Έπεσε και το Δουβλίνο

Η τρόικα -ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ΔΝΤ- θα δανείσει στην Ιρλανδία δεκάδες δισ. Ευρώ, ώστε να διασφαλιστούν οι κερδοσκοπικές επενδύσεις του 4ου Ράιχ των τραπεζιτών στο ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα.

Η ιρλανδική ηγεσία -κατά τα πρότυπα της ελληνικής- απεμπόλησε την οικονομική της κυριαρχία, ενώ η μπότα της τρόικας ετοιμάζεται να ποδοπατήσει τα εισοδήματα και το επίπεδο διαβίωσης των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων στη χώρα της Ίριδος.

Είναι η δεύτερη χώρα της ευρωζώνης όπου η ηγεσία παραδίδει το δημόσιο ταμείο της, προκειμένου να μη ζημιωθούν οι ιδιώτες τραπεζίτες δανειστές. Άλλη μία κυβέρνηση που υποκλίνεται αμαχητί στη δικτατορία των τραπεζών.

Ποια είναι αυτά τα διεθνή παράσιτα που λεηλατούν τα δημόσια ταμεία, προκειμένου να καλύψουν τις κερδοσκοπικές της αποτυχίες; Από πού αντλούν τόση ισχύ, ώστε να υπαγορεύουν τις πολιτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων της ΕΕ και να εξαθλιώνουν λαούς που μέχρι πρότινος απολάμβαναν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής;

Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» εκτελούν πειθήνια τις διαταγές της διεθνούς ελίτ των περιούσιων τραπεζιτών -αναφέρονται σε αυτήν αόριστα σαν «διεθνή αγορά»- αποκαλύπτει τους κινδύνους της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ιδίως όταν οι λαοί «αντιπροσωπεύονται» από ολιγαρχίες του πλούτου και των «τζακιών».

Τελικά, ο Κάρολος (Μαρξ) επαληθεύεται: «το κράτος είναι το εργαλείο του κεφαλαίου για να καταπιέζεται η εργατική τάξη» έγραφε. Μόνο που σήμερα προλεταριοποιείται (=εξαθλιώνεται) το σύνολο των εργαζομένων. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Μέχρι και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας καταργούν οι σοσιαληστές - δοσίλογοι.

Μετά την οικονομική κατάρρευση τον Σεπτέμβριο του 2008, οι κυβερνήσεις -σε παγκόσμιο επίπεδο- χάρισαν τρισ. δημοσίου χρήματος στους τραπεζίτες. Όταν οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι αντιλήφθηκαν ότι δεν θα υποστούν καμία συνέπεια για την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, επανήλθαν αποθρασυνόμενοι. Στο τέλος του 2009 έβαλαν στο στόχαστρο την Ελλάδα, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο πρότυπο κοινωνικών περικοπών.

Τη άνοιξη του 2010, υπό την πίεση των «αγορών» η ΕΕ με το εφεύρημα της τρόικας πρακτικά αποδέχθηκε ότι: α) Τα κράτη - μέλη της θα στερηθούν το ένα μετά το άλλο την οικονομική τους ανεξαρτησία. β) Οι αμοιβές των εργαζομένων και οι συνθήκες εργασίας σε αυτά θα μειωθούν δραστικά, για να συγκλίνουν με αυτές των αναπτυσσόμενων χωρών.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Το ζητούμενο είναι πλέον η οργάνωση ενός λαϊκού - πατριωτικού - συμμετοχικοδημοκρατικού κινήματος από τη βάση, που θα κατανοήσει ότι ορθολογικά συνταγμένες, η καταναλωτική συμπεριφορά και η συνειδητή ανυπακοή είναι τα όπλα που θα το απαλλάξουν από τους δυνάστες.

Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας;

Περισσότεροι από 50 χιλιάδες μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα προσευχήθηκαν στις 16/11 στην πλατεία Κουμουνδούρου, την πλ. Αττικής, το ΣΕΦ, τον παλαιό Ιππόδρομο, σε κεντρικές πλατείες και στα Προπύλαια του Πανεπιστήμιου. Το Αΐντ αλ Αντχα είναι η εορτή, όπου οι μουσουλμάνοι τιμούν την θυσία του Αβραάμ.

Πολιτική πράξη επίδειξης δύναμης, για να παρουσιαστεί σαν πιεστικό και αναπόδραστο το αίτημα για τέμενος με μιναρέ στην Αθήνα, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ανέγερσης του. Σε εποχή κρίσης θα κληθεί ο ελληνικός λαός να πληρώσει 80 εκατ. ευρώ για τζαμί στο Βοτανικό, όταν 60 εκατ. ευρώ ήταν το κόστος του σκανδάλου της μονής Βατοπαιδίου.

Επί του θέματος. Υπάρχει δικαίωμα στην πίστη, όχι δικαίωμα στο προσεύχομαι όπου να ’ναι, ειδικά όταν καταλαμβάνω δημόσιο χώρο.

Αποτελεί δε πρόκληση καθώς στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες θεωρείται αδιανόητη οποιαδήποτε δημόσια ανοιχτή θρησκευτική εκδήλωση (πχ η περιφορά του επιταφίου) οποιασδήποτε διαφορετικής θρησκείας. Η δημόσια προσευχή σημαίνει στην ισλαμική θεολογία ότι η χώρα είναι μέρος του Ισλάμ.

Ειδικότερα, το θέαμα της προσευχής μπροστά στο Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία ήταν πραγματικά άθλιο. Η καθέδρα του Ελληνικού Πνεύματος, κάτω από το πέλμα του αφροασιατικού Ισλάμ! Διανοούνται οι πραγματικά πολυπληθείς μουσουλμάνοι της Γαλλίας να πάνε μπροστά στην Σορβόννη, να απλώσουν σεντόνια και να προσευχηθούν;

Η κατάληψη των Προπυλαίων από τους Μουσουλμάνους είναι μια παραπέρα κλιμάκωση της οργανωμένης μουσουλμανικής αυθάδειας, η οποία πυροδοτείται καθημερινά από τα εγχώρια δίκτυα του επιδοτούμενου «αντιρατσισμού».

Με αυτή την πέρα από κάθε μέτρο και λογική ανοχή, οι εν Ελλάδι (λαθρο)μετανάστες πλέον έχουν την εντύπωση ότι δικαιούνται να κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ όποιος αντιδρά θεωρείται απλά ρατσιστής. Μια νοοτροπία που οδηγεί σε συγκρουσιακές καταστάσεις.

Χαρακτηριστικές είναι οι καθημερινές πλέον επιθέσεις τους με πέτρες και ξύλα ενάντια σε δημοτικούς αστυνομικούς και άνδρες της ΕΛ.ΑΣ κατά τη διάρκεια ελέγχων πχ. για την αντιμετώπιση του παραεμπορίου.

Να δούμε, όταν θα θελήσουν να γιορτάσουν το Κουρμπάν Μπαιράμι. Στην Πόλη τα νερά του Βοσπόρου γίνονται κόκκινα από το αίμα των ζώων που σφάζονται αυτή την ημέρα, ενώ μέρος της τελετής είναι το κυνηγητό και η απίστευτης βαρβαρότητας σφαγή των ζώων ακόμα και μέσα στην μέση του δρόμου.

Δεν γνωρίζω σε ποιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα γίνονται τέτοια πράγματα. Λέτε ο κ. Καμίνης να βάλει φόρο στους Αθηναίους, ώστε να μην επιβαρυνθούν οι μουσουλμάνοι οικονομικά, αγοράζοντας οι ίδιοι τα ζώα που θα σφάζουν;

Φθινόπωρο 1973

Ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε αντικειμενικά τα γεγονότα το φθινόπωρο του 1973, χωρίς ιδεολογικές, πολιτικές ή κομματικές αγκυλώσεις.

Η εξαετής δικτατορία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου έβαινε προς το τέρμα της. Το φθινόπωρο του 1973 ξεκίνησε μια διαδικασία φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος. Στις 8 Οκτωβρίου 1973 παραιτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί από τις καίριες θέσεις που κατείχαν και ορκίστηκε η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Σπύρου Μαρκεζίνη, με κύρια αποστολή να προπαρασκευάσει και να διεξάγει βουλευτικές εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974. Οι αδιάλλακτοι αξιωματικοί εξοργίστηκαν με την απόφαση του Γ. Παπαδόπουλου να τερματίσει την «επαναστατική παρένθεση» και έβαλαν στόχο να τον ανατρέψουν.

Ένα κομβικό σημείο αποτελεί ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος του Yom Kippur που ξέσπασε ταυτόχρονα (6 - 25 Οκτωβρίου 1973). Στις 17 Οκτωβρίου ο ΟΠΕΚ ανήγγειλε ότι δεν θα έστελνε πλέον πετρέλαιο στα έθνη που υποστήριζαν το Ισραήλ. Το πετρέλαιο εκτοξεύτηκε από 3 στα 40 δολάρια ανά βαρέλι.

Παρά την ανακωχή οι Άραβες, έχοντας καταλάβει την Χερσόνησο του Σινά, ετοιμάζονταν στα τέλη Νοεμβρίου 1973 να ξαναρχίσουν τον πόλεμο έχοντας το πλεονέκτημα. Ο παγκόσμιος εβραϊσμός ξεσηκώθηκε για την σωτηρία της μητέρας πατρίδος.

Οι ευρωπαϊκές χώρες, για να εξευμενίσουν τους Άραβες, αρνήθηκαν τον ανεφοδιασμό και την πτήση στον εναέριο χώρο τους στα αμερικανικά αεροπλάνα που βρίσκονταν καθ’ οδόν προς το Ισραήλ.

Στις 21 Νοεμβρίου ο Κίσσινγκερ -αναζητώντας σανίδα σωτηρίας- έστειλε «νότα» στον Παπαδόπουλο, ζητώντας επέκταση ελλιμενισμού του 6ου αμερικανικού Στόλου στην Ελευσίνα και ελεύθερη διέλευση των αμερικανικών αεροπλάνων με πολεμοφόδια από την Σούδα προς το Ισραήλ (με βάση την από το 1971 «συμφωνία διευκολύνσεων» Ελλάδας – ΗΠΑ). Στις 23 Νοεμβρίου Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης συνυπέγραψαν την απόρριψη της αμερικανικής «νότας».

Στις 25 Νοεμβρίου 1973, την κυβέρνηση Μαρκεζίνη διαδέχθηκε η κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου, μετά το πραξικόπημα του ταξίαρχου Δημ. Ιωαννίδη. Σημειώστε πως η αδελφή του Ιωαννίδη είχε παντρευτεί τον Ζακ Αλαζράκη, ιδιοκτήτη της κλινικής «Κυανούς Σταυρός», «Μεγάλο Ευεργέτη της Ισραηλιτικής Κοινότητος Αθηνών» και -όπως φημολογείται- συνομιλητή του Κίσσινγκερ.

Το καθεστώς Παπαδόπουλου έπεσε εξαιτίας του ΟΧΙ προς τους Αμερικανούς. Το Πολυτεχνείο ήταν η αφορμή. Ενθουσιώδεις φράσεις όπως «το Πολυτεχνείο έριξε τη δικτατορία» ή «οι φοιτητές κατάφεραν το τελικό χτύπημα ενάντια στην χούντα» είναι ανακριβείς. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη. Η επάνοδος στη λαϊκή κυριαρχία ανεστάλη και επιβλήθηκε μία δικτατορία χειρότερης μορφής.

Βεβαίως οι έγκλειστοι στο Πολυτεχνείο νεαροί και φοιτητές αγωνίζονταν εναντίον της χούντας, χωρίς να γνωρίζουν ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν. Ανέκαθεν στις πλάτες των αγωνιστών - ιδεολόγων παίζονται τα πιο βρώμικα «πολιτικά παιχνίδια».

Τα κόμματα «νίκησαν», η Ελλάδα ηττήθηκε

Μία πρώτη αποτίμηση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών μπορεί να οδηγήσει στην εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων:

-Τέλος στο σενάριο για πρόωρες βουλευτικές εκλογές.

-Εντυπωσιακή η αποχή, κυρίως των νέων ανθρώπων.

-Ο δικομματισμός είναι εφτάψυχος, αφού -παρά τις σημαντικότατες απώλειες όχι μόνο σε ποσοστά, αλλά κυρίως στον αριθμό των ψηφοφόρων που τον εμπιστεύονται- οι εκπρόσωποι του νίκησαν στις Περιφέρειες και τους Δήμους.

-Το ΚΚΕ πανηγυρίζει την κατακόρυφη άνοδο των ποσοστών του, κάτι που οφείλεται όχι στην αύξηση αλλά στην συσπείρωση των ψηφοφόρων του, τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ - ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ συσπειρώνουν μόλις το 55-65% των παραδοσιακών ψηφοφόρων τους.

-Στην Αττική και το συνολικό ποσοστό Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά, Αλαβάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) 28,9%, ενώ το συνολικό ποσοστό της Κεντροδεξιάς (ΝΔ, ΛΑΟΣ) είναι μόλις 27%.

-Εξίσου εντυπωσιακό το 5,3% της Χρυσής Αυγής στο Δήμο Αθηναίων που αντικατοπτρίζει την αγανάκτηση των πολιτών για την κατάντια του ιστορικού κέντρου, εξαιτίας των λαθρομεταναστών

-Δικαίωμα να πανηγυρίζει έχει και ο κ. Τζανετάκος, αφού από χθες έπαψε να έχει το χαμηλότερο ποσοστό νεοδημοκράτη υποψηφίου στην Αττική, αφού το 20,4% του κ. Κικίλια είναι χειρότερο.

-Η ψήφος αλλά και η αποχή των πολιτών ερμηνεύεται κατά το δοκούν:
α) Πανηγυρίζει ο κ. Σαμαράς, γιατί «ο ελληνικός λαός …καταδίκασε τις πολιτικές του μνημονίου» προσθέτοντας ότι «ακόμη και όσοι απείχαν απέρριψαν τα εκβιαστικά διλήμματα του ΠΑΣΟΚ». Άσχετο αν η ΝΔ έχει ψηφίσει το 60% των αντιλαϊκών μέτρων που έχει λάβει η κυβέρνηση μετά τη ψήφιση του μνημονίου. Άλλωστε, η «αναγεννημένη» ΝΔ που «κατάφερε να μηδενίσει τη διαφορά της από το ΠΑΣΟΚ» δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε καν το ποσοστό της συντριπτικής ήττας του κ. Καραμανλή το Σεπτέμβριο του 2009.

β) Το ΠΑΣΟΚ ερμηνεύει την αποχή, όχι ως καταδίκη του μνημονίου, αλλά σαν ένα μούδιασμα των πολιτών απέναντι στα σκληρά κυβερνητικά μέτρα, τα οποία οι ίδιοι πολίτες γνωρίζουν ότι είναι αναγκαία και γι αυτό δεν τα «μαυρίζουν» αλλά τα ανέχονται απέχοντας. Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε εμφατικά «ο λαός μας έφερε στην εξουσία ένα χρόνο πριν και σήμερα επιβεβαίωσε ότι αυτή την αλλαγή επιζητά».

Τελικά, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Όταν οι πάντες φοβούνται ότι οι Έλληνες θα επαναστατήσουν με τα άδικα και ατελέσφορα μέτρα, αλλά επιβραβεύουν τους δυνάστες τους, τότε αύριο ας μην κλαψουρίζουν. Χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε τους εκβιασμούς, τη φτώχεια, την ανεργία και τους ξενόδουλους.