Οι ευχές για τον καινούργιο χρόνο

Εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"
9 Ιανουαρίου 2008, σελ. 2

Οι άνθρωποι συνήθως εύχονται για τον καινούργιο χρόνο πράγματα που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τον χρόνο που πέρασε. Εορτάζουν το νέο έτος με πανηγυρικό τρόπο, γιατί το υποδέχονται γεμάτοι αισιοδοξία και ελπίδα.

Τις εορτάσιμες ημέρες οι ευχές ποικίλουν. Από το τετριμμένο, τυπικό και συμβατικό «χρόνια πολλά» που δίνει και παίρνει, κάποιες ευχές που προσπαθούν να φανούν πρωτότυπες, μέχρι αυτές που υπερβάλλουν, καθώς χαρακτηρίζονται από ουτοπικό μαξιμαλισμό. Όπως η ευχή για παγκόσμια ειρήνη.

Αναμένοντας το 2007, σχεδόν όλοι ευχηθήκαμε και πολλοί προσευχηθήκαμε να σταματήσει το αιματοκύλισμα στις εστίες πολέμου. Ωστόσο, όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά γίναμε μάρτυρες θηριωδίας σε βάρος των αμάχων ανά τον κόσμο.

Μία άλλη ευχή, πολύ δημοφιλής αφορά τα παιδιά. Όμως, συνεχώς πληροφορούμαστε με φρίκη για παιδιά που πέφτουν θύματα της μανίας, της ανηθικότητας και της εκμετάλλευσης των μεγάλων, ενώ το φαινόμενο της παιδικής και εφηβικής εγκληματικότητας διεκδικεί τακτικά το μερίδιό του στην ειδησεογραφία.

Θα παρατηρήσετε –εύστοχα- πως ναι μεν οι πιο πάνω διαπιστώσεις είναι ορθές, ωστόσο δεν συνάδουν με το πνεύμα αισιοδοξίας των ημερών. Άλλωστε, με αυτούς τους προβληματισμούς δεν προσπαθώ να αποτρέψω κανέναν από το να εύχεται. Αντιθέτως, επιθυμώ να προτρέψω τους πάντες να εύχονται ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.

Θα συμμορφωθώ, λοιπόν, ενόψει της νέας χρονιάς και θα εκφράσω τις ευχές μου. Μια πρώτη ευχή για την Ελλάδα. Να ανέλθουν στην ηγεσία της επιτέλους νέα πρόσωπα, άφθαρτα και με ισχυρές αντιστάσεις στους πειρασμούς της διαφθοράς, ώστε να βρεθεί στη θέση που ιστορικά της αξίζει.

Η δεύτερη αφορά τους σύγχρονους Έλληνες. Αλλαγή νοοτροπίας, όχι όμως και αλλαγή της εθνικής μας ταυτότητας. Να αγαπήσουμε τη Γλώσσα, την Ιστορία και τις αξίες του Πολιτισμού μας, για να αποφύγουμε την ισοπεδωτική ομοιομορφία, τον ατομικισμό και τη νευρωτική υπερκατανάλωση που επιβάλλει η θολοκουλτούρα της παγκοσμιοποίησης.

Θα μου πείτε τώρα πως υποχώρησα ατάκτως -κάτω από την πίεση που ασκεί το εορταστικό πνεύμα- σε αισιόδοξες ψευδαισθήσεις. Ίσως έχετε δίκιο… Εντούτοις, οι «αιθεροβάμονες» που αγωνίσθηκαν στο παρελθόν για όσα ονειρεύτηκαν, ενέπνευσαν στο παρόν εκείνους που σχεδιάζουν με πάθος, όσα θα αποτελούν πραγματικότητα στο μέλλον. Αντιθέτως, οι απαισιόδοξοι παραιτούνται συνήθως ακόμα και από το εφικτό.

Κλείνοντας, εύχομαι στον καθένα με κάθε ειλικρίνεια και θέρμη, πέρα από μακροζωία, υγεία και ευτυχία, να βρει την εσωτερική δύναμη και την πίστη να αγωνίζεται για όσα εύχεται! Όλοι έχουμε να κερδίσουμε κάτι από αυτό…