Ποιοι υποβαθμίζουν το Ελληνικό Πανεπιστήμιο;

Εφημερίδα "Έρευνα"
5 Ιουνίου 2008, σελ. 7

Ήδη από τη δεκαετία του ’80 η παρεμπόδιση της διεξαγωγής μαθημάτων, η μεθοδευμένη απαξίωση των γενικών συνελεύσεων, οι βανδαλισμοί σε βάρος της περιουσίας του πανεπιστημίου, οι προπηλακισμοί εναντίον στοχευμένων καθηγητών και οι καταλήψεις θεωρούνται αναμενόμενα φαινόμενα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η συνεχιζόμενη ατολμία των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο ατιμωρησίας που αποθρασύνει την ασυδοσία. Σε ποια χώρα του κόσμου, όπου λειτουργούν στοιχειωδώς οι δημοκρατικοί θεσμοί αρπάζονται οι κάλπες για να μην γίνουν εκλογές, προπηλακίζονται και καταλήγουν στο νοσοκομείο ο πρύτανης και οι φύλακες του πανεπιστημιακού χώρου;

Για ποιόν λόγο αυτή τη φορά; Γιατί οι επαγγελματίες φοιτητές-πολιτευτές της αριστεράς αρνούνται σήμερα να συμμετέχει στην εκλογή του πρυτάνεως και του προέδρου του τομέα το σύνολο των φοιτητών. Θέλουν να διατηρήσουν το προνόμιο μόνο για τους εκλεγμένους φοιτητές, δηλ. τον εαυτό τους. Θαυμάστε προοδευτισμό και δημοκρατικότητα…

Παλεύουν με λύσσα να διατηρηθεί ένα καθεστώς που μετατρέπει τους προέδρους των σχολών και τους πρυτάνεις σε ειδικού τύπου πολιτευτές, με συνέπεια την αναπόφευκτη συναλλαγή τους με τις κομματικές νεολαίες Βασιλεύει η ευνοιοκρατία, καθώς υπέρογκες δαπάνες διανέμονται σε «ημέτερους» ενώ θα έπρεπε να αξιοποιηθούν στον τομέα της επιστημονικής έρευνας.

Αυτή η συντεχνία-καρκίνωμα φοιτητών και πανεπιστημιακών αντιδρά καλά οργανωμένη σε κάθε αλλαγή που θίγει τα προνόμιά της. Θεωρούν τσιφλίκι τους το Πανεπιστήμιο, αν και δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη όπως αυτή διδάσκεται και αναπτύσσεται διεθνώς. Φορούν την κουκούλα του υπερασπιστή του δημοσίου -και συνεχώς εξαθλιούμενου- χαρακτήρα των ΑΕΙ και τα έχουν καταντήσει άντρα τραμπουκισμού της δήθεν «ριζοσπαστικής αριστεράς», με στόχο τον απόλυτο έλεγχο του πανεπιστημιακού χώρου.

Σε αντίθεση με την πλειονότητα των φοιτητών που μελετούν για να αποκτήσουν το πτυχίο τους, αγωνιώντας αν και πότε θα τους εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή εργασία, οι φοιτητές-«μάγκες» της συντεχνίας αντιμετωπίζουν το ΑΕΙ ή το ΤΕΙ σαν χώρο όπου θα ξεκινήσουν την πολιτική τους καριέρα. Όταν δε αποφοιτήσουν, εντάσσονται με κομματικές πλάτες σε επαγγελματικές συντεχνίες (συνήθως στο Δημόσιο) όπου θα σταδιοδρομήσουν ως συνδικαλιστές για να παρασιτούν σε βάρος των συναδέλφων τους.

Οι καθηγητές της συντεχνίας δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο πανεπιστήμιο, γιατί αφενός με την κατοχύρωση της εξουσίας τους στις σχολές λυμαίνονται ανεξέλεγκτοι τις χρηματικές επιχορηγήσεις, αφετέρου προσπαθούν να καλύψουν την ακαδημαϊκή τους ένδεια εξαπολύοντας μύδρους κατά της αξιολόγησης.

Επειδή τα πολιτικά κόμματα κάνουν μικροπολιτική και όχι πολιτική, φαντάζει απίθανη μια διακομματική εθνική συμφωνία για την παιδεία. Η αριστερά ελέγχει περίπου το 70% της «ελίτ» των πανεπιστημιακών, ενώ ο δικομματισμός εκμεταλλεύεται τη δράση των κουκουλοφόρων για να απομακρύνει την προσοχή του κόσμου από τα σκάνδαλα, την ακρίβεια ή την ελλειμματική εξωτερική πολιτική.

Έτσι. η Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία και τον ορθό λόγο, κατάντησε να ανέχεται την νοοτροπία των καταλήψεων, των βανδαλισμών και των μολότοφ που επιβάλλουν τα όργανα μίας ωμής βίας ερυθρο-φασιστικού τύπου.

Το πανεπιστημιακό άσυλο από θεσμός για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και γνώσης, έχει μετατραπεί σε άντρο της τρομοκρατίας από μειοψηφικές φοιτητικές ομάδες και συμμορίες εξωπανεπιστημιακών περιθωριακών.

Μια ευνομούμενη πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της θα όφειλε να είναι άμεση και αποτελεσματική στην καταστολή της βίας και της κοινωνικής τρομοκρατίας. Οι ρητορικές διακηρύξεις και η δήθεν «πρόληψη» αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές.