(ΔΕΝ) ξαναγράφεται το βιβλίο Ιστορίας

Εφημερίδα “Έρευνα”

21 Ιουνίου 2007, σελ. 7

Στην Νέα Δημοκρατία αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι το πολιτικό κόστος από το βιβλίο Ιστορίας της 6ης δημοτικού θα είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό που επιφέρει το σκάνδαλο των ομολόγων.

Πράγματι, ένα σκάνδαλο οικονομικό, δυστυχώς για την χώρα μας, αποτελεί μεταπολιτευτικά τον κανόνα και στο υποσυνείδητο του Έλληνα είναι αναμενόμενο. Εκείνο, όμως, που σόκαρε την ραχοκοκαλιά των ψηφοφόρων της ΝΔ είναι η ακατανόητη εμμονή της κυβέρνησης στο βιβλίο Ιστορίας της 6ης δημοτικού.

Ας εξετάσουμε την τακτική με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από το ζήτημα του επίμαχου βιβλίου:

Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στους τίτλους των δελτίων ειδήσεων δημοσιεύονται τελευταία φράσεις του τύπου «Ξαναγράφεται το βιβλίο της Ιστορίας», ώστε ο δέκτης του μηνύματος, που δεν θα κάνει τον κόπο να δει παρακάτω, να εφησυχάσει ότι πράγματι το βιβλίο ξαναγράφεται ή τουλάχιστον διορθώνεται επαρκώς.

Στη συνέχεια, όμως, η υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι οι επιστήμονες γράφουν τα βιβλία και όχι οι κυβερνήσεις. Σωστά… ωστόσο, οι κυβερνήσεις δεν αναθέτουν τη συγγραφή σε κάποιους επιστήμονες, με κριτήριο τη «σχολή σκέψης» όπου ανήκουν;

Στην χώρα μας υπάρχουν πλέον δύο «σχολές» ιστορικής αντίληψης. Η πρώτη, στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ιστορικών, πιστεύει στην ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Η δεύτερη, στην οποία ανήκει η συγγραφική ομάδα του επίμαχου βιβλίου, θεωρεί πως το νέο Ελληνικό Έθνος ξεκινά από το 1830 και δεν έχει σχέση με το παρελθόν.

Ουσιαστικά το πνεύμα του βιβλίου δεν αλλάζει. Θα αλλάξουν μόνο κάποιες επίμαχες φράσεις, όπως ο «συνωστισμός». Κατέληξε η ιστορική συγγραφή του σχολικού βιβλίου σαν τη διατύπωση σε κείμενο διαπραγματευτικής συνθήκης μεταξύ δύο κρατών που έχουν διαφορές.

Η κα Ρεπούση δήλωσε πως αναγκάζεται να κάνει αυτές τις διορθώσεις επειδή ενοχλήθηκε «η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά, ενώ το βιβλίο απέσπασε θετικές κριτικές από όλο το πολιτικό φάσμα». Δηλαδή, οι Ακαδημαϊκοί, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και όλοι όσοι ευαισθητοποιήθηκαν είναι …«ακραίοι».

Προβληματίζομαι καλόπιστα: Εφόσον η κα Ρεπούση -με βάση τις παραπάνω δηλώσεις της- δεν φαίνεται να μπορεί ή να θέλει να αξιολογήσει ορθά το παρόν, πώς να της εμπιστευτούμε την αξιολόγηση του παρελθόντος;

Επομένως, το ζήτημα του βιβλίου γίνεται πολιτικό, από τη στιγμή που η κυβέρνηση εμμένει να αναθέτει τη συγγραφή ενός βιβλίου κρίσιμου για τον φρονηματισμό των παιδιών μας σε μία ομάδα που δεν πιστεύει στην ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους. Αυτή η εμμονή προβληματίζει για την σκοπιμότητά της. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας προφανώς ενστερνίζεται απόλυτα την ιστορική αντίληψη αυτής της ομάδας. Γιατί επιμένει να αποδομεί το εθνικό φρόνημα στην κρίσιμη προεφηβική ηλικία…