολύ, η ελληνική κοινωνία -συνηθισμένη να αυτοτιμωρείται, να αυτοεξευτελίζεται και να αυτοβυθίζεται- θα αναδείξει βουλευτή τον Μάκη Ζαγορίτη, ίσως και τη Τζούλια.

Θα μου πείτε ορθά ότι έχουμε ψηφίσει και χειρότερους. Το πρόβλημα βεβαίως δεν θα το έχουν αυτοί οι τύποι, αλλά εμείς, όσοι περιμένουμε ότι θα εκφράσουν ή θα υπερασπιστούν επαρκώς τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας.

Είδατε τι πάθαμε με αυτούς που ψηφίσαμε τα τελευταία 35 χρόνια. Όχι μόνο κατάντησαν την Πατρίδα σε αυτό το χάλι, αλλά έχουν αποθρασυνθεί τόσο, ώστε ζητούν από τον ελληνικό λαό αιματηρές θυσίες, οι οποίες ωστόσο δεν αγγίζουν τους ίδιους και τους άμεσους συνεργάτες τους. Και τους ανεχόμαστε... Μυαλό πότε θα βάλουμε;