Αποχή από τις Εκλογές: διαμαρτυρία ή παραίτηση;
Η απαξίωση της πολιτικής
Πολύς λόγος έγινε πάνω στο ζήτημα της πρωτοφανούς αποχής στις Ευρωεκλογές. Αν συνυπολογίσει κανείς τον αριθμό των λευκών και των άκυρων ψηφοδελτίων, το ποσοστό της συνειδητής αποχής άγγιξε το 50% σε ένα λαό κατεξοχήν πολιτικοποιημένο, ο οποίος εκφράζει τη δυσαρέσκεια και την απαξίωση του προς τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους.
Τα αίτια του φαινομένου είναι προφανή. Είναι πασιφανής μία δυσαρμονία ανάμεσα στις επιδιώξεις της κοινωνίας από τη μία και τις επιλογές των κομμάτων από την άλλη. Οι πολίτες νιώθουν κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει σχεδόν αμετάβλητο και το διαπλεκόμενο κατεστημένο αλώβητο. Στον πολιτικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται κάποιο ενθαρρυντικό μήνυμα για ποιοτική αλλαγή προς το καλύτερο.
Η κυβέρνηση εμμένει σταθερά στην επιβολή αναιμικών «μεταρρυθμίσεων» χωρίς να προβαίνει σε ουσιαστικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα ή θιγόμενα μέρη, τα οποία στην πλειονότητά τους αντιδρούν σπασμωδικά, μια και ο συνδικαλισμός στην χώρα μας κομματοκρατείται, άρα είναι ελεγχόμενος από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η αντιπολίτευση δεν αρθρώνει πειστικό λόγο. Ούτε έχει να αντιπροτείνει μία ρεαλιστική και συνάμα ευοίωνη προοπτική.
Το κλονισμένο πολιτικό σύστημα της οικογενειοκρατίας και των επιγόνων, που από παιδιά προετοιμάστηκαν για να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, η διογκούμενη διαφθορά και η διαπλοκή απομακρύνουν τους πολίτες από την κάλπη.
Ο Έλληνας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι διάγει σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο τον υποβιβάζει από Πολίτη σε χειροκροτητή – ψηφοφόρο. Αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο το ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας δήθεν «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει» αποτελεί το αποκορύφωμα μίας «εθνικής αυταπάτης», όπως έχει εύστοχα γράψει ο καθηγητής Π. Παπαγαρυφάλλου.
Παρά το πελατειακό δέλεαρ των προσωπικών υποσχέσεων και εκδουλεύσεων, τις θεωρίες περί χαμένης ψήφου, όλο και περισσότεροι Έλληνες απέχουν από την εκλογική διαδικασία, είτε αποδοκιμάζουν το πολιτικό μας σύστημα με το λευκό, είτε το χλευάζουν με δηκτικά σχόλια πάνω σε ψηφοδέλτια καθιστώντας τα άκυρα
Ωστόσο, θα είναι τραγικό, να φτάσουμε στα επίπεδα αποχής των ΗΠΑ, όπου προσέρχεται στις κάλπες περίπου το 25% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου και η εκλογή Προέδρου απηχεί τη βούληση μόλις του 13% των Αμερικανών πολιτών.
Η αποχή από το δικαίωμα της ψήφου δεν αποτελεί τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι βεβιασμένη και για αυτό λανθασμένη επιλογή, καθώς δηλώνει περισσότερο παραίτηση παρά διάθεση για ενεργό διαμαρτυρία. Στο εκλογικό σύστημα που υφίσταται, τα ποσοστά των άκυρων και των λευκών ψηφοδελτίων απλώς καταγράφονται. Δεν στερούν, όμως, κοινοβουλευτική δύναμη από τα πολιτικά κόμματα, καθώς αυτή υπολογίζεται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων.
Κατά αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι «πληγές» του συστήματος και νικητές στην εκλογική αναμέτρηση αναδεικνύονται ξανά ο κομματισμός, οι πελατειακές σχέσεις, οι «διασημότητες» (celebrities) και η οικογενειοκρατία που ανενόχλητα λαφυραγωγούν τα οφέλη της εξουσίας.
Τα αίτια του φαινομένου είναι προφανή. Είναι πασιφανής μία δυσαρμονία ανάμεσα στις επιδιώξεις της κοινωνίας από τη μία και τις επιλογές των κομμάτων από την άλλη. Οι πολίτες νιώθουν κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Το πολιτικό σκηνικό παραμένει σχεδόν αμετάβλητο και το διαπλεκόμενο κατεστημένο αλώβητο. Στον πολιτικό ορίζοντα δεν διαφαίνεται κάποιο ενθαρρυντικό μήνυμα για ποιοτική αλλαγή προς το καλύτερο.
Η κυβέρνηση εμμένει σταθερά στην επιβολή αναιμικών «μεταρρυθμίσεων» χωρίς να προβαίνει σε ουσιαστικό διάλογο με τα ενδιαφερόμενα ή θιγόμενα μέρη, τα οποία στην πλειονότητά τους αντιδρούν σπασμωδικά, μια και ο συνδικαλισμός στην χώρα μας κομματοκρατείται, άρα είναι ελεγχόμενος από τους μηχανισμούς εξουσίας. Η αντιπολίτευση δεν αρθρώνει πειστικό λόγο. Ούτε έχει να αντιπροτείνει μία ρεαλιστική και συνάμα ευοίωνη προοπτική.
Το κλονισμένο πολιτικό σύστημα της οικογενειοκρατίας και των επιγόνων, που από παιδιά προετοιμάστηκαν για να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, η διογκούμενη διαφθορά και η διαπλοκή απομακρύνουν τους πολίτες από την κάλπη.
Ο Έλληνας αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι διάγει σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο τον υποβιβάζει από Πολίτη σε χειροκροτητή – ψηφοφόρο. Αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο το ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας δήθεν «ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει» αποτελεί το αποκορύφωμα μίας «εθνικής αυταπάτης», όπως έχει εύστοχα γράψει ο καθηγητής Π. Παπαγαρυφάλλου.
Παρά το πελατειακό δέλεαρ των προσωπικών υποσχέσεων και εκδουλεύσεων, τις θεωρίες περί χαμένης ψήφου, όλο και περισσότεροι Έλληνες απέχουν από την εκλογική διαδικασία, είτε αποδοκιμάζουν το πολιτικό μας σύστημα με το λευκό, είτε το χλευάζουν με δηκτικά σχόλια πάνω σε ψηφοδέλτια καθιστώντας τα άκυρα
Ωστόσο, θα είναι τραγικό, να φτάσουμε στα επίπεδα αποχής των ΗΠΑ, όπου προσέρχεται στις κάλπες περίπου το 25% όσων έχουν δικαίωμα ψήφου και η εκλογή Προέδρου απηχεί τη βούληση μόλις του 13% των Αμερικανών πολιτών.
Η αποχή από το δικαίωμα της ψήφου δεν αποτελεί τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι βεβιασμένη και για αυτό λανθασμένη επιλογή, καθώς δηλώνει περισσότερο παραίτηση παρά διάθεση για ενεργό διαμαρτυρία. Στο εκλογικό σύστημα που υφίσταται, τα ποσοστά των άκυρων και των λευκών ψηφοδελτίων απλώς καταγράφονται. Δεν στερούν, όμως, κοινοβουλευτική δύναμη από τα πολιτικά κόμματα, καθώς αυτή υπολογίζεται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων.
Κατά αυτόν τον τρόπο ενισχύονται οι «πληγές» του συστήματος και νικητές στην εκλογική αναμέτρηση αναδεικνύονται ξανά ο κομματισμός, οι πελατειακές σχέσεις, οι «διασημότητες» (celebrities) και η οικογενειοκρατία που ανενόχλητα λαφυραγωγούν τα οφέλη της εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου