Δημοψηφίσματα… για μία συμμετοχική Δημοκρατία

Στις κάλπες του Νοεμβρίου, το νομοθετικό πλαίσιο εισάγει στην καθημερινότητά μας το νέο θεσμό της αιρετής Περιφέρειας. Το μεγάλο στοίχημα, όμως, θα παιχτεί από την επομένη της εκλογικής μάχης. Οι νικητές θα πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν τις ικανότητες να οργανώσουν μια μικρή κυβέρνηση που θα δώσει αναπτυξιακή ώθηση στην περιοχή και ότι μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ώστε ο νέος θεσμός να είναι λειτουργικός και αποτελεσματικός.

Το εύλογο ερώτημα είναι πώς θα συνεργαστούν με τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης; Πώς θα λαμβάνουν αποφάσεις για μείζονα ζητήματα, ιδίως όταν γνωρίζουν ότι διαφωνούν ριζικά με το λαϊκό αίσθημα; Απλώς θα αποφασίζουν και θα διατάσσουν;

Μία διέξοδο θα μπορούσε να προσφέρει η υιοθέτηση του Ελβετικού μοντέλου. Στην Ελβετία, τόσο οι κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, όσο και τα Συμβούλια των καντονίων (αντίστοιχες με τα δικά μας περιφερειακά συμβούλια) διενεργούν συχνότατα δημοψηφίσματα.

Η «Αττική Οδός» με υποψήφιο Περιφερειάρχη τον Άδωνι Γεωργιάδη -με την οποία έχω την τιμή να είμαι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου- είναι η παράταξη που στηρίζει μία γνήσια, συμμετοχική και διευρυμένη Δημοκρατία. Θέτει ως πρωταρχικό αίτημα την διενέργεια Περιφερειακών Δημοψηφισμάτων, μετά τη συγκέντρωση ενός συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών.

Τι σημαίνει αυτό; Σε κρίσιμα ζητήματα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη βάση. Περιορίζεται, έτσι, το φαινόμενο κατά το οποίο μία μειοψηφία, ηχηρή και οργανωμένη, δημιουργεί στα μέσα ενημέρωσης την ψευδαίσθηση της πλειοψηφίας και επιβάλλει την άποψή της.

Οι κυβερνώντες την Περιφέρεια που θα δεσμεύονται από ένα αποτέλεσμα -λχ. 60%- σε κάποιο ζήτημα δεν υποκύπτουν σε πιέσεις που ασκούν παράγοντες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, όσο ισχυρές και αν είναι.

Ακόμη, κάθε ομάδα πολιτών που διαφωνούν ή θίγονται από κάποιο μέτρο, δεν χρειάζεται να καταφεύγουν σε ακραίους τρόπους συμπεριφοράς (κλείσιμο δρόμων, συγκρούσεις με την Αστυνομία κλπ.) που ταλαιπωρούν τους ίδιους και τους συμπολίτες τους. Το ζήτημα θα λύνεται στην κάλπη.

Σκεφθείτε πόσο πιο δημοκρατικό θα είναι να κληθούν σύντομα οι πολίτες για να αποφασίσουν άμεσα πχ για τη λαθρομετανάστευση και για το αν συμφωνούν με την ανέγερση Τζαμιού στον Βοτανικό.

Σε σύνθετα ζητήματα θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα αρκετών επιλογών, όχι διλήμματα του τύπου ΝΑΙ – ΟΧΙ. Το σημαντικότερο όλων είναι να διανέμεται σε όλους τους πολίτες ένα ενιαίο έντυπο, όπου θα αναπτύσσονται πλήρως τα επιχειρήματα όλων των μερών σε ίσο χώρο και με ίσο τρόπο. Αυτό συμβαίνει στην Ελβετία και είναι αποδοτικό.

Ένα δημοψήφισμα το οποίο, μπορεί να τεθεί στην κρίση των πολιτών, όχι από την θέληση της εξουσίας, αλλά από την ίδια τη βάση, θα ανέτρεπε το σκηνικό. Από την κομματοκρατία θα περνάγαμε στην πρακτική εφαρμογή της λαϊκής βούλησης… Στην ουσία της Δημοκρατίας!!!