Στο ίδιο έργο θεατές

Εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος”
13 Οκτωβρίου 2007, σελ. 13

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεως ήταν γενικόλογες, ωραιοποιημένες και ασαφείς. Ακούσαμε το τι θα πράξει, όχι όμως το πώς.

Οι απαντήσεις που δόθηκαν στα ερωτήματα των Πατριωτών Βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ για την ασυδοσία των τραπεζών και το μεταναστευτικό ήταν εξίσου παραπλανητικές, αλλά κατέδειξαν πόσο ενοχλητικό για την οικογενειο-κρατούμενη (πλουτο)Δημοκρατία μας είναι να θίγονται μέσα στο Κοινοβούλιο επίμαχα ζητήματα που απασχολούν και ταλαιπωρούν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Όσον αφορά στο ασφαλιστικό οι πρωθυπουργικές αναφορές κινήθηκαν ανάμεσα στο θολό παρόν και το μαύρο μέλλον.

Το μόνο σαφές είναι πως στο αμέσως επόμενο διάστημα θα τροποποιηθεί ο εκλογικός νόμος, πριμοδοτώντας με «δημοκρατικές διαδικασίες» το πρώτο κόμμα με 50 Βουλευτές, αλλοιώνοντας δε ακόμα περισσότερο την «δημοκρατικά» εκφρασμένη λαϊκή ετυμηγορία. Ο πρωθυπουργός πιστεύει πως έτσι θα κουμαντάρει πιο αποτελεσματικά όσους Βουλευτές της ΝΔ δεν έχουν την πρόθεση να δείξουν τη δέουσα υπακοή στο πρόσωπό του.

Ουσιαστικά, επικρέμεται η απειλή της διαγραφής για τους απείθαρχους και η άμεση προσφυγή στις κάλπες, που θα γίνουν μέσα στο 18μηνο –σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο- αντί με σταυροδοσία με λίστα. Φυσικά «δημοκρατικά» κομμένη και ραμμένη στις προτιμήσεις του Κ. Καραμανλή. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει θα περιοριστεί σε μη εκλόγιμη θέση.

Στο μεταξύ η αξιωματική αντιπολίτευση προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους της να επιλέξουν ανάμεσα στον γόνο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος εκφράζει έναν εκσυγχρονισμό με ήπιο μανδύα, και τον ασυγκράτητα αρχομανή Ευ. Βενιζέλο, θιασώτη ενός «εωσφορικού εκσυγχρονισμού» (δανείζομαι το χαρακτηρισμό από τον καθηγητή Νεοκλή Σαρρή). Και οι δύο προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από ένα προσωπείο κοινωνισμού.

Προφανώς συνειδητοποίησαν ότι η συνταγή επιτυχίας του ιδρυτού ήταν πως το ΠΑΣΟΚ άφηνε την ψευδαίσθηση ότι είναι φιλολαϊκό. Όμως, ο Κ. Σημίτης απογύμνωσε τελείως το ΠΑΣΟΚ από αυτό το πλεονέκτημα, σε σημείο που δεν μπορεί πλέον να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων εκτός του σκληρού του πυρήνα. Σαν να μην έφτανε αυτό, το σκληρό εκσυγχρονιστικό μπλοκ χρεώνει τις απανωτές εκλογικές ήττες στον Γ. Παπανδρέου.

Πάντως, όποιος και να βγει νικητής στη αναμέτρηση για την προεδρίας του κόμματος, πιθανότατα θα προβεί σε προγραφές του στελεχιακού δυναμικού της αντίπαλης πλευράς, ειδικά αν πάμε σε εκλογές με λίστα μέσα στο δεκαοχτάμηνο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το «κίνημα» φλερτάρει σοβαρά με τη διάσπαση.

Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση θα διαμορφωθεί μεν ένα νέο πολιτικό σκηνικό στη χώρα, με τα ίδια όμως πρόσωπα να δεσπόζουν και να πλειοδοτούν στην δουλική εφαρμογή κάθε νεοταξικής επιθυμίας.

Ξανά λοιπόν ο λαός σε ρόλο ανήμπορου παρατηρητή και ο εκάστοτε πρωθυπουργός με τους αυλικούς του να κυβερνούν με Λουδοβίκεια νοοτροπία. Είναι σαφές ότι το παρόν αντεθνικό, αντιλαϊκό και (πλουτο)δημοκρατικό πολιτικό σύστημα δεν θα διστάσει να προχωρήσει στην υλοποίηση επώδυνων για την Ελλάδα πολιτικών σχεδιασμών είτε στην παρούσα είτε στη νέα του μορφή. Μόνος κυματοθραύστης σε αυτή την αθλιότητα και εκφραστής της λαϊκής οργής οι Πατριώτες Βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ.