Τα ορόσημα στο «Μακεδονικό»
Ε΄ μέρος: Το ε
μπάργκο
Εφημερίδα "Έρευνα"
20 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 5
Ένα μήνα μετά την αναγνώριση των Σκοπίων από των ΟΗΕ ως FYROM, στα μέσα Μαΐου 1993, οι διαμεσολαβητές του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία Cyrus Vance και λόρδος Owen κατέθεσαν σχέδιο συμφωνίας και οικοδόμησης εμπιστοσύνης, το οποίο περιελάμβανε και το σεβασμό των συνόρων. Πρότειναν την ονομασία «Nova Makedonija», η οποία απορρίφθηκε από την Αθήνα η οποία αντιπρότεινε το «Σλαβομακεδονία». Τα Σκόπια το απέρριψαν με την πρόφαση πως αυτή η ονομασία θα ερέθιζε την πολυπληθή αλβανική μειονότητα.
Τον Οκτώβριο του 1993 πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά την αποχώρηση των βουλευτών της ομάδας Σαμαρά, εξαιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης στο Μακεδονικό.
Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φέρνει αλλαγές. Αμέσως, στις 4 Νοεμβρίου 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου διακόπτει τις συνομιλίες και θέτει τρεις όρους προκειμένου να επανέλθει: α) αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος της ΠΓΔΜ που μιλούν για αλυτρωτισμό και στρέφονται εναντίον της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, β) αλλαγή της σημαίας, δηλ. να αφαιρέσουν οι Σκοπιανοί το αστέρι της Βεργίνας και γ) παύση της προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας.
Τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο του 1994 ξεκινάει μία σειρά αναγνώρισης των Σκοπίων ως «Μακεδονία». Ανάμεσά τους η Κίνα και η Ρωσία του Γέλτσιν. ΗΠΑ και Αυστραλία τα αναγνωρίζουν σαν FYROM.
Πρωταγωνιστές και συντονιστές σε αυτήν την διεθνή ανθελληνική κινητικότητα αναδείχθηκαν ο Ουγγρο-Εβραίος πολυεκατομμυριούχος George Soros, ο οποίος χρηματοδοτεί τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων, αλλά και τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που προωθούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους και ο Εβραιο-αμερικανός Lawrence Eagleburger με το διεθνές του κύρος ως πρώην αναπληρωτής υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα, θέλοντας να αντιδράσει περισσότερο δυναμικά, έκλεισε τα σύνορα με τη γειτονική χώρα και προχώρησε επισήμως στην επιβολή εμπορικού εμπάργκο στα Σκόπια στις 17 Φεβρ. 1994. Να θυμίσουμε ότι ταυτόχρονα ίσχυε το διεθνές εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Σερβία.
Αρκετοί επικρότησαν την πράξη αυτή του Α. Παπανδρέου ως μία κίνηση που κατέδειξε έντονα στη διεθνή κοινότητα το μέγεθος της σημασίας του ζητήματος της ονομασίας για την Ελλάδα. Άλλωστε ήταν μία τονωτική ένεση στο εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που υποστήριξαν πως το εμπάργκο (καθώς δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον λόγω των πιέσεων που θα δεχόταν η Ελλάδα) δεν έπρεπε να έχει επίσημο χαρακτήρα, αλλά άτυπο, μακροχρόνιο και γι αυτό πιο πιεστικό και αποτελεσματικό. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Στ. Σωτηρίου («Το Μακεδονικό ζήτημα», εκδ. Πελασγός, Αθήνα 2005, σ.125):
«Αν λ.χ. έφτανε ένα κοντέινερ με προορισμό μία εταιρία στην πόλη «Βέλες» στη «Μακεδονία», η τελωνειακή υπηρεσία της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε κάλλιστα να το επιστρέψει στον αποστολέα του με την ένδειξη ότι δεν υπάρχει τέτοια εταιρία στη Μακεδονία ούτε πόλη Βέλες»
20 Δεκεμβρίου 2007, σελ. 5
Ένα μήνα μετά την αναγνώριση των Σκοπίων από των ΟΗΕ ως FYROM, στα μέσα Μαΐου 1993, οι διαμεσολαβητές του ΟΗΕ για την πρώην Γιουγκοσλαβία Cyrus Vance και λόρδος Owen κατέθεσαν σχέδιο συμφωνίας και οικοδόμησης εμπιστοσύνης, το οποίο περιελάμβανε και το σεβασμό των συνόρων. Πρότειναν την ονομασία «Nova Makedonija», η οποία απορρίφθηκε από την Αθήνα η οποία αντιπρότεινε το «Σλαβομακεδονία». Τα Σκόπια το απέρριψαν με την πρόφαση πως αυτή η ονομασία θα ερέθιζε την πολυπληθή αλβανική μειονότητα.
Τον Οκτώβριο του 1993 πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μετά την αποχώρηση των βουλευτών της ομάδας Σαμαρά, εξαιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης στο Μακεδονικό.
Η έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φέρνει αλλαγές. Αμέσως, στις 4 Νοεμβρίου 1993, ο Ανδρέας Παπανδρέου διακόπτει τις συνομιλίες και θέτει τρεις όρους προκειμένου να επανέλθει: α) αλλαγή των άρθρων του Συντάγματος της ΠΓΔΜ που μιλούν για αλυτρωτισμό και στρέφονται εναντίον της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας, β) αλλαγή της σημαίας, δηλ. να αφαιρέσουν οι Σκοπιανοί το αστέρι της Βεργίνας και γ) παύση της προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας.
Τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο του 1994 ξεκινάει μία σειρά αναγνώρισης των Σκοπίων ως «Μακεδονία». Ανάμεσά τους η Κίνα και η Ρωσία του Γέλτσιν. ΗΠΑ και Αυστραλία τα αναγνωρίζουν σαν FYROM.
Πρωταγωνιστές και συντονιστές σε αυτήν την διεθνή ανθελληνική κινητικότητα αναδείχθηκαν ο Ουγγρο-Εβραίος πολυεκατομμυριούχος George Soros, ο οποίος χρηματοδοτεί τα κυριότερα μέσα ενημέρωσης των Σκοπίων, αλλά και τις ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που προωθούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους και ο Εβραιο-αμερικανός Lawrence Eagleburger με το διεθνές του κύρος ως πρώην αναπληρωτής υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα, θέλοντας να αντιδράσει περισσότερο δυναμικά, έκλεισε τα σύνορα με τη γειτονική χώρα και προχώρησε επισήμως στην επιβολή εμπορικού εμπάργκο στα Σκόπια στις 17 Φεβρ. 1994. Να θυμίσουμε ότι ταυτόχρονα ίσχυε το διεθνές εμπάργκο που είχε επιβληθεί στη Σερβία.
Αρκετοί επικρότησαν την πράξη αυτή του Α. Παπανδρέου ως μία κίνηση που κατέδειξε έντονα στη διεθνή κοινότητα το μέγεθος της σημασίας του ζητήματος της ονομασίας για την Ελλάδα. Άλλωστε ήταν μία τονωτική ένεση στο εθνικό συναίσθημα των Ελλήνων.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που υποστήριξαν πως το εμπάργκο (καθώς δεν μπορούσε να συνεχιστεί επ’ αόριστον λόγω των πιέσεων που θα δεχόταν η Ελλάδα) δεν έπρεπε να έχει επίσημο χαρακτήρα, αλλά άτυπο, μακροχρόνιο και γι αυτό πιο πιεστικό και αποτελεσματικό. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Στ. Σωτηρίου («Το Μακεδονικό ζήτημα», εκδ. Πελασγός, Αθήνα 2005, σ.125):
«Αν λ.χ. έφτανε ένα κοντέινερ με προορισμό μία εταιρία στην πόλη «Βέλες» στη «Μακεδονία», η τελωνειακή υπηρεσία της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε κάλλιστα να το επιστρέψει στον αποστολέα του με την ένδειξη ότι δεν υπάρχει τέτοια εταιρία στη Μακεδονία ούτε πόλη Βέλες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου