Ίμια 1996 – 2008

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
6 Φεβρουαρίου 2008, σελ. 2

Κάθε ιστορικός επιστήμων, ο οποίος θα πραγματευτεί το ζήτημα της κρίσης στα Ίμια το 1996, υποχρεωτικά θα ανατρέξει στις αντίστοιχες σελίδες του βιβλίου του κ. Σημίτη «Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996-2004», εκδ. Πόλις. Άλλωστε, αυτός τη διαχειρίστηκε τότε ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας και η γραπτή προσωπική του μαρτυρία, είτε την ασπάζεται κάποιος είτε όχι, αποτελεί σημαντική ιστορική πηγή.

Ο κ. Σημίτης παρουσιάζει ένα Κράτος αποσυντονισμένο και τις Ένοπλες Δυνάμεις αποδιοργανωμένες. Δείχνει, επίσης, το Υπουργείο Εξωτερικών να ακολουθεί την τακτική της φυγομαχίας σε όλη της τη μικρότητα, ενώ η πληροφόρηση για το τι συνέβαινε στα Ίμια σε επιχειρησιακό επίπεδο προερχόταν κυρίως από τους …Αμερικανούς.

Τις ευθύνες για την κακή διαχείριση της κρίσης τις επιρρίπτει στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Βεβαίως, αυτό αποτελεί ατόπημα, καθώς τα πρόσωπα που τη στελέχωναν ήταν επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ, στην οποία συμμετείχε ο ίδιος και πριν γίνει Πρωθυπουργός. Εκείνη η κυβέρνηση –σύμφωνα με τη δική του αφήγηση- δε φαίνεται να φρόντισε αποτελεσματικά για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Βέβαια, για να γίνει πλήρως κατανοητή η κρίση στα Ίμια και οι επιπτώσεις της πρέπει να ενταχθεί σε μία ακολουθία ιστορικών γεγονότων που μετέβαλαν -σε βάρος της Ελλάδας- το status quo στο Αιγαίο:
-Στις 31 Μαΐου 1995 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα τη «Σύμβαση για το δίκαιο της Θάλασσας», που επιτρέπει την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΙ ΤΑ ΧΩΡΙΚΑ ΜΑΣ ΥΔΑΤΑ ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ.
-Η πολιτική του κατευνασμού συνεχίσθηκε τον Ιανουάριο του 1996 στα Ίμια. Ο τότε υπουργός εξωτερικών κ. Πάγκαλος αδημονούσε να φυσήξει αεράκι για να απομακρυνθεί η σημαία, ενώ ο κ. Σημίτης έκλεισε την αυλαία ευχαριστώντας την Αμερική.
-Στις 8 Ιουλίου 1997 με το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης αναγνωρίσαμε «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και υπονομεύσαμε τη δυνατότητα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.
-Στις 10 Δεκεμβρίου 1999 στο κείμενο Συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Ελσίνκι η Ελλάς αναγνωρίζει ότι «εκκρεμούν συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία. Θέτουμε πλέον υπό αμφισβήτηση ενυπογράφως τα σύνορά μας εμείς οι ίδιοι.

Είναι ενδεικτικό πως το Ελληνικό Λιμενικό δεν επιτρέπει στους ψαράδες της Καλύμνου να πλησιάσουν στο ένα μίλι τα Ίμια. Τις παραμονές της επισκέψεως Καραμανλή στην Άγκυρα το τουρκικό Επιτελείο και σύσσωμος ο τουρκικός τύπος ωρύονταν για τις «παραβιάσεις» των τουρκικών χωρικών υδάτων γύρω από τα Κardak (Ίμια) από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Από την γκριζοποίηση δηλ. περνάμε στην κατοχή.

Δώδεκα χρόνια μετά, επιχειρώντας έναν απολογισμό της ακολουθούμενης εξωτερικής πολιτικής, είναι οφθαλμοφανές πως η κατευναστική τακτική δεν συνιστά «ρεαλισμό» ούτε διασφαλίζει την ειρήνη. Αντίθετα, αποθρασύνει την τουρκική αδιαλλαξία και προκλητικότητα. Η ηττοπάθεια και ο ενδοτισμός βλάπτουν την Ελλάδα και προσβάλλουν την Τιμή και την Ιστορία της.

Στη φωτογραφία: χάρτης του Αμερικανικού Στρατού που τοποθετεί τα Ίμια (μέσα στον κόκινο κύκλο) με σαφήνεια στην Ελληνική Επικράτεια. Με αριστερό κλικ μπορείτε να τον δείτε σε μεγάλο μέγεθος.