Η μνήμη αποτελεί σωβινισμό;
Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
13 Νοεμβρίου 2007, σελ. 2
Η μνήμη των αλησμόνητων Πατρίδων και η αναφορά σε αυτές αποτελεί έξαλλο και αδιάλλακτο σωβινισμό; Καταστροφικό παραλογισμό; Επικίνδυνο ή γραφικό δείγμα εθνικιστικού μίσους; Εθνικιστικό παραλήρημα που εκφράζει επεκτατικές βλέψεις και θέτει θέμα αλλαγής συνόρων με συνέπεια την απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;
Με τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς οι γνωστοί άγνωστοι προπομποί της pax Americana και του νεοταξικού ιμπεριαλισμού (οι οποίοι έχουν ακροβολιστεί εντέχνως τόσο στα δύο μεγάλα κόμματα όσο και στη λεγόμενη αριστερά) έσπευσαν να κατασπαράξουν τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, διαστρεβλώνοντας συνειδητά το πνεύμα των δηλώσεων του.
Ο Μητροπολίτης πιθανότατα θέλησε να υπενθυμίσει, σε εκείνους που χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική, πως ένα σημαντικό εργαλείο στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις είναι και η αρχή της αμοιβαιότητας.
Όπως «θυμούνται» οι γείτονες λαοί, έτσι και εμείς έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε το ιστορικό και πολιτιστικό κεκτημένο χιλιετηρίδων που έχει η Ελλάδα στην Μακεδονία.
Γιατί είναι ακραία η απλή αναφορά στους Έλληνες της Βαρδαρίας (ΠΓΔΜ) και τις «Ελληνίδες» πόλεις τους, όπως το Μοναστήρι, όταν οι Σκοπιανοί εθνικιστές διεκδικούν απροκάλυπτα την Θεσσαλονίκη και σφετερίζονται ένα όνομα που δεν τους ανήκει;
Είναι παράλογο να θέλουμε να ακρωτηριάσουμε την αίσθηση της ιστορικής έλλειψης εθνικών εδαφών, τη στιγμή που την ενισχύουν οι γείτονές μας. Εμμέσως δικαιώνουμε τον επεκτατισμό και την αδιαλλαξία τους. Η αδιαπραγμάτευτη ιστορική αυτεπίγνωση οδηγεί με περισσότερη ασφάλεια στις ισότιμες και πραγματικές καλές σχέσεις μεταξύ κρατών και λαών.
Ας σοβαρευτούν, επομένως, όσοι πρακτικά υποστηρίζουν ότι η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να ασκείται με πνεύμα σιωπηρής ηττοπάθειας. Άλλο διαπραγμάτευση και άλλο κατευνασμός. Υπάρχει τεράστια απόσταση
Ας μην λησμονούμε ότι η ιστορία μας έχει αποδείξει με σκληρά μαθήματα πως οι οπαδοί του κατευνασμού είναι εκείνοι που στην πράξη προκαλούν με την υποχωρητικότητα τους και ενισχύουν τον επεκτατισμό των αντιπάλων τους.
Μήπως τελικά πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα; Μήπως η ελληνοφοβική ακινησία, η σιωπή και η λήθη για τις αλησμόνητες Πατρίδες εν προκειμένω στην Βόρεια Μακεδονία και η εγκατάλειψη των συνΕλλήνων που ζουν εκεί αποτελεί καταστροφικό παραλογισμό; Μήπως η συνεχής υποχώρηση είναι γραφικό και επικίνδυνο δείγμα εθνικού νανισμού και δειλίας; Μήπως η προσπάθεια να σπιλωθεί, να γελοιοποιηθεί και να απομονωθεί όποιος τολμήσει και αρθρώσει έναν στοιχειώδη πατριωτικό λόγο στην Ελλάδα, αποτελεί διεθνιστικό ή νεοταξικό παραλήρημα που τρέφει τις επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας, οι οποίοι θέτουν επισήμως μέσα στο Σύνταγμα τους θέμα αλλαγής συνόρων, και αυτή είναι η πραγματική απειλή μίας νέας έκρηξης στα Βαλκάνια;
Στην φωτογραφία: ο Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου στο Μοναστήρι.
Το 1999 οι Σκοπιανοί κατέστρεψαν το δάπεδο με εκρηκτικά και σκαπτικά μηχανήματα για να σβήσουν τα ίχνη της ελληνικότητας του.
3 σχόλια:
Όταν κανείς σου κλέψει το πορτοφόλι και του το πάρεις πίσω, είναι μάλλον αδύνατο να σε κατηγορήσει ότι τον έκλεψες. Το ίδιο γίνεται και με τις αλύτρωτες πατρίδες, αρκεί να είναι πράγματι.
Ο Σκοπιανός που διδάσκεται στο σχολείο και ισχυρίζεται ότι η Θεσσαλονίκη του ανήκει, γίνεται απλώς καταγέλαστος.
Όταν όμως η Ελλάδα διεκδικεί τα δίκαια της Β. Ηπείρου που απορρέουν από το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του 1915, τα δίκαια της Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και εκείνα των Ελλήνων της Κων/λεως, τα οποία απορρέουν από την Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η οποία ουδέποτε εφαρμόστηκε εκ μέρους του τουρκικού κράτους, τότε δεν προσπαθεί παρά να πάρει πίσω ... το πορτοφόλι που της έκλεψαν. Θα ήταν ωραίο να προσπαθούσε πράγματι.
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ασφαλώς γνωρίζει ότι το Μοναστήρι ανήκει εκεί που βρίσκεται, αλλά κάνει μία σκοπιανού τύπου αλυτρωτική κίνηση, για να καταδείξει στους γείτονες τι πάει να πει να διεκδικείς εδάφη, τα οποία δεν σου ανήκουν βάσει συνθηκών, ήταν όμως κάποτε δικά σου. Το έδαφος της Βαρδαρίας, άρα και το Μοναστήρι, ανήκει στα εδάφη που απελευθέρωσε η Σερβία στο Α' Βαλκανικό Πόλεμο και τα πήρε, βάσει τηε συμφωνίας που είχε γίνει τότε μεταξύ Ελλάδος, Σερβίας και Βουλγαρίας.
Χαίρετε
Θα ήθελα και εγώ να εκφράσω την άποψή μου πάνω στο καυτό αυτό θέμα που με διάφορους τρόπους, διάφοροι κύκλοι, προσπαθούν να το διαλάθουν της μεγίστης προσοχής μας, που άλλωστε του αρμόζει.
Μιά σίγουρη συνταγή αποτυχίας επίλυσης ενός προβλήματος είναι η αδυναμία οριοθέτησης του (ακριβούς προσδιορισμού του). Θα προσπαθήσω να το προσδιορίσω σε όλες του τις διαστάσεις (πάντα κατα την προσωπική μου γμώμη).
1. Είναι πρόβλημα διμερών σχέσεων.
2. Είναι πρόβλημα διεθνές (επειδή η διμερής αυτή αντιπαλότητα λαμβάνει χώρα και σε διεθνή fora και συνεπώς δημιουργεί συμμαχίες και αντιμαχίες με διάφορες προεκτάσεις και σαφώς επηρεάζει ισορροπίες)
3. Είναι πρόβλημα ιστορικό για τους "πονηρούς" (γι'αυτούς που ανακάλυψαν ότι η ιστορία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς τους αν παραλαχθεί στα μέτρα τους)
4. Είναι πρόβλημα εθνοπολιτικής οντότητας ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ.
Επειδή τα τρία πρώτα καθώς και το 4ο έχουν σαφώς και εν πολλοίς επιτυχώς αναλυθεί κατα καιρούς, θα ήθελα να αναφερθώ στο μέρος του 4ου που αφορά εμάς τους Έλληνες.
Είναι εύκολα κατανοητό ότι η βάση της εθνοπολιτικής οντότητας ενός Κράτους είναι η κοινή αντίληψη όλων αυτών που το αποτελούν περί της ιστορικής διαδρομής του κράτους.
Η αντίληψη αυτή είναι τεράστιας σημασίας, γιατί με βάση αυτή έχουν δομηθεί οι εξής θεσμοί ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους
α. Πολίτευμα άρα και
β. Παιδεία άρα και
γ. Άμυνα άρα και
δ. Διεθνείς σχέσεις του κράτους άρα και
στ. Διεθνές status άρα και
ζ. Πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικές σχέσεις άρα και....κ.λ.π προς πολλές προεκτάσεις.
Συνεπώς το πράγμα δεν έιναι τόσο απλό και μονοσήμαντο ( ή αμφιμονοσήμαντο αλλά εμείς "λίγα θα πάθουμε"...κ.λ.π καθησυχαστικά)
Εδώ γίνεται μία προσπάθεια από τους χειριστές πολιτικούς που αναλύεται σε διάφορους άξονες, ένας απο τους οποίους είναι μάλλον εξωτερικής προέλευσης για εσωτερική χρήση και μπορεί να περιγραφεί ώς " δεν έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας αλλά έχουμε το περισσότερο", που δικαιολογεί σκέψεις συμβιβασμού με σύνθετη ονομασία (βλέπε Αλαβάνος "υπάρχουν γέφυρες που μας ενώνουν και πρέπει να συναντηθούμε στη μέση" και"Τα Ηνωμένα Εθνη καταβάλλουν προσπάθειες σε αυτό το θέμα και θέλουμε να δούμε Αθήνα και Σκόπια να συναντηθούν στη μέση" της κας Νιούλαντ, μονίμου αντιπροσώπου των Η.Π.Α στον Ο.Η.Ε)
Κοντολογίς η "πέψη" μιάς αποδοχής ονομασίας των σκοπιανών ώς Μακεδόνων ή ώς κάτι άλλο πιο ελαφρύ αλλά εμπεριέχον τον όρο, στην ουσία θα οδηγήσει ξεκάθαρα στην αλλαγή της εθνοπολιτικής μας οντότητος προς τα χείριστα μιάς και θα χρειαστεί να αφαιρεθεί (και αυτό έχει κατα ένα ποσοστό γίνει) ένα μέρος της ,με ιατρικούς όρους,ζωτικής εγκεφαλικής ουσίας που πριν ονόμασα κοινή ιστορική αντίληψη.
Άρα η αποδοχή ακόμα και αυτων των λύσεων τύπου σύνθετης ονομασίας, οδηγεί την υπόσταση της Κρατικής μας οντότητος σε λοβοτομή.
Κάποιοι συμπατριώτες μας αισθάνονται ότι τους είναι αναγκαία μια τέτοια χειρουργική επέμβαση, δεδομένου ότι η μεχρι τώρα πολιτική τους συμπεριφορά ψυχιατρικώς ασθενεί και μια λοβοτομή νιώθουν ότι θα τους έκανε καλό.
Απο την άλλη όλοι οι υπόλοιποι συμπατριώτες μας νιώθουν απλώς ότι σύρονται στο να υποστούν κάτι πολύ κακό. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Διότι συμπερασματικά, μια ήττα των Ελλήνων πολιτικών θα έχει ανυπολόγιστες παρενέργειες σε όλους τους θεσμούς ύπαρξης και λειτουργίας του κράτους που προανέφερα.
Για το λόγο αυτό, νομίζω ότι η μόνη λογική στάση απο πολιτικούς που δεν έχουν υποστεί ακόμα λοβοτομή είναι η μη υποχώρηση.
Σε όλους αυτούς που αυτό που προτείνω δεν το βλέπουν δημιουργικό και πολιτικά ορθό έχω να πώ ότι, πολιτικοί που μεγαλούργησαν πολιτικά σε διεθνές επίπεδο, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με τους αντιπάλους τους. Απλώς ανάγκασαν τους αντιπάλους να συμβιβαστούν με αυτούς.
Νίκος Δ.
ο κομμουνιστης μπρεχτ (λατρεμενος των χαβιαροαριστερων) ελεγε οταν ο γειτονας μου ειναι μια φορα εθνικιστης εγω γινομαι δυο ..αυτο τα λεει ολα
αναδειξτε το ζητημα με τον μητροπολιτη των σκοπιων ...τον διωγμο και κατατρεγμο του
Δημοσίευση σχολίου