Σύμβαση «Cooper»… αν είναι αλήθεια, εξηγούνται πολλά

Πόσοι έχουν ακούσει για την Σύμβαση «Cooper», σύμφωνα με την οποία τα «στρατηγικά ορυκτά» και ο υδάτινος πλούτος της Ελλάδας, έχουν τεθεί από το 1940 υπό την αιγίδα ενός Αμερικανικού consortium εταιρειών; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την ύπαρξη και την ισχύ της υπεύθυνα και πειστικά;

Λέγεται ότι η εν λόγω σύμβαση υπεγράφη το 1940 και έληγε στις 31 Δεκεμβρίου 2010, αλλά ανανεώθηκε αυτόματα, εκτός και αν έχει αρνηθεί ρητά την ανανέωση της η παρούσα κυβέρνηση. Ότι υπάρχει στο υπουργείο βιομηχανίας και παραδίδεται όλα αυτά τα χρόνια σαν «ιερό μυστικό» από υπουργό σε υπουργό! Αν ισχύουν τα παραπάνω, γίνεται αντιληπτό γιατί κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να ερευνήσει και να αξιοποιήσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας.

Αυτός που αποκάλυψε την ύπαρξη της ήταν ο οικονομολόγος και δικηγόρος Δημήτρης Μπάτσης στο βιβλίο που είχε γράψει το 1947 με τίτλο «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα» (εκδ. Τα νέα βιβλία).

Μάλιστα, το τίμημα που πλήρωσε ο Δημήτρης Μπάτσης γι αυτή την αποκάλυψη ήταν να συλληφθεί στην τελευταία φάση της υπόθεσης Μπελογιάννη και να τουφεκιστεί με τους Ν. Μπελογιάννη, Η. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενο στις 30 Μαρτίου 1952.

Ο Μπάτσης διηύθυνε από το 1945 το επιστημονικό περιοδικό της Αριστεράς «Ανταίος», το οποίο εκδόθηκε με σκοπό να υποστηρίξει τη θέση περί βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας. Με την εκτέλεση του, οι ξένοι σύμμαχοι-δυνάστες μας και οι εγχώριες θεραπαινίδες τους φίμωσαν όσους οραματίζονταν μία οικονομική ανάπτυξη της Πατρίδας μας προσανατολισμένη στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων μας.

Τις θέσεις του Μπάτση υποστήριζε επί δεκαετίες -εις ώτα μη ακουόντων που ψήφιζαν το δικομματισμό σε ποσοστά άνω του 80%- ο Σωτήρης Σοφιανόπουλος, πρώην διευθυντής της ΧΡΩΠΕΙ και πρόεδρος του «Κόμματος Ελληνισμού». Αυτός διέδωσε με πάθος από μικρά κανάλια το «θαμμένο» βιβλίο του Μπάτση.

Τελικά, αληθεύει η ύπαρξη της σύμβασης «cooper»; Είναι η Ελλάδα πλούσια σε μεθάνιο, κόκκινο υδράργυρο, λουτέσιο, ουράνιο, λιγνίτη, αλουμίνιο, βωξίτη, μαγγάνιο, χρυσό, νικέλιο, σμηκτίτες, μαγνήσιο, χρωμίτη, ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ και ΟΣΜΙΟ; Αν ναι, τότε εξηγείται γιατί στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία ξέσπασε η οικονομική κρίση στη χώρα μας, αλλά και η εθελόδουλη πολιτική της κυβέρνησης του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου.

Πιθανότατα ανάλογες συμβάσεις «πρέπει» να ανανεωθούν και σε άλλες χώρες. Προκειμένου λοιπόν τα περιούσια παράσιτα που ελέγχουν τις «αγορές» του πλανήτη μας να λεηλατούν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, δημιουργούν εκεί είτε οικονομικές κρίσεις είτε εμφύλια ανθρωποσφαγή, όπως οι επαναστάσεις του «γιασεμιού» στη νότια Μεσόγειο.

Τουρκικός εκφοβισμός για τις ΑΟΖ

Μόλις αντιλήφθηκαν τα γεράκια της Άγκυρας ότι οι Ισραηλινοί δεν αστειεύονται, στράφηκαν στον εύκολο στόχο, την Ελλάδα: Οι έρευνες που δρομολογεί η Τουρκία στην περιοχή νοτίως του Καστελόριζου και η ανακοίνωσή της ότι προχωρεί σε συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ με το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Κύπρου, απειλούν την ειρηνική συνύπαρξη των λαών στην περιοχή.

Η Τουρκία επιχειρεί να θέσει υπό στρατιωτικό κλοιό περιοχή της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ (η πρώτη δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί, η δεύτερη έχει): 10 πυραυλάκατοι, 2 φρεγάτες και 1 σκάφος ανεφοδιασμού, θα συνοδεύουν τα 4 νορβηγικά ερευνητικά πλοία, που θα κάνουν έρευνες στην περιοχή του Καστελόριζου για λογαριασμό της Τουρκίας επί δίμηνο.

Οι γεωλογικές έρευνες δείχνουν ότι σε μια μεγάλη θαλάσσια περιοχή, που ξεκινά από τα χωρικά ύδατα της Συρίας, διέρχεται νοτίως της Κρήτης και εκτείνεται ως την ΑΟΖ της Λιβύης και την Τυνησία, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα ενεργειακά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Είναι το «κοίτασμα του Ηροδότου».

Γι αυτό το λόγο η Τουρκία επιχειρεί να κατοχυρώσει de facto ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου. Άλλωστε, ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, έχει δηλώσει προκλητικά ότι «το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο, αλλά στη Μεσόγειο Θάλασσα».

Η Τουρκία όμως δε διαθέτει ΑΟΖ στη θαλάσσια αυτή περιοχή, γιατί το Καστελόριζο, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, διαθέτει χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη), η οποία εφάπτεται με αυτήν της Αιγύπτου και της Κύπρου.

Εκείνο που προκαλεί εντύπωση, σε διεθνές επίπεδο πλέον, είναι η ατολμία της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία στο θέμα της ΑΟΖ διαθέτει δύο πολύ ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά:
-Σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας απέ-στειλε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 ρηματική διακοίνωση στο υπουργείο Εξωτερικών με την οποία επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγο¬ρηματικό τρόπο τις ελληνικές θέσεις για το ανατολικό όριο της υφαλοκρηπίδας του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου.
-Από τον Φεβρουάριο του 2011 το Ισραήλ προχώρησε στην σαφή αναγνώριση ως 100% της ελληνικής ΑΟΖ, που αποτελεί συνέχεια εκείνης της Κύπρου, εκδίδοντας σχετικούς χάρτες. Σημειώνεται ότι τη συμφωνία με το Ισραήλ για τις ΑΟΖ έχει κυρώσει ομόφωνα η κυπριακή Βουλή.

Φωτ. άνω: Οι ΑΟΖ της ανατ. Μεσογείου σύμφωνα με Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Φωτ. κάτω: Η τουρκική εκδοχή για τις ΑΟΖ.

Περί ΑΟΖ

Με αφορμή τη διαφαινόμενη διένεξη μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ, έχει ήδη ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για την θαλάσσια κυριαρχία και την ΑΟΖ. Καλό είναι να διασαφηνίσουμε την έννοια της ΑΟΖ, ώστε να κατανοούμε όσα θα λέγονται ή γράφονται στα μμε.

Από το 1982, η νέα Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει μια νέα θαλάσσια ζώνη, την «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη» - ΑΟΖ. Στο άρθρο 56 της Σύμβασης, καθορίζονται οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους, μέσα σε αυτήν την ζώνη.

Το μέγιστο εύρος της ΑΟΖ κάθε κράτους μπορεί να είναι 200 ναυτικά μίλια. Το ίδιο ισχύει και για την υφαλοκρηπίδα. Επομένως, μόνο κράτη που απέχουν τουλάχιστον 400 ν. μίλια, μπορούν να θεσπίσουν ΑΟΖ χωρίς να γεννάται ζήτημα οριοθέτησης. Το άρθρο 74 της Σύμβασης καθορίζει τις διαδικασίες για την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές.

Η κύρια διαφορά της ΑΟΖ από την υφαλοκρηπίδα έγκειται στο ότι το παράκτιο κράτος που θεσπίζει ΑΟΖ ασκεί ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα έρευνας, εκμετάλλευσης, διαχείρισης, στον βυθό, το υπέδαφός του, αλλά και στα υπερκείμενα θαλάσσια ύδατα. Κατά συνέπεια όχι μόνο σε μη ζώντες φυσικούς πόρους (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.α. ) αλλά και σε ζώντες, δηλαδή αφορά στην αλιεία.

Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν και διατηρούνται ανεξάρτητα από το εάν το παράκτιο κράτος την ερευνά ή την εκμεταλλεύεται και χωρίς να απαιτείται οιαδήποτε διακήρυξή του. Η ΑΟΖ όμως θεσπίζεται με διακήρυξη από το παράκτιο κράτος, το οποίο υποχρεούται σε συγκεκριμένα μέτρα.

Η Σύμβαση αναφέρει ξεκάθαρα ότι τα νησιά που κατοικούνται διαθέτουν ΑΟΖ… Τα υπόλοιπα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες που δεν κατοικούνται, διατηρούν μόνο το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων τους μέχρι 12 μίλια.

Άρα, είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχουν και στα μικρότερα νησιά ή νησίδες του ελληνικού Αρχιπελάγους, έστω μια οικογένεια, ένας φαροφύλακας, ένας μοναχός, γιατί τότε θεωρούνται κατοικίσιμα και αποκτούν αυτόματα νομική υπόσταση και κεκτημένα ως προς το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σε επόμενο δημοσίευμα θα δειχθούν οι θέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο. Θα δειχθεί ακόμα πόσο άτοπη είναι η εμμονή της Ελλάδας στην έννοια της υφαλοκρηπίδας, καθώς η μετακίνηση από την υφαλοκρηπίδα στην ΑΟΖ θα ενίσχυε τη θέση της Ελλάδας σε πολιτικό, σε νομικό και σε οικονομικό επίπεδο.